24-สเกลตันแอนดี้[ฟรี6/4/2561]
โรดี้รู้สึกราวกับว่าเขากำลังลอยอยู่ เขารู้สึกถึงความอ่อนล้าของร่างกายเขาตื่นขึ้นมาและอดที่จะครวญครางไม่ได้
นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันมาอยู่ในห้องนี้อีกแล้ว?
สภาพรอบๆของเขามืดมิดไม่ต่างกับตอนหลับตา เขามองไม่เห้นแม้แต่ตัวเองเหมือนครั้งก่อนหน้านี้เขายังคงไร้เสียงทำได้เพียงควบคุมความคิดและการเคลื่อนไหวเพียงเท่านั้น
เห็นได้ชัดว่านี่คือสถานที่ว่างเปล่าและมืดมิดเหมือนกับตอนที่เขาสลบไปในครั้งล่าสุด
เดี๋ยวก่อนนะ...
ครั้งสุดท้ายที่เขาฝันถึงเหตุการณ์ประหลาดนี่ เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขาทะลวงความว่างเปล่าเพื่อจะหลบหนีออกไป......อืม...แน่นอนว่ามันแปลก ทะลวงผ่านความว่างเปล่า? ไม่ใช่ว่าฉันกลายเป็นพระเจ้าหรอกนะ?
"มันน่าลำคาญที่ต้องมาอยู่ที่นี่ทุกครั้งที่ฉันสลบ....ทำไมมันมืดแบบนี้ เพิ่มแสงหน่อยสิ!!" โรดี้ถอนหายใจ
ความคิดนี้วิ่งผ่านสมองของโรดี้เช่นเดดียวกับครั้งนั้น เปลวเทียนกำเนิดขึ้นจากความว่างเเปล่าและส่องสว่างในที่มืดแห่งนี้
ฮ่ะ?
โรดี้รู้สึกกลัว ก่อนที่จะสงบลงในเวลาต่อมา เขาคิดถึงประสบการณ์ในครั้งที่แล้ว
บางที...สิ่งที่ฉันคิดอาจจะปรากฎในนี้?
เมื่อคิดได้แบบนี้เขาไม่ลังเลที่จะทดสอบมัน
"ฉันต้องการดาบ!"
ดาบยาวตกลงมาจากความว่างเปล่าลงมาปักอยู่ตรงหน้าของโรดี้
โรดี้ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยินดีอยู่ในใจ
ในความฝันที่น่ากลัวนี้ ฉันจะได้รับในสิ่งที่ต้องการ ช่างน่าเสียดายที่มันทำได้เพียงแค่ในฝัน
เมื่อคิดได้แบบนี้โรดี้เลยมีความคิดแปลกๆบางอย่าง
ฉะ...ฉันต้องการ...หญิงสาวสวยๆ โรดี้ทำได้เพียงคิดถึงมัน
ไม่มีการตอบสนองใดๆ.....
ทุกอย่างเงียบสงบเป็นอย่างยิ่ง.......
อะไรกันวะ ดูเหมือนบางคำขอถูกปฏิเสธงั้นหรอ!!
"ฮ่าๆๆๆ" มีเสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากความมืด เสียงมันค่อนข้างคุ้นเคยเป็นอย่างมาก
ก่อนที่เขาจะทันคิดอะไรโครงกระดูกสีขาวก็ปรากฎตรงหน้าเขา โรดี้ถูกจับตัวและจบลงที่เขากรี๊ดออกมา
"ไอ้โง่ นี่ฉันเอง" โครงกระดูกพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเอือมระอา
"นาย แอนดี้งั้นหรอ?" โรดี้จ้องมองไปที่โครงกระดูก
เสียงของแอนดี้เต็มไปด้วยความรังเกียจ พระเจ้า!ฉันไม่เข้าใจว่าเจ้าสเกลตันนี่มันพูดออกมาได้ยังไง มันไม่มีแม้กระทั่งลิ้นด้วยซ้ำ หรือเพราะว่าพลังเวทย์ของตานตงนั้นทรงพลังมากๆ?
แอนดี้ถาามอย่างมีเจตนาร้าย"นายคิดว่านี่คือฝันจริงๆงั้นหรอ?"
โรดี้ตกใจมาก"นี่ไม่ใช่ความฝันงั้นหรอ? แล้วที่นี่ที่ไหน?"
แอนดี้ถอนหายใจก่อนจะอธิบาย
"มันคือที่ที่ฉันนอนยังไงละ?"
"นายนอนที่นี่งั้นหรอ?" แอนดี้เกือบจะกระโดดถีบโรดี้
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
สถานที่ที่โครงกระดูกนอนงั้นหรอ งั้นมันก็คือนรกสินะ ฉันกำลังอยู่ในนรกงั้นหรอ?
เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ.....
"ฉันจะคุยกับนายได้ยังไง ในเมื่อฉันพูดไม่ได้?"
แอนดี้มองดูโรดี้ด้วยสายตาน่าสงาร
"นายพึ่งจะรูุ้หรือไง ในสถานที่แห่งนีเไม่มีใครพูดออกมาได้เราเพียงแค่สื่อสารกันผ่านโทรจิตเท่านั้น"
กระแสจิต นั้นหมายความว่าอะไรก็ตามที่เขาคิดอยู่ในใจแอนดี้ก็จะรับรู้ด้วยเช่นกัน นี่มันไม่ดีเลย!
"เฮ้ๆ มีอะไรไม่ดีกันที่นี่เป็นเหมือนกับบ้านของฉัน มันเป็นสถานที่ของฉันมันก้ต้องอำนวยประโยชน์ให้ฉันสิ" แอนดี้พูดเบาๆ
โรดี้นั่งลง
"ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ได้ละ สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้คือฉันต่อสู้กับแรนด์ชายตัวใหญ่และหลังจากนั้น..."
แอนดี้พูดโดยไม่สนใจโรดี้
"หลังจากนั้นนายก็เลือกที่จะใช้ทักษะที่มีเพียงนักดาบระดับสูงเท่านั้นที่ใช้มันได้ อย่างไรก็ตามร่างกายนายไม่สามารถรองรับพลังมหาศาลเช่นนั้นได้ก่อนที่จะสลบไปและถูกส่งมาที่นี่เจ้าโง่"
"ทำไมนายถึงรู้ทุกอย่างละ?" แอนดี้ทำท่าทางราวกับว่าเขากำลังกรอกตาไปมา ด้วยหัวกระโหลกที่กลวงโบ๋ของเขา
"แน่นอนตามธรรมชาติฉันต้องรู้อยู่แล้วเพราะหน้ากากนี่กับฉันเชื่อมต่อกันอยู่ อะไรที่รับรู้ผ่านหน้ากากฉันก็ต้องรับรู้ด้วย" โรดี้โอญครวญอย่างหนัก เขาขยี้ผมตัวเองก่อนจะปั้นหน้ายิ้ม
"เอาละพอแล้ว สมองฉันกำลังจะระบิดอยู่แล้ว ขอร้องละครับท่านแอนดี้โปรดอธิบายเรื่องพวกนี้แบบง่ายๆที"
แอนดี้ยิ้มก่อนจะยักไหล่ โอ้พระเจ้าเจ้าโครงกระดูกนี่พึ่งจะยักไหล่?
หลังจากนั้นแอนดี้ก็เหยียดมือออกมาก็ปรากฎเทียนเล่มใหญ่ขึ้นมา เขาวาดนิ้วลงไป
ทันใดนั้นก็มีเก้าอี้ขนาดใหญ่โผล่ขึ้นมา สเกลตันแอนดี้เดินขึ้นไปนั่งและยืดตัวอย่างขี้เกียจ ก่อนพูดอย่างเฉื่อยชา
"ฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่มตั้งแต่ที่ไหน เอาเป็นว่าที่นี่เป็นมิติอื่นที่ไม่ใช่โลกเดิมของนาย เจ้านายของฉันสร้างมันขึ้นนมาเอง นี่เป็นรูปแบบที่ง่ายที่สุดของมัน ฮ่าๆ"
ประโยคเหล่านี้ทำให้ขนหัวโรดี้ลุก
พื้นที่ที่สร้างขึ้นเองงั้นหรอ
นี่ไม่ใช่ความสามารถเดียวกับพระเจ้าหรอกรึ
หนังสือเกี่ยวกับศาสนศาสตร์<The Creation>ได้กล่าวเอาไว้ว่ามีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่สร้างโลกต่างๆได้
ตานตงทำลายความเชื่ิอเหล่านี้อีกครั้ง?
"ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นเจ้าโง่ ฟังฉันต่อ" เสียงของแอนดี้แสดงความไม่พอใจที่โรดี้ไม่ตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดและโบกมือ โรดี้ที่กำลังจะลุกถูกพลังบางอย่างกดลงให้นั่งอีกครั้ง
"เจ้านายสร้างสถานที่แห่งนี้เอาไว้สำหรับหลบหนีหรือจัดเก็บของ นายรู้ไหมว่าสิ่งที่นายคิดและมันก้โผล่ขึ้นมามันเป็นสิ่งของที่เจ้านายฉันเคยเก็บเอาไว้ มันไม่ได้สร้างขึ้นมาเอง หน้ากากที่นายกำลังสวมอยู่มันคือกุญแจในการเข้ามาในที่แห่งนี้ ร่างกายไม่สามารถเข้ามาในที่แห่งนี้ได้มีเพียงจิตเท่านั้นที่เข้ามาได้ การสวมหน้ากากคือการเปิดประตูของมิตินี้ เข้าใจแล้วใช่ไหม ว่านี้คือห้องเก็บของเท่านั้นเอง"
"ห้องเก็บของ...." โรดี้ยิ้มทั้งน้ำตาเขาไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี
"เพื่อสร้างที่เก็บของ เขาถึงกับต้องสร้างที่นี่..."
พระเจ้า!! ด้วยความสามารถนี้ตานตงอาจเทียบได้กับพระเจ้า
"นั้นคือสาเหตุที่ว่าทำไมบางสิ่งที่คุณคิดถึงไม่ได้ปรากฎที่นี่ ในขณะที่หน้ากากของคุณสามารถเรียกใช้ของที่เก็บไว้ที่นี่ได้ เทียนกับดาบนั่นคือสิ่งของบางส่วนที่เจ้านายทิ้งเอาไว้ นั้นคือเหตุผลที่คุณสามารถใช้ดาบหรือเทียนได้ ส่วนผู้หญิงสวยๆนั้น...เอ่อ...นายท่านไม่ได้นำมาเก็บไว้ คุณเลยไม่สามารถใช้ได้"
"ความสามารถในการควบคุมที่นี่...." ดวงตาของโรดี้ส่องประกาย เขายังหนุ่มแต่ดูเหหมือนว่าเขาจะได้ของเจ๋งๆมาไว้ในครอบครองแล้ว
"แล้วในขณะต่อสู้ฉันจะสามารถทำมันได้อย่างไร ฉันคงไม่สามารถทำได้ด้วยพลังของตัวฉันเอง มันเป็นพลังของหน้ากากใช่ไหม?"
"แน่นอนว่าไม่ได้" แอนดี้ส่ายหัว
"นายคิดว่าหน้ากากของเจ้านายฉันคือสิ่งใด มันง่ายที่จะควบคุมอย่างนั้นหรอ? หากมันทำได้ง่ายจริงในเวลานั้นเจ้านายคง...."
แอนดี้กำลังตื่นตัวแต่หลังจากพูดประโยคนั้นออกมาเหมือนว่าเขาจะระลึกถึงบางสิ่งได้ จึงเปลี่ยนเรื่องคุย
"ดูเหมือนว่าจะมีนักรบระดับสูงบางคนปลูกเมล็ดพันธุ์ลงไปในร่างกายคุณ มันกำลังดูดซึมพลังงานเข้าสู่ร่างกายคุณอย่างช้าๆ แม้ว่าตอนนี้มันยังคงอ่อนแออยู่แต่มันเป็น'พลังที่แท้จริง' คุณไม่น่าใช้มันกับอะไรที่สิ้นคิดแบบนั้นเลย น่าเสียดายที่ร่างกายคุณยังคงอ่อนแอจนเกินไป มันจึงทำให้คุณสลบหลังจากใช้งานมันเพียงครั้งเดียว เจ้าคนไร้ประโยชน์ผู้น่าสงสาร"
ถึงแม้โรดี้จะมองไม่เห็นใบหน้าของตัวเองแต่เขาก็พอจะเดาออกว่ามันกำลังแดง
"ฉัน...ฉันยังคงอ่อนแอ" โรดี้จำดาบของแรนด์ได้โล่โปร่งใสในตอนนั้น มันใกล้เคียงกับพลังที่แท้จริงมาก...มันน่าขันที่โรดี้คิดถึงการชนะเขา
"นั้นคือพลังที่แท้จริง? อย่ามาล้อเล่นหน่า ถ้ามันเป็นพลังที่แท้จริงคู่ต่อสู้ของนายก็คงกลายเป็นปุ๋ยให้รากมะม่วงไม่ก็นอนซมอยู่บนเตียงไปอีกเป็นปีแล้วละ พลังที่พวกนายใช้กันมันยังไม่สามารถเรียกว่าพลังที่แท้จริงได้...อ่า...ฉันจำได้ มันนานมาแล้วความทรงจำของฉันก็เลือนลางนิดหน่อย แต่ฉันคิดว่านายต้องไปให้ถึงระดับ5ก่อนถึงจะสามารถใช้พลังที่แท้จริงได้ เพื่อใช้พลังนี้ได้อย่างใจปราถนานายอาจต้องเข้าสู่ระดับที่6 ตอนนี้นายกำลังคิดอะไรอยู่ละ? แค่แสงกับพลังเล็กๆน้อยๆหลังจากนั้นก็สลบไปงั้นหรอ? นั้นไม่ได้เรียกว่าพลังที่แท้จริง มันต่างกันมาก ต่างกันมากจริงๆ.."
เสียงของแอนดี้เต็มไปด้วยความรังเกียจ
โรดี้ไร้ซึ้งข้อโต้แย้งใดๆ
มันเป็นความจริงที่ว่าเขายังอ่อนแอจนเกินไป ออทั่มสามารถใช้กระบวนท่านั้นได้อย่างง่ายดาย แต่เขากลับต้องรวบรวมพลังอยู่นาน หลังจากใช้มันเขายังสลบไปเนื่องจากไม่สามารถทนต่อพลังได้ มันเป็นเรื่องน่าอายอย่างแท้จริง
"ไงเจ้าหนูเงียบไปเลยงั้นหรอ?" แอนดี้หัวเราะ
"จะให้ฉันพูดอะไรละ ในเมื่อฉันยังคงอ่อนแอจริงๆ" โรดี้ถอนหายใจ
"ไม่ยากจนเกินไปหากนายต้องการที่จะแข็งแกร่งขึ้น ร่างกายของนายยังคงแข็งแรงและมีเมล็ดพันธุ์อยู่ ถ้านายยังคงฝึกฝนในอนาคตนายจะมีพัฒนาการที่ดีกว่าคนทั่วไป"
คำพูดนี้กับสิ่งที่ออทั่มพูดไว้นั้นเหมือนกัน หัวใจของโรดี้ชื้นขึ้นมา
"งั้นนายก็รู้วิธี?"
"ไม่อะ" แอนดี้ส่ายหัว" ฉันเป็นแค่สเกลตันไม่ใช่นักดาบเหมือนมนุษย์หน้าที่ของฉันคือการนอนและทำตัวขี้เกียจไปวันๆเท่านั้น การฝึกดาบอาจทำให้กระดูกฉันเสียหาย"
ความหวังเล็กๆในหัวใจของโรดี้แตกสลายไปทันที ในท้ายที่สุดเขาก็เป็นเพียงคนโง่
"ไอ้โง่? เจ้าหนูนี่นายกล้าเรียกฉันว่าไอ้โง่เรอะ!" เสียงของแอนดี้ดูแปลกใจ
โรดี้ตกใจ อ๊ะ ฉันลืมไปว่าในที่แห่งนี้้มันสามารถอ่านใจกันได้
แอนดี้ดูเหมือนจะโกรธเขาโยนบางอย่างลงตรงหน้าโรดี้
"เจ้าหนู ใช้เจ้านี่ มันเป็นดาบแสงที่เจ้านายฉันทิ้งเอาไว้ ถ้านายรู้จักใช้มันอย่างถูกต้องนายไม่จำเป็นต้องกลัวคนที่อยู่ในระดับเดียวกันหรือแม้แต่นักดาบระดับ5บางคน ฮึ้ม...ฉันเนี้ยนะไอ้โง่? ถ้าฉันสามารถใช้ดาบเล่มนี้ได้ละก็แม้แต่ดาบศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่สามารถทำอะไรฉันได้ ฉัน....ฉัน....ฉันคือสเกลตันที่ถูกสร้างขึ้นโดยท่านตานตง ฉันเป็นสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดในโลก....ยิ่งใหญ่ที่สุด...ฉันคือสเกลตันที่เจ๋งที่สุด!!"
โรดี้ไม่ใช่คนโง่ เขาโยนดาบในมือทิ้งก่อนจะไปหยิบดาบบแสงที่พื้น
ดาบแสงนี้มีรูปร่างประหลาด ด้ามดาบโปร่งใส มีอัญมณีประดับที่ปลายด้ามจับ โรดี้ค่อยๆชักดาบออกจากฝัก แม้ว่ามันจะเป็นเพียงความรู้สึกบางเบา แต่เขาก็รู้สึกถึงความเย็นจากตัวดาบที่เจาะเข้าไปในกระดูกของเขา
แม้แต่ใบมีดก็ยังโปร่งใส มันทำมาจากวัสดุที่ไม่สามารถบอกได้ แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่โลหะแน่นอน
"เจ้าหนูออกไป!!" แอนดี้โบกมือเขา โรดี้รู้สึกว่ารอบๆตัวเขาบิดเบี้ยวก่อนที่จะถูกดูดเข้าไปในช่องว่าง ทุกอย่างก็มืดลง
