ตอนที่ 133 สี่ทุ่มครึ่งคืนนี้

"เซิ่น นายจะรับคำท้าใช่ไหม?"

ซื่อจื้อคังมองหานเซิ่น เขาพยายามซ่อนความตื่นเต้นไว้ เขารู้สึกว่าต่อให้คู่ต่อสู้จะเป็นอันดับ 1 ของโรงเรียน หานเซิ่นก็จะชนะอยู่ดี แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นฝีมือของหลี่ยู่เฟิงมาก่อนก็ตาม แต่เขามั่นใจในฝีมือที่เหนือชั้นของหานเซิ่น ซึ่งเขาได้เห็นมากับตาว่าหานเซิ่นนั้นไร้เทียมทานขนาดไหน

ลู่เหมินกับจางหยางก็หันไปมองหานเซิ่นเช่นกัน พวกเขากำลังรอคำตอบ

"แน่นอน ฉันต้องรับอยู่แล้ว" หานเซิ่นตอบอย่างสบายๆ

จีเหยียนหรันควรจะเป็นแฟนของเขา เนื่องจากเขาชนะเดิมพันได้ แม้ว่าเขาจะยุ่งจนไม่ได้ไปพบเธอสักครั้ง แต่เขาก็จะไม่ยอมให้คนอื่นมาใช้เขาเป็นเครื่องมือในการทำให้จีเหยียนหรันพอใจ

ในสายตาของหานเซิ่น ไม่มีปัญหาถ้าหลียู่เฟิงจะใช้เขาเพื่อโชว์ฟอร์มต่อหน้าจีเหยียนหรัน แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้หลี่ยู่เฟิงทำสำเร็จได้ง่ายๆ

เมื่อได้ยินคำตอบของหานเซิ่น พวกเขาก็รู้สึกระทึกใจขึ้นมาทันที จางหยางพูดขึ้นมา

"ต้องแบบนั้นสิ คนหนุ่มอย่างเราต้องมีแรงจูงใจ พวกเราทุกคนจะสนับสนุนนายเอง นายต้องเอาชนะหลี่ยูเฟิงให้ได้ และทำให้จีเหยียนหรันกลายเป็นแฟนของนายจริงๆ"

"ใช่! ถ้านายได้ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนจริงๆ มันจะเป็นเกียรติแก่ห้อง 304 ของเรามาก" ซื่อจื้อคังพูดอย่างตื่นเต้น

"นายต้องไปตอบข้อความของเขา และนัดเวลาดวล เซิ่น นายมีโอกาสชนะมากตามความเห็นของฉัน" ลู่เหมินพูดพร้อมกับหัวเราะ

"โอกาสมากกว่า? หลี่ยูเฟิงยังห่างชั้นกับหานเซิ่นด้วยซ้ำ" ซื่อจื้อคังพูด

หานเซิ่นเข้าไปในฟอรั่มของโรงเรียน และพบว่าโพสต์ที่หลี่ยู่เฟิงท้าเขาอยู่บนสุดเลย หลังจากที่เขาคลิกเข้าไป เขาก็พิมพ์เวลาตอบกลับไป โดยใช้ไอดีแฟนผมคือ-จีเหยียนหรัน

"คืนนี้เวลา 4 ทุ่มครึ่ง" หานเซิ่นพิมพ์เวลาไป โดยไม่ได้สนใจอ่านโพสต์ที่หลี่ยู่เฟิงโพสต์มา

ตั้งแต่เล่นโหมดดวลกันในเกมหัตถ์พระเจ้ามา หานเซิ่นยังไม่เคยเอาจริงเลย ครั้งนี้เขาคิดว่าอาจจะได้ใช้ฝีมือจริงๆ

หลังจากที่เขาพิมพ์ตอบไปได้ไม่นาน ก็มีนักเรียนจำนวนมากกดเข้ามาดู เพราะโพสต์ของหลี่ยูเฟิงถูกโพสต์มาหลายวันแล้ว คนคิดว่าแฟนของจีเหยียนหรันกลัวจนไม่กล้าตอบ แต่วันนี้พวกเขาได้เห็นคำตอบจากไอดีเจ้าปัญหา ทำให้นักเรียนทุกคนช็อค พวกเขาขยี้ตาเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าไม่ได้ฝันไป และเริ่มกระจายข่าว

"ฮาฮา แฟนของจีเหยียนหรันตอบเวลาในการดวลมาแล้ว พวกเราคงจะพลาดไม่ได้แล้ว"

"จริงดิ? เขายอมตอบแล้วหรอ?"

"กล้ามากนะ ขณะที่อีกฝ่ายคือหลี่ยู่เฟิง!"

"หลี่ยู่เฟิงแล้วไง? ฉันดูแล้วยังไงแฟนของจีเหยียนหรันก็เหนือกว่า"

"พูดยากนะ ยิ่งกว่านั้นหลี่ยู่เฟิงเองก็เป็นผู้เล่นมืออาชีพ และเขาก็ฝีมือดีที่สุดในโรงเรียนเราแล้ว ในการแข่งระหว่างกาแล็กซี่เขาก็ทำผลงานได้ดีด้วย"

"แล้วรู้ได้ไงว่าแฟนของจีเหยียนหรันจะไม่ใช่มืออาชีพเหมือนกัน?"

"ฟังดูมีเหตุผล ไม่มีใครรู้จักแฟนของจีเหยียนหรัน เขาอาจจะเป็นมือ อาชีพเหมือนกันก็ได้"

"อาจจะเป็นโอวหยางเสี่ยวซานก็ได้"

"ฉันคิดว่าไม่น่าใช่นะ คนอย่างโอวหยางเสี่ยวซานคงไม่มีทางมารับคำท้าอะไรแบบนี้แน่"

"ถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครได้อีก? ฉันไม่คิดว่าจะมีใครในโรงเรียนเราทำแบบนั้นได้แล้ว"

"อาจจะเป็นเด็กใหม่ก็ได้"

"ก็อาจจะเป็นไปได้ พวกเขาพึ่งจะผ่านการสอบเข้ามา ซึ่งอาจจะมีพวกที่มีพรสวรรค์โดดเด่น"

ไม่นานเรื่องการแข่งขันระหว่างหลี่ยู่เฟิงกับแฟนของจีเหยียนหรันก็รู้กันไปทั่วโรงเรียน

"เหยียนหรัน แฟนของเธอปรากฏตัวแล้ว" ฉวี้ลี่ลี่วิ่งเข้ามาในห้องฝึกซ้อมและพูด ขณะที่กำลังหอบ

จีเหยียนหรันหยุดและพูดด้วยความโมโห

"ฉันบอกไปเธอเป็นล้านครั้งแล้วว่าเขาไม่ใช่แฟนของฉัน อย่าเรียกแบบนั้นอีก"

ฉวี้ลี่ลี่จับมือของจีเหยียนหรัน พร้อมกับยิ้มและพูด

"ฉันรู้ ฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีก แต่แฟนของ... ไม่สิ แฟนผมคือ-จีเหยียนหรันบอกเวลาดวลมาแล้ว มันคือ 4 ทุ่มครึ่งวันนี้"

"เหยียนหรัน ฉันล่ะอิจฉาเธอจริงๆ ที่มีหนุ่มเก่งกาจ 2 คนมาต่อสู้กันเพื่อเธอ ราวกับศึกชิงเจ้าหญิง" ฉวี้ลี่ลี่พูด

"เธอจะเอาพวกเขาไปทั้งคู่ก็ได้นะถ้าเธอต้องการ" จีเหยียนหรันพูดด้วยใบหน้าบูดบึง

เธอไม่ได้ชอบหลี่ยู่เฟิง และหลี่ยู่เฟิงก็ตามตื้อเธอมาเกือบ 2 ปีแล้ว เธอค่อนข้างรู้สึกรำคาญ

ขณะที่แฟนผมคือ-จีเหยียนหรัน เขาไม่ได้มีความหมายอะไรกับเธอเลย เธอไม่ได้สนใจอะไรเขา

แต่จีเหยียนหรันก็ยังสงสัยอยู่เล็กๆ และอยากจะเจอตัวจริง เพื่อที่จะได้สั่งสอนเขา เธอเองก็อยากรู้ด้วยว่าใครกันที่มีฝีมือสูงขนาดนั้น

ถ้าเขาฝีมือสูงจริง เธอก็อยากชวนมาเข้าชมรม เพื่อที่จะทำให้ชมรมของเหยี่ยวดำมีชื่อเสียงขึ้นมาในกาแล็กซี่

"ฉันก็ต้องการนะ แต่พวกเขาคงไม่สนใจฉันน่ะสิ" ฉวี้ลี่ลี่พูด

"ถ้ามีผู้ชาย 2 คนมาต่อสู้เพื่อฉันละก็ ฉันก็อยากจะให้โอกาสพวกเขาทั้งคู่เลย"

"อย่างี่เง่าน่า เธอบอกว่าคืนนี้ 4 ทุ่มครึ่งใช่ไหม" จีเหยียนหรันถาม

"ใช่ แฟนของเธอเป็นคนบอก" ฉวี้ลี่ลี่พูด

จีเหยียนหรันหมดคำพูด แต่เธอไม่สามารถว่าอะไรฉวี้ลี่ลี่ได้ เพราะตอนนี้คนทั้งโรงเรียนก็เรียกแบบนั้นกันหมด ซึ่งเธอไม่สามารถทำอะไรได้

"ครั้งนี้ฉันจะหาให้ได้ว่านายเป็นใคร" จีเหยียนหรันหยุดฝึกซ้อม และเดินกลับไปที่ห้อง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับดูการดวลของพวกเขา

เธอเป็นแฟนพันธ์แท้ของเกมหัตถ์พระเจ้า ขอแค่เธอได้เห็นเขาเล่นกับตาสักครั้ง เธอมั่นใจว่าจะรู้ได้ทันทีว่าเป็นใคร ถึงเขาจะไม่ใช่คนในโรงเรียนเธอก็ยังคิดว่าน่าจะพอรู้

หลังจากที่หลี่ยู่เฟิงเห็นคำตอบ ตาของเขาก็ลุกเป็นไฟ และฝึกซ้อมอย่างต่อเนื่อง

"หัวหน้า แฟนของจีเหยียนหรันตอบมาแล้ว" ชายรูปร่างผอมรีบวิ่งเข้ามาและพูด

หลี่ยู่เฟิงหันไปขมวดติ้ว ชายรูปร่างผอมรีบพูดใหม่

"ไม่... ไอ้คนน่ารังเกียจมันบอกว่าคืนนี้เวลา 4 ทุ่มครึ่ง"

"ฉันเห็นแล้ว" หลี่ยู่เฟิงตอบอย่างสบายๆ

"หัวหน้า คุณต้องสั่งสอนมันให้ได้ แสดงให้มันเห็นว่าชมรมหัตถ์พระเจ้าของเหยี่ยวดำนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน" ชายรูปร่างผอมพูด

"ฉันไม่ปราณีมันแน่นอน" หลี่ยู่เฟิงพูดอย่างเยือกเย็น