ตอนที่แล้วChapter 170: ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 172: หอประชุมแลกเปลี่ยน

Chapter 171: คำเตือน


ผู้รอดชีวิตนั้นมาถึงเกาะเชนไฮ่จำเป็นที่จะต้องหาอาชีพอย่างเร่งด่วน อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็สามารถที่จะหาได้เพียงงานธรรมดาทั่วไปในห้องประชุมแลกเปลี่ยน ในอีกทางหนึ่ง พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะหางานที่เหมาะสมได้ ในความเป็นจริง มันค่อนข้างง่ายสำหรับซงเฟิงที่จะช่วยให้เจียงลู่ฉีนั้นหาอาชีพที่เหมาะสมได้ มันจะสามารถถูกพิจารณาได้ว่าเป็นของขวัญให้แก่หลี่ยู่ซิน

หลังจากการวิวัฒนาการของสมองแล้ว เจียงลู่ฉีนั้นค่อนข้างว่องไวกับรายละเอียดการแสดงออกที่เปลี่ยนไปบนใบหน้าของมนุษย์ เขานั้นสังเกตเห็นว่าใบหน้าของซงเฟิงนั้นได้เปลี่ยนไป หลังจากที่เขาได้ยินว่าเขาพึ่งจะถึงเชนไฮ๋ ดังนั้นเจียงลู่ฉีจึงรู้สึกสนุกสนานกับมันเมื่อเขาถามคำถามนั้น

“ยังไม่ได้ตัดสินใจเลย”เจียงตอบ

มันไม่มีคำพูดใดที่ผิดไปที่เขาพูด เจียงลู่ฉีนั้นไม่ต้องการที่จะหาอาชีพ เขานั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสถานการณ์โดยรวมของเชนไฮ่นั้นเป็นยังไง

ซงเฟิงยิ้ม รู้สึกพึงพอใจมากกับการตอบกลับของเจียง และหลังจากนั้นก็พูด “ที่จริงแล้ว ผมมาวันนี้เพื่อที่จะหาเพื่อน เขานั้นเป็นกัปตันทีมของผมและผมจำได้ว่าทีมของเขานั้นต้องการคน เป็นยังไงกับมันบ้างละครับ?”

“ทีมของผู้รอดชีวิต? มันอันตรายมากเกินไป”หลี่ยู่ซินพูด

“พี่สาวหยู่ซิน ให้พวกเขาตัดสินใจกันเองเถอะ มันเป็นเรื่องที่หายากที่จะได้เห็นซงเฟิงนั้นช่วยคนอื่นหางานทำ”หวังเฉี่ยนซีพูด ก่อนหน้านี้เธอนั้นค่อนข้างสงสัยเกี่ยวกับเพื่อนร่วมห้องของหลี่ยู่ซิน แต่หลังจากที่สังเกตเขาแล้ว เธอก็พบว่าเขานั้นเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง

อย่างไรก็๖ม เขานั้นก็ดูหล่อ หลังจากการวิวัฒนาการเส้นเลือดและโดเมนสมองแล้ว เจียงลู่ฉีก็ได้รับผิวหนังที่เนียนและกล้ามเนื้อของเขาก็ดูแน่นขึ้นและดูน่ามองมากยิ่งขึ้น ด้วยเหตุนี้นี่เอง เขาจึงเป็นจุดสังเกตของสายตาของผู้หญิง โชคร้ายที่หลังจากวันโลกาวินาศนั้น ความหล่อมันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ถ้ามันไม่ได้ควบคู่ไปกับพลัง

“ฮ่าๆ น้องสาวหยู่ซิน ไม่ต้องกังวลไป ทำไมผมจะต้องพูดถึงเกี่ยวกับอาชีพที่อันตรายของบัดดี้ผมด้วยละ? มันมีเหตุผลสำคัญสองอย่างก็คือ หนึ่งนั้นมันเหนื่อยมากแต่ค่าจ้างนั้นดี นายรู้เกี่ยวกับสัตว์ป่ากลายพันธุ์ใช่ไหม”ซงเฟิงพูด “อาชีพนี้ก็คือการทำความสะอาดเนื้อกลายพันธุ์ รวมทั้งอวัยวะภายใน ที่จริงแล้ว อาชีพนี้นั้นดังมากในกลุ่มผู้รอดชีวิต”

“เลือด”หวังเฉี่ยนซีที่ด้านข้างพูดพร้อมกับการแสดงออกที่ดูถูก สำหรับเธอแล้ว มันรู้สึกน่าขยะแขยงมาก!

เมื่อเด็กสาวนั้นได้ยินเกี่ยวกับ ‘อวัยวะภายใน’ ภาพที่เห็นมันคงเลวร้าย

หลี่ยู่ซินไม่ได้พูดอะไร แต่เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย เธอรู้สึกว่างานพวกนี้นั้นไม่เหมาะสมกับเจียงลู่ฉี แน่นอน มันทั้งเป็นงานที่สกปรกและเหนื่อย

“แล้วอีกงานหนึ่งละ?”หลี่ยู่ซินถาม

“ฮ่าๆ ผมว่างานนั้นก็ไม่เหมาะกับเขาสักเท่าไหร่ด้วยเช่นกัน” ซงเฟิงพูด “อีกงานหนึ่งนั้นคือช่วยเหลือพวกเขาในการทำความสะอาดเสื้อผ้าหรืออะไรบางอย่าง งานนี้มันง่ายและค่าจ้างมันก็ธรรมดาทั่วไป ดังนั้นผมจึงคิดว่าน้องเจียงนั้นมีคุณสมบัติครบถ้วนกับมันเลย”

เจียงลู่ฉีเพียงแค่ยิ้มและพูด “ไม่ ขอบคุณ แต่ฉันจะหาอะไรบางอย่างด้วยตัวของฉันเองจะดีกว่า”

เมื่อฟังคำพูดของเขาแล้ว ซงเฟิงนั้นก็ค่อนข้างไม่มีความสุข เขารู้สึกว่าเจียงลู่ฉีนั้นไม่เข้าใจถึงการสนับสนุนอันน่ายกย่องที่เขาช่วย ในความเป็นจริงเขานั้นพบผู้ชายหลายคนที่คล้ายกับเจียงลู่ฉี

หลี่ฉิงฮุยก็รู้สึกกังวลด้วยเช่นกัน เขาจ้องไปที่เจียงลู่ฉีเพื่อสบตากัน อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีมองไปที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“โชคดีละกัน เพื่อนพี่น้องของผม!”ซงเฟิงยิ้มและพูด

เขานั้นไม่ได้อยากที่จะพูดกับเจียงลู่ฉีเพิ่มอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงหันไปหาหลี่ยู่ซินและหวังเฉี่ยนซีและก็พูดขึ้น “ผมมีงานเลี้ยงในอีกสองวันในสวนเจียงหนานสระว่ายน้ำ คุณต้องการที่จะเข้าร่วมมันไหม?”

หลี่ยู่ซินเปิดปากเตรียมที่จะปฏิเสธ แต่หวังเฉี่ยนซีนั้นตะโกนอย่างดังขึ้น “แน่นอน! ฉันได้ยินว่ามันยากมากที่จะใช้สระว่ายน้ำนั่น!”

“ใช่ ผมได้ขอพ่อผมเป็นเวลานานจนกระทั่งท่านช่วยผมในตอนสุดท้าย”ซงเฟินพูดอย่างภาคภูมิใจ

นอกจากคฤหาสน์บนพื้นที่บริเวณภูเขาแล้ว มันมีสระว่ายน้ำเพียงสองที่ในเกาะเชนไฮ่ มันไม่มีสิ่งที่เป็นความบันเทิงหลงเหลืออยู่เลยหลังจากวันโกลาวินาศ มันจึงเป็นโอกาสที่ยอดเยี่ยมสำหรับเหล่าคนหนุ่มสาวที่ไปเล่นน้ำพวกนั้น

ซงเฟิงนั้นพนันไว้อย่างมากกับงานเลี้ยงนั้น เขาเชื่อว่าถ้าหลี่ยู่ซินและหวังเฉี่ยนซีนั้นเข้าร่วมด้วย มันจะเพิ่มชื่อเสียงให้แก่เขา

“พี่หยู่ซิน....” หวังเฉี่ยนซีจับแขนของเธอและพูด “ไปกันเถอะ! มันน่าสนุกมาก!”หลี่ยู่ซินนั้นไม่มีทางที่จะตอบหวังเฉี่ยนซีเลย

เธอก็มองไปที่เจียงลู่ฉีและหลี่ฉิงฮุย ซงเฟิงก็สังเกตเห็นสายตาของเธอ ดังนั้นเขาจึงเดาว่าหลี่ยู่ซินนั้นอายที่จะยอมรับการเชิญชวนของเขา ก่อนที่เธอจะไม่มีเพื่อนของเธอไปด้วย

ซงเฟิงนั้นไม่มีความสุขกับความใจดีของหลี่ยู่ซินและก็ไม่ต้องการที่จะเชิญชวนพวกผู้รอดชีวิตสองคนเข้าร่วมงานเลี้ยงของเขา แต่โชคร้ายที่ชื่อเสียงของหลี่ยู่ซินนั้นสูง ดังนั้นเขาจึงฝืนยิ้มและพูด “คุณสองคนก็มาเข้าร่วมได้ด้วยเช่นกัน! มันจะสนุกมากแน่ๆ!”

เจียงลู่ฉีนั้นเข้าใจอย่างชัดเจนว่าชายคนนี้ไม่ต้องการที่จะเชิญพวกเขาไปเข้าร่วมด้วย ดังนั้นเขาตัดสินใจที่จะปฏิเสธ

“นายสามารถที่จะมาพร้อมกับพวกเราได้ ได้โปรดเถอะนะ นอกจากเฉี่ยนซีแล้วฉันก็ไม่ได้รู้จักคนมากมายซักเท่าไหร่ ดังนั้นมันน่าอายมาก”หลี่ยู่ซินพูด ที่จริงแล้ว เธอนั้นไม่ได้สนใจเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้เลยด้วยซ้ำ หวังเฉี่ยนซีนั้นจะกลายเป็นตัวป่วนทันทีถ้าเธอปฏิเสธที่จะไป ยิ่งกว่านั้น เธอนั้นต้องการที่จะถามคำถามกับเจียงลู่ฉีเมื่ออยู่ด้วยกันเพียงสองคน

“นี่มัน…” เจียงลู่ฉีลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เขาเห็นหลี่ยู่ซินนั้นไม่โอเคกับสถานการณ์แบบนี้ ดังนั้นเขาพยักหน้า “โอเค”

“ฉันกลัวว่าฉันจะต้องปฏิเสธ เนื่องจากว่าทีมของฉันนั้นยุ่งมาก”หลี่ฉิงฮุยพูด

“นั่นมันน่าเศร้ามาก”ซงเฟิงนั้นจิบกาแฟพร้อมพูดโดยไม่มีความจริงใจเลยแม้แต่น้อย เขามองไปที่เจียงลู่ฉีและหัวเราะเยาะเขาจางด้านใน

“ในอีกสองวันต่อมา เวลาสามโมง คุณสามารถที่จะเข้าร่วมเกาะเชนไฮ่ได้ผ่านการบอกรหัสสื่อสารของผมนะครับ”ซงเฟิงบอกรหัสสื่อสารให้แก่เจียงลู่ฉี

หลังจากที่ดื่มกาแฟเสร็จ มันก็สายมากแล้ว ซงเฟิงนั้นก็เอาแสตมป์อาหารออกมาและหลังจากนั้นก็จากไป เขานั้นยุ่งมากกับการที่จะสร้างสังคมกับคนอื่น

“พวกเราจะกลับก่อนแล้วนะ”หลี่ยู่ซินพูด พวกเธอจะต้องเดินกลับในระยะทางที่ไกล

“ฉันจะไปส่งเธอ”เจียงลู่ฉีพูด

“ไม่ นายพึ่งมาถึงวันนี้เอง! การเดินทางของนายนั้นน่าจะยากลำบากมาก ดังนั้นนายควรที่จะพักผ่อนนะ”หลี่ยู่ซินพูดและโบกมือให้ก่อนที่จะจากลา

หวังเฉี่ยนซีนั้นมองกลับไป เธอก็พูดขึ้นในทันทีขึ้นมาว่า “หยู่ซิน ไม่ใช่ว่าเพื่อนร่วมห้องคนนั้นชอบเธออย่างงั้นเหรอ?”

“อะไรนะ?”หลี่ยู่ซินมองเธออย่างประหลาดใจ

“เธอชอบเขาหรือเปล่า?”หวังเฉี่ยนซีถามขึ้นอีกครั้ง

“เธอนี่มัน…”หลี่ยู่ซินนั้นไม่มีแรงที่จะพูดเลย “ถ้าเธอไม่ชอบเขา ทำไมเธอถึงชวนเขาไปร่วมงานเลี้ยงละ? ถ้ามันไม่ใช่ด้วยเหตุผลนี้ด้วยละก็ อย่าไปทำตัวสนิทกับคนแบบนั้น!”หวังเฉี่ยนซีพูด “ฉันไม่ได้ดูถูกเพื่อนร่วมห้องของเธอนะ แต่เธอนั้นแตกต่างกับเขามากเกินไป ถ้าเธอให้เขาคิดแบบผิด เขาจะต้องผิดหวังในตอนสุดท้าย เธอไม่ละอายใจหน่อยหรอ?”

“เธอมัน…”หลี่ยู่ซินขมวดคิ้วและพูด

...

เจียงลู่ฉีก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม และก็จับไปที่คาง หลังจากที่กระตุ้นเส้นเลือดแล้ว นอกจากประสบการณ์ในการต่อสู้อันดุเดือดละก็เขาก็จะไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

“โธ่ นายไม่ควรที่จะสัญญาที่จะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงนั่น”หลี่ฉิงฮุยถอนหายใจ

“ผู้คนในเกาะเชนไฮ่นั้นอาศัยอยู่ในโลกที่แตกต่างกัน นายสามารถที่จะบอกได้กับบทสนทนาของพวกเขาและค่าราคากาแฟที่เว่อเกินจริงนั่น”หลี่ฉิงฮุยพูดและส่ายหัว

“นี่คือรหัสสื่อสารของฉัน ฉันจะต้องไปแล้ว อย่าลืมติดต่อฉันกลับมาด้วยละ!”เมื่อเห็นเขาก้าวเท้าหนักๆจากไป เจียงลู่ฉีก็ถือโน้ตของหลี่ฉิงฮุยและมีการแสดงออกที่ซับซ้อน

“โลกที่แตกต่างกันอย่างงั้นเหรอ?”เจียงลู่ฉีหันหลังกลับไปและมองไปที่ทิศทางของเกาะเชนไฮ่ที่เต็มไปด้วยตึกสูง

มันแตกต่างกันจริงๆนั่นแหละ...

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด