ตอนที่ 28 .....กัน

 

ตอน 8 โมงเช้า หลิน ฮวง ได้ตื่นขึ้นจากการนอนหลับของเขา

เขาหนีจากอันตรายมาตลอดทั้งคืน และเขาเหนื่อยมาก อย่างไรก็ตามเขากลับไม่ได้นอนหลับอย่างสบายใน เขายังคงรู้สึกไม่สบายใจขณะที่ฝันร้ายเกี่ยวกับอีกาในท้องฟ้า

เจ้าอ้วนยังไม่ตื่น และยังคงกรนเสียงดัง หลิน ฮวง ได้ขอห้องที่มีเตียงแฝด แต่เนื่องจากไม่สามารถนอนฟังเสียงกรนได้  เขาจึงขอย้ายห้องไปห้องเดี่ยวแทน

เขาปลุกเจ้าอ้วนให้ตื่นขึ้นมา  และบอกกับเขาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนที่พวกเขากำลังทานอาหารเช้า

ตอน9โมงเช้า  หยี่ เยว่หยู่ ก็แต่งตัวลงมาในชุดสูทผู้หญิงสีม่วง เธอสวมรองเท้าส้นสูงสีดำที่มีความสูงประมาณ 20 เซนติเมตร

การปรากฏตัวของเธอได้รับความสนใจจากผู้คนมากมาย โดยเฉพาะผู้ชาย

 

"ยื่นเรื่องเสร็จแล้วหรอครับ?’’ หลิน ฮวง อดที่จะถามไม่ได้ขณะที่เขามองเห็น หยี่ เยว่หยู่ เดินเข้ามาหาเขา

"ใช่  ฉันได้รับแจ้งจากสมาคมเมื่อคืนหลังจากนายจากไป   ตามรายงานที่สมาคมส่งมา  พวกเขาได้ส่งนักล่าระดับสูงไปเพื่อฆ่าอีกาภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที"  หยี่ เยว่หยู่ กล่าวด้วยความภาคภูมิใจ

"คนนั้นฆ่าฆ่าฝูงอีกาได้ภายในหนึ่งนาที?" หลิน ฮวงไม่อาจเชื่อได้ จนถึงขณะนี้เขาไม่ทราบว่าต้องแข็งแกร่งแค่ไหนถึงจะสามารถทำได้  จากสิ่งที่เขาได้ยิน  นักล่าที่มีพรสรรค์ในการฆ่ามีความสามารถเกินความสามารถที่มีอยู่ของมนุษย์

‘’นายแทบจะไม่สามารถจินตนาการได้ถึงพลังของกลุ่มนักล่าชั้นสูงนี้   อย่าตั้งเป้าหมายสูงเกินไปนัก สิ่งที่นายควรจะต้องทำในตอนนี้ก็คือการคิดวิธีการที่จะทำให้นายสามารถผ่านการประเมินและปรับระดับของนายให้เป็นระดับเหล็ก. " จากนั้นเธอก็กล่าวเสริมว่า"นายควรทีจะต้องนึกถึงวิธีที่จะทำให้นายมีเงินมาคืนฉัน...’’

 

เมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายหลิน ฮวงก็เงียบลง เพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเตือนเรื่องนี้บ่อยเกินไป

 

"อีกาได้ถูกสังหารแล้วและบริเวณที่มีการสอบเกิดขึ้นควรที่จะปลอดภัยในขณะนี้ ติดตามฉันและฉันจะส่งเธอกลับไปยังตำแหน่งที่เธออยู่เมื่อวานนี้เพื่อจะดำเนินกาการประเมิน’’ หยี่ เยว่หยู่ กล่าวและพาทั้งสองคนไปที่ห้องของเธอ

เมื่อพวกเขได้มาถึงหน้าประตู หลิน ฮวง ก็เหลือบไปมองหมายเลขห้อง เขาทำท่าแปลกๆและถาม“คุณไม่ได้เปลี่ยนห้องงั้นหรอ?”

“เจ้าของโรงแรมไม่อนุญาติให้ฉันเปลี่ยน เขากลัวว่าฉันอาจจะทำให้ห้องของเขาเสียหายอีก”หยี่ เยว่หยู่ตอบ

ทั้งสามคนได้เข้าไปในห้อง เจ้าอ้วนมองไปยังหลุมขนาดใหญ่บนเพดานและร้อง“เห้ย!พี่สาว คุณทำอะไรลงไปและทำไมคุณถึงระเบิดเพดาน!”

“นายต้องถามเขาเอา”หยี่ เยว่หยู่ชี้ไปทางหลิน ฮวง

 

หลิน ฮวง ดูอึดอันแต่ก็ยังขอโทษ

 

“หรือว่า?เมื่อคืนพวกนายทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันในห้อง?”เจ้าอ้วนจับจุดของความหมายในบทสนทนาและยิ้มอย่างลามก“เมื่อคืนพวกนายได้ร่ำเรียนวิชาเคมีกันงั้นหรอ?”

“บัดซบ เมื่อคืนนายเองก็อยู่ที่นี่ด้วย”หลิน ฮวง รู้ดีว่าเจ้าอ้วนพยายามจะสื่อถึงอะไร

“ฉันเองก็อยู่ที่นี่ด้วย?!นายได้ทำอะไรกับฉันลงไปบ้างโดยที่ฉันไม่รู้?ฉันยังคงบริสุทธิ์อยู่นะ!”

“หุบปาก!”หลินและหยี่ เยว่หยู่ ตะโกนขึ้นพร้อมกัน

“หากไม่มีอะไรจะถามอีก พวกนายทั้งคู่ก็ออกไปได้แล้ว”หยี่ เยว่หยู่ถาม ขณะที่งมองมาทั้งคู่

 

หยี่ เยว่หยู่เรียกประตูไม้ออกมาและเปิดมัน

หลิน ฮวง และเจ้าอ้วนได้ก้าวไปในประตู

อีกด้านหนึ่งของประตูไม้ขนาดใหญ่มันคือที่ที่ไทแรนด์ได้เข้าประตูหลบหนีมาเมื่อคืน

“นี่คือที่ไหน?”เจ้าอ้วนไม่รู้เรื่องเพราะเมื่อพวกเขากำลังหลบหนีจากฝูงอีกา เขาหมดสติ เขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย

 

หลิน ฮวง มองไปรอบๆเขา อย่างไรก็ตาม มันไม่มีอะไรที่คุ้นเคย ไทแรนด์ได้แบกพวกเขาทั้งคู่และวิ่งด้วยความเร็วสูงตอนกลางดึก หลิน ฮวง ไม่อาจรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมโดยรอบขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่กับการคำนวณระยะห่างระหว่างพวกเขาและอีกา จากนั้นเขาก็คาดเดาได้อย่างรวดเร็ว“อีกามันมาจากทางใต้ และพวกเราได้หลบหนีมาทางเหนืออยู่ครึ่งชั่วโมง พวกเราควรจะอยู่ห่างจากเต็นท์เราประมาณ60กิโลเมตร”

“งั้น พวกเราควรจะไปไหนต่อ?พวกเราควรจะมุ่งหน้าไปทางเหนือต่อ?”เจ้าอ้วนถาม

“ไปเอาเต็นท์ของเรากลับมาก่อน มิฉะนั้น เราจะไม่มีที่หลับนอนในคืนนี้”หลิน ฮวง กล่าวอย่างฉลาด

“เอาละ ต้องขอบคุณความเร็วของไทแรนด์ พวกเราจะใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงเพื่อกลับไป หากพวกเราเดิน มันจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งวัน”เจ้าอ้วนมีเหตุผล

 

พวกเขาได้เรียกไทแรนด์ออกมา และก็นั่งลงบนไหล่มัน จากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทาง

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ไทแรนด์ก็นำพวกเขากลับมายังที่ที่พวกเขาได้ตั้งเต็นท์

เต็นท์ของเจ้าอ้วนมันสะดุดตากว่าเดิม มันไม่ใช่เพราะสีของมัน แต่เป็นเพราะรูปร่างที่บิดเบี้ยว

ขอบคุณพระเจ้าที่เต็นท์ยังคงอยู่ในสภาพดี

อีกาเพียงล่าดวงวิญญาณและจะไม่สนใจในวัตถุที่ไม่ใช่ชีวิต

 

“นายได้ตัดเต็นท์ฉันไป ฉันจะใช้มันได้ยังไง?”เจ้าอ้วนถามอย่างไม่พอใจ

“นายก็ต้องหาที่นอนหลับเอาไง”หลิน ฮวง ไม่ต้องการที่จะให้เจ้าอ้วนนอนร่วมเต็นท์กับเขาและเริ่มพับเก็บเต็นท์

เจ้าอ้วนรู้ดีว่าหลิน ฮวง ไม่ต้องการที่จะหลับนอนเต็นท์เดียวกับมัน เขาจึงถูกบังคับให้ต้องเก็บเต็นท์ของเขาและพึมพำ“ฉันควรจะตื่นให้เร็วกว่านี้ เพื่อที่จะซื้อเต็นท์ใหม่ก่อนที่จะพบเธอ......”

“นายได้ทำอะไรกับเธอ?ทำไมนายไม่สามารถบอกฉันได้?ทำไมห้องจึงกลายเป็นเช่นนั้น?และ ทำไมเธอจึงบอกว่านายติดเงินเธอ?”เจ้าอ้วนรัวคำถามในหนึ่งลมหายใจ

 

หลิน ฮวง ไม่ได้ตอบเขาและยังคงพับเก็บเต็นท์ เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีเพราะเขากำลังเป็นหนี้อย่างไร้เหตุผล เขาคิดในใจว่าจะไม่มีวันเรียกไทแรนด์ไปในโรงแรมอีก

 

“เห้ พูดอะไรบ้างสิ!”เจ้าอ้วนโยนสกรูใส่เขาเพื่อทำลายความเงียบ

“นายไม่มีอะไรทำรึไงนอกจากพูด?”หลิน ฮวง ถามด้วยความอดทน

หลังจากนั้น เจ้าอ้วนก็โยนสกรูมาทางเขาอีก“นายดูหงุดหงิด หรือว่านายสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับเธอไป?”

“อย่ามายุ่งกับฉัน ทำของนายไป!”หลิน ฮวง เริ่มหงุดหงิด

หลังจากที่เงียบไปสักพัก เขาก็เริ่มพูดอีกครั้ง“ฉันรู้สึกว่าทัศนคติที่หยี่ เยว่หยู่ มีต่อนายมันแปลกๆ...”

“นายคิดมากเกินไป”หลิน ฮวง ยังคงหันหลังให้เจ้าอ้วน

 

เจ้าอ้วนพบว่าปฏิกิริยาของหลิน ฮวง ไม่น่าสนใจ จากนั้นเขาก็จดจ่ออยู่กับการเก็บเต็นท์เขา

หลิน ฮวง ก็สัมผัสได้ถึงความสงบและเขาก็ขอบคุณมัน...