ตอนที่แล้วตอนที่ 101 ตื่นขึ้นมา [อ่านฟรีวันที่ 27 เมษายน 2561]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 103 โครงการสวนอีเดน [อ่านฟรีวันที่ 01 พฤษภาคม 2561]

ตอนที่ 102 มนุษย์ดิจิทัลและแมลง [อ่านฟรีวันที่ 29 เมษายน 2561]


ในที่สุดมันก็จบลง เจียงเฉินมุ่งหน้าไปยังเกราะพลังงานและเอาตัวแทนความร้อนอลูมิเนียมขนาดเท่าอิฐออกมา จากนั้นเขาก็กลับไปที่ห้องโถงและโยนตัวแทนความร้อนอลูมิเนียมขนาดเท่าอิฐไปที่ซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ยงคงทำงานอยู่ก่อนที่จะกดระเบิด

 

เปลวไฟลุกโชนละลายโครงเหล็กทันที แกนหลักของอุปกรณ์ระเหยในเปลวไฟสว่างสดใส ตัวเลขทศนิยมกระพริบหายไปเป็นสัญญาณการล่มสลายของอีกโลก

 

เจียงเฉินค่อยๆดูดบุหรี่เพื่อเพลิดเพลินไปกับดอกไม้ไฟที่ไม่ค่อยมีเสน่ห์

 

ในกองไฟเขาเห็นเย้าติงติง จ้าวเผิง เพื่อร่วมชั้นของเขาและจอร์จ

 

ความทรงจำในช่วงสิบหกปีแรกของเขาจางหายไป เขาไม่รู้ว่าใครคือ "พ่อแม่" หรือเพื่อนในวัยเด็กที่อยู่ในโลกเสมือนจริง

 

บางทีอาจจะใช้เวลาไม่นานสำหรับความทรงจำของเขาในวงจรห้าวันที่จะกลายเป็นปกคลุมไปด้วยหมอก

 

อย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องทุกข์โดยความเป็นจริงที่โกหกอีกแล้ว

 

แม้ว่าฮาร์ดดิสก์ที่จัดเก็บข้อมูลปัญญาประดิษฐ์ถูกทำลายแต่เขาก็ได้เก็บอุปกรณ์การประมวลผลและโยนมันเข้าไปในที่เก็บของมิติ มันจะมีประโยชน์สำหรับเกมเสมือนจริงในอนาคต

 

เขาโยนบุหรี่ทิ้งและเดินไปที่แท่งที่เต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวเข้ม

 

“อืมม มันจะเปิดยังไงเนี่ย?”

 

เขาเกาศีรษะแล้วถอนหายใจและจากนั้นก็กดปุ่มทุกปุ่มที่เขาสามารถกดได้

 

“อะไร? มันทำงานอยู่หรอ?”

 

ของเหลวสีเขียวเริ่มลดลงเรื่อยๆและหลอดที่ยึดติดกับร่างกายของหญิงสาวนั้นก็หดกลับ หลังจากที่ระดับน้ำลดลง  ผู้หญิงคนนี้ก็ลงมานั่งที่พื้นอย่างช้าๆพิงกับผนังของแท่ง

 

ผมสีเงิน ผิวซีดและสง่างามแต่รูปร่างดูเปราะบาง มันเหมือนกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างถูกออกแบบมาเพื่อความสมบูรณ์แบบ หรือบางทีอาจจะมีการให้ความสนใจมากเกินไปในการมุ่งมั่นเพื่อความสมบูรณ์แบบ มันเป็นจุดที่ตัวละครของเธอนั่นดูเหนือจริง

 

เหมือนเอลฟ์จากโลกจินตนาการ? ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือหูของเธอไม่แหลม

 

“เราควรเตรียมเสื้อผ้าให้กับเธอหรือไม่?” หลังจากช่วงเวลาแห่งความคิด เจียงเฉินเปิดที่เก็บของมิติและหยิบชุดป้องกันอีกอันออกมา  แม้ว่ามันจะใหญ่เกินไปสักหน่อยแต่มันก็เพียงพอแล้วสำหรับตอนนี้

