ตอนที่ 99 อีกถนน [อ่านฟรีวันที่ 23 เมษายน 2561]
จากผู้แปลไทย : ขอเปลี่ยนจาก หลิงหลิง เป็น หลินหลิน
----------------------------------------------------------------------------
เขาจำได้ ชื่อของเธอคือหลินหลิน
[บางทีนี่อาจเป็นเบาะแส!]
เจียงเฉินก็เปิดตาและรีบเอาเทอมินัลออกมาและเชื่อมต่อกับเครือข่ายของโรงพยาบาล
<การเข้าถึงถูกปฏิเสธ>
“บ้าเอ้ยย” เจียงเฉินสาปแช่ง เขาค่อยๆปีนออกจากเคาน์เตอร์ด้านหน้าและแอบมองหลังโต๊ะ
ซอมบี้ยามค่ำคืนเป็นอันตรายอย่างยิ่งที่แม้แต่เสียงที่เล็กที่สุดก็จะดึงดูดความสนใจของพวกมัน โชคดีที่ความรู้สึกของกลิ่นพวกมันไม่คมชัด แม้พวกมันไม่ได้กลิ่นแต่กลิ่นเหม็นของพวกมันก็ครอบงำเพียงพอที่พวกมันจะไม่ได้กลิ่นอะไรเลย สิ่งเดียวที่เขาต้องระวังคือการถูกเห็นโดยพวกมัน เงาจะไม่ก่อให้เกิดสิ่งกีดขวางทางสายตาแก่พวกมัน
ซอมบี้ยังมีความสมดุลต่ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งพวกที่เพิ่งถูกเปลี่ยนใหม่ๆ ในกรณีนี้บันไดด้านหน้าโรงพยาบาลจะเป็นอุปสรรคสำหรับซอมบี้ภายนอก ตราบเท่าที่ไม่มีเสียงรบกวนมากเกินไป...
ในห้องโถงมีซอมบี้เพียงสองตัวเท่านั้น พวกมันอาจถูกดึงดูดด้วยเสียงปืนและกำลังเดินออกจากห้องโถง เจียงเฉินถือค้อนไว้ในมือของเขาและแอบไปด้านหลังซอมบี้อย่างเงียบๆและตีมันที่หัวด้วยความไร้ปราณี
เลือดกระเด็นไปทั่วทุกหนทุกแห่ง เจียงเฉินได้แกว่งอีกครั้งก่อนซอมบี้จะค่อยๆหันกลับมา
เขายกค้อนขณะที่รีบวิ่งไปตามทิศทางของแผนกต้อนรับส่วนหน้า
“ก๊ากกก—”
ปัง!
ค้อนกระแทกกับพยาบาลในชุดปฏิบัติหน้าที่ที่พุ่งมาที่เจียงเฉิน เขารีบปิดประตูหลังเขาและลากตู้มากั้นประตูของห้องรับรอง
เสียงจากประตูดังลั่นและการเคลื่อนไหวของเขาอย่างแน่นอนแจ้งเตือนความสนใจของซอมบี้ที่เดินเตร่อยู่ชั้นแรก ในขณะนั้นอย่างไรก็ตามเจียงเฉินไม่ได้ให้ความสนใจกับมันและเพิกเฉยต่อเสียงของใครบางคนที่ตีประตู จากนั้นเขาก็เปิดคอมที่ห้องรับรองและใช้เทอมินัลเชื่อมต่อกับอินทราเน็ตโรงพยาบาลเพื่อค้นหาชื่อ <หลินหลิน>
“โอ้แม่เจ้า อย่าหลุดนะเว้ย” เจียงเฉินรออย่างใจจดใจจ่อเพื่อบาร์โหลดและอธิษฐานว่าไฟจะไม่ดับอย่างฉับพลัน
แม้ว่าจะมีเครื่องสำรองไฟฟ้าอยู่ในโรงพยาบาล แต่เขาก็ไม่ต้องการเสี่ยงต่อการค้นหาสวิตช์ของมัน โดยไม่คำนึงถึงความแข็งแรงของร่างกายและการฝ่าอุปสรรคแล้วความคงทนของเขายังคงมีขีดจำกัด การเผชิญหน้ากับซอมบี้ทั้งอาคารจะเกินตัวเกินไป
“ใช่!”
เจียงเฉินตื่นเต้นวิ่งไปด้านหน้าคอมพิวเตอร์
<ชั้น3 ห้อง103 เตียง01>
หญิงสาวเป็นตัวละครหลักและเขาก็โชคดีที่ได้ชื่อของเธอ
เจียงเฉินรีบดึงภาพโฮโลแกรมของโรงพยาบาลออกมาและยืนยันสถานที่ อย่างไรก็ตามในขณะที่เขากำลังจะทะลวงผ่านประตูแต่สิ่งที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น
ไฟฟ้าดับ!
โรงพยาบาลทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยความมืดและแม้แต่แสงไฟจางๆก็ไม่มีซึ่งทำให้เขามองไม่เห็นอย่างสมบูรณ์
อย่างไรก็ตามซอมบี้มีวิสัยทัศน์ตอนกลางคืน
[บ้าเอ้ย] เจียงเฉินสาปแช่งในใจขณะที่เขาเหลือบมองที่แขนซ้ายที่ยังคงตกเลือดอยู่ อย่างไรก็ตามในแผนกต้อนรับส่วนหน้าไม่มีอุปทานในห้องรับรอง
เขาไม่มีเวลาแล้ว หากเขาไม่สามารถทำได้แล้วเขาจะต้องทำใหม่หมดอีกครั้ง
ขณะที่หายใจเข้าลึกๆเขาก็เปิดลิ้นชัก
สมุดบันทึก ปากกา เทปกระดาษ ทิชชู่...ไฟฉาย!
เขารีบหยิบทิชชู่และห่อมันไว้รอบๆแผลแล้วต่อด้วยเทปเพื่อหยุดเลือดไหล
ตั้งแต่นี้เป็นเกมแล้วเขาก็ไม่ได้คิดว่ามันถูกสุขอนามัยหรือไม่
เขาพบโทรศัพท์เบาบางบนร่างกายของพยาบาลและเขาได้ตั้งปลุกภายใน 10 วินาทีจากนั้นก็โยนมันออกไปนอกหน้าต่างของห้องรับแขก
สัญญาณเสียงปลุกดังโดยไม่ต้องสงสัยดึงดูดความสนใจทั้งหมดของซอมบี้ขณะที่พวกมันรีบวิ่งไปที่ตำแหน่งของโทรศัพท์
เจียงเฉินคว้าโอกาสนี้ออกจากห้อง นาฬิกาปลุกจะไม่ดึงดูดความสนใจของซอมบี้เป็นเวลานาน เมื่อซอมบี้ตระหนักว่ามันไม่ได้มีลมหายใจแล้วพวกมันจะเริ่มละเลยมัน
ทางเดินห้องโถงมืดมิดและมันเป็นสิ่งที่ดีที่เจียงเฉินมีไฟฉายที่เขาสามารถใช้ได้ ไม่ว่ายังไงพวกซอมบี้สามารถเห็นได้ในที่มืดดังนั้นจึงไม่มีจุดซ่อนตัวอยู่ในความมืดแล้วเขาจึงเก็บไฟในขณะที่รีบไปที่บันได
มีซอมบี้อยู่สองตัวข้างบนบันไดและหลังจากค้นพบเขาแล้วพวกมันก็พุ่งเข้าใส่เขา
แต่เนื่องจากความไม่สมดุลของการก้าว ซอมบี้ได้ล้มลงหลังจากที่พุ่งลงบันได
เจียงเฉินเข้าหาและตีด้วยค้อนสองครั้งและจากนั้นก็เดินต่อขึ้นไปโดยไม่หันกลับไปดู
มันหนาแน่นมากขึ้นบนชั้นสองดังนั้นธรรมชาติซอมบี้กลายพันธุ์ที่นี่หนาแน่นมากขึ้น ซอมบี้ในห้องโถงทางเดินได้รับการแจ้งเตือนโดยเสียงแต่ยังคงพบกับอุปสรรคที่บันได ฝูงที่หิวกระหายกระหน่ำไปทั่วทิศทางของเขาและเดินไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่งและเหมือนกับสิ่งที่เขาคาดหวังพวกมันทั้งหมดเดินเข้ามาในอีก้าวและสะดุดล้มลง
หนังศีรษะของเจียงเฉินมึนงงขณะมองดูฝูงซอมบี้ด้านหลังเขา เขากัดฟันและไปต่อที่ชั้นสาม
โชคดีที่มีซอมบี้น้อยลงบนชั้นสาม หลังจากที่ได้ทุบสี่ซอมบี้ด้วยค้อนปลอดภัยแล้วเขาก็ประสบความสำเร็จในการไปห้อง 103
เขาพังเปิดประตูโดยไม่ลังเลและยึดประตูด้านหลังเขาไว้ด้วยค้อนปลอดภัยที่แทรกอยู่ระหว่างที่จับประตู
ปัง! ปัง!
