ตอนที่ 52 สามชั่วโมงสุดท้าย

 

 

สามชั่วโมงสุดท้าย ...

 

ในตอนกลางดึก  มีมอนสเตอร์นับล้านที่อยู่ข้างนอกปากหุบเขาของภูเขาหิมะ

พวกมันหลายตัวเริ่มเหยียบย่ำหลังของมอนสเตอร์ตัวอื่นเพื่อข้ามแนวป้องกันมา

มอนสเตอร์จำนวนมากได้ตกตายจากน้ำหนักที่พวกมันต้องแบกรับขณะที่บางตัวถูกกระทืบจนตาย ขณะที่พวกมันตกลงมาจากหลังของมอนสเตอร์ ถึงแม้หลายตัวจะเสียชีวิต แต่ก็ยังมีอีกหลายตัวที่เดินไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ

 

หยี่ เยว่หยู่และหยี่ เสิ่นถูกบังคับให้เข้าร่วมแนวป้องกันเพื่อฆ่ามอนสเตอร์ที่ประสบความสำเร็จในการทำลายก้อนหินยักษ์

 

ดาบชั้นดีของ หยี่ เสิ่นเปลี่ยนรูปแบบเป็นดาบยักษ์ยาวสามเมตร เขากระโดดไปข้างหน้าและเริ่มฆ่ามอนสเตอร์

ด้วยการฟันทุกครั้งเขาได้ตัดศีรษะของมอนสเตอร์นับสิบตัว

อีกด้านหนึ่งหยี่ เยว่หยู่บรรจุคริสตัลชีวิตไว้ในเครื่องมือของเธอและยิงใส่มอนสเตอร์ที่อยู่ด้านใต้ที่ที่เธอยืนอยู่

 

แม้ว่าการเล็งของเธอจะห่วย แต่เนื่องจากมันมีมอนสเตอร์อยู่ทุกหนแห่ง ไม่ว่าเธอจะยิงไปทางไหน มันก็จะโดนตัวมอนสเตอร์

นักล่าระดับทอง 20 คนที่หลบภัยอยู่ใต้ก้อนหินยักษ์ได้หมดแรงจากการสู้รบที่ทอดยาวสองวันและหนึ่งคืน  แต่พวกเขาก็ยังอดทน

พวกเขากำลังเติมพลังชีวิตของพวกเขาด้วยคริสตัลชีวิตในระหว่างการสังหาร

อย่างไรก็ตามไม่สำคัญว่าพวกเขาฆ่ามอนสเตอร์ไปมากแค่ไหน  มันก็ยังมีตัวอื่น ๆ ที่สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีของพวกเขาและทะยานผ่านไปแนวป้องกันที่2

 

มอนสเตอร์มีจำนวนมากเกินไป พวกเขาสามารถจัดการกับตัวที่อยู่ภายในระยะของพวกเขาได้ในขณะที่ตัวอื่น ๆ จะต้องถูกจัดการโดยนักล่าระดับเงินที่อยู่ด้านหลังของพวกเขา

นักล่าระดับเงินที่อยู่ในแนวป้องกันที่2 พวกเขามีมากกว่า 1000 คน แต่มันก็หนักหนาสำหรับพวกเขาเกินไป ด้วยฝูงของมอนสเตอร์ที่ผ่านจากแนวป้องกันแรกมา แรงกดดันสำหรับพวกเขาไม่ต่างจากกับนักล่าระดับทองด้านหน้าและไม่มีใครสามารถพักผ่อนได้แม้แต่นิดเดียว ไม่ได้แม้แต่นาทีเดียว

 

มอนสเตอร์กำลังเข้ามาใกล้เกินไป และไม่มีช่องว่างระหว่างพวกมัน   90% ของมอนสเตอร์ที่อยู่ในแนวป้องกันที่2ล้วนถูกสังหารโดยนักล่าระดับเงินเนื่องจากพวกเขารู้ว่า นักล่าระดับทองแดงในแนวป้องกันที่สามมีจำนวนน้อยกว่า หากมอนสเตอร์บุกไปยังแนวป้องกันที่สามมากเกินไป มันจะเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายสำหรับนักล่าระดับทองแดง

 

ดังนั้นพวกเขาจึงพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อไม่ให้มอนสเตอร์ผ่านไปได้

 

หลิน ฮวงและกลุ่มของเขาอยู่ในแนวป้องกันที่สาม ซึ่งเป็นช่วงที่ผ่อนคลายมากที่สุดเนื่องจากภาระหนักเป็นของนักล่าระดับเงินและนักล่าระดับทองที่อยู่ด้านหน้า มอนสเตอร์ที่บุกเข้าไปในแนวป้องกันที่สามมีจำนวนน้อยกว่าหนึ่งในสิบของมอนสเตอร์ที่อยู่ที่ปากหุบเขา

 

แต่เมื่อเวลาได้ผ่านไป หลินฮวงและกลุ่มก็เริ่มรู้สึกกดดันอีกครั้งเพราะมอนสเตอร์ได้เพิ่มความถี่ในการโจมตีของพวกมัน เป็นหกนาทีต่อครั้ง แทนก่อนหน้าที่เป็น30นาทีครั้ง

 

โชคดีที่อัตราการโจมตีของไป่ไม่ลดลงเพราะเขาเป็นเครื่องมือสังหาร  เขาสังหารหมู่มอนสเตอร์มากกว่าที่หลิน ฮวงได้ทำ

พลังโลหิตของเขากลายเป็นรูปแบบต่างๆในระหว่างการสู้รบและขึ้นอยู่กับแต่ละรูปแบบว่าเขาสามารถตัดศีรษะหรือเจาะผ่านหัวใจได้

 

เขามีประสิทธิภาพสูงมากจนทำให้หลิน ฮวงทั้งประหลาดใจและอับอาย

แน่นอน ผลงานของหลิน ฮวงไม่ได้เลวร้ายนัก ด้วยดาบเหล็กของเขา เขากลายเป็นทหารชั้นดี ด้วยความช่วยเหลือของ "วิชาดาบใหญ่" มันเกือบจะไม่มีอะไรที่สามารถหลบดาบของเขาได้

 

ขณะที่เขาได้รับประสบการณ์มากขึ้นในการต่อสู้จริง ตอนนี้เขาต้องฟันดาบเพียงสามครั้งเท่านั้นในการฆ่ามอนสเตอร์ จากที่ปกติต้องใช้ห้าครั้ง

ตราบใดที่มอนสเตอร์ไม่ใช่ระดับเหล็กขั้น 3 เขาสามารถฆ่ามันได้เพียงครั้งเดียว

เขายังเคยชินกับเทคนิคการเคลื่อนไหวของทักษะท่าเท้าเงาหิมะซึ่งทำให้เขาเคลื่อนไหวราวกับผีในสนามรบ

 

โจว เล่อและพวกที่เหลือคิดว่าหลิน ฮวงเป็นชนชั้นสูง มิฉะนั้นมันจะเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะมีความสามารถอันน่าเหลือเชื่อและความสามารถในการสู้รบอันน่ากลัวนี้

 

พวกเขาอยู่ในระดับเหล็กขั้น 3 แล้ว แต่พวกเขาอยู่ไกลจากหลิน ฮวง เมื่อมันเป็นการฆ่ามอนสเตอร์

 

หลิน ฮวงไม่ได้ใส่ใจกับจำนวนของการสังหารข้ามขั้นที่เขาได้ทำ ชิ้นส่วนการ์ดที่เขาได้สะสม หรือ การ์ดรางวัลที่เขาได้รับ เขาแทบจะไม่ได้ดื่มน้ำเลยแม้แต่นิดเพราะเขาไม่มีเวลาให้กับมัน

 

เสี่ยว เฮย  รู้ดีว่าเขาอยู่ในโหมดต่อสู้และไม่ได้ส่งการแจ้งเตือนใด ๆ เพื่อป้องกันไม่ให้หลิน ฮวงกลายเป็นคนฟุ้งซ่าน

เวลาในสนามรบได้ผ่านพ้นไป ช่วงเวลาที่แสนโหดเหี้ยมและทรมาน

 

ทุกคนคาดว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นและยามเช้าจะมาถึง

ตราบเท่าที่พวกเขาจัดการได้จนถึงรุ่งเช้า จ้าวแห่งนักล่า หยู่ ฉางลี่ จะมาถึงที่นี่เพื่อฆ่าจ้าวแห่งมอนสเตอร์และทุกสิ่งจะจบลง

หลิน ฮวง ได้ก้าวข้ามขีดจำกัดของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อเทียบกับเวลาพักผ่อน เขาคือคนทั่วไปบนสนามรบ

 

ร่างกายเขาไม่ได้เกิดมาดีพร้อมเฉกเช่นคนอื่น

แม้กระทั่งโจว เล่อและชายหนุ่มคนอื่น ๆ ที่อยู่ในระดับเหล็กอยู่ในขั้นที่ 3 ยังเหนื่อยมาก งั้นลองนึกภาพหลิน ฮวงที่ไม่ได้อยู่ในระดับเหล็กสิ

หลายคนสังเกตเห็นผลงานของหลิน ฮวง ไม่เพียง แต่โจว เล่อและกลุ่มเท่านั้น แต่แม้กระทั่ง นักล่าระดับทองรอบตัวเขาก็ยังประทับใจกับทักษะของเขาเช่นกัน

 

พวกเขาเข้าใจอย่างชัดเจนว่าหลิน ฮวงกำลังผลักดันตัวเองให้เกินขีดความสามารถของเขา

หลิน ฮวงรู้สภาพร่างกายของเขาเป็นอย่างดี เขาไม่ได้หยุดแกว่งดาบเพราะหากเขาทำเช่นนั้นร่างของเขาจะทรุดลง เขาอาจจะไม่สามารถยืนขึ้นได้อีก

 

เขาบอกกับตัวเองนับไม่ถ้วนว่า "ฉันไม่สามารถหยุดได้! ฉันไม่สามารถหยุดได้! ฉันต้องฝืนไว้อีกสองชั่วโมงกว่า มันใกล้จะถึงเวลาแล้ว!"

 

การโจมตีของมอนสเตอร์ในสนามรบเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น มอนสเตอร์แผดเสียงตลอดการสู้รบ

เวลาประมาณตี3 เสียงคำรามจากมอนสเตอร์ได้ดังขึ้นจากระยะไกล

เสียงคำรามดังมาจากเทือกเขาหิมะ แต่คลื่นกระแทกเหล่านี้ได้แพร่กระจายผ่านผู้คนและเหือดหายไปในทุ่งหญ้านอกหุบเขา

หัวใจของทุกคนหวาดหวั่นเมื่อได้ยินเสียงคำราม แม้กระทั่งหัวใจของหลิน ฮวงก็เริ่มเต้นกระหน่ำ  เขารู้สึกราวกับกำลังถูกเฝ้าดูด้วยสิ่งที่น่ากลัว มันทำให้เขาขนลุก

 

เสียงคำรามได้เสริมขวัญกำลังใจของเหล่ามอนเตอร์และพวกมันเริ่มปะทะกับหินยักษ์ แม้กระทั่งหลิน ฮวงก็ยังรับรู้ได้ว่ามันต้องเจ็บปวดแค่ไหน

พวกมันหลายตัวเริ่มที่จะซ้อนกันและกันเพื่อผ่านแนวป้องกัน

 

หยี่ เสิ่นและหยี่ เยว่หยู่ ขมวดคิ้วแน่นเมื่อเฝ้าดูมอนสเตอร์ที่พยายามจะปีนผ่านก้อนหินยักษ์ พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นในช่วงสามชั่วโมงสุดท้ายนี้

 

เมื่อหยี่ เสิ่นกำลังคิดว่าจะทำอย่างไร เขาก็ได้ยินเสียงมาจากภูเขาหิมะ

 

เขาหันกลับไปและเห็นบางสิ่งบางอย่างสีดำที่ปกคลุมท้องฟ้าและกำลังมุ่งหน้ามาทางขวาของเขา เขาหรี่ตาแคบลงเพื่อมองดูมันและอ้าปากค้าง

 

"โอ้ไม่, ฝูงอีกามันกลับมา...”