TWO Chapter 112 ฝ่ายอัยการ

TWO Chapter 112 ฝ่ายอัยการ

ไกอา ปีที่ 1 เดือนที่ 5 วันที่ 5

โอหยางโชวได้ออนไลน์อีกครั้ง

หลังจากกลับมาจากการท่องเที่ยว โอหยางโชวรู้สึกว่าเขาสดชื่นขึ้น นับตั้งแต่เขาเกิดใหม่ เขาก็ตึงเครียดมาโดยตลอด ในที่สุดเขาก็ได้ผ่อนคลายได้บ้างเสียที

หลังจากที่ออนไลน์ โอหยางโชวก็เรียนรู้วิชาหอกตระกูลหยาง ที่เขาซื้อมา

“แจ้งเตือนระบบ : ขอแสดงความยินดีกับผู้เล่นฉีเยว่หวู่ยี่ ที่ได้รับคู่มือการฝึกฝนระดับจักรพรรดิ-วิชาหอกตระกูลหยาง คุณต้องการเรียนรู้มันหรือไม่?”

“ต้องการ!”

มีเสียงเพลงดังออกมา หนังสือในมือร้อนขึ้น แล้วแสงสีขาวก็พุ่งออกมาจากหนังสือ ไปที่ระหว่างคิ้วของเขา ในทันที ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับวิชาหอกตระกูลหยาง และวิธีฝึกฝนก็เข้ามาในสมองของเขา

มันเป็นเทคนิคลับที่อยู่ในระดับที่สูงกว่าปาจีฉวน จึงฝึกฝนได้ยากกว่า และที่สำคัญไม่มีใครแนะนำเขา ถ้าต้องการทำความเข้าใจ เขาก็ทำได้เพียงการปฏิบัติจริงเท่านั้น

โอหยางโชวยกหอกชั้นเยี่ยมในมือของเขา ขยับไปตามคำแนะนำของคู่มือ โดยไม่คาดคิด เขาดูเก้ๆกังๆและไม่มั่นคง ดูเหมือนว่าตอนที่เขามีเวลาว่าง เขาคงต้องไปขอคำแนะนำจากขุนพลซีหรือยินยี่ เพราะทั้ง 2 คนนั้น เป็นผู้เชี่ยวชาญหอก ในชีวิตที่แล้วของเขา เขาใช้ง้าวเป็นอาวุธ ดังนั้น ประสบการณ์ที่เขาจะนำมาใช้ได้จึงมีน้อยเกินไป

การปรากฎตัวของโอหยางโชว ได้แจ้งเตือนขุ่ยหยิงหยูและมู่ฉิงซีที่อยู่ในสนามหลังบ้าน

“พี่ใหญ่ ในที่สุดท่านก็กลับมา” มู่ฉิงซียืนอยู่บนทางเดิน และกล่าวออกมาด้วยความประหลาดใจ

ในขณะที่โอหยางโชวกำลังฝึกหอกและไม่อาจจะมาสนใจเธอได้ หลังจากที่เขาฝึกตามคู่มือเสร็จสิ้น เขาก็หยุดและหัวเราะออกมา “ใช่ เวลาที่ข้าไม่อยู่ เจ้าประพฤตตัวดีหรือไม่?”

“เฮ้ นี่พี่ใหญ่มองข้าเช่นไรกัน ข้าซนมากขนาดนั้นเลยหรือ? ถ้าท่านไม่เชื่อก็ถามพี่สาวหยิงหยูได้” มู่ฉิงซีรู้สึกหงุดหงิดและโกรธ

ขุ่ยหยิงหยูยืนอยู่ด้านข้างกำลังหัวเราะ “พี่ใหญ่ ตอนที่ท่านไม่อยู่ คฤหาสน์ของลอร์ดก็เงียบเหงามาก ทุกคนบอกว่า เพราะขาดจิตวิญญาณของท่าน”

“ใช่ ไม่มีใครเล่นกับข้าเลย” มู่ฉิงซีเห็นด้วย

โอหยางโชวหยางโชวส่ายหัว แล้วกล่าวว่า “เด็กเหลือขอทั้ง 2 หยุดพยายามทำให้ข้ามีความสุขได้แล้ว ทุกอย่างเป็นอย่างไรบ้าง? ดินแดนของเราเติบโตดีหรือไม่?” เขาหันไปถามขุ่ยหยิงหยูในประโยคสุดท้าย

“ค่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามที่พี่ใหญ่ได้วางแผนเอาไว้ ก่อนที่ท่านจะไป”

โอหยางโชวรู้ว่าสนามหลังบ้านไม่ใช่สถานที่ที่ควรพูดคุยเรื่องงาน เขาถึงเพียงถามคร่าวๆเท่านั้น จากนั้น เขาก็บอกให้น้องสาวทั้ง 2 ของเขาไปทำงานของพวกเธอ ส่วนเขายังคงฝึกฝนวิชาหอกตระกูลหยางต่อไป

เวลา 10.00 น. โอหยางโชวมาที่สำนักงานของเขา

เมื่อรู้ว่าลอร์ดของพวกเขาได้กลับมาแล้ว เจ้ากรมต่างๆก็รีบมารายงานตัวที่สำนักงานของเขา แต่โอหยางโชวบอกให้ทุกคนไปรอที่ห้องโถงประชุม เพื่อเข้าร่วมการประชุม

โอหยางโชวนั่งอยู่ในตำแหน่งลอร์ด เขามองไปรอบๆแล้วยิ้ม เขากล่าวว่า “ในช่วง 5 วันที่ผ่านมา ทุกคนคงจะงานยุ่งมาก แต่ละฝ่ายคงจะมีเรื่องจะรายงาน เริ่มจากกรมการบริหารก็แล้วกัน”

หัวหน้าฝ่ายการเกษตร ซุนหยานหนง เป็นคนแรก เขากล่าวว่า “เรียนนายท่าน ฝ่ายการเกษตรมีบางอย่างที่ต้องรายงาน”

“เชิญกล่าว!”

“หลังจากผ่านมา 3 เดือน ในการเลี้ยงสัตว์ จากโคป่า 100 ตัว และหมูป่า 80 ตัว นอกเหนือจากโคป่า 10 ตัว และหมูป่า 5 ตัว ที่ตาย ส่วนตัวอื่นๆแข็งแรงสมบูรณ์ดี สำหรับการจัดการโคป่าและหมูป่าเหล่านี้ มันจำเป็นต้องได้รับการอนุมัติจากนายท่านก่อน”

“ฝ่ายการเกษตรมีความเห็นว่าอย่างไร?” โอหยางโชวถามกลับในทันที

ซุนหยานหนงได้วางแผนไว้แล้ว เขากล่าวว่า “ความเห็นของเรา คือ โคป่าและหมูป่าควรได้รับการจัดการแตกต่างกัน สำหรับหมูป่า แม่พันธุ์จะถูกเก็บไว้ ส่วนพ่อพันธุ์จะถูกคัดเลือกไว้ 2 ตัว เพื่อทำการขยายพันธุ์, ส่วนที่เหลือจะถูกฆ่า เพื่อนำมาทำเป็นเนื้อ, สำหรับโคป่า เราจะเก็บพวกมันไว้ทั้งหมด เพื่อทำการขยายพันธุ์”

โอหยางโชวพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “ข้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ของเจ้า สำหรับวิธีจัดการเกี่ยวกับโคป่า ข้าคิดว่าเราสามารถยืดหยุ่นได้มากขึ้น โคป่าเหล่านี้เป็นสายพันธุ์ที่ดี และควรอยู่ภายใต้การดูแลของเมืองฉิวซุ่ย หัวหน้าฝ่ายซุน ข้าคิดว่าเจ้าคงต้องติดต่อกับเมืองฉิวซุ่ยในเรื่องนี้ พวกเขายังสามารถใช้โคป่าช่วยสำหรับการเพาะปลูกได้อีกด้วย แต่ลูกโคที่เกิดจากพวกมัน จะต้องได้รับการดูแลอย่างถูกต้อง”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ความคิดของนายท่านช่างยอดเยี่ยมนัก ข้าชื่นชมท่านจริงๆ” ซุนหยานหนงคำนับเขาด้วยความเคารพหลังจากที่กล่าวจบ

หลังจากนั้น หัวหน้าฝ่ายทะเบียนตู่ฉวนก็ยืนขึ้น แล้วกล่าวว่า “นายท่าน ข้ามีเรื่องจะรายงาน!”

โอหยางโชวยิ้ม แล้วกล่าว่า “ข้าเดาว่า หัวหน้าฝ่ายตู่คงมีเรื่องดีๆมารายงานข้าใช่หรือไม่?”

เขาพยักหน้า แล้วกล่าวว่า “ข้าจะไม่ปิดบังนายท่าน ข้ามีข่าวดีจริงๆ ในกลุ่มผู้อพยพกลุ่มใหม่ มีผู้มีความสามารถพิเศษระดับสูง เขามีชื่อว่าซ่งหยิน(Song Yin) เขาเคยทำงานเป็นอัยการ”

“อัยการ?” โอหยางโชวงงงวย

“ข้าคิดว่า มันคงจะดีกว่า หากข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง” เมื่อเห็นโอหยางโชวงงงวย ฟ่านจงหยานผู้มาจากราชวงศ์ซ่งก็ยืนขึ้น แล้วอธิบายให้เขาฟังว่า “ในสมัยราชวงศ์ซ่ง อัยการเป็นผู้ตัดสินการลงโทษ และเป็นผู้ตรวจสอบพนักงานของมณฑลต่างๆ โดยอัยการจะไปเยี่ยมชมแต่ละเขต และจัดการลงโทษ เจ้าหน้าที่มณฑลที่เฉี่อยชา จนทำให้ไม่สามารถจับอาชญากรได้ตรงตามเวลาหรือการคอรัปชั่น อัยการยังเป็นผู้รับผิดชอบคดีหนัก และคนผิด รวมทั้งการยอมรับการอุทธรณ์ ดังนั้น เพื่อที่จะกลายเป็นอัยการ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะต้องรอบคอบในด้านการเมือง แต่พวกเขาจะต้องจัดการกับคดีได้ตามกฎหมายอีกด้วย”

เมื่อได้ยินคำอธิบายจากเขา โอหยางโชวก็ตระหนักว่า คนๆนี้ช่างน่าอัศจรรย์ ในสังคมสมัยใหม่ เขาจะเป็นส่วนผสมของอัยการสูงสุด, ผู้อำนวยการความมั่นคงสาธารณะ, ประธานศาลสูง, ผู้บัญชาการทหารบก ทั้งหมดรวมอยู่ในคนเดียวกัน และเขาก็สามารถจัดการเจ้าหน้าที่ได้โดยตรง ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงหรือโอดครวญได้

หลังจากทำความเข้าใจกับอาชีพแล้ว โอหยางโชวก็สนใจซ่งหยินทันที เขาหัวเราะแล้วกล่าวว่า “เมื่อเขาอัศจรรย์เช่นนี้ ทำไมเจ้าไม่เชิญเขามาที่นี่ เพื่อให้ข้าได้พบเขาล่ะ?”

“ขอรับ!” ตู่ฉวนเดินออกไปจากห้องประชุม ในเวลาไม่ถึง 5 นาที เขาก็นำชายวัยกลางคนเดินมาพร้อมกับเขา เขาอายุ 30 ปี และสวมชุดผาฝ้ายธรรมดา ร่างกายของเขากระชับ และคิ้วของเขาคมดั่งเข็ม เขาดูเหมือนทหารมากกว่านักวิชาการเสียอีก

“ซ่งหยินคำนับนายท่าน!” ซ่งหยินคำนับทักทายโอหยางโชว

“ท่านซ่งลุกขึ้นเถิด” โอหยางโชวกล่าว เขาใช้โอกาสนี้ตรวจสอบสถานะของซ่งหยิน

ชื่อ : ซ่งหยิน(ระดับทอง)

อัตลักษณ์ : ชาวเมืองซานไห่

อาชีพ : ข้าราชการพลเรือน(จูเหริน)

ความจงรักภักดี : 75

ความเป็นผู้นำ : 20

กำลัง : 25

สติปัญญา : 55

การเมือง : 65

ความชำนาญพิเศษ : ซื่อตรง(เกียรติยศของดินแดน เพิ่มขึ้น 15%), แก้ไขข้อข้องใจ(ประสิทธิภาพการแก้ปัญหา เพิ่มขึ้น 15%)

การประเมิน : เดิมเป็นอัยการ มีประสบการณ์มากมาย คุ้นเคยกับกฎหมายและการแก้ปัญหา ไม่แหกคอก เป็นคนซื่อตรง มีศีลธรรมดีงาม และเป็นคนที่มุ่งมั่น

เขาเป็นอัจฉริยะที่หาได้ยาก ทำให้โอหยางโชวพยักหน้าของเขาด้วยความพอใจ แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อท่านเป็นผู้พิจารณาคดี ข้าก็จะจัดตั้งฝ่ายอัยการ เพื่อรับผิดชอบเรื่องการรักษากฎหมายและการลงโทษผู้กระทำผิด โดยท่านจะได้เป็นหัวหน้าฝ่ายนี้”

ฝ่ายอัยการมีข้อจำกัดเกี่ยวกับขอบเขตที่รับผิดชอบ โอหยางโชวไม่ได้ให้ความรับผิดชอบเหมือนกับอัยการของราชวงศ์ซ่ง เพียงแค่ให้รับผิดชอบ 2 หน้าที่เท่านั้น คือ การรักษากฎหมาย และการลงโทษผู้กระทำผิด ซึ่งจะคล้ายกับศาลและเรือนจำ

ซ่งหยินคำนับเขาอีกครั้ง แล้วกล่าวว่า “ขอบคุณสำหรับความไว้ใจของนายท่าน ข้าจะไม่ทำให้นายท่านผิดหวัง” ในฐานะที่เป็นอัยการ เขาสามารถเข้าใจความหมายในคำพูดของโอหยางโชวได้อย่างชัดเจน

หลังจากที่มีรายการให้ชะงักเล็กน้อย ฝ่ายอื่นๆก็เริ่มรายงานต่อ

หัวหน้าฝ่ายก่อสร้างเจ้าเต๋อหวัง เขาลุกขึ้นยืน แล้วกล่าวว่า “นายท่าน ฝ่ายก่อสร้างมีเรื่องจะรายงาน!”

“เชิญกล่าว!”

“การก่อสร้างคอกม้าในหุบเขาจีเฟิงได้เสร็จสิ้นแล้ว โปรดมอบภารกิจต่อไปให้กับฝ่ายของเราด้วย!”

โอหยางโชวพยักหน้า เขาพอใจกับประสิทธิภาพของฝ่ายก่อสร้าง “เป้าหมายต่อไปก็คือ การอัพเกรดเป็นเมืองขนาดกลางระดับ 1 ดังนัน เราจะต้องวางแผนโดยรวมของเมือง รวมถึงการเตรียมงานสำหรับการสร้างกำแพงเมืองชั้นที่ 2”

“เข้าใจแล้วขอรับ!” เจ้าเต๋อหวังกล่าวขณะที่พยักหน้า

หลังจากที่ฝ่ายก่อสร้างรายงานเสร็จ ก็เป็นการจบการรายงานของกรมการบริหาร

โอหยางโชวหันไปทางเทียนเหวินจิง แล้วกล่าวว่า “กรมคลังวสดุมีอะไรจะรายงานหรือไม่?”

เทียนเหวินจิงพยักหน้า แล้วหันไปมองเจิ้งซานเปา ส่งสัญญาณให้เขาลุกขึ้นและกล่าวรายงาน

ทันใดนั้น เขาก็ลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า “เรียนนายท่าน ฝ่ายขนส่งมีเรื่องจะรายงาน 2 เรื่อง”

“เชิญกล่าว”

“เรื่องแรก เกี่ยวกับคอกม้าในหุบเขาจีเฟิง หัวหน้าฝ่ายเจ้ากล่าวว่า สิ่งอำนวยความสะดวกขั้นพื้นฐานได้รับการสร้างขึ้นแล้ว และตอนนี้ ฝ่ายขนส่งก็ได้รวบรวมคนเลี้ยงสัตว์ รวมถึงธัญพืชและอาหารไว้แล้ว เราได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว ขาดเพียงแต่พ่อพันธุ์แม่พันธุ์ม้าเท่านั้น”

โอหยางโชวพยักหน้า แต่เขายังไม่ได้กล่าวใดๆ เขารอให้เจิ้งซานเปารายงานเรื่องที่ 2

“เรื่องที่ 2 เกี่ยวกับการขนส่งภายในดินแดน นับตั้งแต่เรามีวัวไม้ม้าไม้ มันช่วยแก้ปัญหาการขนส่งทรัพยากรระยยะไกลได้เป็นอย่างดี อย่างไรก็ตาม เนื่องจากประชากรที่เพิ่มสูงขึ้น การไม่ได้มีรถม้าสำหรับขนส่งผู้คนเลย ดังนั้น เราจึงขอให้นายท่านช่วยจัดการเรื่องนี้ด้วย” เจิ้งซานเปากล่าว

“หัวหน้าฝ่ายเจิ้งได้เตือนข้าแล้ว นี่เป็นความผิดพลาดของข้าเอง สำหรับวิธีจัดการสำหรับเรื่องนี้ ฝ่ายขนส่งสามารถเลือกสถานที่ในการสร้างโรงรถ(ท่ารถ)ได้ สำหรับคู่มือเทคโนโลยีการสร้างรถม้า ข้าจะไปซื้อมันมาจากตลาดเอง” โอหยางโชวกล่าว

“ขอรับ!” เจิ้งซานเปาตอบอย่างตื่นเต้น

 

แฟนเพจ : TWOแปลไทย