ตอนที่แล้วตอนที่ 88 PAC ยังคงอยู่ [อ่านฟรีวันที่ 1 เมษายน 2561]
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 90 ความขัดแย้ง [อ่านฟรีวันที่ 5 เมษายน 2561]

ตอนที่ 89 ความไม่รู้ [อ่านฟรีวันที่ 3 เมษายน 2561]


เสียงของจักจั่นทำให้ซิมโฟนีเป็นที่รู้จักในช่วงฤดูร้อน

 

เงาของป่าไม้หนาทึบและใบไม้ที่ปลิวลอยไปพร้อมกับสายลมที่บางครั้งกวาดผ่านเหล็กและคอนกรีตในป่าเผยให้เห็นกลิ่นอันลึกลับและเยือกเย็น

 

มันเป็นผู้คน

 

ชุดสีขาวรุ่งเรืองเหมือนดอกลิลลี่ในยามเช้า คล้ายกับดอกบานแห่งความรักครั้งแรก ความเงียบและใบหน้าที่นิ่งสงบตลอดเวลากำลังถูกวาดลงปกหนังสือนวนิยาย บางครั้งก็ดีใจ บางเวลาก็ทุกข์

 

[อิจฉาอย่างมาก..ถ้าผมเป็นเพียงหนังสือเล่มนั้น]

 

“โย่ เจียงเฉิน มึงกำลังน้ำลายไหลว๊ะ” จ้าวเผิงเข้าหาเจียงเฉินขณะที่เขากระแทกเจียงเฉินด้วยรอยยิ้มแจ่มใส

 

“ไปให้พ้น” เจียงเฉินเหลือบมองเขาและขยับตัวเล็กน้อยลงบนโต๊ะเพื่อนอน

 

ราวกับว่าเขาตั้งใจหันหน้าไปทางนั้น

 

“อแฮ่ม ถ้ามึงชอบเย้าติงติงแล้วมึงควรชวนเธอไปเดท วู..” เจียงเฉินทันทีกระโดดขึ้นและปิดปากเพื่อนที่ดีของเขา

 

“มึงต้องการที่จะตายใช่ไหมว๊ะ!” เจียงเฉินจับคอของจ้าวเผิงขณะที่เขาตะโกนไปที่จ้าวเผิงด้วยเสียงเงียบๆแล้วใบหน้าของเขาแดง

 

ด้วยรอยยิ้มที่ร่าเริง จ้าวเผิงแกล้งตายในขณะที่กลิ้งดวงตาของเขา

 

สาวๆหันหน้าไปที่ด้านพวกเขาและเป็นพยานกับการเล่นที่อึกทึกและเริ่มหัวเราะคิกคัก ในขณะที่เด็กผู้ชายคนอื่นๆที่อยู่ใกล้กับเจียงเฉินและจ้าวเผิงล้อมรอบพวกในลักษณะเอะอะ

 

ราวกับว่าถูกดึงดูดโดดยความสับสน เทพธิดาจ้องมองไปในทิศทางของพวกเขา

 

และทำให้เกิดความสับสนเล็กน้อย

 

เจียงเฉินรู้สึกว่าหัวใจของเขาแทบหยุดลง

 

หูของเขาเริ่มอุ่นขึ้น

 

โอ้ ไม่ ผิวของเขาร้อนๆ

 

เย้าเย้าติงติงอาจคิดว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอเสียงดังเกินไปดังนั้นเธอจึงปิดหนังสือของเธอและออกจากห้องอย่างเงียบๆ

 

“อ๊าาา! เหี้ย มึงใช้ฟันของมึงนี่หว่า” เจียงเฉินรู้สึกเจ็บปวดจากจ้าวเผิง

 

“มึงแม่งเหี้ยเกือบทำให้กูตาย!” จ้าวเผิงหายใจหนักขณะที่เขาจับอกของเขาและมองเจียงเฉินอย่างน่ารังเกียจที่สุด

 

เมื่อเด็กผู้ชายเห็นว่าความสับสนวุ่นวายหมดลง พวกเขาทั้งหมดแยกย้ายด้วยการหัวเราะ สาวสองคนข้างหน้าเริ่มพูดถึงรายการทีวีเมื่อคืนนี้และห้องเรียนกลับคืนมาสู่ความสงบสุขในอดีต

 

ยกเว้นผ้าม่านหน้าต่างที่กระพือในสายลม

 

วันธรรมดาที่รู้สึกถูกเติมเต็ม

 

มันรู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างทำให้รู้สึกถึงความคิดถึง

 

-

 

11 มิถุนายน 2171 ฤดูร้อน

 

ช่วงฤดูร้อนของโรงเรียนใกล้จะจบไปแล้วและจะใช้เวลาไม่นานก่อนที่การสอบจะเริ่มขึ้น

 

วันนี้ผมได้เฝ้าดูเธออีกครั้ง

 

ผมคิดว่าผมได้ตัดสินใจที่จะปราบปรามความรู้สึกของผมสำหรับเธอในด้านล่างของหัวใจของผม

 

ไม่ นั่นไม่ถูกต้องหรืออาจเหมือนกับที่จ้าวเผิงกล่าวไว้ ผมควรจะชวนเธอออกไปเดท

 

ไม่ ไม่ ม่ นั่นเป็นไปไม่ได้...เธอสวยมาก ฉลาดมาก ต้องมีคนมากมายที่ชอบเธอ ถ้าผมชวนเธอไปออกเดทและเธอปฏิเสธผมแล้วเราก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนกันได้อีกต่อไป

 

เอ๊ะ? บางทีตอนนี้เราอาจจะไม่ใช่แม้แต่เพื่อนหรือปล่าว?

 

“อ๊าา...” เจียงเฉินกระแทกแผ่นบันทึกบนเตียงหลังเขาขณะที่เขาวางหัวลงบนโต๊ะและเอามือกุมหัว

 

[ถ้าผมทิ้งไดอารี่นี้ไว้ด้านหลังแล้วความอายของผมจะจมลงไปในประวัติศาสตร์ในอนาคต มันจะฆ่าผม ไม่ เหี้ย! ผมเป็นผู้ชายดังนั้นทำไมผมจึงขัดแย้งอย่างมาก? ถ้าผมชอบเธอ ผมสามารถข่มขืนเธอได้ แล้วเราจะทำได้ยังแม้แต่ชวนเธอออกไปเดทก็ยังไม่กล้า ถ้าผมไม่สามารถครอบครองเธอ ผมจะบังคับเธอ ถ้าไม่ได้ผมก็จะใช้ยาเสพติดกับเธอ ถ้าเราเลิกกันแล้วก็ส่งภาพเปลือยของเธอให้เธอ ถ้าผมไม่สามารถแบกรับผลกระทบของการไปเข้าคุกแล้วผมจะมีความกล้าที่จะบอกว่าผมชอบเธอได้อย่างไร! ไม่มีการใช้ความขัดแย้งกัน หืม? บางสิ่งแปลกๆอาจเข้ามาในตัวเราหรือปล่าว]

 

…ยังคงรู้สึกขัดแย้ง

 

เขาจ้องมองเมฆบนโต๊ะของเขาอย่างไม่มีเหตุผลขณะที่ความคิดของเขาเดินออกไป

 

หลังจากช่วงเวลาที่ดีก่อนที่เขาจะนึกถึงความคิดของเขาจากสถานะที่ผิดธรรมชาติ

 

“นี่เป็นปัญหาของความรู้สึกของวัยรุ่นหรือไม่?” หลังจากที่คิดชั่วครู่หนึ่งเจียงเฉินถอนหายใจขณะที่เขาขยี้ผมยุ่งๆของเขา

 

[เอ๊ะ? ผมคิดว่าผมมีผมสั้นไม่ใช่หรอ?] เจียงเฉินงงงัน มือของเขาหยุดชั่วขณะ

 

[นี่เป็นภาพลวงตาใช่ไหม? ใครจะตัดผมทรงน่าเกลียดเช่นนี้?]

 

“เมื่อไหร่ที่ผมเริ่มเขียนไดอารี่นี้อีกครั้ง? อะไรคือประเด็นของเรื่องนี้ บันทึกมันแล้วดังนั้นผมจะต้องอายในอนาคต?” เจียงเฉินสแกนนาฬิกาอิเล็กทรอนิกส์ด้านข้างแล้วถอนหายใจ

 

[ตอนนี้ 8 โมงแล้ว ดี ผมจะหยุดคิดเกี่ยวกับเธอและไปออกกำลังกายดีกว่า]

 

เขาคิดถึงเรื่องนี้ขณะที่เขาลุกขึ้นยืน เขาเหยียดแขนขาที่เมื่อยล้าของเขาและเดินไปที่ห้องนั่งเล่น

 

เพราะเขาไปเรียนห่างจากบ้านเกิดของเขาดังนั้นพ่อแม่ของเขาเลยไม่ได้อยู่กับเขา เมื่อไรเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง?

 

จุดเริ่มต้นของรุ่นพี่ ถูก

 

ความทรงจำที่มีชีวิตชีวาเข้ามาในหัวของเขาขณะที่มันเติมเต็มหน่วยความทรงจำเล็กน้อยที่แปลกๆ

 

เขาเดินไปที่ห้องครัวแล้วเปิดประตูตู้เย็นและเอาขวดโค้กก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เขาทรุดตัวลงบนโซฟานุ่มแล้วคว้าแก้วและเทหนึ่งสำหรับตัวเอง จากนั้นเขาก็กดรีโมททีวีในลักษณะสบายๆ

 

ไฟกระพริบและเงาสะท้อนบนหน้าจอสีฟ้าอ่อน เหมือนกับหน้าต่างที่อยู่เบื้องหลังมันเป็นฉากหลังฉากละคร

 

รายการทีวีเริ่มออกอากาศแล้ว...

 

-

 

“คิคิ ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณไปได้อย่างง่ายดายจนกว่าฉันจะเสร็จการแกล้งคุณ” หญิงสาวเปลี่ยนท่าทางของเธอโดยการไขว้ขา สีขาวทำให้หัวใจของไคลน์สั่นไม่สามารถควบคุมได้ มือที่เรียวงามของเธอค่ำยันใบหน้าที่น่าตกตะลึงของเธอขณะที่เธอกลับไปนั่งเงียบๆบนบัลลังก์ ตำแหน่งที่คล้ายกับขุนนางที่ชั่วร้าย แต่สวยงามและลึกลับ

 

“คุณอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณตอนนี้?”

 

ไคลน์รู้สึกรอยยิ้มซนที่เกิดขึ้นบนใบหน้าเลือนแต่งดงาม ลำคอของเขาเคลื่อนไหวขณะที่เขาพยายามทำให้วิสัยทัศน์ของเขาชัดเจนขึ้นแต่มันก็ไร้ประโยชน์ มีความรู้สึกแย่มากราวกับว่าเขาเป็นเหมือนชิ้นเนื้อบนกระดานสับ

 

“แล้วมองไปใต้คุณ”

 

ไคลน์ใช้สติเลือนลางของเขามองลง เขาเห็นว่าทั้งสองเท้าของเขาจมอยู่ในน้ำตื้นที่มีกลีบดอกไม้ลอยอยู่ “กลิ่นหอมมาจากใต้ฝ่าเท้าของผม?” เขาสงสัยอย่างมึนงง

 

ผ่านการสะท้อนจากสระน้ำ เขาเลือนรางเห็นรูปแบบปัจจุบันของเขา ดูเหมือนเขาจะผูกติดกับไม้กางเขน นริมฝีปากของเขาผูกติดกับโซ่บางๆ แต่น่าแปลกที่แขนขาของเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเลย

 

“คุณไม่คิดว่านี่เป็นสิ่งที่สวยงาม…”

 

-

 

“ราชอาณาจักรดัช” ดูเหมือนจะเป็นรายการทีวียอดนิยมที่สาวๆนั่งอยู่หน้าเขากำลังพูดถึงละครเรื่องนี้

 

ความคิดของเจียงเฉินเดินขณะที่เขาจ้องมองอย่างว่างเปล่าที่หน้าจอ

 

ละครแนวพังก์ที่อิงกับนวนิยายที่เล่าเรื่องราวของสมัยโบราณ น่าแปลกใจที่การแสดงประเภทนี้เป็นที่นิยมอย่างมาก ภายใต้ผลของความเป็นจริงที่เพิ่มขึ้น มันรู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในที่เกิดเหตุของตัวเอง

 

เมื่อย้อนหลัง ฉากค่อนข้างรุนแรง การออกอากาศในทีวีสาธารณะเป็นเรื่องปกติหรือไม่? ด้วยเหตุผลบางประการเจียงเฉินไม่ได้สนใจอะไรเลย เขาแค่ใจลอยและเขาแม้กระทั่งถูกกระตุ้นให้หาว

 

ชายชื่อไคลน์ควรถูกกัดโดยแวมไพร์ต่อไป เขาอาจจะไม่ตายเพราะ...เดี๋ยวก่อน ทำไมพล็อตจึงดูคุ้นเคย?

 

[พวกขโมยความคิดอย่างไร้ยางอาย...] เจียงเฉินสาปแช่งในใจของเขาขณะที่เขาดื่มน้ำโค้ก คิ้วของเขาขมวดเริ่มขุ่นเคือง

 

“ผมชอบดื่มโค้กยังงั้นหรอ?” เขาคว้าขวดจากตู้เย็นอย่างเช่นก่อน

 

ทันทีที่คำพูดออกจากปากของเขา เขาก็รู้ว่าคำถามนั้นเป็นคำถามที่โง่

 

พล็อตต่อเนื่องบนหน้าจอ

 

แน่นอนไคลน์ไม่ตาย แวมไพร์ดูดเลือดออกจากร่างกายของเขาเท่านั้น ไคลน์ถูกเอาตัวไปโดยแม่บ้านของแวมไพร์และละครก็เริ่มแสดงโพสต์เครดิต

 

ใช่แล้วถ้าตัวละครหลักตายไปแล้วเรื่องราวจะยังคงดำเนินต่อไปอย่างไร?

 

เจียงเฉินเปลี่ยนช่องทีวีและมองไปที่นาฬิกา

 

[มันเป็นช่วงปลายเดือนแล้ว เวลาตีกระสอบ] เขาคิดขณะที่เดินเข้าไปในห้องนอน

 

กับสมุดบันทึกบนเตียงของเขา เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถอนหายใจ

 

“ผมควรจะฉีกมันออก ถ้าคนอื่นเห็นบันทึกที่น่าอายนี้แล้วผมตายซะยังดีกว่า” เจียงเฉินยิ้มหยาบคายและหยิบสมุดไดอารี่

 

เขาฉีกกระดาษออกแล้วขยี้โยนลงในถังขยะ จากปกของไดอารี่มีหน้าฉีกขาดจำนวนมาก มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาลบประวัติที่น่าอาย

 

เขาโยนไดอารี่ลงบนโต๊ะขณะที่เขาล้มตัวลงนอนบนเตียง เจียงเฉินขยับหัวของเขาไปที่หมอน เขาขยับหน้าบนหมอนเล็กน้อยก่อนที่เขาจะหายใจออกยาวๆ

 

[นั่นมันสำหรับวันนี้ พรุ่งนี้...พรุ่งนี้ ผมจะลองถามเธอ แม้ว่าผมจะถูกปฏิเสธ อย่างน้อยผมก็จะไม่เสียใจกับมัน]

 

เช่นเดียวกับเรื่องนี้ วัยรุ่นที่วัยกระอักกระอ่วน กังวลและเต็มไปด้วยความหวังลอยขึ้นสู่การนอนหลับ

 

ตัวอักษรเย็นๆเพิ่มขึ้นอย่างเงียบๆบนนาฬิกาดิจิตอลบนโต๊ะ

 

11:59

 

12:00

 

แสงสีเขียวที่ด้านข้างของนาฬิกากระพริบเกือบจะสงบเสงี่ยม

 

ราวกับคิดไว้ล่วงหน้าแล้วลมขยับสมุดบันทึกที่เปิดอยู่บนโต๊ะ

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด