ตอนที่แล้วตอนที่ 85 นี้คือหายนะ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 87 เผา! [อ่านฟรีวันที่ 30 มีนาคม 2561]

ตอนที่ 86 ผมไม่มีเหตุผล [อ่านฟรีวันที่ 28 มีนาคม 2561]


 

ผมไม่มีเหตุผล

 

เพราะคุณไม่เข้าใจว่าอะไรคือเหตุผล

 

ยอมจำนนหรือเผชิญหน้ากับความตาย

 

คำกดดันที่ง่ายๆสามารถแก้ปัญหาได้อย่างง่ายดาย

 

ก่อนที่เจียงหนิงจะนับสาม คนวัยกลางคนก็พังทลายลงและโยนปืนไรเฟิลที่อยู่ในมือเขาไปที่พื้น เขาก้มศีรษะและยอมจำนน

 

[ผมจะไม่ปล่อยให้คุณไม่ยอมจำนน  ปืนใหญ่ไร้แรงสะท้อนมีความกล้าที่จะต่อต้านเรา? ผมยินดีที่จะทำการค้ายานพาหนะสำหรับสามสิบชีวิตไร้ค่าของคุณ คุณมีความกล้าที่จะทำการค้ากับมั้ย?]

 

ความกล้าหาญของเขาขึ้นอยู่กับเจตนาของเจียงเฉินที่จะเจรจาแต่เจียงเฉินไม่ต้องการหารืออีกต่อไป

 

ผู้รอดชีวิตทุกคนยืนข้างนอกมีใบหน้าอับอายเมื่อมองไปที่ “ผู้บุกรุก” เจียงเฉินไม่ได้มาที่นี่เพื่อจับนักโทษเพราะเขายังคงคาดหวังว่าคนเหล่านี้จะรวมตัวกันอย่างสันติ แม้ว่าหากนำพวกเขากลับไปแต่ก็ไม่มีสถานที่ที่จะกักขังพวกเขา บางทีมันอาจจะทำให้เกิดการต่อต้านจากกลุ่มผู้รอดชีวิตอื่นๆ

 

กลุ่มผู้รอดชีวิตเหล่านี้จะไม่ไร้พลังอย่างสมบูรณ์เพื่อสามารถรอดชีวิตได้นานขนาดนี้ หากกลุ่มนี้มีปืนใหญ่ไร้แรงสะท้อน กลุ่มถัดไปอาจมีปืนไรเฟิลเลเซอร์ อาวุธชนิดนี้อาจก่อให้เกิดอันตรายต่อเกราะพลังงานเพราะเกราะก่อตัวเหล็กพลาสติกซีสามารถเบนกระสุนได้แต่มันจะไม่สามารถทนต่อการเจาะเลเซอร์พลังงานสูง

 

เจียงเฉินไม่ต้องเสียเวลากับชายวัยกลางคนที่ชื่อว่าจ้าวเบ้าตงในขณะที่เขาบอกความต้องการของเขาโดยตรง 50% ของกำลังของคุณจะเข้าร่วมทีมเจียงเฉินชั่วคราว

 

ดวงตาของจ้าวเบ้าตงทันทีผุดขึ้นมาเมื่อได้ยินข้อเสนอ ขณะที่เขากำลังจะปฏิเสธเขาได้พบกับการจ้องมองที่เย็นชาดังนั้นเขาจึงบังคับให้ยิ้มและกลืนประโยคของเขากลับ

 

หลังจากนั้นกลุ่มผู้รอดชีวิตที่นำโดยจ้าวเบ้าตงมีหมายเลข 02 (?????) 8 มือปืนเข้าร่วมทีมเจียงเฉินโดยได้หมายเลข 021-028

 

มันสะดวกมากยิ่งขึ้นขณะที่เจียงเฉินรู้สึกขี้เกียจมากที่จะจำชื่อพวกเขา เขาสามารถสั่งพวกเขาโดยใช้หมายเลข

 

หลังจากไม้กับแครอทมันจะเป็นเหยื่อล่อที่ดีที่สุด เจียงเฉินบอกพวกเขาเกี่ยวกับ “ข่าวดี” หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลงแล้วพวกเขาสามารถรวบรวมคริสตัลได้ เนื่องจากพวกเขาใช้เกราะพลังงานในการปกครองแล้วมันจึงเป็นเรื่องที่ลำบากที่จะก้มลง

 

จ้าวเบ้าตงเริ่มมีความกระตือรือร้นเมื่อได้ยินว่าเขาเป็นผู้รับผิดชอบในการหยิบเงิน แม้ว่าเจียงเฉินจะเพิ่มประโยคว่าครึ่งหนึ่งของมันจะเป็นของริบสงครามของฐานฟิชโบนแต่มันก็ไม่ดับกิเลสของเขา

 

เจียงเฉินดูเหยียดหยามคนสายตาสั้นนี้ขณะที่เขาให้อีกงานแก่เขา งานคือการโน้มน้าวหรือสั่งให้กลุ่มผู้รอดชีวิตคนอื่นเข้าร่วมกองกำลัง หากพวกเขาปฏิเสธแล้วมันไม่เป็นไรก็แค่เอาชนะพวกตูดหมึกกก

 

เจียงเฉินไม่ได้นำกองกำลังของเขาเข้าไปใกล้ช่วงที่เหลือของการเดินทางขณะที่เขาจำเป็นต้องแสดงอาวุธของเขาจากระยะไกลเพื่อชักชวนกลุ่มผู้รอดชีวิตคนอื่นๆให้สำเร็จ แม้กลุ่มผู้รอดชีวิตปากแข็งยอมจำนนด้วยธงขาวเมื่อปืนกลหนัก 20มม. ยิงแหนือพวกเขาและพวกเขาได้ลิ้มรสประสบการณ์การสาดกระสุนใส่ฝุ่นคอนกรีต

 

พลังยิงของพวกเขาไมได้อยู่ในระดับเดียวกัน

 

โชคดีที่ทุกคนฉลาด ไม่มีใครถือจินตนาการที่ไม่สมจริงของ “อยู่ข้างหลังเพื่อเก็บของเหลือ” หรือ “พวกเขากลัวเกินไปที่จะยิง” หลังจากผ่านไปทั้งหมด 18 ปีนับจากที่โลกกลายเป็นหายนะ

 

คนทั้งหมด 154 คน จู่ๆก็กลายเป็นกองกำลังที่ยุ่งยาก

 

“ทำไมเราต้องการคนจำนวนมาก?” ซันเจียวแอบถามเจียงเฉินในช่องส่วนตัว

 

“ไม่เป็นประโยชน์สำหรับการต่อสู้แต่มีประโยชน์สำหรับวัตถุประสงค์เชิงกลยุทธ์” คำตอบของเจียงเฉินคมชัด แม้ว่าเธอจะสับสนแต่เธอไม่ได้พูดอะไรอีก

 

“เอาจริงๆแล้วคุณเป็นคนที่เข้มแข็งเมื่อคุณทำหน้าที่อย่างน่ากลัว หัวใของฉันเต้นอย่างรวดเร็วจริงๆ” ซันเจียวแซวเจียงเฉินในช่องส่วนตัว

 

แม้ว่าจะพูดด้วยเสียงล้อเลียนแต่เธอไม่ได้โกหก เมื่อเธอได้ยินหยาบของเจียงเฉินเสียงและความดุร้าย <แขนปืนกล> ในช่องสาธารณะ หนังศีรษะของเธอรู้สึกรู้สึกเสียวซ่า

 

เธอระลึกถึงครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกันและผู้ชายที่เธอรักเติบโตมากขนาดไหน เธอภูมิใจ

 

ความรู้สึกนั้นคล้ายกับว่าเจียงเฉินรู้สึกอย่างไรเมื่อเธอกลายเป็นคนมี “อารยะ” มากขึ้น

 

“…” เจียงเฉินไม่สนใจความซุกซนของเธอ เขารู้ว่าเธอกำลังล้อเลียนเขาขณะที่เขาจะ “ดูแล” เธอเมื่อพวกเขากลับไป

 

-

 

หากผู้รอดชีวิตสามารถควบคุมข้อบกพร่องของมนุษย์โดยธรรมชาติและยืนมองภาพรวมของสายพันธุ์ทั้งหมด โดยไม่คำนึงถึงแหล่งที่มาของแบคทีเรีย โลกจะกลับคืนสู่การควบคุมของมนุษย์หลังจากไม่กี่วัน

 

แต่มันก็ไร้ประโยชน์เมื่อชนชั้นสูงและคนที่มีอำนาจทั้งหมดขึ้นเรือไปยัง “ดินแดนแห่งความหวัง” อันห่างไกลแล้วได้ทิ้งโลกที่สับสนวุ่นวาย โลกที่ไม่มีใครมีความสนใจที่จะสร้างใหม่

 

ทำไมไม่มีใครสนใจ?

 

ความปรารถนาสูงสุดของการพัฒนาการเพาะปลูกสำหรับที่ดินคือเนื่องจากที่ดินผลิตอาหาร  แต่หลังจากที่ได้รับพรจากอาวุธนิวเคลียร์และชีวภาพแล้ว ไม่ได้มีเพียงสักพื้นที่ที่สามารถทำกินได้บนโลกใบนี้ พวกกลายพันธุ์ไม่กล้าแม้แต่จะกินพืชกลายพันธุ์แล้วตอนนี้เป้าหมายของที่ดินคืออะไร?

 

ส่วนที่น่าขันคือคนที่เริ่มสงครามจากไปขณะที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องแบกรับผลของสงคราม พวกเขาก้าวลงเรืออาณานิคมอวกาศและพวกเขาพกความคาดหวังสำหรับอารยธรรมแล้วทิ้งดินแดนที่ถูกทำลายสำหรับโลกใหม่ที่ยังไม่พบเจอ

 

แน่นอนมันไร้ประโยชน์ที่จะพูดอะไรตอนนี้

 

ประเด็นก็คือไม่มีจุดประสงค์ในการคาดหวังว่าคนเหล่านี้จะเข้าใจ คนที่มีสายตาไกลเขาได้ไปที่เรือ ฆ่าตัวตายหรือกลายเป็นผู้นำของที่ดินสักชิ้น ผู้ลี้ภัยเช่นผู้รอดชีวิตที่ซ่อนในความมืดแม้จะเป็นอิสระแต่ก็ต้องทิ้งเสรีภาพไป

 

เจียงเฉินที่คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างไม่ได้ให้เหตุผลกับผู้รอดชีวิตอีกต่อไป เขาใช้ท่าทางปราบปรามของเขาเพื่อบังคับให้พวกเขาถูกผูกมัด ถ้าเขาไม่ได้ให้ตัวเลือกในการเจรจาต่อรองแล้วมันก็ง่ายมาก

 

“ในตอนท้าย นี่คือสำหรับฉัน” เช่นนี้แล้วทุกผู้รอดชีวิตมีความมั่นใจตัวเอง

 

“แล้วยังมีคริสตัลอีกด้วย” แบบนี้แล้วทุกผู้รอดชีวิตให้กำลังใจตัวเอง

 

เมื่อพวกเขาอยู่ในสนามรบแล้วจะมีที่ไหนที่จะไป หนี? ใครสามารถหนีออกจากซอมบี้ได้โดยปราศจากวัคซีนทางพันธุกรรม? การแยกออกจากกองกำลังคือโทษประหารชีวิต ความขัดแย้งภายในหมายถึงความตาย

 

ทุกคนถูกบังคับให้ทำงานร่วมกัน มันเลยไม่ได้เจออุปสรรคมากมาย ถึงแม้ว่าซอมบี้จะกรีดร้องและพุ่งเข้ามาหากลุ่มแต่ด้วยความช่วยเหลือของอาหารที่เป็นกำแพงกั้นธรรมชาติและรถถังหุ้มเกราะเป็นกำลังหลัก กลุ่มได้ก้าวไปข้างหน้าและผลักดันทะเลซอมบี้กลับไป

 

ระหว่างชีวิตและความตาย ผู้รอดชีวิตทุกคนก็มีพลังที่เต็มไปด้วยอารมณ์ในการสู้รบ ไม่มีใครประหยัดกระสุนและไม่มีใครพยายามซ่อนตัวอยู่ข้างหลังเพื่อนร่วมทีมของตน

 

ส่วนหลังของการสู้รบเป็นการต่อสู้อย่างหนัก หลังจากที่ทิ้ง 17 ศพไว้ข้างหลังแล้วซอมบี้นับพันรอบกองกำลังถูกกำจัดให้สิ้นซากในถนน อุปสรรคสุดท้ายที่ไปถึงพื้นที่เป้าหมายก็ถูกล้างออกอย่างรวดเร็ว

 

ซอมบี้ในพื้นที่ได้รับการกำจัดให้สิ้นซากได้ง่ายเนื่องจากซอมบี้ส่วนใหญ่อยู่รอบฐานของฟิชโบน มีซอมบี้อยู่รอบๆแหล่งแบคทีเรียแต่มันไม่มีที่ไหนเลยในฐานะ “แออัด”

 

เขาสะบัดเลือดและเนื้อที่เหนียวเหนาะหนะจากเกราะของเขาและสั่งให้ผู้รอดชีวิตที่เหลือที่นี่เก็บคริสตัล

 

เมื่อได้ยินคำสั่งของ “ผู้นำ” ผู้รอดชีวิตก็ปะทุขึ้นด้วยความชื่นชมยินดี พวกเขาวิ่งไปที่ซอมบี้ที่ตายแล้วหรือพิการขณะที่ดึงกริชออกมาและเริ่มเก็บรวบรวม

 

มันถึงเวลาแล้วที่จะเก็บเกี่ยว มีการประมาณอย่างน้อยสามแสนคริสตัล! สำหรับผู้รอดชีวิตอาศัยอยู่ด้วยคริสตัลไม่กี่ชิ้นและวิ่งอย่างกะทันหันไปยังถนนหกหรือฐานการอยู่รอดอื่นๆเพื่อแลกกับสิ่งจำเป็น มันเป็นความมั่งคั่งที่ไม่อาจเป็นไปได้

 

แม้ว่าพวกเขาจะได้ครึ่งหนึ่งของมันแต่ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นอย่างงั้นหรอ? เนื่องจากเป็นกำลังหลักในการรบมันจึงเป็นข้อเสนอที่ใจกว้าง

 

ขณะที่คนเสียชีวิต...

 

ในหายนะ ความตายเป็นเรื่องธรรมดา

 

คนที่มองอย่างหดหู่ก่อนหน้านี้ก็กลายเป็นกตัญญูต่อเจียงเฉิน

 

คนบางคนเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลก หากคุณทำดีกับพวกเขาแล้วพวกเขาก็จะยอมทุกอย่าง  แม้ว่าพวกเขาจะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยแล้วพวกเขาจะเพียงแค่อารมณ์เสีย แต่ถ้าคุณริ่มต้นด้วยปืนที่หัวของพวกเขาและตบหน้าพวกเขาเมื่อพวกเขาแสดงสัญญาณต่อต้านใดๆก็ตามแล้วพวกเขาจะเกลียดคุณ ตราบเท่าที่ทำดีกับพวกเขาแค่เพียงเล็กๆน้อยๆแล้วพวกเขาก็จะกระทำอย่างจริงใจและรู้สึกซาบซึ้งคุณ

 

มันอาจจะพูดเกินจริงแต่ความหมายยังคงเหมือนเดิม ทางคลินิกเรียกมันว่าสต็อคโฮล์มซินโดรม คนที่มีเหลี่ยมจัดและสายตาสั้นมีแนวโน้ม(สายตาสั้นนี้คือแบบว่าไม่มองการไกลอะไรแบบนี้)ที่จะเป็นโรคนี้มาก การเจรจาที่มีอารยธรรมจะทำให้พวกเขาคิดว่าคุณกลัว

 

กดขี่ พิชิตแล้วฝึก

 

เมื่อมองเห็นภาพลักษณ์ที่เต็มไปด้วยประโยชน์จากผู้รอดชีวิต เจียงเฉินต้องการตบตัวเอง

 

ทำไมเขาถึงไม่คิดแนวคิดง่ายๆเช่นนี้?

 

ภายในครึ่งชั่วโมงนี้คริสตัลทั้งหมดถูกเก็บรวบรวม เจียงเฉินได้ให้เศษขนมปังให้กับทุกคน เขาบอกกับพวกเขาว่าหลังจากกินชิ้นส่วนพวกนี้แล้วดื่มน้ำเล็กน้อยจะทำให้คุณอิ่ม จากนั้นเขาก็กล่าวว่ากลุ่มผู้รอดชีวิตทุกคนที่มีส่วนร่วมในภารกิจสามารถได้รับสิทธิพิเศษในการซื้อขนมปังกรอบแบบนี้ได้ในราคาหนึ่งคริสตัลบนสภาพที่พวกเขารักษาความสัมพันธ์ที่ดีกับฟิชโบน

 

หลังจากจบประโยค ผู้รอดชีวิตก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเนื่องจากเกือบจะบูชาเขาเป็นพระเจ้า แม้ว่าถนนหกจะขายขนมปังกรอบเช่นเดียวกันแต่มันก็ไม่ปลอดภัยที่จะเดินทางไกลในโลกหายนะ

 

ผู้นำของกลุ่มผู้รอดชีวิตแต่ละกลุ่มได้แสดงออกมาอย่างเห็นได้ชัดในการเห็นด้วย พวกเขาจะอยู่ภายใต้การแนะนำของฐานฟิชโบน

 

ซันเจียวรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งขณะที่เธอมองอย่างซุกซนไปที่ผู้ชายของเธอที่ได้รับการยอมรับความกตัญญูและความเคารพจากผู้คน

 

[มันจะสมบูรณ์แบบถ้าเพียงแค่เขาไม่ได้เล่น...]

 

แม้ว่าเธอจะรู้ว่าประเด็นนี้ไม่สมจริง

 

-

 

ทีมที่มีชีวิตชีวาสูงเริ่มดำเนินการบนถนนที่ก่อนหน้านั้นพวกเขาสามารถเพียงแค่แอบผ่าน

 

ไม่มีกลัวซอมบี้ ไม่มีกลัวพวกกลายพันธุ์ ภายใต้คำสั่งของความมีเกียรติและความมั่งคั่ง มนุษย์ได้กู้คืนศักดิ์ศรีที่ลืมไปนานแล้ว

 

แม้ว่าพวกเขาจะได้พบกับโรชายหลายครั้ง แต่ซันเจียวก็เตรียมตัวไว้อย่างชัดเจน

 

เธอจับปืนใหญ่ต่อต้านรถ 72มม. จากด้านหลังของรถขับเคลื่อน แท่งสีดำยาว 2 เมตรมีกลิ่นอายที่น่ากลัว

 

เธอเปิดใช้งานอุปกรณ์ยึดขณะที่แท่งเหล็กแทรกเข้าไปในถนนคอนกรีต ซันเจียวยิงปืนใหญ่ ก่อนที่เปลือกจะกระทบพื้น สมองก็แตกเป็นชิ้นส่วนสีดำและขาวเป็นชิ้นๆ

 

เธอเลียนแบบการเคลื่อนที่ครั้งนี้นับไม่ถ้วนในระบบเสมือนจริงขณะที่กระสุนปืนใหญ่ตีโดนเป้าหมาย

 

ในพื้นที่ชนบท การกลายพันธุ์ที่อันตรายที่สุดคือโรชาน อย่างไรก็ตามภายใต้เทคโนโลยีที่กดขี่ของพวกเขาแม้โรชานเป็นเพียงกองของเนื้อ มันมีข่าวลือว่าใจกลางเมืองมีซอมบี้ที่มีพลังอำนาจมากขึ้นและเป็นอันตรายมากขึ้น แต่แม้กระทั่งซันเจียวไม่เคยเห็นพวกมันมาก่อนเนื่องจากคนธรรมดาไม่ได้ไปเที่ยวที่ใจกลางเมืองเพื่อความสนุกสนาน

 

ทีมรักษาความเร็วของพวกเขาโดยมีเป้าหมายในการเข้าถึงชายแดนของแหล่งแบคทีเรียภายในเที่ยงวัน

 

แต่เมื่อพวกเขาเกือบจะอยู่ที่นั่นเจียงเฉินก็หยุดการทำงานของทีม

 

“ระดับความเข้มข้นของแบคทีเรียที่ไม่รู้จักเพิ่มขึ้นเป็น 37 ก้อนเมฆหนาอยู่ข้างหน้าทำให้รู้สึกไม่สงบ อนุภาคสีเขียวอมเหลืองดูเหมือนแบคทีเรียที่ติดอยู่ด้วยกัน ไม่มีใครจะอยู่รอดได้ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ยกเว้นสำหรับทหารในเกราะพลังงาน” ด้วยรูปลักษณ์ที่เข้มงวด ซันเจียวรายงานต่อเจียงเฉิน

 

“มันเป็นปัญหา แต่ก่อนที่ผมจะออกมา ผมได้คาดเดาว่าเราจะได้เจอเรื่องแบบนี้” ปากของเจียงเฉินขดตัว

 

เพราะมันเป็นแหล่งที่มาของเชื้อแบคทีเรีย ไม่มีเหตุผลที่โดยรอบมันจะไม่แทรกซึมด้วยการกระจายของแบคทีเรีย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าแบคทีเรียจะกระจายไปทั่วแหล่งที่มาของแบคทีเรียในรูปไข่ซึ่งนั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรเลย

 

มันเป็นการตัดสินใจที่ชาญฉลาดในการซื้อระเบิดสุญญากาศพลังงานสูง

 

“แม้ว่าผมไม่ได้ทำการวิจัยหรือรู้วิธีอะไรที่สามารถต้านทานแบคทีเรียได้ ผมเชื่อว่าตราบใดที่พวกมันมีคาร์บอนพื้นฐานของเซลล์แล้วมันจะกลัวไฟ อากาศมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง? แล้วผมจะเผาอากาศ”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด