ตอนที่ 37 การพรางตัว

[ลิงป่าลาวาเป็นเจ้าถิ่นของที่นี่ป่าลาวา เจ้าลิงพวกนี้ไม่เป็นอันตรายต่อเราถ้าเกิดมันมองไม่เห็นพวกเรานะ แต่ว่าถ้าเกิดมันเห็นพวกเรามันจะคิดว่าเป็นผู้บุกรุกในทันที การที่เจอลิงป่าลาวาพวกนี้ถือว่าเป็นสิ่งที่โชคร้ายมากๆ เพราะว่ากลุ่มของพวกมันค่อนข้างมีน้อย ป่าลาวาผืนนี้ค่อนข้างใหญ่มาก พวกมันจะสุ่มทางที่มันอยู่ไปเรื่อยๆตามกาลเวลาของมัน]

 

“ถ้าเจอพวกมันแบบนี้พวกเราจะทำยังไงล่ะครับถ้าจะรอดจากพวกมันไปให้ได้”

 

ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงถึงรอดออกไปจากลิงพวกนี้ได้ สิ่งที่ผมเห็นข้างหน้าของผมก็คือลิงที่กำลังนั่งกินหินลาวาร้อนๆอยู่ เป็นลิงที่มีสีแดงเหมือนลาวา กำปั้นเป็นหินหยาบๆ ตัวเล็กแต่อยู่เยอะแถมดูอึดด้วย

 

“พวกเราจะต้องเป็นเหมือนมันค่ะ ทำตัวให้กลมกลืนเหมือนกับพวกมัน ทำให้พวกมันเชื่อว่าพวกเราก็เหมือนกับพวกมันค่ะ”

 

ทำให้เหมือนกับพวกมัน..แล้วเราจะทำยังไงให้เหมือนกับพวกมันดีล่ะ คุณแมสมองไปทางต้นไม้ใบหญ้าด้วยความที่มันเป็นต้นไม้ร้อน สีของมันจะเปลี่ยนตามทางที่มันอยู่ มันกลายเป็นสีแดงทำให้ใช้พรางตัวเหมือนลิงลาวาพวกนั้นได้ คุณแมสดูฉลาดชะมัดเลยเป็นผมๆไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีนะเนี่ย

 

“เอาอันนี้ไปทางตัวเยอะๆนะคะเหงื่อของคุณช่วยขับน้ำของมันออกไปได้ค่ะ”

 

ผมหยิบมาจากมือของเธอก่อนเริ่มละเลงไปที่ตัวของผม สีมันเริ่มเข้ากับเนื้อตัวของผมแล้วตัวของผมก็กลายเป็นสีแดงในทันที

 

“เรียบร้อยแล้วครับพวกเราไปกันเลยไหมครับ”

 

เธอพยักหน้าให้กับผม (หันหลัง) จากนั้นก็เดินนำหน้าผมไป ผมมองไม่เห็นหน้าของเธอเลยว่าตอนนี้เป็นยังไง แต่มันไม่สำคัญมันสำคัญที่ว่าพวกนั้นจะเห็นว่าเราเป็นเหมือนกับพวกมันหรือเปล่า เราเดินเข้าไปหามันก่อนที่พวกมันจะมองเรา

 

“เจี๊ยกๆ” มันร้องออกมาเป็นเสียงของลิง..หรือว่ามันจะรู้ว่าเราไม่ใช่พวกของมันกันนะ พวกมันกูลกันเข้ามาหาเราก่อนจะเริ่มจับหัว จับตัว มองไปมองมาว่าใช้พวกของพวกมันหรือเปล่า

 

“เจี๊ยก ๆ” มันร้องอีกครั้งหนึ่ง..ตอนนี้มันทุบอกของมันผมรู้แล้วว่ามันเริ่มไม่พอใจ ผมจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วถ้าอยู่แบบนี้มันจับได้แน่ว่าเราไม่ใช่พวกของมัน

 

“เจี๊ยกกก” ผมร้องออกมาเป็นเสียงของลิง พวกมันดูตกใจที่ผมร้องออกมา แล้วผมก็เริ่มทำท่าเหมือนกับที่พวกมันทำให้มันเสมือนจริงไปมากกว่านี้ ถ้ามันยังไม่คิดว่าเราเป็นพวกมันก็ถือว่าผมทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วล่ะครับ

 

“อู้ว อู้ว” จากที่มันเจี๊ยกๆใส่พวกเราเสียงของมันก็เปลี่ยนเป็นอู้วอู้วแทน แล้วพวกมันก็เริ่มถอยออกจากตัวของเราไปเรื่อยๆ หรือว่าพวกมันจะให้เราผ่านไปได้แล้วนะ

 

“ไปกันต่อเถอะค่ะ” เธอพูดขึ้นผมก็เดินตามเธอไปจนกระทั่งพวกเราเดิมออกไปจากป่าแห่งนี้ได้สำเสร็จ พวกเราหอบกันสักพักก่อนจะเริ่มกินน้ำกันท่วนหน้า ฟอเรสเดินมาขอน้ำจากผมผมจึงให้มันไปดื่มด้วย ก่อนที่ผมจะเดินไปหาคุณแมสแล้วแตะคุณแมสเพื่อจะเอาน้ำให้เธอ พอเธอหันมาหาผมเท่านั้นแหละทำผมตกใจแย่เลย หน้าของเธอเป็นสีแดงกล่ำเหมือนกับสตอเบอร์รี่ ผมกลั่นหัวเราะไม่ไหวผมก็เลยหัวเราะออกไปโดยไม่รู้ตัว

 

“หน้าของคุณ ฮ่า ฮ่า” ทำไมถึงพูดแบบนั้นออกไปกันล่ะเจ้าอดัมหน้าโง่

 

“หน้าของฉัน..เอ๋ตายแล้วอย่ามองนะเอาน้ำมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

 

เธอรีบหยิบน้ำออกไปจากมือของผมแล้วก็เริ่มล้างหน้าของเธอในทันที ขอโทษด้วยครับคุณแมสผมไม่ได้ตั้งใจ

 

“แต่มันก็น่ารักดีนะครับ” ก็น่ารักดีเวลาเธออาย น่ารักมากเวลาเธอเขินผมก็พูดตรงๆกับเธอไป เธอดูเหมือนจะนิ่งไปแล้วก็ยื่นน้ำให้กับผมคืน

 

“เราไปที่ต่อไปกันเถอะค่ะ” อายเราหรอเนี่ยดีจัง..สถานที่ต่อไปก็คงอันตรายเหมือนเดิมสินะ