เจียงเฉินพิงประตูสักครู่เพื่อให้แน่ใจว่าซอมบี้ไม่สามารถเปิดประตูได้ก่อนที่เขาจะถอยห่างจากประตูทีละเล็กทีละน้อย
ทันใดนั้นเขาสังเกตเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่เฝ้าดูเขา
มันมาจากร่างที่บอบบางพิงหน้าต่าง หญิงสาวกำลังมองเขาอย่างเงียบๆด้วยมือของเธอซุกไว้ในเสื้อสีขาวขนาดใหญ่โดยที่ทำให้รู้สึกว่าไม่เหมาะและความประทับใจที่ไร้เหตุผล
และรูปลักษณ์นั่น
วิธีการอธิบายรูปลักษณ์? ดูค่อนข้างกลมกลืน
ราวกับว่าเธอกำลังมองหาข้อบกพร่อง
“เอ๊ะ—คุณมาที่นี่ด้วย” หญิงสาวเหลือบมองเจียงเฉินอย่างไม่แยแสและถอนหายใจ
“คุณคือหลินหลิน?” เจียงเฉินได้หายใจเข้าลึกๆแล้วถามอย่างไม่มั่นใจ
เขาอยากจะรู้วิธีออกจากเกมแต่เขาไม่แน่ใจว่าเธออยู่ข้างไหน เธออยู่ด้านปัญญาประดิษฐ์หรือไม่? หรือเธอไม่ต้องการช่วยทั้งสองฝ่าย?
“ใช่ แล้ว?” หลินหลินกระตุ้นด้วยความอดทน
ด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว เจียงฉินก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวและยายามที่จะปิดระยะทางเพื่อแสดงเจตนารมณ์ที่เป็นมิตรของเขา...
“หยุด! ใครบอกว่าคุณสามารถเข้ามาใกล้ได้?” เจียงเฉินยังไม่ได้ก้าวที่สองก่อนที่ความเกลียดชังจะปรากฏบนใบหน้าของหลินหลิน เธอมองเขาอย่างดุร้ายและสาปแช่งภายใต้ลมหายใจ “ชีวิตชั้นต่ำ”
เจียงเฉินเตรียมที่จะพูดอย่างดี แต่คำพูดของเธอทำให้เขาโกรธมาก
“อะไร คุณกำลังทำอะไร?”
เธอไม่สามารถที่จะรักษาความกลัวจากเสียงของเธอเมื่อเธอเห็นเจียงเฉินเข้ามาใกล้เธอด้วยลักษณะที่ไม่พึงประสงค์
เห็นเธอดูหวาดกลัวแล้วเจียงเฉินก็ไม่สามารถช่วยได้โดยการยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อตัวบนใบหน้าของเขา
“ผมหรอ? แน่นอนว่าผมต้องการ—”
ปัง!
ประตูถูกเคาะอย่างรุนแรงและเสียงกระทบโลหะดังผ่านประตู
วู้วววว!
