ตอนที่ 81 ปราสาทสีทอง

//ฟริ้ง// แสงอะไรบางอย่างได้ส่องเข้ามาในตาของฉันทำให้ฉันต้องเอามือบังแล้วหรี่ตาลง

 

“แสงอะไรเข้าตาของฉันก็ไม่รู้เลย์” พอหันไปมองเลย์ก็พบว่าเลย์ก็เอามือบังหน้าของตัวเองอยู่เหมือนกัน

 

“ฉันว่าเราเจอแล้วนะปราสาทสีทองน่ะ” แสงระยิบระยับนั่นเริ่มจางหายไปแล้ว พวกเราจึงเดินลงเขาไปเพื่อที่จะไปยังที่นั่น เมื่อเดินลงไปยังข้างล่างเพื่อจะไปถึงปราสาทเสียงของผู้ชายคนนั้นก็ดังขึ้นมาในหัวของพวกเราอีกครั้งหนึ่ง

 

[ไง..มากันถึงแล้วหรอฉันรอพวกนายตั้งนานนึกว่าจะมาช้ากว่านี้เสียอีก]

 

“แล้วไงต่อจะออกมาเจอกันเลยไหมล่ะ หรือจะมัวปอดแหกอยู่แต่ที่ซ่อนของแกกัน”

 

มาถึงที่นี่เราก็ไปหาเรื่องเขาก่อนเสียแล้ว แต่ถึงอย่างไรยังไงมันก็ต้องมีการต่อสู้เกิดขึ้นอยู่ดี และคราวนี้ไม่ว่ายังไงก็ตามแต่พวกเราจะต้องจัดการไอ้บ้านั่นให้ได้มันจะได้สงบสุขกันเสียที

 

[มาถึงไม่เห็นจะต้องหาเรื่องกันเลยนี่นาฉันจะออกไปหาพวกนายอยู่แล้วแหละน่า แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อยและง่วงมากเลย ขอเวลาไปนอนก่อนจะดีกว่าถ้าอยากจะเข้ามาหาฉันแล้วก็ ฉันอยู่บนสุดของปราสาทเลยนะเข้ามาหาฉันสิ ฮ่า ฮ่า]

 

ฉันจะต้องเข้าไปในเพื่อไปหาผู้ชายคนนั้นหรอ แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงว่ามันปลอดภัยหรือไม่ปลอดภัย ปัญหามันอยู่ตรงที่ว่าทำไมถึงไม่ว่าสู้ให้มันจบๆไป จะมามัวนอนอะไรตอนนี้ อำนาจมันเยอะมากหรือไงกันทำไมถึงดูไม่ร้อนไม่รนอะไรเลย

 

“ไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม..งั้นเราก็เข้าไปกันเถอะ”

 

เลย์เดินนำหน้าของพวกเราไป พอพูดถึงโซอิที่เราเห็นตอนนั้นเป็นโซอิจริงๆหรือเปล่านะ หรือฉันแค่คิดไปเองกันแน่นะแต่ช่างมันเถอะเราไม่มีเวลามาคิดกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว เราจะต้องเดินหน้าต่อไปเพื่อไปจัดการกับผู้ชายคนนั้น พวกเราเดินไปเรื่อยๆแล้วเดินไปยังหน้าประตูปราสาท ซึ่งปราสาทสีทองที่ว่าเมื่อสะท้อนกับแสงเนี่ยมันสว่างมากเหมือนกับมันไม่ใช่สี..แต่มันคือเนื้อของทองแท้จริงๆ

 

“เจ้านั่นเอาทองมาจากไหนเยอะแยะเอามาสร้องเป็นปราสาทได้แบบนี้เลย”

 

ดาโล่ดูอึ้งๆกับสิ่งที่ได้เห็นข้างหน้าของเขา ฉันก็เช่นกันที่เห็นว่ามันเป็นทองแท้จริงๆ

 

“เราเข้าไปเดี๋ยวเราก็รู้เองแหละว่าทำไมมันถึงเป็นทองได้ทั้งปราสาทแบบนี้”

 

//เอี๊ยด// เลย์เดินไปเปิดประตู //ตู้มม// ก่อนระเบิดจะทำงานพวกเรากระเด็นออกมาพร้อมๆกัน มาคาโออยู่ข้างหลังของฉันพอดีเขาก็เลยรับฉันเอาไว้ได้ทัน พวกเราล้มกลิ้งออกไปข้างหน้าปราสาทก่อนจะลุกขึ้นมาพร้อมๆกัน ฉันมองไปที่เลย์และคนอื่นๆก่อนจะพบว่าพวกเขาไม่ได้เป็นอะไร

 

“พวกนายไม่เป็นอะไรกันใช่ไหม” ฉันถามพวกเขาไปพวกเขาลุกขึ้นมาปัดฝุ่นกันก่อนมาคาโอจะยกตัวของฉันขึ้น

 

“คุณหญิงไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับผมเกือบจะรับไม่ทันแล้ว”

 

ฉันไม่เป็นอะไรหรอกนะข้างหน้าก็โดนเลย์กันไว้ให้ข้างหลังก็มาคาโอกันไว้ให้ ฉันเลยปลอดภัยไร้บาดแผลแบบนี้

 

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอกบ้าเอ๊ยเกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้าเกิดฉันไปอยู่ข้างหน้ามีหวังเละเป็นโจ๊กไปแล้วแน่ๆเลย”

 

กล้าเล่นกับเราขนาดนี้เลยหรอแสดงว่าเขาเตรียมแผนมาไว้เรียบร้อยแล้ว ถ้าเข้าไปต้องเจอเยอะกว่านี้แน่ๆเลย พวกเราคงต้องระมัดระวังตัวแล้วล่ะเวลาที่เราเข้าไปที่นั่นน่ะ

 

[ยังรอดกันอยู่หรอเนี่ยแต่ก็นะเป็นระเบิดนิดเดียวเอง ทำให้ตกใจกันใช่ไหมล่ะก็ขอโทษด้วยนะจ๊ะ เข้ามาข้างในกันเถอะต่อไปเป็นของจริงแล้วล่ะ มาหาฉันให้ได้นะฉันรอพวกนายอยู่ ฮ่า ฮ่า]

 

โรคจิตหรือยังไงกันความแรงของมันทำพวกเราปลิวออกมาขนาดนี้ยังว่าเป็นแค่ระเบิดนิดเดียวอีกหรอเนี่ย

 

“ได้ฉันจะไปหาแกให้ได้เลยล่ะไม่ต้องห่วงหรอก”

 

เลย์พยายามจะเดินหน้าต่อไปเพื่อจะไปให้ถึงชายคนนั้นโดยไม่ย่อท้อ เห็นแบบนี้แล้วเราคงยอมแพ้อะไรไม่ได้แล้วล่ะ...เจอกันหน่อยไอ้โรคจิต