ตอนที่ 94 ความกลัวจากท้องฟ้า [อ่านฟรีวันที่ 13 เมษายน 2561]
“คุณอยู่ที่นี่หรือปล่าว?”
เสียงของติงติงเล็ดลอดเข้ามา
ขณะที่เจียงเฉินกำลังจะเปิดปากของเขา ลำคอของเขารู้สึกเหมือนมันติดอยู่กับฝ้ายที่เรียกว่าความกลัว
เขายกเทอมินัลของเขามาดูช้าๆ
<4:25 pm>
[ยังมีเวลาเหลืออีก 15 นาทีก่อนที่ชั้นเรียนจะจบ ดังนั้นเธอมาที่นี่ได้อย่างไร? นี่มันแปลกจริงๆ แม้ว่าครูสอนกีฬาต้องการให้เธอหาผมแต่ทำไมเธอถึงมาที่ห้องกิจกรรม? มันเหมือนราวกับว่า—]
"ฉันรู้ ฉันเฝ้ามองคุณมาเป็นเวลานานแล้ว"
ทันใดนั้นทั้งสองคำพูดสารภาพที่คุ้นเคยแต่เหมือนฝันโผล่ขึ้นมาในหัวของเขา
ความคิดที่น่ากลัวพุ่งเข้ามาในจิตใจของเขา
…กำลังเฝ้าดูอยู่?
หยาดเหงื่อเย็นไหลลงที่หน้าผากขณะที่เจียงเฉินกลั้นลมหายใจไว้ เขาไม่กล้าแม้แต่จะทำเสียง สัญชาตญาณบอกเขาว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติแต่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าปัญหามาจากที่ใด
[ติงๆเป็นำพวกโรคจิต? เป็นไปได้อย่างไร? แต่เธอเป็นคนที่สง่างามมาก...เดี๋ยว สง่างาม? ดูเหมือนว่าเธอเป็นคนที่คิดริเริ่มผลักดันเราลงเมื่อวานนี้ โดยปกติแล้วเธอจะอ่านหนังสือใต้หน้าต่างแต่วันนี้...]
เจียงเฉินสืบค้นผ่านความทรงจำของวันนี้ การเฝ้าดูเขาของเย้าติงติง เริ่มจากเธอกำลังหมกหมุ่นในเทอมินัลของเธอ สนใจชั้นเรียนและเฝ้าดูเขายิ้ม...
ความรู้สึกที่น่าสะพรึงกลัวลุกลามไปทั่วร่างกายของเขา
“ฉันได้ยินมาว่ามีผีอยู่ที่ชั้นล่างของห้องสมุด คุณเห็นมันมั้ย?”
เสียงเคาะเบาๆแต่มันเจาะผ่านหัวใจเหมือนค้อน เขาไม่สามารถอธิบายเหตุผลได้ แต่สัญชาตญาณของเขาบอกเขาว่าสิ่งที่แย่ๆจะเกิดขึ้นถ้าเขาเปิดประตูในเวลานี้
เจียงเฉินปล่อยให้เม็ดเหงื่อไหลลงผ่านใบหน้าของเขาขณะที่เขานั่งอยู่ที่นี่อย่างนิ่งๆ เขามองไปที่ลิ้นชักที่ปืนแต่มันไม่สามารถทำให้เขาได้รับความปลอดภัยแม้แต่น้อย
เหมือนการตีกลอง จังหวะเคาะดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นและดังขึ้น
ทันใดนั้นความรุนแรงในเสียงการเคาะส่งผ่านประตูอย่างบ้าคลั่ง เสียงที่โหดเหี้ยมและแรงที่สุดทำให้ทุกๆกล้ามเนื้อของเจียงเฉินตึงตัวอย่างต่อเนื่องจากความตึงเครียดและการแสดงออกทางสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีหน้าที่ตะลึง
อย่างไรก็ตามจู่ๆเสียงก็หยุดอย่างกะทันหัน
...ตามด้วยเสียงฝีเท้าที่จางหายไป
[เธอยอมแพ้แล้วหรอ?] เจียงเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นเขาก็แตะหน้าอกของเขาและรู้สึกเปียกจากมือของเขา
มันเป็นตอนนั้นเองที่เขารู้ว่าร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อโดยที่ไม่รู้ตัว
“ตอนนี้ที่ผมคิดเกี่ยวกับมัน ความรู้สึกอึดอัดที่มาจากหุ่นยนต์เมื่อวานตอนเช้า ไม่ พูดให้ถูก มันควรจะเป็นช่วงคาบเรียนตอนเช้า...” เจียงเฉินตระหนักถึงอะไรบางอย่าง
ใช่ มันเป็นตอนนั้นทั้งชั้นกำลังจ้องมองเขาอยู่ หัวใจของเขาตอบสนองกับความรู้สึกประหลาดที่เรียกว่าผลกระทบ ‘หุบเขาลึกลับ’
[มันอาจเป็นไปได้ว่า...นักเรียนทุกคนเป็นหุ่นยนต์?] การแสดงออกแปลกๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาในขณะที่เขาคิดว่าความคิดนี้เป็นเรื่องที่น่าขัน
ทำไม? เขาเติบโตขึ้นพร้อมกับจ้าวเผิง เฉียนฮานผู้ที่นั่งอยู่ด้านหน้าแม้กระทั่งมอบจดหมายรักให้เขาและเย้าติงติง...
