ตอนที่ 47 ไฮยีน่าโลหิต

 

 

มีช่องว่างที่แตกในแนวป้องกันที่สาม มันเป็นความคาดหวังของทุกคน หลังจากทั้งหมดนั่น การบุกมอนสเตอร์ได้เริ่มต้นเพียงหนึ่งชั่วโมง

หยี่ เยว่หยู่ และ หยี่ เสิ่น ผู้ยืนอยู่บนก้อนหินยักษ์ตกใจเมื่อเห็นมอนสเตอร์บุกผ่านแนวป้องกันมา

เมื่อพวกเขาต้องการจะสู้รบ พวกเขาก็ได้เห็นหลิน ฮวงผู้ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่ร้อยเมตรกำลังเรียก ไทแรนด์ เพื่อไล่ล่ามอนสเตอร์

กลุ่มคนที่อยู่ข้างหลังเขาเห็นและไล่ล่ามอนสเตอร์ด้วยเช่นกัน

มอนสเตอร์ที่พุงทะยานมาก็คือปีศาจไฮยีน่าห้าตัว พวกมันต่างก็เป็นมอนสเตอร์สายโรคภัย

แม้ว่าพวกมันจะถูกเรียกว่าไฮยีน่า แต่ก็ต่างจากไฮยีน่าบนโลกมากนัก

ขนของพวกมันมีสีเทาดำและมีความยาวสามเมตร แขนขาของพวกมันยาวและร่างกายของพวกมันมีน้ำหนักเบา

มีเขาสองอันที่หัวของพวกมัน มันดูดุร้าย มีกระดูกสีขาวแหลมบนหลังของพวกมันยาวไปจนถึงคอและต้นขา

ส่วนที่เหลือของร่างกายของมัน เต็มไปด้วยตุ่มหนองสีแดง บางตุ่มพุพองและบางตุ่มก็ผุดขึ้นมา ร่างกายของพวกมันมีกลิ่นเหม็นน่ารังเกียจ

หลิน ฮวงรู้จักมอนสเตอร์ตัวนี้เป็นอย่างดี เพราะเขาเคยอ่านเรื่องราวเกี่ยวกับมันมาก่อน

เนื่องจากมีมอนสเตอร์ไม่มากนักที่ถูกจัดอยู่ในสายโรคภัยนี้ ปีศาจไฮยีน่าเป็นหนึ่งในกลุ่มที่พบมากที่สุด

ตามบันทึกนี้ไว้ มีไวรัสมากกว่า 300 ชนิดบนร่างกายของพวกมันและไวรัสมากกว่า 10 ชนิดนั้นเป็นอันตรายต่อมนุษย์

หากไม่ได้รับการรักษาที่เหมาะสมและจัดการในเวลาที่กำหนดก็จะทำให้เกิดการติดเชื้ออย่างรุนแรงและถึงแก่ความตาย

หากถูกกัดหรือถูกช่วนโดยพวกมัน ผลที่ตามมาก็จะร้ายแรงมาก

 

หลิน ฮวงนั่งอยู่บนไหล่ของไทแรนด์และเอา GrayEagle17 ของเขาออกมา เขาเล็งไปที่ปีศาจไฮยีน่าที่วิ่งผ่านมา

 

 

"ปัง ปัง ปัง ... " กระสุนปืนได้ถูกยิง

 

ปีศาจไฮยีน่าไม่ได้ระวังตัว พวกมันถูกยิงและคำรามอย่างโกรธ

มีบางตัวงุนงงและโกรธเมื่อเห็นเพื่อนของพวกมันบาดเจ็บ ฝูงของพวกมันจึงเปลี่ยนเส้นทางและมองมาทางหลิน ฮวง แทน พวกมันเริ่มวิ่งเข้าใส่เขาด้วยเจตนาฆ่า

กระสุนไม่ได้โดนจุดสำคัญของปีศาจไฮยีน่า และความเสียหายที่เกิดขึ้นนั้นน้อยมาก อย่างไรก็ตามความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้นไม่สามารถอธิบายได้เช่นเดียวกัน

ลูกปืนไม่อาจทำให้พวกมันกลัวจนหนีไปได้ ในทางตรงกันข้าม พวกมันกลับโกรธแค้นอย่างหนัก

เมื่อมองไปที่ปีศาจไฮยีน่าที่วิ่งมาทางเขา หลิน ฮวงไม่ได้แปลกใจ เขากลับรู้สึกตื่นเต้นมาก

เขาสไลด์ตัวลงจากไหล่ไทแรนด์ เรียกมันคืนและอัญเชิญ ไป่ออกมา

ในแง่ของการสู้รบ ไป่และไทแรนด์เกือบจะเท่ากัน แต่ในแง่ของการฆ่าไป่แข็งแกร่งกว่าไทแรนด์มาก

ไป่นั้นมีพลังโลหิตระดับสองที่ทำให้เขามีใบมีดคมสองอันดังนั้น ขอบเขตการโจมตีของเขาจึงใหญ่กว่าไทแรนด์

ไมกี่ร้อยเมตรคือระยะสั้นๆ และปีศาจไฮยีน่า5ตัวก็กำลังเข้าใกล้หลิน ฮวง มา

เขาพึ่งจะสังเกตเห็นว่าครึ่งหนึ่งของแผลบนใบหน้าพวกมันได้ฉีกขาดและกลายเป็นรอยแผลเป็นที่น่ากลัว

ไป่ ยืนอยู่ด้านหน้าหลิน ฮวง ด้วยดวงตาสีแดง ปีกพลังโลหิตคู่หนึ่งได้กางออก มันปิดกั้นเส้นทางของปีศาจไฮยีน่า5ตัว

หลิน ฮวง ค่อยๆเก็บปืนเขาและหยิบดาบเหล็กออกมา

 

เขาจับจ้องไปยังปีศาจไฮยีน่าและกล่าวกับไป่“ไป่  จงจัดการทางซ้ายฉัน”

 

ไป่ได้ตอบรับคำสั่งและพร้อมจะจัดการ เขางอปีกซ้ายและแทงมันไปยังมอนสเตอร์กลายพันธ์ที่ใกล้ที่สุด

ปีศาจไฮยีน่าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นจับจ้องมาที่หลิน ฮวง ด้วยดวงตาสีเทาอมขาว จากนั้น มันก็พุ่งเข้าใส่เขาและเปิดปากที่เต็มไปด้วยน้ำลายเหนียวเพื่อกัดหัวหลิน ฮวง

อย่างไรก็ตาม หลิน ฮวง เพียงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยดาบ เขาตั้งท่าและเตรียมพร้อม จากนั้น เขาก็เหวี่ยงดาบในมือ และเลือดดำก็ได้สาดกระจายไปด้านข้างขณะที่เขาเกือบจะแยกสัตว์ร้ายตรงหน้าเป็นสองส่วน

ไฮยีน่าได้ร้องคร่ำครวญและล้มไปบนพื้น ท้องของมันเป็นรอยถูกผ่ายาวถึง1เมตร เผยให้เห็นลำไส้ที่ทะลักออกมา

 

“สุดยอด!”หยี่ เยว่หยู่ และหยี่ เสิ่น ร้องออกมาพร้อมกันเมื่อพวกเขาได้เฝ้ามองดูจากบนหินยักษ์

 

โดยเฉพาะหยี่ เยว่หยู่ ดวงตาของเธอสาดประกายความชื่นชม เธอคิดว่าหลิน ฮวง เป็นเพียงผู้ควบคุม เขาอาจจะใช้ปืนได้ แต่เธอไม่เคยเห็นเขาใช้ดาบมาก่อน

เธอตะลึงเมื่อเธอเห็นหลิน ฮวง แกว่งดาบเป็นครั้งแรก

 

“ทักษะวิชาดาบใหญ่ช่างน่าทึ่ง!หากฉันอยู่ในระดับเดียวกับมอนสเตอร์นั้น ฉันอาจจะฆ่ามันได้ในดาบเดียว”หลิน ฮวง คิด เขาประหลาดใจกับความเสียหายที่เกิดขึ้นจากดาบเขา

 

ขณะที่ความสับสนวุ่นวายได้จางหายไป เหล่าไฮยีน่าก็ถูกปลุกโดยการโจมตีของหลิน ฮวง

ตอนนี้ มันสังเกตเห็นว่ามนุษย์ตรงหน้าอันตรายแค่ไหน มันได้หันหน้าหนีและวิ่งไปในทิศทางอื่นอย่างรวดเร็ว

ในสภาพตื่นตระหนก มันไม่ได้สังเกตเห็นว่ามันกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองที่มนุษย์อาศัยอยู่

เมื่อเห็นความพยายามที่จะวิ่งหนี หลิน ฮวง ก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยดาบในมือเขา เขาวิ่งไปหามันด้วยความกระหายเลือดในตาเขา ไฮยีน่าเห็นการโจมตีของเขาและเมื่อมันพยายามจะหลบ หลิน ฮวง ก็ได้พุ่งเข้าใส่มันและแทงดาบเขาใส่คอมัน

ดาบเหล็กได้เจาะทะลวงผ่านคอของไฮยีน่าราวกับเขากำลังหั่นเต้าหู้

ดาบได้แทงลึกเข้าในร่างมันจนกระทั่งเหลือเพียงดาบจับ

ไม่ใช่ว่าดาบมันคม แต่เป็นเพราะวิชาดาบใหญ่มันทรงพลัง

แต่มันยังไม่จบ หลิน ฮวง ถือดาบไว้แน่นและเจาะเข้าไปในสัตว์ร้ายที่กำลังจะตาย

ดาบถูกฝุงในลำคอของไฮยีน่าโดยสมบูรณ์ มันมีรอยตัดยาว1เมตรและลึกเกือบ80เซนติเมตร  ลำคอของมันส่วนใหญ่ถูกตัด และหัวของมันได้ย้อยลงไปด้านข้าง

เลือดดำได้ไหลออกจากบาดแผลมันราวกับน้ำตก มันได้ตายแล้ว

จากนั้น เขาก็ได้รับการแจ้งเตือนจากเสี่ยว เฮย

 

“ขอแสดงความยินดีด้วย ท่านได้รับชิ้นส่วนการ์ดไฮยีน่าโลหิต x1”

“ท่านได้ทำการสังหารข้ามขั้น ท่านได้รับการ์ดสุ่มทักษะ(หายาก)x1”

 

ครั้งนี้ หลิน ฮสง ไม่แม้แต่จะมองดูการ์ดที่เขาได้รับขณะที่เขาพึ่งจะฆ่าไฮยีล่าโลหิตไป จากนั้น โจว เล่อ และคนที่เหลือก็มาหาเขา

ไป่ได้ฆ่าปีศาจไฮยีน่าไปสอง ขณะที่อีกสองตัวกำลังถูกไล่ล่าโดยกลุ่มของเขา

ในไม่ช้า พวกมันอีกสองตัวก็ถูกฆ่าตาย

หลิน ฮวง ได้นำกลุ่มของเขาไปอุดช่องว่างที่พังก่อนหน้าและวิ่งไปหามัน เขากุมดาบในมือไว้แน่น

ใบหน้าของนักล่าระดับทองแดงขาวซีดและเขาดูราวกับว่าเขาได้ยอมแพ้ไปแล้ว เขากำลังต่อสู้กับมอนสเตอร์จำนวนมากเพียงลำพัง

หลิน ฮวง และคนอื่นๆได้วิ่งไปช่วยเหลือและฆ่ามอนสเตอร์ จากนั้นพวกเขาก็ถามถึงสาเหตุที่ทำให้แนวป้องกันแตก

พวกเขา

พวกเขาพบว่าเมื่อนักล่าระดับทองแดงคนนี้กำลังต่อสู้กับไฮยีน่า หนึ่งในพวกมันได้กลายพันธ์ ด้วยพละกำลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก ไฮยีน่าโลหิตกลายพันธ์ก็ได้กัดมือซ้ายของนักล่าขณะที่ไฮยีน่าตัวอื่นๆได้วิ่งผ่านเขามา

 

“คุณควรจะรักษาบาดแผลของคุณในทันที หากคุณไม่รักษา คุณจะติดเชื้อไวรัส”หลิน ฮวง แนะนำเขาหลังจากได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น

“แต่การต่อสู้ละ...”นักล่าระดับทองแดงกล่าว เขาต้องคิดระหว่างการต่อสู้หรือช่วยตัวเองจากการติดเชื้อ หากเขาถอย มันจะมีช่องโหว่ในแนวป้องกัน ในจุดเขา

“เราจะเติมช่องว่างให้คุณเอง”หลิน ฮวง กล่าวอย่างมั่นใจ

“มันจะไม่เป็นไรหากมีมอนสเตอร์ขนาดเล็ก พวกมันมีหลายตัว พวกนายจะสามารถรับมือได้งั้นหรอ?”นักล่าถาม เขาเป็นห่างกลุ่มเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา

“โปรดอย่าประมาทพวกเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนๆนี้ เขาได้ฆ่าไฮยีน่าโลหิตด้วยมือเขาเมื่อสักครู่ด้วยการฟันเพียงสองครั้ง”โจว เล่อ กล่าวอย่างภาคภูมิใจ เขายืนอยู่ข้างๆในก่อนหน้าขณะที่เขากลัวว่านักล่าจะไม่เชื่อใจพวกเขา เขารู้ดีว่าหากเขาบอกนักล่าว่าหลิน ฮวง ได้ทำอะไรมาก่อนหน้า เขาจะต้องปล่อยผ่านพวกเขาไป

 

จากนั้นหยี่ เยว่หยู่ก็พูดกับพวกเขา“ลู่ หยาง โปรดกลับไปยังเมืองเพื่อรักษาตัวนายเอง ปล่อยให้หลิน ฮวงและคนของเขารับมือกับสิ่งนี้”

 

ลู่ หยาง นักล่าระดับทองได้มอบความรับผิดชอบของเขาให้กับพวกหลิน ฮวง ด้วยความเสียใจในดวงตาเขา

จากนั้นเขาก็จากไปกับโจว เล่อ