Chapter 133: ความกล้าหาญที่เทียบเท่าการท้าทายสวรรค์

“มันคือพวกมัน..... พวกมันกลับมาแล้ว!”หลังจากที่ได้รับความสามารถมา สายตาของหัวหน้าหยวนก็ได้รับการพัฒนา เขาสามารถที่จะเห็นรางๆได้ว่าเจียงลู่ฉีนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับและผู้หญิงที่สวมชุดดำนั้นกำลังขับรถอยู่!

 

เขาคิดว่าเจียงลู่ฉีนั้นเป็นชายผู้บ้าคลั่ง มันจะสามารถอธิบายได้อย่างไรว่าทำไมเขานั้นช่างกล้าหาญขนาดนี้?

 

[เขานั้นกำลังหลงระเริงไปกับความสามารถของตัวเขาเอง!]

 

ในเขตหลาน ไม่ต้องไปพูดถึงโลกทั้งใบ มันก็เป็นสถานที่ที่ถูกเติมเต็มไปด้วยบุคคลที่ทรงพลัง มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่จะเกิดข้อพิพาทกันขึ้นในการที่พวกเขาพยายามที่จะได้รับทรัพยากร แต่พวกเขารู้ว่าเมื่อไหร่ควรที่จะหยุด อย่างไรก็ตามการกระทำของเจียงลู่ฉีนั้นเข้าใจยากมาก

 

เขานั้นต้องการที่จะรนหาที่ตายอย่างงั้นเหรอ?

“เขากลับมานี่นะ? เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? เขานั้นต้องการที่จะฆ่าพวกเราทั้งหมดและเอาทรัพยากรที่พวกเรารวบรวมไว้อย่างงั้นเรอะ?”สมุนจากทีมของไป๋ซานชานพูดอย่างแดกดัน คนบางคนก็เริ่มต้นที่จะหัวเราะกับฉากนี้ แต่พวกเขาก็ยังคงเอาอาวุธของพวกเขาออกมา

 

“พร้อมกับแค่มีรถมินิบัส เขาคิดว่าเขาสามารถที่จะฆ่าพวกเราและเอาทรัพยากรพวกเราไปได้เรอะ? ไอคิวของเขานั้นต้องต่ำกว่าศูนย์แน่ๆ มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อว่าเขานั้นเอาชีวิตรอดจนกระทั่งในตอนนี้ได้ยังไง?”หัวหน้าหยวนขยิบตา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าเจียงลู่ฉีนั้นเป็นคนคาดเดาไม่ได้ เขาก็ยังคงเพิ่มความระมัดระวังตัวเองเพราะว่าพวกเขานั้นเคยที่จะประเมินของเขาต่ำไปแล้วครั้งหนึ่ง

 

“พี่ชาย นี่คือคนที่ทำให้ที่นี่เกิดหายนะมาก่อนหน้านี้อย่างงั้นเหรอ?”ไป๋ปิงไฮ่มองไปที่รถมินิบัสเหมือนกับคนโง่ และหลังจากนั้นเขาก็จุดบุหรี่ขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ เขาพ่นควันออกมาและหลังจากนั้นเขาก็ยิ้ม “ฉันคิดว่าฉันนั้นประเมินเขาสูงไปหน่อย ฉันก็คิดว่าเขานั้นเป็นผู้ชายที่ฉลาด แต่มันก็เหมือนเขาเป็นเพียงแค่ไอ้โง่คนหนึ่ง มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อมากเลยถ้าฉันจะต้องสู้กับแม่งเนี่ย”

 

ไป๋ปิงไฮ่นั้นค่อยๆพ่นออกมาเป็นรูปวงแหวน หลังจากนั้นเขาก็ส่งสัญญาณให้แก่คนอื่นและพูด “เตรียมตัวสำหรับการต่อสู้ได้แล้ว!”

 

‘แคร้ง’ เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทุกคนนั้นเตรียมพร้อมแล้ว พวกเขานั้นยังคงพูดคุยและหัวเราะกัน รถมินิบัสที่กำลังจะมาถึงนั้นเหมือนกับเรื่องเล่นตลกต่อหน้าพวกเขา......

 

“เล็งไปที่ล้อนั่น พวกเราไม่ต้องการที่จะฆ่าพวกมัน พวกเราต้องการที่จะให้มันยังคงมีชีวิตรอดอยู่ ดังนั้นพวกเราสามารถที่จะ ‘เล่นสนุก’กับพวกมันได้”สิ่งที่ไป๋ปิงไฮ่นั้นพูดนั้นทำให้คนอื่นนั้นเสียวสันหลังวาบ

 

ระยะยิงของปืนไรเฟิลนั้นอยู่ที่ประมาณสามร้อยเมตร แต่มันขึ้นอยู่ว่านักแม่นปืนนั้นเก่งกว่าคนธรรมดาทั่วไป ผู้คนพวกนี้เพียงแค่พยายามยิงให้โดนในสองร้อยเมตรมันก็เป็นปาฏิหาริย์แล้ว

 

รถมินิบัสที่อยู่ห่างออกไปประมาณแปดร้อยเมตรนั้นรูปทรงของมันเปลี่ยนไปเล็กน้อย ด้านบนดาดฟ้ามันก็มีห้องรูปทรงจานปรากฏขึ้น มันเหมือนกับเป็นเทคโนโลยีชั้นสูง ซึ่งมันเป็นอะไรกันแน่?

 

สิ่งนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง! ถึงแม้ว่าจินตนาการของพวกเขานั้นวิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง ใครจะไปคาดเดาว่าเรื่องแบบนี้นั้นทำได้ด้วย พวกเขานั้นหา           เบาะแสเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่ได้เลย!

 

ก่อนที่ใครจะพูดได้ทันนั้น ระยะห่างระหว่างรถมินิบัสและฝูงชนนั้นลดเหลือน้อยกว่าเจ็ดร้อยกิโลเมตรแล้ว สำหรับปืนไรเฟิลออโต้รุ่น95นั้นมีระยะประสิทธิภาพในการยิงอยู่ที่สี่ร้อยเมตร ถึงแม้ว่าระยะสูงสุดของมันนั้นสามารถไปถึง600เมตรได้ มันก็เป็นเรื่องที่ยากมากที่มือปืนจะยิงมันโดน อย่างไรก็ตาม เจียงลู่ฉีนั้นไม่ได้ใช้มันเขานั้นใช้ปืนกลรุ่น95ต่างหาก! มันทั้งมีปากกระบอกปืนที่ทั้งยาวกว่าและหนากว่าปืนออโต้ไรเฟิลรุ่น95 ด้วยเหตุนี้นี่เองเมื่อดินปืนนั้นถูกจุด กระสุนของมันนั้นจะพุ่งด้วยความเร็วเต็มที่เกือบที่จะหนึ่งพันเมตรต่อวินาที ความเร็วเริ่มต้นและประสิทธิภาพการยิงของมันนั้นอยู่ที่800เมตรพร้อมกับการยิงที่เร็วมาก! เจียงลู่ฉีนั่งอยู่บนห้องยิงปืนที่มีมุมยิงได้ถึง360องศา ซึ่งมันน่ามหัศจรรย์มาก!

 

“พี่ชาย พี่จะโจมตีจากตรงนี้เลยอะนะ?”เมื่อเจียงจู้อิงเห็นห้องยิงปืนฉุกเฉินบนดาดฟ้าอย่างฉับพลันนั้น เธอประหลาดใจมาก แต่เมื่อคิดเกี่ยวกับความสามารถในการปรับแต่งเครื่องกลของพี่ชายเธอ เธอก็รู้สึกว่ามันก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกประหลาดอีกต่อไป

 

“มีคนเต็มไปหมดเลย....”ในรถมินิบัส หลันซิหยู่เห็นศัตรูเป็นจำนวนมากในระยะไกล เธอสามารถที่จะเห็นแสงสะท้อนจากโล่กันกระสุนและปืน

 

[นี่คือความต่างชั้นของความ เกิดอะไรขึ้นกันแน่?]

 

ในเวลานั้นเอง หยิงก็เหยียบเบรก! ปืนของเจียงลู่ฉีนั้นก็หยุดอยู่ในตำแหน่งที่ดีเรียบร้อยแล้ว มันไม่มีลำกล้องอยู่กับปืน แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรเลยกับเจียงลู่ฉีซึ่งเขานั้นใช้แค่สายตาก็เพียงพอแล้ว

 

“อะไร? ทำไมรถมินิบัสหยุดละ?”พวกเขาเห็นรถมินิบัสนั้นหยุดห่างไปประมาณ700เมตร ระยะห่างของมันนั้นสูงเกินกว่าประสิทธิภาพของปืนพวกเขา

 

“เขาคงคิดว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ”ไป๋ปิงไฮ่หัวเราะเยาะ “จากเจ็ดร้อยเมตรที่ห่างไป เขาสามารถที่จะเห็นเกี่ยวกับพวกเรา ดังนั้นเขาต้องการตัดสินใจที่วิ่งหนีจากไป โชคร้ายที่มันช้าเกินไปแล้ว!”

 

ไป๋ซานชานพยักหน้าและพูด “พี่น้อง เราไปกัน......”ก่อนที่ไป๋ซานชานจะสามารถพูดจบประโยค เขาก็รู้สึกได้ถึงมหาวิบัติกำลังจะใกล้เข้ามา! มันเป็นความรู้สึกถึงลางร้าย มันเหมือนกับยมทูตนั้นกำลังวางเคียวไว้พาดคอของเขาและชั่วขณะต่อมาเขาจะตาย!

 

เขาหยุดคิดและพุ่งออกไปอย่างฉับพลัน! พวกมีพลังเหนือธรรมชาติที่ทรงพลังนั้นจะมีสัญชาตญาณเกี่ยวกับการหายนะที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง มันเป็นแบบเดียวกันกับสัตว์ป่าที่สามารถคาดเดาอากาศได้ เมื่อเขานั้นพุ่งออกมา ห่ากระสุนก็ปรากฏขึ้น

 

“ปังปังปังปังปัง”เขานั้นหวาดกลัวมากกว่าอาการบาดเจ็บซะอีก

 

ด้านข้างไป๋ซานชาน ลูกน้องที่สวมใส่เกราะหนักสามคนนั้นถูกฆ่าโดยฉับพลัน!   หลังจากที่กระสุนถูกยิงห่างออกไปหกถึงเจ็ดร้อยเมตร ความเร็วของกระสุนก็ถูกลดลง แต่มันก็ยังคงเป็นกระสุน ถึงแม้ว่าความเร็วมันจะลดลง มันก็ยังคงเจาะเกราะ เพียงแค่โดนยิงมันก็ถึงจุดจบแล้ว!

 

“เกิดอะไรขึ้น?”ไป๋ซานชานนั้นสั่นกลัวโดยความตกตะลึง เขานั้นไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาเพียงแค่รู้สึกว่ามันมีอะไรผิดปกติ

 

มันคือปืนไรเฟิลออโต้หรือปืนกลกันแน่? มันช่างเว่อเกินจริงเหลือเกิน!