เจียงเฉินก็ขมวดคิ้ว
หนังสือทุกเล่มที่เย้าติงติงได้อ่านไปแล้วอยู่ที่ไหน?
บูม!
การสั่นสะเทือนรุนแรงเกือบจะโยนเขาลงบนพื้นขณะที่หน้าต่างก่อให้เกิดเสียงดังและคม เขาลุกขึ้นรีบวิ่งไปที่หน้าต่างและค้นพบฉากที่น่าตกใจ
แสงสีเงินอ่อนโจมตีโดมปกป้องเมืองนี้ อนุภาคสีฟ้าอ่อนพังทลายตามมาด้วยแผ่นเมมเบรนบางๆ
ไม่มีเสียงขณะที่ช่องโหว่กำแพงกั้นเปิดช่องว่างตรงกลางและแสงสีฟ้าจางหายไป
ทันใดนั้นจำนวนนับไม่ถ้วนหนาทึบจุดสีดำหล่นลงมาจากฟากฟ้า แต่ละคนมีรอยคลื่นทางอากาศอยู่ข้างหลัง เหล่าทหารกระโดดร่มของ NATO ราวกับว่าระเบิดใช้เพื่อการปลอมตัวของพวกเขา
อย่างไรก็ตามในขณะนี้พื้นดินยิงขีปนาวุธส่องแสงสีส้มลงสู่พื้น มันเป็นขีปนาวุธต่อต้านยานอากาศประจำการในเมือง...
เสียงดังลั่นขึ้นมาจากฟากฟ้าและมีการระเบิดขึ้นมากมายในท้องฟ้าด้วยประกายไฟที่สว่างไสว สัญญาณเตือนภัยทางอากาศที่ทำลายผ่านท้องฟ้าในเมืองพร้อมกับเสียงร้องไห้และเสียงกรีดร้องจากถนนที่ห่างไกลซึ่งปลุกเจียงเฉินขึ้นมาจากอาการมึนงง
ไม่มีแม้แต่คำเตือนเดียว
“เป็นเป็นสงครามเหี้ยๆ! นี้เป็นไปไม่ได้...” เขามองไปที่ท้องฟ้าด้วยความกลัว เจียงเฉินถอยออกมาจากหน้าต่างและวิ่งออกไปนอกประตู
ข่าวแจ้งว่าเมื่อสัญญาณเตือนภัยทางอากาศได้รับการกระตุ้นทุกคนควรไปที่ที่พักพิงแห่งหนึ่งที่ใกล้ที่สุดและสถานที่ศักดิ์สิทธิ์จะถูกปิดอย่างแน่นหนาเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมและเข้าสู่โหมดพักตัว
เจียงเฉินไม่ได้มีเวลาสับสนเพราะความสำคัญของเขาคือการมีชีวิตอยู่ เขาเหลือบไปที่โต๊ะก่อนที่เขาจะออกจากห้องกิจกรรม เขาก้มหน้ากัดฟันและรีบวิ่งไปที่ชั้นล่าง
มีปืนบนโต๊ะแต่เขาไม่คิดว่ามันจะนำความปลอดภัยใดๆให้เขา ถ้าเขาพบทหาร NATO แล้วเขากลัวว่ามันจะเป็นอันตรายมากขึ้นในการใช้ปืน
นอกจากนี้ตามกฎของสงคราม พวกเขามักจะไม่ยิงพลเรือน ไม่เพียงแต่มันจะเปลืองกระสุนแต่มันก็ยังมีปัญหาบางอย่าง...
เขาพยายามจะปลอบโยนตัวเองขณะที่วิ่งลงบันไดไปที่ประตูโรงเรียนและวิ่งเพื่อชีวิตของเขา อย่างไรก็ตามในเวลานี้ก็มีการระเบิดครั้งใหญ่เกิดขึ้นบนท้องฟ้าในระยะทางห่างจากใจกลางเมือง เขารู้สึกคลื่นความร้อนแผดจ้าแม้จะห่างไกลออกไป 100 กิโลเมตร
เมฆเห็ด
มันเป็นระเบิดนิวเคลียร์!
“เหี้ย” เจียงเฉยจ้องที่เมฆเห็ดสีส้มและจุดสีดำที่ตกลงมาพร้อมกับดวงตาที่สั่นระริก
บูม!
คลื่นกระแทกรุนแรงเกือบจะพัดเขาปลิวไป เขาพยายามยกแขนขึ้นคลุมหน้า จากการไหลของอากาศอย่างรวดเร็วของกระสวยแอร์ดรอปได้ปล่อยทหารในชุดเกราะพลังงานออกมา
ไม่มีที่ว่างสำหรับการหนี
ไหล่ของเจียงเฉินรู้สึกผ่อนคลายแล้วส่งสัญญาณว่าเขายอมแพ้และใบหน้าของเขาปล่อยรอยยิ้มเบี้ยว ทำไมปฏิกิริยาของเขาสงบอย่างมากแม้ตัวเขาเองก็ไม่มีความคิดใดๆ
สิ่งสุดท้ายที่เขาเห็นคือกระบอกปืน
-
บูม!
พยายามที่จะเปิดตาของเขาสิ่งแรกที่เจียงเฉินเห็นคือพื้นไม้ของโรงยิม เขาตระหนักว่าเขาถูกโยนลงบนพื้น
เขาพยายามที่จะลุกขึ้นยืน...หน้าอกของเขาถูกตีจนเจ็บปวด แต่เขาไม่ยอมปล่อยเสียงใดๆเพราะความกลัว
ห้องยิมเต็มไปด้วยผู้คน นักเรียนและครู...ใบหน้ากลัวของทุกคนไร้ความหวังเขียนทั่วใบหน้าพวกเขาขณะที่ทหาร NATO อยู่รอบๆพวกเขา กระบอกเย็นเป็นลางไม่ดี
ไม่มีใครกล้าที่จะทำเสียงขณะที่พวกเขาเฝ้าดูเจียงเฉินที่ถูกโยนลงบนพื้นอย่างเงียบๆ
“เจียงเฉินคุณสบายดีมั้ย?” เย้าติงติงรีบไปด้านข้างของเขา
เขารู้สึกว่าอุณหภูมิร่างกายห่อหุ้มเขาไว้ขณะที่เขาพยายามทำให้ดวงตาบวมเปิดขึ้น
เขามองเห็นหน้าตาสง่างามเต็มไปด้วยน้ำตา
“ติงติง? คุณ..ยังคงอยู่ที่นี่?”
“อืมม! คุณเป็นยังไงบ้าง?”
เสียงคล้ายกำลังร้องไห้ เขารู้สึกสัมผัสนุ่มนวลบนใบหน้าที่บวมของเขาขณะที่เขาบังคับรอยยิ้มออกมา เขาต้องการที่จะยกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาของเธอ ปลอบโยนเธอและกอดเธอไว้ อย่างไรก็ตาม...
“ลากผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่”
“ครับ”
ทหารสองคนในชุดเกราะพลังงานกำลังเดินเข้ามา
“ปล่อยฉันไป! อ๊ะ—”
“คุณกำลังทำอะไร!” เจียงเฉินเฝ้าดูคนที่ใช้กำลังลากเย้าติงติงออกจากเขาด้วยความสยดสยอง
“เจียงเฉิน ช่วยฉัน! ไม่!”
เจียงเฉินพยายามอย่างมากที่จะจับตัวเธอ แต่เขาก็พบกับรองเท้าบูทบนใบหน้าของเขา เตะเกือบทำให้เขาสูญเสียสติของเขาอีกครั้ง
ในมุมของดวงตาพร่ามัวของเจียงเฉิน เขาเห็นทหารผู้ซึ่งลากเย้าติงติงเอาหน้ากากออกจากหน้าของเขา มันเป็นหน้าซีดขาว หน้าเหมือนปีศาจที่เยาะเย้ยเขาอยู่
“ทุกคนฟัง ตัวประกัน—ถูกต้อง พวกคุณทั้งหมดเป็นตัวประกัน—ระบบศักดิ์สิทธิ์ที่พวกคุณเรียกถูกทำลายโดยอาวุธอวกาศของเรา อย่าหวังการพึ่งพาการช่วยชีวิต อยู่เฉยๆแล้วเชื่อฟังและอธิษฐานว่าบรรพบุรุษของคุณจะไม่เป่าหัวพวกคุณ” คนที่ยืนอยู่ที่สนามกีฬาของโรงยิมดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมในขณะที่เขากำลังใช้ลำโพงของชุดเกราะพลังงาน
“ติงติง...” เจียงเฉินพยายามที่จะคลานไปยังร่างที่ถูกลากออกไป
“หัวหน้า หญิงสาวคนนี้ค่อนข้างน่ารัก มันน่าเสียดายถ้าเราแขวนเธอไว้ข้างนอก ฮิฮิ ถ้าเกิดว่า...” ทหารขาวมีรอยยิ้มชั่วร้ายขณะที่เขายกหญิงสาวขึ้น ดูเหมือนเขาจะพอใจกับรูปลักษณ์ที่กลัวและเกือบจะร้องไห้ของเธอ
ทหารอีกคนหนึ่งถอดหน้ากากและเปิดเผยใบหน้าดำและฟันขาว “ทุกคนจากจอร์เจีย(รัฐใน UA) วิตถารแบบนี้หรือปล่าว? แต่ท่าน ผมเห็นด้วยกับมุมมองของเขา ฮิฮิ...”
คุณพยายามจะทำอะไร!
หัวใจของเจียงเฉินปวดร้าว เขากัดริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาพยายามที่จะยืนขึ้นด้วยเท้าของเขา อย่างไรก็ตามอาการวิงเวียนของเขาทำให้เขาไม่เสถียร
“ไม่--” เสียงกรีดร้องดังก้องอยู่ทั่วทั้งโรงยิม
เมื่อเห็นผู้บัญชาการพยักหน้าแล้วทหารก็ฉีกชุดดอกไม้สีขาวออกจากกัน…
ต่อหน้าทุกคน
“หยุด!” เจียงเฉินเปิดปากของเขาขณะที่นิ้วของเขาเจาะผ่านพื้นไม้แข็ง
ดวงตาที่กระหายเลือดของเขาเดือดพล่าน
อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เขาผู้ที่ซึ่งกรีดร้องออกมา
เป็นจ้าวเผิงหรือปล่าว?
“ไม่!” เจียงเฉินเอื้อมมือไปหาเพื่อนในวัยเด็กในความหวาดกลัว
ปัง!
ควันลอยออกมาจากปากกระบอกปืน
“สวยงาม! วัวตาสีฟ้า”
“ฮ่าฮ๋าฮ่า” ทหารได้ยินคำชมเชยจากเพพื่อนของเขาก่อนที่เขาจะทำท่าทางเล็งยิงไปทางฝูงชน เขาพอใจที่ได้เห็นฝูงชนกรีดร้องและตะลึงกับความสยดสยอง
“ไม่ อย่าทำน้ะ” เย้าติงติงหดกลับลงไปที่พื้นขณะที่เธอพยายามที่จะใช้เสื้อผ้าที่ถูกฉีดขาดเพื่อปกปิดร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ
ทหารสีขาวที่มีรอยยิ้มผิดเพี้ยนเก็บปืนของเขาไว้ในเอวขณะที่เดินไปหาเย้าติงติงซึ่งกำลังถอยไปข้างหลัง “ไม่ต้องห่วง เราจะทำมันทีละคน”
“เจียงเฉิน ช่วยฉัน! เจียงเฉิน...ฮืออ—”
ครูสาวคนสวยจากชั้นเรียนถัดไปลุกขึ้นยืน การแสดงออกของเธอสวมนิพจน์ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ เธอสั่นแต่ไม่ถอยหนี
“ปล่อยเด็กสาวคนนั้นไป ฉันจะไปแทนเธอ”
ทหารดำยืนอยู่บนสนามหัวเราะแล้วก็มาคว้าคอเสื้อของเธอโดยที่ไม่สนใจการหายใจที่ยากลำบากของเธอและโยนเธอลงบนสนาม
“พวกคุณสามารถไปด้วยกันได้ เรามีพี่น้องมากมายที่นี่”
ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้าโศก
ดวงตาตายโดยปราศจากจิตวิญญาณ
และดวงตาคู่เบิกกว้างเพราะความกลัวสยดสยอง
เลือดไหลปกคลุมรอบดวงตาของเจียงเฉิน
อย่างไรก็ตามในขณะนี้ความชัดเจนเป็นประวัติการณ์ที่เขาไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อนกำจัดทุกอารมณ์ความรู้สึกที่กดขี่ข่มเหงในหัวใจของเขา
“ฮิฮิ...พวกคุณหลอกลวงเสร็จหรือยัง?”
เจียงเฉินหลับตาของเขาอย่างไม่ระมัดระวัง เขาพยายามดิ้นรนและนั่งลงบนพื้น
ปากของเขาโค้งขึ้นด้วยความเย้ยหยันและดวงตาของเขาคืนสู่ความเงียบสงบ
“ผู้บอกความลับ?”
