ตอนที่ 29 มอนสเตอร์จากใต้พื้นทราย

หลังจากพับเต็นท์แล้วทั้งสองนั่งอยู่บนบ่าของทรราชและมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก พวกเขาถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์หลายตัวในขณะที่เดินทางไปทางทิศตะวันออก โชคดีที่ความสามารถอันทรงพลังของไทแรนด์ได้ฆ่ามอนสเตอร์เหล่านั้นได้ในทันทีดังนั้นจึงไม่มีความล่าช้าในการเดินทางของพวกเขา

มอนสเตอร์มักจะหลีกเลี่ยงไทแรนด์โดยการซ่อนตัว คราวนี้ประมาณไม่กี่ชั่วโมง พวกเขาถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์สี่ตัว มอนสเตอร์เหล่านี้อ่อนแอกว่า ไทแรนด์ และด้วยเหตุนี้มอนสเตอร์ทั้งหมดจึงถูกบดขยี้

ตามหลักแล้ว มอนสเตอร์จะไม่อยู่ในสถานที่ที่เป็นอันตรายต่อพวกมันเพราะมอนสเตอร์ล้วนมีการตอบสนองโดยสัญชาตญาณเพื่อหลีกเลี่ยงอันตราย มันเป็นเรื่องผิดปกติที่เห็นพวกมันพุ่งทะยานเข้าใส่เมื่อเผชิญกับความตาย ไทแรนด์

เวลาบ่ายโมง อุณหภูมิในทะเลทรายก็สูงขึ้น

หลิน ฮวง และเจ้าอ้วนพบบ้านที่ถูกทิ้งร้างซึ่งพวกเขาหยุดเพื่อที่จะได้ให้ไทแรนด์ได้พัก บ้านหลังนี้ถูกใช้เป็นคลังเก็บสินค้าและใช้โดยสมาคมนักล่า ไทแรนด์เคลื่อนไปทางคลังสินค้า

ด้วยรูปลักษณ์ของโครงสร้างของบ้านต้องมีอยู่มาเป็นเวลานาน ศูนย์คลังสินค้าไม่ได้สร้างขึ้นเฉพาะสำหรับการเมิน สมาคมนักล่าจะสร้างคลังสินค้าทุกประเภทเพื่ออำนวยความสะดวกในการเดินทาง

"มองไปที่บ้านที่มีสภาพอากาศหนาวเย็นคลังเก็บสินค้าต้องมีอายุอย่างน้อย 30 แต่มันกลับไม่ได้ดูร้างเลย" เจ้าอ้วนกล่าว

"แม้ว่าจะเป็นคลังสินค้าจะถูกปล่อยปละละเลย มันก็มีความเป็นไปได้สูงที่จะถูกใช้เป็นส่วนหนึ่งของการประเมิน เนื่องจากเป็นเส้นทางสู่ปลายทางสุดท้ายของเราที่ตั้งยุทธศาสตร์ของคลังสินค้าก็เปรียบเสมือนว่าเราได้ผ่านมาครึ่งทางแล้ว" หลินฮวงมั่นใจ 80% ว่า จะมีเสบียงอยู่ในนี้ . " ลองเข้าไปดูสิ.

 

ที่จริงมันเป็นคลังเก็บถังน้ำและขนมขบเคี้ยวที่มีพลังงานสูง

เจ้าอ้วนมีความสุขและรีบเดินเข้าไปหาของกินอย่างรวดเร็ว เขาเก็บอาหารใส่กระเป๋าและเริ่มกินมัน

หลินฮวงหยิบถังน้ำจากที่เก็บของและเดินไปหาเจ้าอ้วนถามว่า "นายหิวหรอ?"

"ใช่แล้วและมันฝรั่งทอดก็คือสิ่งที่ฉันโปรดปราน" เจ้าอ้วนดูดนิ้วหัวแม่มือของเขาด้วยท่าทางที่ทำให้หลิน ฮวง รังเกียจ "ถ้าหิวนายสามารถปรุงอาหารได้ แต่นายสามารถทานได้เพียงหนึ่งชุดเท่านั้น นายรู้กฎนั้นอยู่แล้วใช่ไหมแล้ว" หลินฮวงอ้างถึงกฎที่ไม่ได้เขียนไว้ซึ่งนักล่าทุกคนควรรู้ – ควรจะเก็บของจากคลังสินค้าอย่างพอเพียง

 

ของที่อยู่ในคลังสินค้าล้วนเป็นสิ่งจำเป็น บางครั้งแก้วน้ำหรืออาหารที่เหลืออาจเป็นตัวช่วยชีวิต ดังนั้นผู้ที่สามารถมีน้ำและอาหารทานไม่ควรโลภ เจ้าอ้วนไม่สนใจ เขาไม่สนใจเกี่ยวกับกฎที่ไม่ได้พูดถึงเหล่านี้ หลังจากเสร็จสิ้นการกินขนม เขาหยิบถุงอื่นขึ้นมาและเก็บไว้ในพื้นที่จัดเก็บของเขา จากนั้นเขาก็เอาถังน้ำอื่น ๆ และเดินออกจากบ้าน

 

หลินฮวงดื่มน้ำในขณะที่เขานั่งอยู่ในทางเดินที่ร่มรื่น เขาเตือนเจ้าอ้วนว่า "ก่อนที่นายจะปรุงอาหารให้ จงทำให้แน่ใจว่ามือของนายสะอาด!"

ด้วยความสัตย์ตรง เจ้าอ้วนปรุงอาหารได้เป็นอย่างดี ข้อร้องเรียนเพียงอย่างเดียวของหลินฮวงก็คือเขามีสุขอนามัยส่วนตัวที่ไม่ดีนัก

เจ้าอ้วนย่างเนื้อบางส่วนและหลังจากที่เขาทำเสร็จแล้วทั้งคู่ก็นั่งอยู่ที่ทางเดินที่มีเฉดสีเทา และนั่งกิน

 

"ฉันนำเบียร์มาบางส่วน ฉันคิดว่าฉันสามารถดื่มเครื่องดื่มได้ในระหว่างการเดินทางโชคร้ายที่มันถูกริบก่อนที่การประเมินจะเริ่มขึ้น" เจ้าอ้วนบ่น

"นี่คือการประเมิน นายคิดว่านี่คือการพักร้อนหรือไง?" หลิน ฮวงพูดแดกดัน

"ต้องมีแอลกอฮอลล์บ้างในการกินบาร์บีคิว น้ำกับบาร์บีคิวไม่เหมาะสม" เจ้าอ้วนตอบกลับเพื่อให้แน่ใจในตัวเอง

หลินฮวงเห็นด้วยว่าเป็นเรื่องแปลกที่ดื่มน้ำเปล่าขณะกินบาร์บีคิว "เอาล่ะหยุดบ่นเราต้องเดินทางต่อหลังจากที่กินข้าวเสร็จ เราต้องพยายามอย่างดีที่สุดในการเข้าถึงเทือกเขาหิมะก่อนที่จะมืด" หลินฮวงกล่าวในขณะที่เขาคิดถึงกำหนดการที่เขาวางแผนไว้สำหรับการเดินทาง ขึ้นอยู่กับความเร็วของ ไทแรนด์ เขาคาดว่าเขาจะต้องเดินทางอีก7ชั่วโมง เจ้าอ้วนทำความสะอาดภาชนะปรุงอาหารและทั้งสองก็กลับมาเดินทางของพวกเขาอีกครั้ง

 

ไทแรนด์วิ่งภายใต้ดวงอาทิตย์ที่แผดเผา อย่างไรก็ตามทรายก็ได้สะท้อนแสงสีทอง หลิน ฮวง และ เจ้าอ้วน สวมแว่นตากันแดดและทำให้พวกเขาดูเหมือนอยู่ในช่วงวันหยุด

หลังจากนั้นไม่นาน หลิน ฮวง รู้สึกว่ามีบางอย่างที่กวนใจจากใต้ทราย เขาถอดแว่นตากันแดดออกเพื่อดูมันให้ชัดยิ่งขึ้นและมองไปที่ทราย แต่ไม่มีอะไรที่นั่น

หลิน ฮวงดูเหมือนสับสน จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่ทิศทางของทรายและตะโกนว่า "เฮ้ นายเห็นไหมว่า มีบางสิ่งเคลื่อนไหวอยู่ใต้ทรายตอนนี้?"

"ไม่ ฉันไม่เห็น มันไม่มีลมในตอนนี้ ดังนั้นมันจึงง่ายที่จะเตือนให้ทราบหากมีสิ่งใดเคลื่อนไปมาบนหรือใต้ทะเลทราย" เจ้าอ้วนตอบขณะที่โบกมือ

 

ทรายเริ่มหมุนอีกครั้งและคราวนี้ไปในทิศทางของมอนสเตอร์ทราย "มีบางอย่างที่นั่น!" หลินหวงร้องตะโกน มอนสเตอร์ทรายได้กลิ่นบางอย่างแปลก ๆ และเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

หลิน ฮวงรู้สึกไวต่อ ไทแรนด์ มากขึ้นและเขาสังเกตเห็นปฏิกิริยาผิดปกติของมัน สิ่งนี้บ่งชี้ว่าสิ่งที่น่ากลัวกำลังจะเกิดขึ้น หลินฮวงเตรียมตัวให้ดีที่สุดในขณะที่จับหนวดเคราของไทแรนด์ให้แน่นด้วยมือข้างเดียวและในอีกข้างหนึ่งเขาก็หยิบ GrayEagle17 ขึ้นมา

"ไทแรนด์หยุด!" หลินหวงได้ออกคำสั่งเพราะเขาสังเกตเห็นว่าวัตถุที่ไม่รู้จักกำลังเคลื่อนที่เร็วกว่าไทแรนด์ พวกเขาจะไม่มีทางหนีทัน ดังนั้นเขาจึงเรียกที่จะรอเพื่อฆ่ามันแทน

 

"เจ้าอ้วนเตรียมตัวให้พร้อมมันอาจจะไม่ได้เป็นอะไรที่ง่ายในครั้งนี้" หลินฮวงตะโกน ไทแรนด์ได้หยุดลง ขณะที่หัวใจของหลิน ฮวง เต้นกระหน่ำ

 

เขาหยิบGrayEagle17เล็งไปที่ทรายกับและภายในเวลาสองวินาทีก็ดึงตัวเหนี่ยวไก

พวกเขาไม่ได้มีกระสุนระเบิดมากมายนักดังนั้นหลินฮวงจึงใช้กระสุนพิเศษสำหรับ GrayEagle17

แต่ทว่า กระสุนไม่ได้ส่งผลกระทบใด ๆ มันไม่ได้ทำอะไรกับสิ่งมีชีวิตเพราะวัตถุที่ไม่ทราบยังคงก้าวไปข้างหน้าและเมื่อยิงถูกยิงเสียงโลหะที่คมชัดดังขึ้นแทนการเจ็บปวดคร่ำครวญ

 

GreyEagle17 ไม่คุ้นเคยต่อเจ้าอ้วน ใบหน้าของเขาค่อยๆซีดเซียวขณะที่เขาเห็นกระสุนเบี่ยงเบนไปตามทิศทางต่างๆ

เช่นเดียวกับไทแรนด์ที่คำรามไม่หยุด ...