ทั้งร่างของเย้าติงติงปกคลุมไปด้วยเลือดและมีเลื่อยโซ่ที่บ้าคลั่งอยู่ในมือของเธอ เธอสวมรูปลักษณ์ที่บ้าคลั่งและว่างเปล่า
ปัง!
ควันลอยจากปากกระบอกปืนขณะที่ลูกกระสุนทะลุศีรษะเธอโดยไม่มีความต้านทาน
เจียงเฉินกำลังถือปืนและมีสีหน้าที่สับสนขณะที่เขาจ้องไปที่หน้าซีดแต่ดวงตากลวง
“โอ้ หญิงสาวคนนั่นเป็นคนรักของคุณใช่มั้ย? ฮิฮิ คุณโหดร้ายมาก—” เสียงที่เต็มไปด้วยการดูหมิ่นหยุดชะงักลงเพราะปืนพุ่งไปที่ขมับของเธอ
มองไปที่คู่ของดวงตาเย็นชา เธอไม่สามารถดำเนินการต่อด้วยการกระทำอันเย่อหยิ่งอีกต่อไป
“ฮ่า ฮ่าฮ่า” หลินหลินหัวเราะออกมา การแสดงออกของเธอแข็งกระด้างและดวงตาของเธองุนงงไปมาระหว่างปืนและสายตาของเจียงเฉิน “นี่เป็นแค่โลกเสมือนจริง คุณฆ่าฉันแล้วมันจะยังไงล่ะ”
เมื่อมองไปที่การกระทำอันอวดกล้าของหลินหลิน เจียงเฉินก็หัวเราะออกมา
“มันไร้ประโยชน์อย่างแน่นอน แต่ความเจ็บปวดไม่ได้หายไปใช่มั้ย? จะบอกอะไรให้ ความทรงจำใหม่จะไม่ทำงานกับผมอีกต่อไปดังนั้นคุณมี 2 ทางเลือกในขณะนี้ ช่วยผมออกจากสถานที่แห่งนี้หรือผมจะฆ่าคุณด้วยวิธีที่โหดร้ายที่สุดที่ผมรู้จักและฆ่าตัวเองตายแล้วผมจะมาหาคุณอีกครั้ง นี่เป็นแค่เกมใช่มั้ย? มันไม่สำคัญหรอกว่าผมจะทำซ้ำสักพันครั้งถูกไหม?” ใบหน้าของเจียงเฉินกลายเป็นน่ากลัวสยดสยอง
เนื่องจากเธอทำหน้าที่เหมือนเธอไม่ต้องการพูดอะไรแล้วเขาต้องหันไปใช้การบีบบังคับ
“คุณ คุณมันปีศาจ! คุณ คุณไม่สามรถข่มขืนฉัน!” หลินหลินกรีดร้องอย่างโง่เขลาขณะที่มือคลุมศีรษะและถอยไปข้างหลัง
เจียงเฉินแช่แข็ง
“ฮะ?” [เราพูดตอนไหนว่าจะข่มขืนเธอ?]
“คุณต้องการข่มขืนฉันด้วยสายตาของคุณตอนนี้! และคุณต้องคิดถึงใช้ของอันใหญ่เข้ามา***ของฉัน***และเห็นฉันขายหน้า แล้วดูถูกฉันขณะที่สวมรอยยิ้มอันชั่วร้ายของคุณ ต้องใช่! วูววว—” ใบหน้าของหลินหลินเต็มไปด้วยความอับอายและเธอก็จ้องมองเขาด้วยน้ำตา ทั้งสองมือของเธอจับไหล่ของเธอเองขณะที่เธอนั่งลง
เจียงเฉินรู้สึกหงุดหงิดและหลังจากนั้นไม่นานเขาก็สาปแช่ง
“เหี้ย!”
“ไม่—” หลินหลินงุนงงยกมือขึ้นและถอยกลับมากขึ้นก่อนที่เธอจะตกใจกับการระเบิดอย่างฉับพลันของเขา
[จินตนาการแบบนี้คืออะไร...]
การแสดงออกของเจียงเฉินแข็งและปากของเขากระตุก
เขาก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมมือออกไปยกคางของเธอขึ้นแล้วใส่รูปลักษณ์ที่ดุร้ายเท่าที่เขาคิดได้จ้องมองเข้าไปที่ดวงตาคู่ที่หวาดกลัว
“ผมจะไม่เสียเวลากับคุณอีกแล้ว บอกผมวิธีจะออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”
“คุณ คุณไม่สามารถเอาชนะมันได้ แล้วมันก็ดีหากสามารถออกไปได้! แต่มันเป็นปีศาจ! มันจะบังคับให้คุณกลับไปที่เกม—” คำพูดที่มุ่งร้ายของเจียงเฉินได้ทำลายความอดทนทางจิตใจของเธอและเธอก็กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“คุณไม่จำเป็นต้องกังวลกับมัน ผมมีวิธีการของตัวเอง” เจียงเฉินแคบดวงตา
“แล้วยังไงล่ะหากคุณออกไปได้? ฉันรู้ว่าโลกภายนอกเป็นแบบไหนขณะนี้” หลินหลินสั่นแต่เธอจัดการรวบรวมความกล้าหาญมากพอที่จะยกหัวของเธอ “มีอะไรผิดปกติกับการอยู่ที่นี่?”
“มันไม่ได้ไม่ดีอย่างไรก็ตามคุณมองไปที่มัน” เจียงเฉินมองเธอด้วยความประหลาดใจและหัวเราะ “คุณเต็มใจที่จะถูกบงการโดยโปรแกรมหรือไม่? ถูกบงการซ้ำๆเป็นพันๆครั้ง?”
“คำนำมันมาสู่ตัวเอง ฉันแน่ใจว่าคุณรู้อยู่แล้วว่าจุดเริ่มต้นของเกมถือว่าเป็นเขตปลอดภัย หากคุณไม่ออกไปข้างนอกแล้วมันจะไม่ทำให้เกิดพล็อตใดๆ แล้วมันจะไม่สามารถทำอะไรคุณได้! คุณเข้าใจใช่มั้ย? นี่เป็นข้อผิดพลาดที่ใหญ่ที่สุดของเกมและตราบเท่าที่คุณทำลายอุปสรรคในความทรงจำของคุณแล้วคุณสามารถอยู่ต่อ—”
“คุณบอกเป็นนัยว่าคุณอยู่ในห้องตลอดเวลา?” เจียงเฉินขัดจังหวะเธอ
หลินหลินทำท่าน่ารังเกียจมองไปที่เจียงเฉินและจากนั้นก็เหลือบมองปืนที่อยู่ในมือของเขา
“ใช่แล้ว ตราบเท่าที่ฉันไม่ได้ออกไปและเล่น ‘หญิงสาวในห้องผู้ป่วย’ ต่อไปเรื่อยๆแล้วมันจะไม่ทำให้เกิดพล็อตล่วงหน้าใดๆ ฮิฮิ คุณเข้าใจหรือยังตอนนี้? ปัญญาประดิษฐ์ไม่สามารถทำอะไรคุณได้ ถึงแม้ว่าจะมีไอ้โง่เง่านั่งรออยู่นอกประตูแต่ตราบเท่าที่คุณไม่ออกไปแล้วเธอก็ไม่สามารถเข้าห้องนี้ได้! นี่เป็นฉากที่มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้!”
เธอสังเกตเห็นว่าเจียงเฉินมองเธอด้วยท่าทางแปลกประหลาด
“อะไร คุณต้องการอะไร...”
ลักษณะดังกล่าวทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอรู้สึกสัญชาตญาณกลัวต่อชายด้านหน้า
“ผมรู้สึกเสียใจสำหรับคุณ”
แต่เธอเข้าใจผิด มันเป็นรูปลักษณ์ที่น่าสงสารและไม่ใช่ความตั้งใจที่ชั่วร้ายที่เธอคิดตอนแรก
“อ๊า?” คราวนี้มันเป็นหลินหลินที่ต้องแปลกใจ ปากของเธอเอียงขณะที่เธอมองไปที่เจียงเฉินที่วางปืนไว้
“กี่สัปดาห์แล้วที่มันเป็นแบบนี้?”
“วงจร Nth ใครจะจดจำสิ่งเหล่านี้ได้?” หลินหลินพึมพำ
“ถ้าผมเดาได้ไม่ผิด คุณจะต้องยังไม่ตายในฝักใช่มั้ย? ดังนั้นในโลกความจริง คุณอาจใช้เวลา 20 ปีและถ้าเราแปลงเวลานั้นเป็นเวลาเล่นเกม สองแสนปี? สองร้อยล้านปี? คุณเคยอยู่แค่ในห้องเล็กๆแคบๆ?” เจียเงฉินพูดถึงเรื่องห้อง
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ฉันเลือกตามกฎของเกมและรีเซ็ตส่วนหนึ่งของความทรงจำของฉัน” หลินหลินพึมพำและก้มหัวก่อนจะหันหนีอย่างไม่เต็มใจ “ดังนั้นคุณ สิ่งมีชีวิตที่ต่ำต้อย จึงลำบากที่คุณไม่สามารถแม้แต่จะทนมันได้ไม่กี่วัน...”
“ไม่กี่วัน” เห็นได้ชัดว่าหมายถึงเวลาในโลกแห่งความเป็นจริง
หลินหลินทำให้เขาแปลกใจเมื่อเขาได้ยินคำพูด “สิ่งมีชีวิตชั้นต่ำ” เขาไม่ได้แสดงสีหน้าโกรธแต่กลับจ้องเข้าไปในตาของเธอเป็นเวลานานก่อนที่จะถอนหายใจแล้วพูดเกี่ยวกับสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับโลกใบนี้
“ด้านนอกอยู่ในความโกลาหลในขณะนี้ ชนบทจะมีดีกว่า เมืองทั้งเมืองเป็นเหมือนเครื่องปฏิกรณ์ขนาดใหญ่ ผมไม่เคยไปที่ชายฝั่งดังนั้นจึงไม่ทราบสถานการณ์ที่แน่ชัด ทั้งเมืองหวังไห่—ไม่ จะให้แม่นยำ—โลกทั้งใบเป็นเหมือนแบบนี้”
“ฮิฮิ นั่นจริงๆน่าสงสารดังนั้นฉันจะพูด ทำไมคุณไม่—”
เจียงเฉินจ้องมองเธอด้วยรูปลักษณ์ที่เต็มไปด้วยความหมายและขัดจังหวะเธอแล้วพูดต่อสิ่งที่เขาพูด “แต่ผู้คนยังคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้สามารถอยู่รอดได้แม้กระทั่งสงครามทิ้งให้โลกอยู่ในความยุ่งเหยิง แม้ชนชั้นสูงจะทรยศต่อความรับผิดชอบของตนก็ตาม แม้ชนชั้นสูงจะทรยศต่อความรับผิดชอบโดยขึ้นยานอวกาศไปหาดวงดาวแห่งความหวัง ผู้คนที่ถูกทิ้งไว้เบื้องหลังยังไม่ยอมแพ้ในโลกนี้ พวกเขาเป็นคนอาศัยอยู่ที่แท้จริง ไม่มีสักวันเหมือนกัน ไม่มีสักวันเป็นเท็จ—”
“ทำไมคุณบอกฉันเรื่องนี้?” หลินหลินขัดจังหวะเขา ดวงตาของเธอเคลื่อนไหวอย่างไม่สบายใจ
“คุณไม่ต้องการที่จะเห็นด้านนอก?”
[คุณไม่ต้องการที่จะเห็นด้านนอก?]
หลินหลินรู้สึกว่าหัวใจของเธอร้าวขณะที่ดวงตาเธอเปิดกว้างแล้วหลบเลี่ยงสายตาของเขา
“…นั่นเป็นไปไม่ได้ คุณคิดว่าผู้พิทักษ์ความลับจะปล่อยให้คุณออกจากเกมหรือไม่?” ถึงแม้ว่าเสียงเยาะเย้ยยังคงอยู่แต่มันก็ไม่ได้มีดื้อรั้นเหมือนก่อน
“ผมจะจัดการกับมัน คุณไว้ใจผมมั้ย?” เจียงเฉินพยายามทำให้เสียงตัวเองจริงใจ เขาเข้าใจได้ชัดว่าแม้ว่าหญิงสาวคนนี้จะกักขังตัวเองไว้ในห้องผู้ป่วยนี้เพื่อหนีจากทุกสิ่งทุกอย่างแต่ก็มีอารมณ์ไม่ดีและป่วยทางจิตเล็กน้อยแต่ในท้าที่สุดเธอก็ยังเป็นเพียงผู้หญิง
[ดังนั้นยังคงมีความเป็นไปได้ที่จะหลอกเธอ…อแฮ่ม ความเป็นไปได้ที่จะชักจูงเธอ]
สายตาของหลินหลินดูขัดแย้งกันและเห็นได้ชัดว่าเธอเบื่อหน่ายกับวัฏจักรไม่รู้จบ
“ฉัน ฉันกลัวความเจ็บปวด ถ้าคุณล้มเหลวแล้วปัญญาประดิษฐ์บ้านั่นอาจจะฝังบางสิ่งในร่างกายของฉัน” หลินหลินกล่าวขณะที่เธอมองเขาด้วยน้ำตาราวกับว่าเธอถูกทำร้าย
“คุณใส่ใจมันอยู่ถูกไหม?”
“ดี...แน่นอนไม่—”
“เพียงปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างให้ผม คุณเพียงต้องบอกวิธีจบเกมนี้ ผมเชื่อมั่น 100% ว่าผมสามารถดูแลปัญหาปัญญาประดิษฐ์บ้านั่น” เจียงเฉินจับไหล่หลินหลินด้วยมือทั้งสองข้างและจ้องเข้าไปในดวงตาของเธออย่างจริงจังขณะที่ยังคงกดดันเธอต่อไป
เขาไม่สามารถกลับลงไปตอนนี้ได้ ถ้าเขาแสดงให้เห็นความลังเลเล็กน้อยแล้วมันจะขมขู่ “เต่า” นั่นในที่สุดก็จะออกมาจากหัวของเธอหลังจากทั้งหมด
[ดี ถึงแม้ว่ามันอาจจะไม่เหมาะสมที่จะอธิบายหญิงสาวคนนี้เหมือนเต่า นั่นเป็นประเด็นหลัก]
หลังจากพยายามดิ้นรนเพื่อตัดสินใจ หลินหลินจึงถามให้แน่ใจ “120%ได้ไหม?”
“แน่นอน! 120%!” เจียงเฉินพยักหน้าอย่างอดทนและตอบด้วยความมั่นใจ
เมื่อเห็นความเชื่อมั่นในการแสดงออกของเขา หลินหลินก็ตัดสินใจที่จะพูดคุย และสามารถเห็นสีแดงจางๆบนหน้าซีดของเธอ
ในที่สุดเธอก็ได้ตัดสินใจ
“ในลาดจอดรถใต้ดินของโรงพยาบาล มีสวิตช์ติดกับปุ่มไฟฉุกเฉินของจุดจอดรถ 005 นั่นคือทางเข้าสู่ฐานผู้รอดชีวิต 005 และ ‘ควบคุม’ ของทั้งเกม...แต่มันดูเหมือนว่าคุณไม่มีเวลาเหลือมากที่จะจากไป” หลังจากจบประโยคหลินหลินมองไปที่นาฬิกาบนผนังด้วยการแสดงออกที่ซับซ้อน
“ฮะ?” เจียงเฉินหงุดหงิดมองย้อนกลับ
<11:55 pm>
“ในวันแรก ผู้บอกความลับไม่สามารถรีเซ็ตเกมได้แต่ในวันที่สองจะสามารถรีเซ็ตเกมได้” หลินหลินกล่าวอย่างไม่เต็มใจ
“เหี้ย!”
เจียงเฉินโกรธมากที่เธอยังคงชักช้า
