ตอนที่แล้วChapter 168: มนุษย์มือถือ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปChapter 170: ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ

Chapter 169: ร้านกาแฟอันหรูหรา


“ชายคนนี่คือใคร?”หวังเฉี่ยนซีถามกับเด็กหนุ่มจากเทเลคอม

“เขานั้นรออยู่ที่ฮัวเซียเทเลคอมเพื่อรอการตอบกลับ”เขารีบตอบ

“อ๊า? เขตแรกของเกาะเชนไฮ่....”

ก่อนหน้าที่เสียงของหวังเฉี่ยนซีจะหายลง หลี่ยู่ซินพูด “ได้โปรดช่วยบอกเขาด้วยว่าฉันจะไปหาเขาในไม่ช้า... บอกให้เขาไปรอที่บ้านกาแฟสันทนาการ”หลี่ยู่ซินรู้สึกพวกเขานั้นจะต้องสังสรรค์เมื่อได้กลับมาพบกัน

“เฉี่ยนซี เธอสามารถที่จะไปกับฉันได้ถ้าเธอต้องไป”หลี่ยู่ซินถามเพื่อนของเธอ เนื่องจากว่าเธอนั้นรู้สึกอายมากเมื่อพบกับเจียงลู่ฉีคนเดียว

“ไกลเกินไป!”หวังเฉี่ยนซีไม่ต้องการที่จะไป แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้สึกสงสัยกับเพื่อนเก่าคนนี้มาก มันเป็นที่เด่นชัดมากว่าชื่อของเขานั้นเป็นผู้ชาย ดังนั้นหวังเฉี่ยนซีนั้นต้องการที่จะไปตรวจสอบ “ก็ได้ ถึงแม้ว่ามันจะไกล ฉันก็จะไปกับพี่ด้วย”หวังเฉียนซีนั้นดึงแขนหลี่ยู่ซินและกระพริบตา “แต่สำหรับข้อแลกเปลี่ยนแล้วเธอจะต้องไปกินมื้อค่ำกับฉัน”

หลี่ยู่ซินตอบอย่างไม่เต็มใจ “โอเค ฉันกังวลเกี่ยวกับเธอ”

พนักงานก็จากไปแล้ว หลี่ยู่ซินก็รีบใส่รองเท้าและจากไป

...

เจียงลู่ฉีพร้อมกับหลี่ฉิงฮุยนั้นกำลังนั่งรออยู่ในฮัวเซียเทเลคอมแล้วก็แทบจะใช้เวลาเกือบทั้งหมดชั่วโมงก่อนที่พนักงานเทเลคอมจะกลับมา

“หลี่ยู่ซินนั้นบอกให้ไปกับที่บ้านสันทนาการกาแฟก่อน พวกเธอจะไปถึงอีกไม่ช้า”เด็กหนุ่มเทเลคอมบอกข้อมูลทั้งหมด

“บ้านสันทนาการการแฟ? นั่นมันเยี่ยมไปเลย ฉันไม่เคยมีโอกาสที่จะได้ไปเลย”หลี่ฉิงฮุยพูดอย่างตื่นเต้น “โอ้ใช่เลย วันนี้มันแตกต่างออกไป เจียงลู่ฉี บ้านสันทนาการกาแฟนั้นน่ามหัศจรรย์มาก เราไปกันแถอะและไปพบกับประสบการณ์อันร่ำรวยกัน”

เจียงลู่ฉีก็สงสัยด้วยเช่นกันเกี่ยวกับร้านกาแฟ หลังจากวันโลกาวินาศนั้นร้านกาแฟจะเป็นยังไง

สิบนาทีต่อมา....

พวกเขาก็ไปถึงจุดหมาย แต่เจียงลู่ฉีนั้นก็ผิดหวังมาก

“การแสดงออกนั่นมันอะไรกัน? พี่น้อง นี่มันคือจุดสิ้นสุดของโลกแล้ว นายหวังอะไรกัน? คนธรรมดานั้นไม่สามารถที่จะเข้ามาที่นี่ได้เลยด้วยซ้ำ! จำไว้ว่าผู้ชายนั้นคือคนที่เต็มไปด้วยความสุข!”หลี่ฉิงฮุยพูด

ในร้านกาแฟ มีคนเพียงไม่กี่คนและพนักงานเสิร์ฟแถวหน้าก็ยืนอยู่ด้านหน้าแผนกต้อนรับ พวกเธอนั้นมีหน้าตาที่ดีและสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือพวกเธอยังเด็กมาก ซึ่งมันให้ความรู้สึกที่แตกต่างไปกับผู้คน ถึงแม้ว่ามันจะเปลี่ยนแปลงจากร้านอาหารเก่าๆ โต๊ะและเก้าอี้ของมันก็ยังเยี่ยมอยู่

“สองคนเหรอคะ?”พนักงานเสิร์ฟรีบถามอย่างอบอุ่น

“พวกเราจะมีคนมาเพิ่มอีกสองคน”เจียงพูด

“ได้โปรดมาทางนี้ด้วย”มันค่อนข้างที่จะว่างเปล่า ดังนั้นพนักงานเสิร์ฟก็พาพวกเขามายังโต๊ะที่ใหญ่ “คุณต้องการที่จะสั่งรายการอาหารเลยไหมคะ?”พนักงานเสิร์ฟถาม

“ขอรายชื่อเครื่องดื่มหน่อยครับ”เจียงลู่ฉีพูด

“ได้เลยค่ะ”พนักงานเสิร์ฟรีบนำรายการเครื่องดื่มมาให้ในทันที

เจียงลู่ฉีเปิดมันและหลี่ฉิงฮุยก็มองมันไปพร้อมกันกับเขาด้วย

“เหี้...!”ตาของหลี่ฉิงฮุยแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า มันแพงมาก

ถ้วยกาแฟนั้นจำเป็นต้องใช้ข้าวถึงห้าปอนด์! ไม่ประหลาดใจเลยที่ไม่ค่อยมีคนมากในร้านกาแฟ

ในเขตแรกของเกาะเชนไฮ่ ข้าวนั้นกลายเป็นค่าเงินพื้นฐานและฝ่ายทหารนั้นมีสแตมป์อาหารพิเศษสำหรับพวกนี้และตีตรามันไว้เป็นเงินในวันโลกาวินาศ

ในวันโลกาวินาศไม่มีคนธรรมดาที่จะต้องการดื่มกาแฟแก้วหนึ่งโดยใช้อาหารอันล้ำค่า! อย่างไรก็ตาม หลี่ฉิงฮุยก็กวาดสายตาไปมองโต๊ะสองโต๊ะด้านข้างและพวกเขาก็สั่งกาแฟแล้ว มันเหมือนกับว่าไม่มีใครที่สามารถข้ามระยะห่างระหว่างคนรวยและคนจนได้ในช่วงเวลานี้ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมร้านกาแฟจึงอยู่ในสภาพแบบนี้และอยู่ในสภาพแวดล้อมอันน่าสมเพศ

[พวกเราอยู่ในโลกที่แตกต่างกันจริงๆ]หลี่ฉิงฮุยคิดและเขาก็จับไปที่กระเป๋าตังค์ตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ เจียงลู่ฉีพึ่งจะถึงและเขาก็ไม่ได้มีเงินมาก หลี่ฉิงฮุยประมาณว่าเขาก็ไม่สามารถที่จะรับกับราคานี้ได้! มันเหมือนกับว่ามีเพียงแค่หลี่ยู่ซินที่สามารถจ่ายได้...

เสียหน้าชะมัด...

“ท่านได้ตัดสินใจที่จะสั่งอะไรไหมคะ?”พนักงานเสิร์ฟถาม

“รอสักพักหนึ่ง พวกเรากำลังรอเพื่อนของเราอยู่”หลี่ฉิงฮุยพูด

เจียงลู่ฉีพยักหน้า

สี่สิบนาทีต่อมา เด็กสาวที่สวยงามสองคนก็ปรากฏขึ้นด้านหน้าร้านกาแฟ เด็กสาวทั้งสองคนยืนอยู่ที่นั่นและก็ดึงดูดสายตาคนเดินเท้าในทันที

หนึ่งในพวกเขานั้นดูรูปร่างที่ผอมสวยและแต่งตัวอย่างประณีต ทั้งคู่แต่งหน้าเหมือนกับตุ๊กตาซึ่งทำให้คนอื่นรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเธอนั้นอยู่กันในคนละโลก

ถึงแม้ว่าเด็กสาวอีกคนนั้นสวมเสื้อยืดธรรมดาและใส่ยีน อารมณ์ที่ดูสูงกว่านั้นทำให้เธอนั้นดูสวยขึ้นไปอีก พร้อมกับผมยาวตรงของเธอที่ตกบนไหล่นั้นทำให้ผู้คนมากมายนั้นทำได้เพียงแค่จ้อง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาอยู่ในเขตแรกของเกาะเชนไฮ่ ดังนั้นไม่มีใครกล้าที่จะกล้าทำร้ายพวกเธอ

“โอ้พระเจ้า ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันไปต่อไม่ไหวแล้ว”หวังเฉี่ยนซีหยุดและปฏิเสธที่จะเดินต่อ เธอนั้นเสียใจกับความอยากรู้อยากเห็นของเธอ เธอนั้นเดินมาไกลมาก!

แม้กระทั่งช่วงจุดเริ่มต้นของวันโลกาวินาศ เธอก็ไม่ได้เดินไกลซักเท่าไหร่ เขตแรกของเกาะเชนไฮ่นั้นทังพังและเก่าพร้อมกับมีสายตาผู้คนมากมายบนท้องถนน พวกเขาสวมเสื้อผ้าเลอะโคลนและมีหลายครั้งที่แทบจะเดินชนกับหวังเฉี่ยนซีและทำให้เธอกังวลว่าจะมีฝุ่นติดเสื้อของเธอ

ชุดของเธอนั้นมีราคาหลายหมื่นหยวนก่อนวันโลกาวินาศ! ถึงแม้ว่าตอนนี้จะไม่มีค่าแล้ว หวังเฉี่ยนซีก็ยังคงหวงมันมาก

“เฉียนซี พวกเราจะไปถึงจุดหมายอีกไม่นาน อดทนไว้ก่อน! เพื่อนร่วมห้องของฉันนั้นกำลังรอฉันอยู่”หลี่ยู่ซินพูดในน้ำเสียงที่ช่วยไม่ได้

หวังเฉี่ยนซีนั้นทำท่าเบื่อหน่ายเมื่อหลี่ยู่ซินนั้นพูดถึงเพื่อนร่วมห้องของเธอ ในความเป็นจริงแล้ว หวังเฉี่ยนซีนั้นพาลเขาด้วยซ้ำไป

“ก็ดี พี่สาว ฉันต้องการพักชั่วครู่หนึ่ง”หวังเฉี่ยนซีนั้นนวดขาของเธออย่างนุ่มนวลและเดินเข้าไปในคาเฟ่ และหลี่ยู่ซินก็เดินตามไป

“เจียงลู่ฉี?”

เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงที่ทั้งชัดและอ่อนหวาน เจียงลู่ฉีก็มองกลับไป สาวสวยพร้อมกับรอยยิ้มอันสวยงามปรากฏขึ้นต่อสายตาของเจียงลู่ฉี

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด