ตอนที่แล้วบทที่ 14: ความหายนะอันงดงาม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 16: ความปลอดภัยเพียงชั่วคราว

บทที่ 15: ดุ๊ก ฟาลิสส์


บทที่ 15: ดุ๊ก ฟาลิสส์

"โอ้วจริงสิพี่ลีอาห์ ทำไมพวกเราออกที่นี่เร็วจัง? ท่านกำลังพาข้าไปพบกับดุ๊กหรอ? "

"ใช่แล้ว" เมื่อดุ๊กถูกพูดถึง ทัศนคติขี้เล่นของลีอาห์หายไปและถูกแทนที่ด้วยทัศนคติที่รุนแรง เธอตอบกลับมาว่า"

"หลังจากที่ดุ๊กเป็นผู้ปกครองของอาณาจักรแห่งนี้ และดุ๊กเองได้กล่าวว่าต้องการพบท่าน"

"ท่านดุ๊กกล่าวเช่นนั้นด้วยตัวเองหรอ?" ลูนาเรียขมวดคิ้วของเธอโดยคิดว่าทำไมคนที่มีอำนาจต้องกังวลกับการได้พบสาวน้อยธรรมดา ๆ ที่ได้รับการช่วยเหลือไว้ล่ะ?

เป็นไปได้มั้ยที่เขาหลงรักความงดงามของร่างกายข้า และต้องการให้ข้าไปเป็นเมียน้อย!

คนที่มีอำนาจแบบนี้ มีสาวน้อยและนางสนมสวย ๆ อยู่รอบตัวเป็นเรื่องปกติมาก แต่คิดว่าขั้นนี้ ลูนาเรียรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาการถูกล้อเลียนและใช้ประโยชน์จากสาวสวย เธอสามารถทนได้ แต่ถ้าคุณสลับกับชายชราที่สกปรก......ลูนาเรียรู้สึกว่าเธอควรจะเริ่มพิจารณาเส้นทางหลบหนี

ลีอาห์ไม่เคยคิดเลยว่าในเวลานี้ลูนาเรียมีความคิดบ้าบอในการทำสิ่งต่าง ๆ ในป่า

ฟาลิสส์ปกติจะไปเรียนในคฤหาสน์เพื่อดูแลธุรกิจของอาณาจักรฮิลเลียร์ และนี่คือที่ที่ลีอาห์และลูนาเรียได้มาถึง

ที่นี่ล้อมรอบไปด้วยทะเลสาบขนาดเล็ก อาคารสูงเดี่ยวตั้งอยู่ตรงกลาง มีดอกไม้บานอยู่รอบ ๆ สิ่งก่อสร้าง และมีนกแปลก ๆ บินในบางครั้ง

มีเพียงอย่างเดียว และคำที่กลั่นออกมาและสง่างามถูกเติมลงในหัวของลูนาเรีย สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนสวนดอกพีชในเทพนิยาย ซึ่งแยกออกจากฉากของคนรับใช้ที่คึกคักจากเดิมอย่างสิ้นเชิง

ลีอาห์นำพาลูนาเรียผ่านถนนสายเล็ก ๆ ข้ามทะเลสาบไปถึงสิ่งก่อสร้างที่ตั้งอยู่ตรงกลางทะเลสาบ

- การเรียนของดุ๊ก -

คำที่เป็นตัวหนาขนาดใหญ่แสดงถึงความสง่างาม

"เซอร์ดุ๊ก ลีอาห์ได้นำแขกผู้มีเกียรติมาเยือน"

ลีอาห์คำนับด้วยความเคารพ และลูนาเรียรีบทำตามเธอ เพียงเมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่น่าเศร้าของเธอ ความเคารพของเธอลดลงหลายระดับ

หลังจากความเงียบสั้น ๆ แล้ว เสียงที่อบอุ่นและร่าเริงออกมาจากสิ่งก่อสร้าง

"เข้ามาเลย"

"ค่ะ" ลีอาห์ตอบตามลำดับอีกครั้ง และพยักหน้าต่อลูนาเรียก่อนที่จะผลักดันให้เปิดประตู

ถึงแม้ตึกจะสูงหลายชั้น แต่หลังจากเข้ามาเธอพบว่ามีเพียงบันไดแบบหมุนวนที่รอบด้านเต็มไปด้วยหนังสือหนาแน่นบนผนัง จนเมื่อลูนาเรียยกศีรษะขึ้นและมองอาคารสูงหลายสิบเมตรนี้ เธอรู้สึกว่าแม้กระทั่งอยากจะได้หนังสือจากด้านบนก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อสุด ๆ

"ขอบคุณสำหรับการทำงานอย่างหนักนะลีอาห์"

เสียงขัดจังหวะความคิดของลูนาเรีย และเมื่อเธอฟื้นตัว เธอก็พบว่ามีสามคนอยู่ตรงหน้าเธอ

หล่าวเจอร์รี่และคลอดด์ยืนอยู่เคียงข้าง ไม่จำเป็นต้องอธิบายใด ๆ แต่ในระหว่างนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่คล้ายคลึงกับคลอดด์มาก และจากการปรากฏตัวเขาอายุไม่เกิน 20 ปี ทำให้ลูนาเรีย งงมากขึ้น ดุ๊กไม่ได้ต้องการเห็นข้าหรอกเหรอ?ทำไมต้องมีคนอื่นล่ะ?

"ขอบคุณค่ะเซอร์ดุ๊ก นี่เป็นหน้าที่ของข้า" ลีอาห์ยิ้มเล็กน้อย ดูเหมือนจะรู้สึกว่าได้รับการเอาใจใส่จากคนอื่นเป็นสิ่งที่จะมีความสุขมาก

รอก่อนนะ หือ? เซอร์ดุ๊ก? เขา? ขากรรไกรของลูนาเรียเกือบจะตกลงไปที่พื้นเมื่อเธอเข้าใจว่า คนที่ลีอาห์กำลังพูดถึงคือดุ๊ก

เธอไม่ได้บอกว่าดุ๊กเป็นคุณปู่ของคลอดด์หรอกเหรอ? ชายหนุ่มคนนี้จะถูกเรียกว่าอะไรนอกจากคุณปู่ล่ะ เธอยังคงนึกถึงภาพจากเวทมนตร์ที่แพร่ภาพเมื่อวานนี้ว่าเป็นวันเกิดปีที่ 120 ของดุ๊ก รูปลักษณ์นี้เป็นของอายุ 120 ปี จริงหรอ?ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วตัวเธอเองคงจะเป็นยายแก่อายุ 70-80 ปี ล่ะสิ!

ฟาลิสส์ ดุ๊ก ได้เล็งเห็นความตกใจของลูนาเรีย และมองเธอด้วยนัยน์ตาที่แฝงความหมายเขาถูคางและถามขึ้นมา

“อะไรหรอ? มีอะไรอยู่บนหน้าข้างั้นหรอ?”

"อ้อ เปล่าค่ะ ข้าแค่ได้ยินมาว่าเซอร์ดุ๊กกำลังจะฉลองวันเกิดปีที่ 120 ของท่านน่ะ.....แต่มองดูท่านวันนี้" ลูนาเรียตอบด้วยความลังเลใจบางอย่าง

"ดูเหมือนงานฉลองแห่งยุคสมัยกำลังจะมาสินะ"

"คิ ๆ ๆ........." ทันทีที่คำพูดออกมา ลูนาเรียได้ยินเสียงหัวเราะที่คึกคักมาจากด้านหลัง เธอคิดว่ามันมืดมน ทั้งหมดเพราะท่านไม่ได้บอกเราว่าดุ๊กเป็นคนที่มีจิตใจแก่ แต่ร่างกายไม่แก่ตาม ท่านจะทำให้เราขำใช่ไหม!?

ดุ๊กยังคงนิ่งด้วย เขาจะไม่เคยคิดว่าเด็กหญิงตัวเล็กคนนี้จะพูดอะไรแปลก ๆ ออกมา ในขณะที่หล่าวเจอร์รี่และคลอดด์มีความคิดแบบอื่น ๆ นี่อาจเป็นอีกทางหนึ่งที่จะสรรเสริญให้ดุ๊กอายุยืนยาวก็ได้เหรอ?

"เจ้าเด็กน้อย..... "ดุ๊กค่อย ๆ นั่งไปจนถึงจุดที่ลืมเปลี่ยนคำพูดของเขา เขาส่ายหน้าขณะที่ยิ้ม

"อืม ข้ารู้สึกสบายใจมากที่เรียกเจ้าว่าเด็กน้อย"

ฟาลิสส์พึมพำกับตัวเองเป็นครั้งที่สองก่อนที่จะมองย้อนกลับไปที่ลูนาเรีย

"นักรบมีร่างกายที่แข็งแรงและมีความสามารถในการต่อสู้ที่แข็งแกร่งมาก ถึงแม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าสูญเสียความทรงจำไปเท่าไหร่ แต่ความจริงที่ว่าตราบเท่าที่คนสามารถเข้าถึงโต้วฉีระดับหนึ่งแล้วกลับไปเป็นเด็กเป็นเรื่องธรรมดา"

กลับไปเป็นเด็กหรอ? ทำไมกันล่ะ? ในใจของลูนาเรียกำลังหมองหม่น แต่เธอก็ยังคงสวมหน้ากากไว้บนใบหน้าของเธอ

ระดับของการหลอกลวงฟาลิสส์เป็นอย่างไร เขาไม่ได้เปิดเผยแก่เธอ เพียงคิดกับตัวเองว่าเด็กน้อยคนนี้จำอะไรไม่ได้ และยังเป็นอ่อนแอเป็นลูกแมว ว่าเธอไปปรากฏตัวอยู่ในกลางป่าใหญ่ได้อย่างไรกัน

"อย่าพูดอะไรเลยเด็กน้อย อืม เจ้าชื่อลูนาเรียใช่มั้ย"

“ชะ- ใช่ค่ะ” ลูนาเรียรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นตุบ ๆ คิดว่าดุ๊กจะมีความคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?จากช่วงเวลาที่เธอเดินเข้ามา เธอรู้สึกว่าสายตาของคนอื่น ๆ กำลังมองออกไปอย่างใด เขาไม่มีความคิดในการพาเราไปเป็นเมียน้อยได้ใช่มั้ย?... ......

เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนและคลื่นไส้ทั่วร่างกายของเธอ ตลอดจนบนหัวของเธอเกิดอาการมึนงง ลูนาเรียรู้สึกราวกับว่าทุกคำพูดที่คนอื่นพูดมาเป็นคำที่กระทบต่อจิตใจเธอโดยตรง

"ไม่จำเป็นต้องคิดมาก" ดุ๊กผู้สง่างามอาจจะเหลี่ยมจัดเหมือนหมาจิ้งจอกได้ แต่เขาจะรู้ได้อย่างไรว่าเด็กผู้หญิงตัวเล็กข้างหน้าเขามีความคิดที่บ้าบอและคิดมากเกินไป เพียงแต่คิดว่าเธอถูกจองตัวไว้เพียงอย่างเดียว

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด