ตอนที่62

ฉันนั่งทำงานอยู่สักพักหนึ่งเสียงเปิดประตูที่ไร้มารยาทสุดๆก็ดังขึ้นมา ฉันรู้เลยว่าคนที่เปิดประตูแบบลุ่มล่ามแบบนี้เป็นใคร แถมมีคนเดียวด้วยจะบอกให้นั่นก็คือ

 

“มารับแล้วเราไปกันเถอะเลิกทำงานของเธอได้แล้วนะ รีบไปกันเราจะไปที่ๆหนึ่งที่จะไป”

 

พี่เบสดึงฉันขึ้นมาก่อนจะจับมือฉันพาเดินลงไปที่ข้างล่างของโรงแรม หรือล็อบบี้โรงแรมนั่นเอง

 

“นายจะพาฉันไปไหนกันเนี่ยช่วยบอกก่อนจะพาฉันไปได้ไหม ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะพาฉันไปที่ไหน”

 

ส่วนมากพี่เบสจะพาไปไหนก็ไม่ค่อยได้บอกอะไรฉันหรอก หลายเดือนที่ผ่านมาที่เรารู้จักกันพี่เบสก็ยังคงเหมือนเดิมในทุกๆอย่าง แต่อายุของเขาเท่านั้นที่สูงขึ้นเรื่อยๆ

 

“จะพาไปไหนเดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละน่ะ รอดูก่อนจะเป็นอะไรไปเล่า”

 

เมื่อพี่เบสพูดจบเขาก็พาฉันเดินออกไปนอกโรงแรมของฉัน ก่อนจะพาฉันขึ้นรถแล้วพาฉันไปสถานที่แห่งหนึ่ง ไม่รู้ว่าที่ไหนแต่รถก็พาฉันขับไปเรื่อยๆ

 

“ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆเวลานายจะพาฉันออกไปไหนนายไม่ชอบบอกฉันตลอดเลย”

 

มันก็ต้องมีบ่นๆมั่งนั่นแหละ ก็เวลาเขาจะพาฉันไปไหนเขาก็ไม่เคยบอกฉันจริงๆเลยนี่นา

 

“มันจะไม่เซอร์ไพรส์ไงถ้าฉันบอกเธอฉะนั้นเธอไม่ต้องรู้อะไรแหละดีแล้ว”

 

อะไรของพี่เบสกันแน่เซอร์ไพรส์มันเสียทุกวันเลยนะ จนบัดนี้เขาก็เซอร์ไพรส์ตลอดนั่นแหละ แต่นี่มันก็จะมืดมากแล้วนะเขาไม่ง่วงหรือไงพาไปได้ทุกสถานที่เลยน่ะ

 

“ฉันซื้อทุเรียนทอดมาฝากเธอด้วยนะเธอกินลองท้องไปก่อนสิในรถข้างหลังมีเต็มเลยลองหันไปเลือกดูแล้วกันนะ”

 

ขนม..ทุเรียนทอดด้วยหรอ ฉันรีบหันไปในทันทีที่ได้ยินเกี่ยวกับของกิน แล้วก็พบว่าข้างหลังมีของกินจริงๆด้วย

 

“ทำไมมันถึงเยอะขนาดนี้ล่ะนี่ซื้อให้ฉันเยอะขนาดนี้เลยหรอ กลัวว่าฉันจะกินไม่อิ่มหรือไง”

 

มันเยอะมากคือเต็มเบาะข้างหลังรถเลยนะ มันรู้สึกเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยพอเห็นของกินเยอะขนาดนี้

 

“ถ้าไม่กินกลัวอ้วนก็ไม่เป็นอะไรนะฉันจะเก็บไว้กินของฉันเองก็ได้”

 

จะบ้าหรอใครจะไม่กินล่ะฉันไม่ได้กลัวอ้วนหรอกนะเพราะฉันเคยอ้วนมาก่อนหน้านี้แล้ว

 

“กินสิทำไมจะไม่กินเรื่องกินมันของถนัดของฉันอยู่แล้วล่ะ งั้นฉันหยิบไม่เกรงใจโอเคนะ”

 

ฉันเอื้อมมือไปที่เบาะหลังพยายามจะคว้าขนมเพื่อจะหยิบมากินข้างหน้ารถ แต่อยู่ๆรถก็เบรคกะทันหันทำให้ฉันเอนตัวไปมา มันทำให้ฉันต้องจับเบาะข้างๆของฉันเอาไว้ ทุกอย่างหยุดลงฉันตกใจสุดๆก่อนจะหันไปมองพี่เบส

 

“มันเกิดอะไรขึ้นทำไมเบรคแบบนี้ล่ะ” ฉันตกใจนิดนึงเพราะว่าฉันเกือบตกลงไปที่เบาะข้างหลังแล้ว

 

“ขอโทษที..พอดีว่ามีแมวข้ามถนนตัดหน้ารถน่ะ ดีนะที่ไม่มีรถอยู่ข้างหลังไม่อย่างนั้นชนกันแน่เลย แล้วเธอเป็นอะไรหรือเปล่า”

 

ฉันไม่เป็นอะไรหรอกนะแต่ว่าพอมองไปที่พี่เบสมือของฉันไปจิกไหล่ของพี่เบสเอาไว้แน่นมากเลย ฉันรีบปล่อยมือออกแล้วก็ปัดไหล่ให้พี่เบส

 

“นายมากกว่าเจ็บมากไหมฉันขอโทษนะคือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ”

 

ฉันมองไปที่ไหล่ของพี่เบสแล้วก็จับดูว่ามันเกิดแผลอะไรมากหรือเปล่า แต่พอมองกลับไปที่หน้าของเขาก็พบว่าพี่เบสกำลังยิ้มอยู่ พอรู้ตัวแบบนั้นฉันก็เลยเงียบลงแล้วก็กลับมานั่งที่เดิมของฉัน

 

“นี่เธอเป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยหรอ ปัดจนฝุ่นออกหมดแล้วเนี่ย”

 

ทำไมต้องรู้สึกเขินด้วยเนี่ย ฉันรีบหันหลังไปหยิบขนมแล้วก็เริ่มกินในทันที

 

“พาฉันไปสิจะไปไหนก็รีบพาไปสิ” ฉันตะโกนออกไปก่อนที่พี่เบสจะเริ่มขับรถออก ตาบ้าเอ๊ยย