 

สำหรับเหตุผลที่เขารู้สึกสงบอย่างมาก มันเป็นเพียงเรื่องปกติ ก็ไม่มีอะไรที่ต้องดูบนร่างกาย แม้ว่าเธอจะดูเหมือนไม่ใช่คนของโลกนี้แต่เขาก็เคยเห็นสาวสวยมาก่อน

 

อืมม การวัดของเธออยู่ระหว่างของเย้าเย้าและของอเยชา

 

“อ๊วกกกก-!”

 

ตาของหญิงสาวเปิดขึ้นและไม่มีคำเตือนใดๆเธอเริ่มอาเจียน

 

ของเหลวสีเขียวเทออกมาจากปากและจมูกของเธอจนกระเด็นเข้าหารองเท้าของเจียงเฉิน แม้ในขณะที่เขารีบถอยหลัง

 

“ฮ่าา! อ๊วกกก-” โดยไม่ได้ระมัดระวังในการเคลื่อนไหวของเธอ ผู้หญิงคนนี้ทุบตีหน้าอกของเธอในขณะที่เธอพยายามที่จะขับไล่สารอาหารจากระบบทางเดินอาหารและปอดของเธอ

 

“มันไม่ใช่อาหารหรอ? นั่นไม่เลวเลย”

 

เจียงเฉินเหลือบมองของเหลวสีเขียวบนรองเท้าของเขาแล้วยกเท้าของเขาขึ้นแล้วสบัดมันเบาๆ

 

แต่น่าเสียดายที่ของเหลวเหนียว เขาไม่รู้ว่ามันถูกสร้างขึ้นมาจากไหน

 

เมื่อหญิงสาวในที่สุดก็เริ่มตระหนักถึงสภาพแวดล้อมรอบตัวเธอแล้วเธอก็กระพริบดวงตาเพื่อปรับแสงรอบตัวเธอ

 

แต่เมื่อเธอได้เห็นภาพของเจียงเฉินแล้วเธอก็สะดุ้งเหมือนกระต่ายที่ตกใจ

 

โดยที่ไม่มีอะไรปิดบังเธอ ร่างกายของเธอก็กลายเป็นอันตรายมากขึ้น โดยที่จุดนั้นไม่มีพุ่ม

 

“ผ-ผู้ชาย?!”

 

“อืมม คุณพูดถูก แล้วทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้าล่ะ?” เจียงเฉินยักไหล่และส่งชุดป้องกันให้เธอ

 

“สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ” เธอสาปแช่งภายใต้ลมหายใจของเธอ เธอเอื้อมมือออกไปพร้อมกับรูปลักษณ์ของความรังเกียจเพียงแต่แต่พบว่าชายคนนั้นหดมือกลับไป

 

“คุณ คุณต้องการอะไร?” รู้สึกถึงความเกลียดชังบนใบหน้าของเขาแล้วเธอก็ถอยหลังกลับไปด้วยความสยดสยอง

 

“คุณเรียกผมว่าอะไร?”

 

“สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ! ฉันผิดอะไร?” ถึงแม้จะหวาดกลัวแต่เธอก็กัดฟันท้าทายด้วยร่างที่เปลือยเปล่าของเธอและจ้องมองกลับไปที่เขา เพียงแต่มือของเธอดูเหมือนจะยุ่งอย่างมากขณะที่เธอไม่สามารถครอบคลุมทั้งด้านบนและล่างได้

 

“โอ้? นี่เป็นวิธีที่คุณขอบคุณคนที่ช่วยคุณให้พ้นจากคุกยังงั้นหรอ?” เจียงเฉินยกคิ้วขึ้นด้วยรอยยิ้ม

 

ปัญญาประดิษฐ์ถูกทำลาย แหล่งแบคทีเรียถูกกำจัดและการสู้รบบนพื้นผิวก็จบลงแล้ว มีเวลามากมายในมือของเขาแล้วเขาก็มีความปรารถนาที่จะหยอกล้อหญิงสาวที่อารมณ์โกรธง่าย

 

[สิ่งมีชีวิตชั่นต่ำ? นี่ถือเป็นคำด่าใช่มั้ย?]

 

“ฉันผิดยังงั้นหรือ?” หญิงสาวยกหัวของเธอขึ้นและจ้องมองกลับไปที่เจียงเฉิน “ฉัน ฉันบอกเงื่อนงำให้คุณและคุณจะปล่อยฉันออกไป นี่คือการแลกเปลี่ยน”

 

เธอฟังดูท้าทายและใจแข็งแต่แล้วทำไมไหล่ของเธอยังคงสั่น?

 

รอยยิ้มที่ขี้เล่นปรากฏบนใบหน้าของเจียงเฉิน

 

“โอ้? คิดอย่างละเอียด เราทำข้อตกลงจริงๆหรือ?”

 

“แน่น—!” ถ้อยคำก้าวร้าวเริ่มออกมาก่อนที่มันจะชะงัก

 

“ไม่ นี่ไม่ใช่อย่างงั้นเหรอ?” น้ำเสียงเธอดูลดลงมาก

 

เธอตระหนักว่าพวกเขาไม่เคยทำข้อตกลง

 

“โอ้? คุณไม่รู้กฎของดินแดนรกร้างยังงั้นหรอ?” เจียงเฉินยิ้ม

 

"กฎ" หญิงสาวรู้สึกว่างเปล่า

 

“เนื่องจากผมได้ช่วยคุณแล้วภายใต้กฎ คุณเป็นทาสของผมแล้วตอนนี้” เจียงเฉินหัวเราะชั่วร้าย

 

เขาได้เรียนรู้รอยยิ้มจากซันเจียวแม้ว่าเขาจะไม่สามารถเลียนแบบความรู้สึกซนได้

 

สำหรับกฎหรือไม่? นั่นเป็นเรื่องโกหกทั้งหมด หากคุณถูกช่วยในโลกหายนะแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับการถูกจับเป็นทาส

 

“ทาส?” ใบหน้าของหญิงสาวทันทีสูญเสียสีทั้งหมด

 

“ใช่ ทาส”

 

“อะไร คุณต้องการทำอะไรฉัน?” ริมฝีปากของหญิงสาวสั่นขณะที่เธอถีบตัวไปด้านหลังแม้ว่าข้อเท็จจริงที่ว่าเธอถูกกดให้แบนราบกับแท่งเย็น

 

“ผมหรอ? ผมจะทำทุกอย่างที่ผมต้องการ ตัวอย่างเช่น...” รอยยิ้มอันยิ้มกว้างใหญ่โผล่บนใบหน้าของเขา

 

นี้เป็นตลกมาก! จู่ๆเขาก็พบว่าเขากลายเป็นซุกซน

 

“อยู่ห่างจากฉัน เจ้าวิปริต ไอ้บ้าข่มขืน ไอ้โรคจิต—!”

 

สภาพจิตใจของหญิงสาวแปรปรวนขณะที่เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

 

การแสดงออกของเจียงเฉินก็เปลี่ยนไปเรื่อยๆขณะที่ปากของเขากระตุก

 

[หญิงสาวคนนี้ต้องหวาดระแวงและประสารทหลอน เห้อเรายังไม่ได้ทำอะไรเลย]

 

“เอ๊ะ?”

 

หญิงสาวจ้องมองที่เสื้อผ้าที่คลุมเธอไว้และหันมาจ้องมองที่เจียงเฉินด้วยสายตาที่เปียกชุ่ม

 

“นั่นคือการสอนมารยาทให้คุณ ตั้งแต่ผมช่วยคุณแล้วอย่างน้อยคุณสามารถทำคือพูดขอบคุณ”

 

หญิงสาวกัดริมฝีปากของเธอ เธอก้มหัวต่ำลงแล้วใช้เสื้อผ้าเพื่อปกปิดร่างกายของเธอก่อนที่จะพูดอย่างอายๆ “ขอบคุณ”

 

เสียงของเธอไม่แข็ง มันฟังดูเหมือนว่าเธอได้รับการทารุณ

 

[ทำไมมันจึงยากที่จะบอกขอบคุณ?]

 

เจียงเฉินถอนหายใจ ถ้าเขาโยนเธออกไปด้านนอกของโลกแล้วเธอจะถูกกินเหลือแต่กระดูก อารมณ์สั้นของเธอจะทำให้ผู้คนอยากก่ออาชญากรรม

 

[ไม่มีโซนปลอดภัยในโลกความจริง แม้ว่าคุณจะซ่อนตัวอยู่ในห้องแล้วคนอื่นก็จะยังค้นหาคุณ]

 

“ชื่อของคุณคือหลินหลินใช่มั้ย? ให้ผมแนะนำตัวเอง ชื่อของผมคือเจียงเฉิน ผมอาจดูแตกต่างจากโลกเสมือนจริงเล็กน้อย”

 

หลินหลินหยาบคายไม่สนใจเขาโดยที่เลือกจะระมัดระวังสังเกตเขาแทน

 

“x71291 อยู่ที่ไหน?”

 

“สิ่งนั้นเหรอ? ผมทำลายมันแล้ว” เจียงเฉินยักไหล่และชี้ไปที่เศษโลหะที่กระจัดกระจาย

 

ในทันทีใบหน้าของหลินหลินก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว

 

“อะไร? คุณบ้าหรือปล่าว? คุณรู้ไหมนั่นคือ—”

 

“ผลิตภัณฑ์ของยี่สิบปีของการวิจัยข้อมูลจากสามพันชีวิตใช่ไหม?” เจียงเฉินขัดจังหวะความโกรธของเธอโดยไม่มีการพิจารณาความรู้สึกของเธอ เขาเหลือบไปที่โลหะขยะ “มันไม่ควรมีอยู่ในสถานที่นี้ตั้งแต่แรก ดังนั้นผมจึงทำลายมัน” แน่นอนว่าโปรเซสเซอร์ยังมีประโยชน์ดังนั้นเขาจึงเก็บมันไว้

 

น้ำตากลิ้งลงมาแล้วเธอก็พูดด้วยความเศร้าโศกอย่างเต็มที่ “แค่คุณไม่สามารถทำได้”

 

“คุณค่อนข้างตลก คุณคิดว่ามันสนุกหรอที่ถูกข่มขู่? แล้วทำไมผมไม่ทรมานคุณเหมือนคุณเป็นทาส หรือคุณจะชอบปลอกคอ?” เจียงเฉินยกคิ้วของเขาขณะที่หัวเราะอย่างไม่ใส่ใจที่น้ำตาของเธอ

 

“คุณ!” หน้าของเธอซึ่งสีแดงเล็กน้อยได้เป็นสีซีดอีกครั้ง การแสดงออกบนใบหน้าของชายผู้นี้ทำให้เธอนึกถึงสถานการณ์ที่เธออยู่ข้างใน

 

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมต้องทำลายมัน” เจียงเฉินถอนหายใจแล้วไม่เต็มใจที่จะเสียเวลากับเธอ “ใส่เสื้อผ้า แล้วผมจะพาคุณออกจากที่นี่”

 

“ใช่แล้ว! ยานอวกาศแห่งความหวังจากไปหรือยัง? พ่อของฉันอยู่บนเรือ เขาต้องรอฉันแน่ๆ ยึดมั่นไว้ฉันต้องไปที่จุดปล่อยตัวที่จิวฉวน พาฉันไปที่นั่นและฉันจะขอพ่อเอาตั๋วให้คุณ” การแสดงออกของหลินหลินเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว—บางครั้งก็ตกใจ บางครั้งก็กลัวและในที่สุด เธอก็พยายามหาทางล่อเจียงเฉิน

 

ความรู้สึกของเจียงเฉินค่อนข้างแปลก เขาไม่ได้ดูเหมือนปลาบปลื้มยินดีอย่างที่หลินหลินได้คิดว่าเขาจะมี

 

“คุณจริงๆเป็นบ้าหรืออะไร? รู้ไหมปีนี้มันคือปีอะไร?”

 

หลินหลินถามอย่างสับสน “มันคือปีอะไร?”

 

“กันยายน ปี 2190 ถ้าคุณกำลังพูดถึงเรืออาณานิคมอวกาศที่เปิดตัวโดยองค์การสหประชาชาติแล้วมันก็ประสบความสำเร็จในการเปิดตัวในปี 2176” เจียงเฉินเฝ้าดูหลินหลินค่อยๆยุบตัวลงอย่างช้าๆ

 

“ไม่ นี่เป็นไปไม่ได้” ดวงตาของเธอสั่นไหว ตัวของเธอสั่นขณะที่เธอเอามือคลุมใบหน้าของเธอ ชุดป้องกันลื่นไถลลงจากมือของเธอ

 

การบิดเบือนความรู้สึกของเวลายิ่งโดยเฉาะสังเกตเห็นได้ชัดในโลกเสมือนจริง ถึงแม้ว่าเธอรู้ว่าเธอใช้เวลาอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานแต่เธอก็ไม่ได้คาดว่าจะผ่านไปนานหลายปี!

 

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้ ชนชั้นสูงที่คุณเรียกพวกเขาได้ละทิ้งชื้นส่วนดินแดนที่ถูกทำลายเพื่อไปดาวเคราะห์อื่น” เจียงเฉินยักไหล่ เอาจริงๆแล้วเขาไม่สนใจว่าเกิดอะไรขึ้นในโลกนี้

 

แม้ว่าการทำลายบ้านเกิดและเพลิดเพลินกับชีวิตที่อื่นทำให้ฟังดูคุ้นหู

 

“พ่อทิ้งฉันไว้ที่นี่” สายตาของหลินหลินเต็มไปด้วยน้ำตา ไหล่เล็กๆของเธอสั่นขณะที่เธอร้องไห้

 

เจียงเฉินเงียบ

 

มันสนุกมากที่ได้ล้อเล่นสาวสวย แต่เขาก็ยังไม่สามารถยอมรับน้ำตาได้

 

หลังจากลังเลสักครู่เขาก็ถอนหายใจ

 

“บางทีจากอีกมุมมอง เขาได้ทิ้งความหวังไว้ในแผ่นดินนี้”

 

“เอ๊ะ?” หลินหลินเงยหน้าขึ้นด้วยน้ำตาที่ไหลรินและจ้องมองมาที่เขา

 

“คุณเป็นความหวังที่เขาทิ้งไว้ข้างหลัง เขาเชื่อว่าคุณสามารถนำการเปลี่ยนแปลงมาที่นี่ได้ ไม่ใช่ว่าคุณมีความรู้ทั้งหมดในหัวของคุณหรอกหรือ? แล้วทำอะไรสักอย่างด้วยมัน”

 

เจียงเฉินไม่ทราบวิธีปลอบโยนคนดังนั้นนี่คือสิ่งที่ดีที่สุดที่เขาจะทำได้

 

อย่างน้อยน้ำตาก็หยุดไหล  เขารู้สึกโล่งใจ

 

“ความหวัง?” หลินหลินพึมพำ

 

“ถูกต้อง”

 

"ในสถานการณ์นี้" หลินหลินจ้องไปที่มือของเธอและเฝ้าดูน้ำตาหยดสุดท้ายไหลผ่านนิ้วของเธอ

 

คำใบ้ของอารมณ์ขันปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ ดวงตาที่เป็นผลึกของเธอสว่างขึ้นด้วยสิ่งที่คล้ายกับความหวัง

 

“ในกรณีนี้ สิ่งที่ฉันทำได้คือช่วยเหล่าสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำอย่างไม่เต็มใจ”

 

ฮะ?

 

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด