ตอนที่ 93 ไดอารี่ของผู้พัน [อ่านฟรีวันที่ 11 เมษายน 2561]
2 ตุลาคม 2172 มีแสงแดด
ความจริงที่จะบอก ดาวเคราะห์ดวงนี้ไม่เหมาะสำหรับที่การอยู่อาศัยของมนุษย์อีกต่อไปนับตั้งแต่ช่วงที่โหดร้ายของรัสเซียในกรุงปารีส
การบ่นเล็กๆน้อยๆเหล่านี้ไม่มีความหมายอะไรจากคนที่มีสถานะอย่างผม ความสามารถในการบ่นถือว่าเป็นสิ่งที่ดีเพราะพวกเขาทั้ง 21 คนในกองพันถัดไปไม่สามารถบ่นอีกต่อไปได้
ผมจำได้ว่าดาเนียลชายหนุ่มคนหนึ่งที่มักชอบมุ่งเป้าไปที่ถั่วของผู้คนและระเบิดด้วยปืนของเขาเอง DNA ของเขาไม่สามารถพบได้อีกต่อไปหลังศึกสงครามในกรุงเบอร์ลิน
ไอ้บ้านั้น...คุณยังคงเป็นหนี้ดื่มผมอยู่ บ้าเอ้ยย!
วิ่งเข้าหาศัตรู เข้าหาที่กำบัง ยิง เรียกร้องให้มีการโจมตีทางอากาศ ก้าวต่อไปอย่างต่อเนื่อง...และอธิษฐานต่อพระสงฆ์
ทุกวันเหมือนอาศัยอยู่ในนรก แม้จะมีความได้เปรียบทางด้านอากาศแต่อำนาจในการยิง CCCP ก็รุนแรงเกินไป เมื่อพวกเขาในที่สุดก็ฉีกหน้าเจ้าเล่ห์ของพวกเขาและเปิดเผยธรรมชาติที่แท้จริงของพวกเขาแล้วพวกเขาเริ่มต้นการใช้อาวุธนิวเคลียร์ เหี้ยเอ้ย! ตอนนี้ชีวิตของทุกคนถูกลดลงเหลือ 10 ดอลลาร์ บางทีอาจจะน้อยกว่านั้น
นั่นคือทั้งหมดสำหรับวันนี้ พวกเราจะมุ่งหน้าผลักดันแฟรงก์เฟิร์ตวันพรุ่งนี้ มีข่าวลือว่ามีการตั้งโรงงานนิวเคลียร์ไว้ที่นั่น ผมหวังว่าเราสามารถทำมันได้ทันเวลา
พระเจ้าโปรดช่วย ขอชัยชนะเป็นของ NATO
-
3 ตุลาคม 2172 มีเมฆมาก
แผนสำหรับทีมของผมจะเริ่มต้นด้วยรถถัง พายุ 141 ป้อมตั้งอยู่ในแฟรงก์เฟิร์ต ทำลายขีปนาวุธป้องกันทางอากาศแล้วเรียกการโจมตีทางอากาศเพื่อทิ้งระเบิดที่ห้องเก็บนิวเคลียร์ใต้ดิน
แต่สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทีมงานของเราได้รับภารกิจพิเศษในช่วงเวลานี้ พระเจ้าทรงโปรด ผมหวังว่าความรู้สึกไม่ดีของผมจะผิด
-
6 ตุลาคม 2171 ไม่ทราบ?
มันยากที่จะเชื่อแต่ผมอยู่บนสถานีอวกาศ x12 ในอีกครึ่งชั่วโมงเราจะเข้าสู่ห้องแยกยานอวกาศทิ้งของและปลายทางคือ PAC ของเมืองหวังไห่
บ้าเอ้ย แม่งยากๆเหี้ยที่จะเขียนอะไรในอวกาศ
-
6 ตุลาคม 2171 มีเมฆมาก (เพิ่ม)
ผมได้เห็นภาพของเมืองหวังไห่ก่อนสงครามและมันดูเหมือนว่าจะเป็นสถานที่ที่สวยงามมาก แต่ตอนนี้ก็ดูไม่ต่างจากกรุงปารีสแต่อย่างน้อยก็ยังเหลือตามแนวชายฝั่งและตัวเมือง นาวิกโยธินของเราจะบุกผ่านแนวชายฝั่งขณะที่เราจะแทรกซึมเข้าไปในดินแดนของศัตรูผ่านทางห้องแยกยานอวกาศทิ้งของและเป้าหมายเชิงกลยุทธ์เพื่ออำนวยความสะดวกในการยิงอาวุธ “ไม้เท้าของพระเจ้า” ในพื้นที่
เครื่องกำเนิดอุปสรรคอนุภาค ขีปนาวุธป้องกันทางอากาศ ปืนชีพจรพัลส์ไฟฟ้า โรงงานพลังงานนิวเคลียร์...ในระยะสั้น ทำเครื่องหมายสิ่งที่คุ้มค่าที่จะทำลาย
ฟังดูง่ายหรือไม่?
บางที...ถึงแม้ช่วงเวลาที่ห้องแยกยานอวกาศทิ้งของทะลุผ่านเมฆของรังสีแล้วอาจมีอาการหนาวสั่นลงไปกระดูกสันหลังของผม
-
7 ตุลาคม 2172 มีเมฆมาก
ให้ตายสิ นี่มันเหมือนอยู่ในนรก
มีทหาร PAC ทุกหนทุกแห่ง รถหุ้มเกราะ รถถังและแม้แต่ที่ที่ทหารของเราจะขึ้นฝั่ง มันเป็นความยุ่งเหยิงอย่างสมบูรณ์
ความบ้าคลั่งที่แท้จริง ขณะที่ตัวดูดซับแม่เหล็กไฟฟ้าถูกปิดใช้งาน เกราะพลังงานจะหยุดชะงักชั่วขณะหนึ่ง มีรังสีและนักแม่นปืนอยู่ทุกหนทุกแห่ง ตอนนี้เราสามารถพึ่งพาภาษามือได้และทุกคนก็ทำตัวเหมือนคนใบ้ มีการระเบิดนิวเคลียร์กี่ครั้งที่นี่? หรือว่าโดน EMP?
ผมเพียงกังวลว่าผมจะไม่ได้รับการติดต่อจากสำนักงานใหญ่
ประเด็นนี้สำคัญมาก! หากทีมแพ้...
-
8 ตุลาคม 2172 ฝนตก
สภาพอากาศเลวร้าย ฝนกลายเป็นลางไม่ดี
เราเกือบจะเข้าร่วมการต่อสู้กับทหารของเราเองในวันนี้ ตรงข้ามถนนที่ไม่มีใครสามารถระบุซึ่งกันและกันและอุปกรณ์สื่อสารอยู่ในภาวะล้มเหลว
โชคดีที่วิกฤตินี้ได้รับการแก้ไขโดยรถถังของ PAC ช่วยให้เราสามารถระบุตัวตนได้และเราได้ร่วมมือกันเพื่อแก้ปัญหา
พวกเขาเป็นนาวิกโยธินและสูญเสียการติดต่อกันไม่นานหลังจากที่ลงจอด พวกเขาเดินตามทิศทางแผนที่แบบออฟไลน์ขณะที่พวกเขาควรจะเข้าร่วมกับกองทัพอื่นอีก 11 คนที่นี่ แต่มันดูเหมือนว่ามีเพียงกลุ่มเดียวที่มาถึง
พวกเขาโชคดี
ผมอนุญาตให้พวกเขาเข้าร่วมภารกิจของเราชั่วคราวเนื่องจากพวกเขาไม่ได้มีอาวุธต่อต้านรถถัง ความตายจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้หากพวกเขาอยู่ที่นั่นและดังนั้นมันจะเป็นสิ่งที่ดีที่ทำให้พวกเขาเข้าร่วมกับเรา
ด้วยความช่วยเหลือของทหารราบเบา วิสัยทัศน์ของเราจะเข้าถึงได้ไกลยิ่งขึ้นเนื่องจากอุปกรณ์ตรวจจับชีวิตไม่ทำงานอีกต่อไปโดยตัวดูดซับ EMP ที่ทำงานอยู่
-
9 ตุลาคม 2172 มีเมฆมาก
ดูเหมือนว่านอกเหนือจากฝนตกแล้วมันยังมีเมฆที่นี่ มันแปลกๆ
การสู้รบได้ดำเนินต่อไปเป็นเวลา 3 วันแล้ว สิ่งที่ดีคือคุณภาพของอาคารค่อนข้างสูงในใจกลางเมือง แม้จะถูกอาบด้วยอาวุธนิวเคลียร์เราก็ยังสามารถหาสิ่งปลูกสร้างเพื่อซ่อนได้ เรายังคงร่วมต่อสู้กับ PAC เนื่องจากมีพวกเราอยู่ที่นี่ในเมืองมากขึ้น นั่นเป็นสัญญาณที่ดี บางทีเราอาจจะชนะสงครามสักวันหนึ่งก็ได้?
เราเกือบจะร้องดีใจให้เมื่อเราเห็นแท่งทังสเตนตกลงมาจากท้องฟ้าและทำลายเครื่องกำเนิดอุปสรรคอนุภาคแตกเป็นชิ้นๆ
อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นไม่นานการสื่อสารของเราก็ออนไลน์
"ไม้เท้าของพระเจ้า" ถูกยึดโดยกองกำลังทหารอากาศ PAC?
กองทัพเรือที่ห้าประสบความสูญเสียอย่างมาก?
ล่าถอย? แพ้?
เหี้ย แล้วเราจะถอนตัวจากใจกลางเมืองยังไง?
-
10 ตุลาคม 2172 เมฆบางส่วน (เพิ่ม)
ผมเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่
เจมส์ตายแล้ว แซ็คได้หายสาบสูญ
ทหาร PAC สมเพชผมไหม? ผมคาดเดาได้ว่าเมื่อผมได้รับการถูกฉีกออกจากเกราะพลังงานแล้วผมจะถูกตี แขนขาจะหักและในที่สุดผมจะถูกยิงตาย
แต่นั่นดูเหมือนจะไม่เป็นไปได้
ทหาร PAC มีความสามัคคีกันมากและภายใต้การบัญชาการของผู้บังคับบัญชาไม่มีใครกล้าที่จะฝ่าฝืนได้ แม้ว่าไอ้ลิงหัวเหลืองดูเหมือนต้องการตัดหัวของผมออก ในตอนท้ายเขาไม่ได้ทำมัน
ผมคุ้นเคยกับภาพลักษณ์ของความเกลียดชังราวกับว่าต้องการฉีกผมออกจากัน
ผมสามารถเข้าใจได้ว่าอาจจะเป็นสิ่งที่เราทำเกินไปในโรงเรียน แต่ผมไม่สามารถตำหนิได้ ถึงแม้ผมจะเป็นผู้ศรัทธาแต่ทหารของผมต้องการลดความเครียด บางทีผมควรหยุดการชายคนนั้นในรัฐจอร์เจีย?
เห้อ ใครจะใส่ใจ? ทุกคนตายแล้ว
-
ผมถูกบังคับให้เข้าไปในรถบรรทุกเต็มไปด้วยเชลย มีคนมากมายที่มเหือนเราที่นั่น
โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ยึดไดอารี่ของผมหรือไม่เช่นนั้นแล้วผมจะบ้า
มันมีความจำเป็นต้องเก็บบันทึกประจำวันไว้ ถูกต้องมันเป็นเรื่องสำคัญมาก
ผมจะพยายามที่จะไม่กระตุ้นคนที่พาเราไปในขณะที่เขาฆ่าคนโง่สองคนที่โชคร้ายไปแล้ว
-
15 ตุลาคม 2171 มีแดด
เราถูกนำตัวไปที่ไหนสักแห่งห่างจากแนวรบ มีภูเขามากมายที่นี่มีอุโมงค์จำนวนมากและโรงงานเล็กน้อยที่สร้างในใต้ดิน
ผมนั่งลงหลังจากเห็นเหล่านี้เพราะผมรู้ว่าผมไม่มีโอกาสได้กลับไป แลกเปลี่ยนเชลยศึก? ฮ่าๆ หากผมพูดแบบนี้แล้วพวกเขาจะปล่อยผมไปไหม?
คนในรถถูกแยกออกเป็นสองกลุ่ม หนึ่งกลุ่มไปทางเหนือและอีกกลุ่มไปทางใต้
ผมมีความรู้สึกแย่ๆที่ว่ากลุ่มหนึ่งจะตาย แน่นอนว่าเราทุกคนกำลังจะตายในท้ายที่สุด ผมเพียงแค่อธิษฐานว่ามันจะไม่ใช่ความตายที่น่าเกลียด
หลังจากเดินทางมาถึงฐานใต้ดิน ใบหน้าของเราก็มีตราโค้ดและมีเตียงของตัวเองอยู่ด้วย
อืมม...สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนค่ายกักกัน
ขอบคุณพระเจ้า ไดอารี่ของผมไม่ถูกยึด
-
17 พฤศจิกายน 2172 ไม่ทราบ
ผมไม่ทราบว่าสภาพอากาศบนพื้นผิวเป็นอย่างไรเพราะเราไม่ได้เห็นดวงอาทิตย์มาเป็นเวลานานแล้ว พวกเขายังคงต่อสู้กันหรือปล่าว? หรือสงครามถูกหยุดลงแล้ว? แน่นอนว่าเราถือว่าเป็น “ผู้ตาย” ดังนั้นแม้ว่าสงครามจะสิ้นสุดลง ผมก็กลัวว่าจะกลับบ้านไม่ได้
การทำงานไม่ใช่เรื่องยากแต่มันค่อนข้างน่าเบื่อและเราถูกตีค่อนข้างมาก
มีคนพยายามวิ่งหนีแต่เห็นได้ชัดว่าถูกฆ่า เราถูกจำคุกพร้อมกับนักโทษประหารชีวิต ชายคนนี้ที่นอนหลับอยู่เหนือผมเป็นนักโทษทางการเมือง เขาผอมมากและยังมีผมอยู่บนหัวเล็กน้อย เขาพูดกับผมในภาษาอังกฤษและถามว่าผมเชื่อในพระเจ้าไหม
ผมบอกว่าไม่หรือผมค่อนข้างเชื่อในตัวเองก่อน
เขาไม่สนใจในขณะที่เขายังคงพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอื่นๆ เอาตรงๆเลยผมค่อนข้างรังเกียจกับหัวข้อที่เกี่ยวข้องกับประเด็นทางการเมือง
แต่เขาดูเหมือนจะกลายเป็นความผิดหวังมากขึ้น
ขอบคุณพระเจ้าที่เขาถูกยิงไม่นานหลังจากนั้น
-
21 พฤศจิกายน 2172 ไม่ทราบ
มีคนตายถูกลากออกไปทุกวัน แต่มีผู้คนเข้ามามากขึ้น
บางทีสงครามกำลังจะจบลง? หลังจากที่ทุกคนมีใบหน้าที่คุ้นเคยน้อยลงและมีใบหน้าเอเชียเพิ่มมากขึ้น
แต่สิ่งที่ทำให้ผมไม่สงบคือการที่ผมได้เห็นชาวสลาฟจากกลุ่มเชลยล่าสุด
PAC และ CCCP เข้าร่วมสงครามด้วยหรือไม่? โชคดีที่นั่นเป็นข่าวดีสำหรับ NATO
อย่างไรก็ตามสงครามในระดับนี้จะนานเท่าไร?
-
25 ธันวาคม 2172, ไม่ทราบ (อาจหิมะตก?)
วันนี้เป็นวันคริสต์มาสโดยปราศจากต้นคริสต์มาส เทียนและโจ๊กเนยข้าวโพด
ผมไม่เชื่อในพระเจ้าแต่ผมยังงคงอธิษฐานอย่างจริงจังและอธิษฐานในไดอารี่ของผม คนที่ถูกขังด้วยกล่าวว่าผมบ้า ผมไม่เห็นด้วย มีใครบางคนพยายามจะขโมยไดอารี่ของผมแต่ผมตีเขา ผมซัดเขาให้น่วม ผมทำจมูกเขาหักและเราทั้งสองคนถูกแยกออกจากัน
ผมทิ้งสมุดบันทึกไว้ใต้หมอนของผมแต่ไม่มีใครกล้าที่จะสัมผัสมัน
ผมบางผมทำให้พวกเขากลัว? ผมเชื่อว่าพวกเขาไม่กลัวความตาย รวมทั้งผม แต่ผมเชื่อว่าไม่มีใครอยากตาย
ไม่มีใครสามารถเอาชนะผมได้ที่นี่ ผมเป็นหน่วยรบพิเศษ ในขณะที่พวกเขาเป็นนักโทษการเมืองทั้งหมด
พวกตูดหมึก
-
6 พฤษภาคม 2173 ไม่ทราบ
ผมไม่แน่ใจว่าเกิดแผ่นดินไหวหรือการโจมตีทางอากาศหรือไม่ มันอาจจะเป็นการโจมตีทางอากาศ
ทุกคนสั่นอยู่ที่มุมแต่ผมไม่ ผมอ่านบันทึกจาเริ่มต้นอีกครั้ง
ผมไม่ได้มีเวลาเขียนทุกวัน ส่วนใหญ่ของเวลาผมเพียงทิ้งไปวันๆ มันยากที่จะหาปากกาเพราะฉะนั้นถ้าไม่มีอะไรพิเศษผมเลือกที่จะปล่อยให้มันว่างเปล่า
เครื่องกั้นสั้นเป็นเวลานานแต่มันก็หยุดลงในที่สุด บางคนพูดถึงการย้ายถิ่นฐานและผมยิ้ม
สถานที่ที่จะไป?
-
14 มิถุนายน 2173 มีเมฆมาก
วันที่ย้ายถิ่นฐานมาถึง แต่น่าเสียดายที่ผมไม่ได้รับการต้อนรับจากดวงอาทิตย์
มันมีหิมะตกอยู่ข้างนอกและท้องฟ้าถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่งรังสี นี่คือสิ่งที่พวกเขาเรียกว่าฤดูหนาวนิวเคลียร์หรือไม่? การได้เห็นหิมะในฤดูร้อนเป็นประสบการณ์ที่ค่อนข้างหายาก
ทหารที่เฝ้าระวังเราทุกคนสวมชุดป้องกันแต่เราสวมเสื้อแจ็คเก็ตเท่านั้น พวกเขาไม่ได้วางแผนที่จะใช้เรานานตราบเท่าที่พวกเขาเพียงให้ไอโอดีน
เรายังถูกทิ้งให้อยู่ในรถบรรทุก
เมื่อผมถูกทิ้งไว้แล้เวผมรู้สึกประหลาดใจที่พบว่ามีภูเขาไม่กี่แห่งที่หายไป หรือผมควรจะพูดให้ถูกมันกลายเป็นหลุม
ผมจำได้ว่าที่นั่นคือกลุ่มคนที่มุ่งหน้าไปทำงานในภาคเหนือ
-
20 มิถุนายน 2173 มีแดด
น่าแปลกใจที่วันนี้มีแดด
น่าแปลกใจที่ผมได้กลับมายังเมืองหวังไห่
คำสั่งดูเหมือนว่าจะได้รับการฟื้นฟูที่นี่เนื่องจากมีประชาชนอาศัยอยู่ในพื้นที่ชนบทบ้างแล้ว แน่นอนพวกเขาไม่ได้ดูดี อาจเป็นคนที่โชคร้ายที่ไม่สามารถหลบซ่อนตัวอยู่ในที่พักพิง ในอัตราใดๆนี่เป็นสัญญาณที่ดีว่าสงครามสิ้นสุดลงแล้ว
หรืออย่างน้อยที่สุดก็หยุดยิง
ยังไม่มีอะไรกับเรา
ผมถูกพาเข้าไปในฐานผู้รอดชีวิตใต้ดินหรือสถานที่วิจัย? เนื่องจากฐานผู้รอดชีวิตไม่สามารถเปิดได้จนกว่าจะอย่างน้อยหนึ่งปีซึ่งควรจะเหมือนกันในทุกประเทศ
ชายคนหนึ่งสวมชุดแล็บสีขาวต้อนรับผมและยิ้มให้ผม แต่ผมเพียงรู้สึกหนาวสั่นในมือและเท้าของผม
ราวกับว่าเขากำลังมองหาเมาส์ขาว(หนูทดลอง)?
บ้า นี้มันบ้า
เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกกลัวจริงๆ แม่งเอ้ย!
-
ผมไม่สามารถจำเวลาได้ ไม่รู้จัก
ไดอารี่ถูกยึด
ฉีกเป็นชิ้นๆ
แต่แล้วทำไมล๊ะผมได้จำทุกอย่างได้
-
พวกเขาบ้า พวกเขาคิดว่าพวกเขาสามารถสร้าง XXXX แบบนี้ได้หรือไม่? (ขูดออก)
เดี๋ยว ทำไมผมถึงเป็นปกติ?
-
ดีตอนนี้มันมั่นใจแล้วว่าพวกเขาบ้า
ถ้าใครเห็นไดอารี่นี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็คุ้มค่า ผมพยายามจะทิ้งอะไรไว้ข้างหลังแต่มันก็ไร้ประโยชน์
เบาะแสทั้งหมดจะถูกซ่อนไว้
แต่ผมยังคงเชื่อมั่นว่ามีคนเก่งที่จะหาคำใบ้ได้
ทำไมผมถึงยังรู้สึกตัว? ทำไมมันถึงไม่ถูกลบ?
ผมควรจะตายแล้ว
ดี ก่อนที่ผมจะตาย ผมหวังว่าสาวเอเชียจะให้อภัยฉันสำหรับความผิดบาป...นั่นอาจจะไม่เกิดขึ้น
(คำสุดท้ายของผู้พันจอร์จ จ่ายคืนแด่ธง NATO)
-
มือและเท้าของเจียงเฉินรู้สึกเย็นหลังจากอ่านมัน
ต้องมีอะไรบางอย่างที่ขาดหายไป แต่มันคืออะไร? นี้ไม่ปกติ...ไม่ อะไรที่ปกติ?
ภายในลิ้นชักมีปืนอยู่ข้างไดอารี่
ปืนพกลูกโม่!
เจียงเฉินมือสั่นกลืนน้ำลายหลังจากหยิบปืนขึ้นมา รู้สึกถึงผิวโลหะเย็น เขาถอดลูกกระสุนออก กระสุนโลหะสีทองแดงเผาไหม้ดวงตาของเขา
มันเป็นปืนจริง!
ภายในลิ้นชักในห้องกิจกรรมของห้องสมุดโรงเรียน! สถานที่แห่งนี้คืออะไร? และไม่ต้องพูดถึงไดอารี่ของผู้พันบ้า
มันเป็นเพียงปี 2171 บันทึกกล่าวถึงบางสิ่งบางอย่างจากปี 2173 ได้อย่างไร? เดี๋ยว..เดินทางข้ามเวลา?
เจียงเฉินรู้สึกว่ามีการโจมตีทำให้ปวดหัว เขาก้มหน้าผากของเขาและนั่งลงบนเก้าอี้ หัวของเขายุ่งเหยิง ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเดจาวู แต่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่าความรู้สึกนั้นมาจากไหน
[เราลืมอะไรไป?]
เจียงเฉินขมวดคิ้วเขาพยายามค้นหาทุกซอกทุกมุมของความทรงจำของเขาด้วยความหวังในการหาคำใบ้
แต่เขาไม่ได้รู้ว่าเงื่อนงำอยู่ที่ไหน
จากการเรียนรู้วิธีการพูดตอนที่เขายังเป็นเด็กถึงการศึกษาระดับประถมศึกษาของเขาและจากระดับมัธยมศึกษาตอนต้น…จนถึงขณะนี้ ทุกหน่วยความจำก็แจ่มใสมาก
ปัญหาอยู่ที่ไหน?
[เดี๋ยวก่อน ทำไมมันจึงชัดเจนอย่างมาก? ผมยังสามารถจำรายละเอียดของการเปลี่ยนผ้าอ้อม?]
คิดถึงเรื่องนี้ เจียงเฉินจู่ๆก็ว่างเปล่าว เขารู้สึกว่าเขาได้เข้าใจอะไรบางอย่างแต่เขาต้องพลาดรายละเอียดเพียงเล็กน้อย
ในเวลานี้เขาก็ได้ยินเสียงเคาะไม่คาดฝัน
“คุณอยู่ที่นี่หรือปล่าว?”
เสียงอย่างกะทันหันแต่อ่อนโยนตีเข้าไปในหัวใจของเจียงเฉินเหมือนค้อน...
