บทที่ 16 พี่น้อง
หลี่ฮ่าว รีบเดินทางออกจากโรงพยาบาลเพื่อตรงดิ่งมายังสถานีตำรวจที่คุมตัวเย่เฉินโดยทันที เจ้าหน้าที่สถานีต่างแตกตื่นทันทีที่เห็นระดับพลโทมาเยือน หัวหน้ากองตำรวจฮู่ ที่ประจำอยู่ ณ ที่นี่้รู้สึกกลัวมีเหตุอันใดที่ทำให้หลี่ฮ่าวต้องมาที่นี่แต่เขาก็ได้แต่เดินตามเงียบๆอยู่ข้างหลัง
หลี่ฮ่าวไม่อยากเสียเวลาจึงถามออกมาทันที “เมื่อวานมีคนที่ถูกคุมตัวคนมาที่ชื่อ เย่เฉิน ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
ฮู่เย่ว รีบเขม็งตาใส่ ซุนจีเซียงทันทีเพราะเขาไม่ทราบสถานการณ์ปัจจุบัน
ซุนจีเซียงมีหรือจะไม่เข้าใจการส่งสายตานั้นเขาเข้าไปพูดรายงาน
“พลโทหลี่ คนที่ชื่อเย่เฉินถูกคุมขังอยู่ที่โซนนักโทษสถานหนักครับท่าน”
“อะไรนะ?”หลี่ฮ่าวถึงกับตกใจถึงเย่เฉินจะทำผิดจริงและไม่มีคนหนุนหลังก็ตามและเขาก็ไม่ได้ฝ่าฝืนการขับกุมทำไมถึงถูกทำอย่างกับเขาเป็นฆาตกร ตำรวจระดับล่างมีเจตนาอะไรถึงจับเย่เฉินไปขังไว้ที่แห่งนั้น “นี่มันอะไร!! ไร้สาระ!! เขาต้องโทษธรรมดาทำไมถึงไปขังไว้กับนักโทษสถานหนัก นี่เป็นความคิดใคร!?”
ฮู่เย่วไม่เคยเห็นหลี่ฮ่าวระเบิดอารมณ์มาก่อนจึงรู้สึกกลัวและส่งสายตาไปหาซุนจีเซียงอีกครั้ง
ซุนจีเซียงก็พูดว่า “มีคำสั่งจากเบื้องบนให้นำตัวเขาไปขังไว้ที่นั่นครับท่าน นี่เป็นความคิดของทีมนายตำรวจหยางครับ”
เป็นธรรมดาที่หลี่ฮ่าวจะไม่รู้จักหยางเว่ย ฮู่เย่วจึงปะติปะต่อเรื่องราวเสริมให้ “หยางเว่ยเป็นร้อยเอกที่รับผิดชอบเขตนี้ครับ”
“เรื่องนี้เอาไว้ที่หลัง ห้องขังอยู่ที่ไหน ทำไมพวกคุณถึงยังไม่นำทางผมไปที่นั่น”หลี่ฮ่าวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เหมือนเป็นการเตือน
“ครับท่าน ทางนี้ครับ” ฮู่เย่ว ด่าหยางเว่ยในใจนี้มันเป็นคดีปกติสามัญที่เกิดขึ้นบ่อยไม่น่าจะทำให้หลี่ฮ่าวลงมาดูแลเองมีคำเดียวที่อธิบายเหตุผลนี้ได้คือหลี่ฮ่าวมีความสัมพันธ์กับเย่เฉิน
หลี่ฮ่าวที่ถูกนำทางมาถึงห้องขัง แต่กลับต้องตกจะลึงเมื่อมองเข้าไปยังห้องขังซึ่งบัดนี้มีตำรวจสาวในเครื่องแบบกำลังถูกกดอยู่บนเตียง สถานการณ์ที่คลุมเครือสุดจะบรรยายก็เกิดขึ้น นักโทษในห้องขังก็มองอย่างตกตะลึง ตำรวจอีกนายก็มองอย่างตกใจเช่นกัน ทุกคนมองอย่างไม่อยากจะเชื่อในสายตาตนเอง
มันเป็นฉากที่คนดูต้องสยิว ว่าเหตุการณ์นี้กำลังเกิดขึ้นในกรมตำรวจ ฮู่เย่วตกตะลึงจนสติหลุดลอยไปแล้ว หลี่ฮ่าวเองก็ไม่รู้ว่าตำรวจหญิงคนนี้เป็นใคร เขาเพียงเคยได้รับรายงานมาว่ามีตำรวจที่มีเสน่ห์เหลือร้ายนามว่าหวังหยู่แต่ในสถานีนี้ไม่มีใครประจำการอยู่นอกจากเธอ ฉะนั้นคงเป็นเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะทำลายบรรยากาศบ้าบอนี้ทิ้งด้วยการกระแอมเสียงเพื่อเรียกสติพวกเขา
“อ่ะแฮ่ม”
หยางเว่ยที่เห็นคนที่มาก็ตกใจอย่างยิ่ง “พลโทหลี่ หัวหน้าฮู่….”
เย่เฉินที่ได้ยินเสียงหยางเว่ยก็ปล่อยหวังหยู่แต่มีหรือเขาจะไม่รู้ว่าเมื่อปล่อยเธอ เธอจะตบเขา เขาจึงคว้าข้อมือเธอไว้ทัน “อยากโดนอีกหรอไง?”
“เย่เฉิน ฉันจะฆ่าแก!!!” หวังหยู่ตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
“หวังหยู่หยุด!! มานี่!!” ฮู่เย่วตะโกนเสียงดัง
แม้ว่าหวังหยู่ไม่เต็มใจแต่เธอก็ต้องออกห่างจากเย่เฉินเธอจ้องเย่เฉินอย่างกินเลือดกินเนื้อแต่ก็ต้องเดินออกไป
“ใครคือเย่เฉิน?” ฮู่เย่วถามขึ้น ท่ามกลางความสงสัย อย่างไรก็ตามไม่ต้องรอให้เย่เฉินตอบกลับหลี่ฮ่าวเดินตรงเข้าไปกอดเย่เฉินแล้วพูดด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย
“พี่สอง!!”
หยางเว่ยและฮู่เย่วถึงกับอึ้ง ใจเต้นตุบตับไม่เป็นจังหวะ ไม่นึกเลยว่าคนที่จับกุมมาเป็นถึงพี่ชายของหัวหน้าสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะ แถมเขายังถูกปฏิบัติอย่างโหดร้ายอีกด้วยเขากลัวมาก
ว่าอาชีพการทำงานของพวกเขาจะสิ้นสุดลง ฮู่เย่วจ้องเขม็งไปที่หยางเว่ย ส่วนหยางเว่ยก็ได้แต่นิ่งเงียบราวกับเป็นใบ้ เขาจะรู้ได้อย่างไรล่ะว่า
เย่เฉินมีคนหนุนหลังระดับนี้
เหล่านักโทษในห้องขัง ไม่คิดว่าบอสของพวกเขาเป็นถึงพี่ชายของเจ้าหน้าที่ระดับสูง มิน่าล่ะเขาถึงก้าวร้าวได้ขนาดนี้
เย่เฉินลูบหลังหลี่ฮ่าว “น้องสาม ไม่เจอกันนานเลยนะ”
เนื่องจากมีโทษสถานเบาและคดีความก็ถูกถอนฟ้องเย่เฉินจึงถูกปล่อยตัว ฮู่เย่ว ดีใจอย่างยิ่งที่พวกเขาถูกปล่อยตัวออกไป เย่เฉินขึ้นไปบนรถของหลี่ฮ่าว หลี่ฮ่าวไม่ได้ตำหนีติเตียนหรือเอาเรื่องแต่อย่างใดน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความผ่อนคลายและนับถือ ในที่สุดเรื่องราวนี้ก็จบลง
เมื่อเข้าไปนั่งในรถหลี่ฮ่าวก็มองเย่เฉินแล้วพูด “พี่สอง ทำไมพี่ไม่บอกผมว่ากลับมาแล้ว?”
“พี่เพิ่งกลับมาไม่นานไม่มีเวลาติดต่อน้องหรอก เห็นไหม พี่สร้างปัญหาให้น้องอีกแล้ว”
“พี่สองทำไมพูดอย่างกับเราเป็นคนแปลกหน้ากันล่ะ ครั้งที่พี่ต้องหลบหนีซ่อนตัวต้นเหตุก็มาจากผมไม่ใช่หรอ”
“เราเป็นพี่น้องกัน อย่าได้พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย”เย่เฉินกล่าว
“พี่สอง พี่จะทำอะไรต่อ จะกลับบ้าน?”
“ยังไม่ได้คิดเลยหน่ะ”
“งั้นเราไปกินข้าวกันนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานมีเรื่องอยากคุยเยอะแยะเลย โทรเรียกพี่ใหญ่ด้วยนะ เราจะได้มานั่งคุยกัน”
“ก่อนอื่นเราไปโรงพยาบาลก่อนป่านนี้พ่อเป็นห่วงแถบแย่แล้วล่ะ”
เย่เฉินกล่าว
“อ่า จริงด้วย งั้นเราไปกันเถอะ” หลี่ฮ่าวตื่นเต้นที่ได้เจอเย่เฉินจนลืมเรื่องของพ่อไปหมด ในฐานะลูกแล้วพวกเขาควรจะไปเยี่ยมพ่อ ตอนนี้เย่เฉิน ปลอดภัยแล้วควรไปบอกเพื่อให้พ่อ ท่านคลายกังวลได้แล้ว
ไม่นานพวกเขาก็ถึงโรงพยาบาลเหริ่นมิน พวกเขาไปห้องของพ่อก็พบหลินโร่วโร่ว ยืนอยู่ เธอพุ่งใส่และยิงคำถามใส่เย่เฉินในทันที
“ฉันได้ยินว่าคุณถูกจับ ไม่เป็นไรใช่ไหม คุณยังสบายดีใช่รึเปล่า”
เธอถามอย่างร้อนรน
