ตอนที่ 37 คนแรกที่ผ่านการประเมิน

เมื่อเห็นชายหนุ่มผมสั้นจากไป หลิน ฮวง ก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป

การปีนขึ้นมาบนยอดอาจเป็นเรื่องยาก แต่การที่จะลงไปมันง่ายอย่างมาก

ถึงแม้ว่าปีกพลังโลหิตของไป่จะไม่สามารถบินได้ เขาก็ยังสามารถร่อนลงไปได้ ตอนนี้ พลังโลหิตของเขามันอยู่ที่ระดับ 2 ปีกแต่ละข้างของมันจะยาวถึง5เมตร และพวกมันสามารถขยายได้สูงสุดถึง20เมตรในโหมดต่อสู้ พวกเขาไม่หนัก พวกเขาทั้งคู่มีน้ำหนักที่น้อยกว่า100กิโลเสียอีก

หลิน ฮวง ใช้เวลาในการพับเก็บเต็นท์เขาลงไปในถุงผ้าและผูกตัวเขาเองที่ด้านหน้าไป่ จากนั้น เขาก็เปิดใช้งานโหมดต่อสู้ของไป่ เขาเดินไปทางหน้าผาและเอนตัวไปข้างหน้า

ปีกพลังโลหิตของไป่ได้สยายออก

หลิน ฮวง รู้สึกได้ถึงการดึงของแรงโน้มถ่วง แต่ภายในไม่กี่วินาที พวกเขาก็เริ่มล่วงหล่นไป ขณะที่เขามองลงไป เขาก็เห็นชั้นเมฆทั้งหมด

ในไม่ช้า พวกเขาก็ตกผ่านชั้นเมฆและหลิน ฮวง ก็สามารถมองเห็นเทือกเขาหิมะได้จากขอบฟ้า

ภูเขาและแม่น้ำได้อยู่ภายใต้เขา พวกมันดูเล็กมากเมื่อมองจากด้านบน แม้กระทั่งเมืองยังถูกโอบอุ้มได้ด้วยฝ่ามือเขา

 

“นี่คือสิ่งที่ฉันกำลังพูดถึง!วู้ฮู้วว!”

แม้ว่าเขาจะดูบ้าบอ หลิน ฮวง กรีดร้องออกมาเพราะเขาตื่นเต้นอย่างมาก เขาอยากจะลองเล่นกีฬาเช่นการโดดร่มมานานแล้วเมื่อตอนที่เขาอยูที่โลก แต่เขาไม่เคยที่จะมีโอกาสเช่นนั้น

ในที่สุด เขาก็มีโอกาสที่จะสัมผัสกับมันในโลกใบนี้แทน

 

ขณะที่พวกเขาเกือบจะถึงพื้น เขาก็รู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นกระหน่ำ“ตอนนี้ ในที่สุด ฉันก็เข้าใจว่าทำไมผู้คนจึงรักที่จะบินในอากาศ ความรู้สึกนี้มันน่าทึ่ง!”

 

พวกเขาไม่ได้ร่อนลงมานานนัก ภายใน10นาที ทั้งคู่ก็มาถึงบริเวณของเมือง 7D121

ไป่ได้ห่อปีกเหนือหัวพวกเขาเพื่อทำเป็นร่มและพวกเขาก็ชะลอตัวลง ขณะที่เท้าของพวกเขาสัมผัสกับพื้นอย่างนุ่มนวล ผู้คนที่อยู่โดยรอบล้วนตื่นตรหนกโดยปีกพลังโลหิตของไป่ เพราะพวกเขาสามารถรู้ได้ว่าเขาคือแวมไพร์

 

“แกไปได้แล้ว ฉันจะไปรายงานตัวที่สมาคมนักล่า”หลิน ฮวง ไม่ต้องการที่จะเป็นจุดสนใจของผู้คน ดังนั้น เขาจึงเรียกเก็บไป่ ผ้าที่ผูกเขาไว้กับไป่ได้คลายตัวโดยอัตโนมัติ จากนั้น เขาก็หยิบผ้าขึ้นมาและโยนไปที่ถังขยะข้างเขา

จากนั้น เขาก็เปิดใช้งานแหวนหัวใจจักรพรรดิ

คุณสมบัติของแหวนมันสามารถใช้ได้ดั่งเดิมแล้ว หลิน ฮวง เปิดแผนที่และพบกับโรงแรมที่หยี่ เยว่หยู่ อยู่ และเดินไปทางโรงแรม

10นาทีต่อมา หลิน ฮวง ก็มาถึงทางเข้าโรงแรมและเดินไปหาพนักงานต้อนรับ

 

พนักงานต้อนรับเป็นหญิงสาวที่สวยและสูง เมื่อมองเห็นหลิน ฮวง เดินเข้ามา เธอก็ถามอย่างมืออาชีพ “สวัสดีคะ ท่าน มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ?”

“ผมกำลังมองหาคุณ หยี่ เยว่หยู่  ช่วยผมหน่อยได้รึเปล่าครับ?”

“แน่นอนคะ โปรดรอสักครู่”พนักงานต้อนรับหญิงเอื้อมไปแตะแหวนของเธอทันที

จากนั้น เธอก็บอกหลิน ฮวง “คุณหยี่ อยู่ที่ห้อง308คะ”

“ขอบคุณครับ”หลิน ฮวง คิดว่ามันแปลกที่เธออยู่ในห้อง 308 มันคือห้องเดียวกับที่ไทแรนด์ได้ทำลายไป

 

เขาเดินตรงไปที่ห้อง308 และเห็นว่าประตูมันเปิดอยู่แล้ว

หลิน ฮวง ปิดประตูหลังจากที่เขาเข้ามาและตระหนักถึงรูขนาดใหญ่เช่นเดิมบนเพดานห้อง เขาก็ถาม“ทำไมคุณถึงไม่เปลี่ยนห้อง?”

“นั่นมันยุ่งยาก ฉันกำลังจะออกจากที่นี่อยู่แล้วในอีกไม่กี่วัน”รูบนเพดานไม่ได้ทำให้หยี่ เยว่หยู่ รำคาญเลย “ฉันไม่คิดว่านายจะผ่านเป็นคนแรกเลย แม้ว่ามันจะใช้เวลา7วันด้วยร่างกายของนาย ฉันประทับใจมาก ฉันคิดว่านายจะต้องใช้เวลาที่นานเป็นสัปดาห์เพื่อปีนเทือกเขาเสียอีก”

“ผมเป็นคนแรก?”หลิน ฮวง ถามอย่างสับสน“ไม่ใช่ว่ามันมีอีกคนที่ผ่านการประเมินก่อนผม?เขาไม่ได้รายงานคุณ?”

“ไม่ นายคือคนแรก”หยี่ เยว่หยู่ส่ายหัว

“นั่นเป็นไปไม่ได้ มีคนหนึ่งได้ลงมาจากเทือกเขาหิมะก่อนผม เขาสวมเสื้อโค้ทสีแดง ผมสั้นและหยิ่งมาก โอ้ เขาเป็นผู้ควบคุมเช่นผม มอนสเตอร์ที่เขาอัญเชิญมาคืออินทรีแดงระดับทองแดง”หลิน ฮวง อธิบายลักษณะของชายคนนั้น

“โอ้ ฉันรู้ว่านายกำลังพูดถึงใคร”หยี่ เยว่หยู่ พยักหน้าและอธิบาย “คนที่นายกำลังพูดถึงคือ ไป่ เหยียน เขาเป็นคนพิเศษ เขาไม่จำเป็นต้องเข้าร่วมการประเมิน แต่เขากลับเลือกที่จะทำมัน เขาจะเป็นนักล่าระดับทองแดงทันทีที่เขาสมัครเข้าสมาคมนักล่า”

“ไป่ เหยียน ได้มาถึงเมืองนี้?นายเห็นเขา?”หยี่ เยว่หยู่ถามหลิน ฮวง

 

“ผมพบเขาที่ด้านบนของเทือกเขาหิมะ เขาขี่มอนสเตอร์ที่เขาอัญเชิญลงมาจากเทือกเขาหิมะ”

“งั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน เขาไม่จำเป็นต้องรายงานฉัน นายคือคนแรก”เธอส่ายหัว

“โอ้ ใช่ คุณผู้ตรวจสอบ คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าอ้วน คนที่อยู่กับผมเมื่อวันก่อน?”หลิน ฮวง กังวลเมื่อถามคำถาม เขากังวลว่าคำตอบจะไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการได้ยิน

“โอ้ เจ้าอ้วน”หยี่ เยว่หยู่ กลอกตาและบอกกับหลิน ฮวงว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฉันได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือในวันนั้นและเห็นเขากำลังร้องไห้อยู่บนพื้นเมื่อฉันพบเขา ฉันถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เขาบอกว่านายถูกหนอนอันเดทกินเข้าไปเพื่อช่วยชีวิตเขาและเขาก็อ้อนวอนให้ฉันฆ่าหนอนอันเดทเพื่อล้างแค้นให้นาย หลังจากที่ฉันนำเขากลับมายังเมือง เขาก็ขี่เหยี่ยวและจากไปในวันนั้น”

หลิน ฮวง รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินว่าเจ้าอ้วนยังมีชีวิตอยู่ “นั่นเยี่ยมมาก ฉันคิดว่าเขาตายไปแล้ว”

“เรามีข้อมูลการติดต่อของเขา หากนายอยากจะติดต่อเขา นายสามารถขอรายละเอียดได้”หยี่ เยว่หยู่ ค้นหารายละเอียดการติดต่อของเจ้าอ้วนขณะที่เธอพูด

 

“โอ้ ชื่อของเขาคือ หยิน หางยี่(เขียนชื่อผิดเน้อตอนแรก) ฉันเอาแต่เรียกเขาว่าเจ้าอ้วนและลืมชื่อจริงของเขา....”หลิน ฮวง กดอ่านรายละเอียดของเขาและเพิ่มหมายเลขติดต่อไปยังแหวนของเขา

“อีกหนึ่งสัปดาห์การประเมินถึงจะสิ้นสุดลง นายสามารถออกไปได้หากมีที่พัก จำไว้ว่านายต้องมาลงทะเบียนด้วยตัวนายเองที่สมาคมนักล่าเมือง7C87 นายจะต้องลงทะเบียนภายในปีนี้หรือนายจะต้องประเมินใหม่ในปีหน้า หากไม่มีเรื่องเร่งด่วนอะไร นายสามารถพักที่เมืองนี้ได้ชั่วคราว เมื่อการประเมินจบ ฉันจะพานายไปเมือง7C87 เพื่อลงทะเบียน ที่พักและอาหารของนายจะถูกดูแลโดยสมาคมนักล่า”

“ผมจะอยู่”

 

เขาตัดสินใจที่จะพกเพราะเขาได้บอกกับ หลิน ซิน ว่าการประเมินจะใช้เวลาครึ่งเดือน และทุกอย่างที่บ้านจะได้รับการจัดการ เขาเองก็ต้องการที่จะฆ่ามอนสเตอร์ภายในเขตป่าเพิ่มเพื่อสะสมชิ้นส่วนการ์ดมอนสเตอร์และแสงแห่งชีวิต