ตอนที่ 79 ชายปริศนา
“แกเป็นใครกันแน่ทำไมถึงทำแบบนี้กับพวกเมสเซอร์รี่”
ดาโล่ตะโกนออกไปซึ่งมันดังมากเลยล่ะ จริงๆเมสซีเรียไม่ได้เป็นคนแบบนั้นเลยแต่เธอโดนควบคุมอยู่ทำให้ตัวของเธอต้องทำร้ายคนอื่น แต่ใครกันล่ะที่ทำให้เธอโดนควบคุมแบบนั้น ใครกันที่ทำเรื่องอันเลวร้ายได้ขนาดนี้ทำให้พี่ต้องฆ่าน้องของตัวเอง
[ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งนะเลย์ ไม่ได้เจอกันนานนายเปลี่ยนไปมากเลยนะ]
เสียงที่สะท้อนเข้ามาในหัวของฉันเป็นเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใครแล้วเขาเข้ามาในหัวของฉันทำไม
“เสียงของใครที่กำลังเรียกชื่อของนายท่านอยู่นะ”
ไม่ใช่แค่ฉันที่ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นแต่ทุกคนเลยนี่นาที่ได้ยินเสียงของเขา
[นายคงจำฉันไม่ได้หรอกเรื่องมันนานมากแล้ว แต่นายรู้ไหมว่าฉันไม่เคยลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนั้นเลย]
เรื่องที่เกิดขึ้น...เรื่องอะไรกันที่มันเกิดขึ้นฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องอะไรเลย
“แกเป็นใครกันทำไมถึงรู้จักฉันได้ล่ะ ทำไมแกถึงไม่ออกมาเจอหน้าของพวกเราเลยล่ะ”
เลย์คงอยากจะรู้ว่าคนที่รู้จักกับเลย์เขาเป็นใคร ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าหน้าตาของเขานั้นเป็นยังไง
[ถ้าอยากจะรู้ว่าฉันเป็นใครแล้วก็ ยามมืดมิดช่วงกลางคืนดวงจันทร์เป็นสีแดง ตามทางทิศของลูกศรไปยังปราสาทไกลสีทอง เมื่อถึงตอนจะได้เจอกัน]
//ฟึบ// อยู่ๆทุกคนก็เริ่มร่วงลงไปรวมถึงฉันก็เช่นกันมันรู้สึกง่วง..นอนเหลือเกิน //ตุบ// ฉันล้มลงไปนอนโดยปริยายแล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงของใครที่กำลังปลุกฉัน
“ตื่นก่อนนะคะคุณเบอร์ริน คุณเบอร์รินตื่นได้แล้วค่ะมันอันตรายเกินกว่าจะนอนต่อแล้วนะคะ”
เสียงผู้หญิงนี่...แล้วเสียงของใครกันฉันจะต้องลืมตาตื่นได้แล้วนะ ฉันฝืนตัวเองให้ลืมตาขึ้นแล้วฉันก็ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะพบว่าพวกเรากำลังนอนอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งตอนนี้กำลังมืดแล้วด้วย ฉันพบกับโซอิที่ทำสีหน้ากังวลแล้วกำลังมองฉันอยู่
“โซอิมาได้ยังไงกันแล้วตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหนกันเนี่ย”
ฉันมองไปรอบๆก็ยังคงเห็นว่าทั้งสามคนดาโล่ มาคาโอ และเลย์ กำลังนอนสลบอยู่ข้างๆกับฉัน
“ทุกคนตื่นได้แล้ว ตื่นก่อนเร็วทุกคน” ฉันเดินไปใช้มือขยับทุกคนให้ตื่นกันเสียที พอพวกเขารู้สึกตัวกันฉันก็โล่งใจ กลัวว่าพวกเขาจะไม่ยอมตื่นมา
“ไอ้บ้านั่นทำอะไรกับพวกเราเนี่ย เล่นหลับยันพระอาทิตย์ตกเลย”
จะว่าไปเราควรจะทำยังไงต่อดีนี่เรื่องมันเกิดขึ้นอีกแล้ว ปัญหามันมาตลอดเลยตั้งแต่ปราสาทม้ามืดได้พังลงไป
“ฉันว่าเราควรตามหามันให้เจอก่อน ผู้ชายคนนั้นฉันอยากจะรู้ว่าเขาเป็นใครทำไมถึงรู้ว่าฉันเป็นใคร อย่างที่เขาบอกเขาได้บอกกับเราไว้ว่ายามมืดมิดช่วงกลางคืนตอนนี้มันก็ตอนกลางคืนแล้ว ดวงจันทร์เป็นสีแดงแล้วก็ดวงจันทร์ก็เป็นสีเลือดด้วยเช่นกัน ตามทางทิศของลูกศรหรือว่าไอ้ที่บอกกับเราว่าทิศทางลูกศรจะเป็นกลุ่มดาว ลองมองขึ้นดูซิว่ามีกลุ่มดาวที่เหมือนกับลูกศรอยู่แถวนี้หรือเปล่า”
ถ้าจำไม่ผิดฉันเคยเรียนเกี่ยวกับเรื่องดาราศาสตร์หรือดวงดาวมาอยู่บ้างนะ ถ้าให้เดากลุ่มดาวรูปลูกศรอาจจะเป็นกลุ่มดาวธนูที่ค่อนข้างเล็กจนมองแทบไม่เห็น แต่พอที่จะเห็นอยู่บ้างเพราะมันไม่ได้เล็กสุดแต่เล็กเป็นอันดับที่สาม
“ฉันคิดว่าฉันเจอกลุ่มดาวที่ว่าแล้วนะน่าจะอยู่แถวระหว่างทางทิศตะวันตก ทางนู้นไงมันน่าจะนำทางเราไปยัง ปราสาททองของเขาก็ได้นะ”
ทุกคนมองไปตามนิ้วที่ชี้ไปยังกลุ่มดาวเล็กๆที่แทบจะมองไม่เห็น แต่ยังคงมีแสงสว่างทำให้เรามองเห็นมันได้
“งั้นเราไปกันเถอะเก่งมากเลยเบอร์รินเธอทำได้ดีมาก”
เลย์ชมฉันทำให้ฉันค่อนข้างเขินกับเรื่องพวกนี้ ส่วนมากเลย์ก็ชมฉันตลอดแต่มันยังไม่ชินสักทีไม่รู้ทำไมเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะว่าฉันรักเขามากก็ได้มั้ง
“เราจะต้องเดินไปไกลกันขนาดไหนหรอครับกว่าจะไปถึงปราสาทนั่น”
นั่นสิมันจะต้องไปไกลขนาดไหนถึงจะไปถึงที่นั่นได้
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแต่ฉันอยากจะให้เรื่องพวกนี้มันจบๆไปสักที พวกเราจะได้อยู่อย่างมีความสุขแล้วเราจะได้ไม่ต้องเจอปัญหาพวกนี้อีกตลอดไป ยังไงเราก็ต้องไปอยู่ดีฉะนั้นเราจะเดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะถึงที่หมายปลายทาง”
เลย์คงจริงจังกับเรื่องพวกนี้มากฉันก็อยากให้เรื่องพวกนี้มันจบๆไปเหมือนกัน ไม่อยากต้องมาเผชิญกับอันตรายแบบนี้ และไม่อยากเห็นใครต้องตายต่าหน้าต่อตาของฉันอีกแล้ว ฉะนั้นเราจะไปที่นั่นกันไม่ว่าอย่างไรก็ตามฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร แล้วทำไมถึงรู้จักเลย์ได้ เหมือนที่เลย์ก็อยากจะรู้จักเขาเช่นกันว่าเขาคนนั้นมันเป็นใคร คนที่เลวขนาดที่ควบคุมคนอื่นแบบนี้จะต้องเจอกับหายนะจำเอาไว้
