Chapter 94: ความง่ายดาย
พวกเขารีบขับไปยังประตูของคฤหาสน์ คฤหาสน์แห่งนี้นั้นมีแสงค่อนข้างที่จะน้อย เมื่อพวกเขามองเข้าไปในคฤหาสน์ พวกเขาก็พบว่ามีใครบางคนหลบอยู่หลังผ้าม่าน มองออกไปอย่างลับๆ มันค่อนข้างเด่นชัดว่าเธอคือผู้หญิงที่มีผมยาว
ทันทีที่เธอมองเห็นว่ามีคนอยู่ในรถนั่น เธอก็แสดงให้เห็นถึงท่าทางที่หวาดกลัวในทันที และเธอรีบปล่อยผ้าม่านลง
“ไปกันเถอะ”จางไฮ่คือคนที่ลงจากรถคนแรก ถือปืน และเดินอย่างช้าๆเข้าไปในคฤหาสน์ รถและเสาคือโล่ของเขา เมื่อพวกเขามาถึงยังประตู พวกเขาพบว่ามีตัวล็อคกุญแจอยู่ ความหน้าของโซ่มันนั้นหน้ามากกว่านิ้วโป้งเล็กน้อย ล็อคนี้นั้นกำลังแขวนไว้และทำให้คฤหาสน์นั้นนั้นถูกล็อคไว้จากด้านนอก
“ถอยไปข้างหลัง”
จางไฮ่กำมือและเช็ดฝ่ามือของเขา เขานั้นกระตือรือร้นที่จะใช้พลังของเขามาใช้กับสิ่งนี้ แอบซ่อนในที่ไม่หางไกลซักเท่าไหร่ หามุมที่ดีและเขาก็เล็งไปที่ตัวล็อคเหล็กและหลังจากนั้นเขาก็ลั่นไก
“ปัง!”
ในเวลาเดียวกัน เสียงกรีดร้องหลายเสียงก็ดังขึ้นหลังประตูซึ่งสามารถที่จะได้ยินมันได้อย่างชัดเจน แต่พวกเธอก็หายไปในทันที
“ปังงงง!”จางไฮ่พุ่งและเตะไปที่ประตูอย่างหนักหน่วง ปากกระบอกปืนเขาเล็งเข้าไปในบ้านและหลังจากนั้นเขาก็ตะโกนขึ้น “เงียบซะ! หัวหน้าและพี่ชายเจียงของเรามาแล้ว”
เสียงตะโกนของหญิงสาวดังขึ้นมาอีกครั้งในบ้าน จางไฮ่และซุนคุนที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตู พร้อมกับปืนของเขาและเล็งไปชั่วครู่หนึ่งและพบว่าผู้ชายพวกนี้ไม่ได้ถืออาวุธ ด้วยเหตุนี้นี่เอง พวกเขาจึงพุ่งเข้าไปยังในบ้าน เล็งไปที่ผู้คนด้านใน
ซุนคุนนั้นถือไฟฉาย เขานั้นค้นหาสวิตช์เปิดไป เมื่อเขาเจอมัน เขาก็กดเปิดมันและไฟก็สว่างขึ้นในห้องนั่งเล่นนี้สว่างขึ้นและมันสง่างาม ซึ่งมันมีผู้หญิงมากกว่าสิบคนอยู่ในบ้านหลังนี้
พวกเธอรวมตัวกันอยู่ที่มุมมุมหนึ่ง เมื่อไฟนั้นถูกจุดขึ้น พวกเธอทำได้เพียงแค่หยีตาของพวกเธอ
ผู้หญิงหลายคนนั้นมีท่าทางที่หวาดกลัว ทั้งหมดนั้นปิดปากด้วยมือของตัวเองอย่างแน่นหนา พวกเธอนั้นกลัวว่าการสร้างเสียงนั้นจะสร้างความรำคาญให้แก่จางไฮ่และคนอื่นๆ เด็กผู้หญิงที่เหลือนั้นนั่งลงอย่างอ่อนเปลี้ยข้างๆกับกำแพงด้วยดวงตาที่มึนงง พวกเธอมีท่าทางที่มึนงงกันทั้งหมด
“มีเพียงแค่ผู้หญิงอย่างงั้นเรอะ?”จางไฮ่มึนงงชั่วครู่หนึ่งและหลังจากนั้นก็ถามขึ้น “เหลือเพียงแค่พวกเธอที่อยู่ในบ้านหลังนี้อย่างงั้นเหรอ?” นอกจากว่าเด็กสาวที่มีท่าทางมึนงงแล้ว คนอื่นที่เหลือก็มีท่าทางวิตกกังวลเมื่อพบสายตาของเขาจ้องมองหรือรอคำตอบจากคำถามที่เขาได้ถามไป
“พูดอะไรซักอย่างหน่อย อย่ากลัวไปเลย เข้าใจใช่ไหม?”จางไฮ่พูดด้วยความประหลาดใจ
ในเวลาเดียวกัน เจียงลู่ฉีและเจียงจู้อิงก็มาถึงประตูแล้วด้วย พวกเขานั้นไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี “มีเพียงแค่โจรเท่านั้นที่พูดแบบที่นายพูด พวกเธอจะไม่หวาดกลัวนายได้อย่างไรละ จางไฮ่?”
ในเวลาเดียวกัน หนึ่งในเด็กผู้หญิงก็ถามขึ้นทันที “หมาป่าเลือดอยู่ไหนหรอคะ?”
เจียงลู่ฉีจ้องไปที่เธอ เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีท่าทางที่ซีดเซียว เมื่อพวกเขานั้นกวาดตัวไปที่ร่างกายของเธอ เด็กสาวก็เริ่มที่จะสั่นขึ้นในทันที
พวกเธอทั้งหมดนั้นรอคำตอบอยู่ จางไฮ่นั้นร้องไม่หยุดตลอดทาง และพวกเธอก็ได้ยินมัน แต่เธอก็ไม่มั่นใจซักเท่าไหร่
“หมาป่าเลือด? เฮ้ เขาถูกฆ่าโดยพี่ชายของเรา”จางพูด
เด็กผู้หญิงทั้งหลายมองอย่างกังวลไปที่จางไฮ่และหลังจากนั้นก็จ้องไปที่ซุนคุน
ซุนคุนนั้นมีท่าทางที่เหมือนกับนักเลงที่เต็มไปด้วยท่าทางที่ก้าวร้าว เขานั้นเป็นคนที่ฆ่าหมาป่าเลือดอย่างงั้นหรอ?
ซุนคุนตกตะลึงไปชั่วขณะ และหลังจากนั้นก็รีบพูดขึ้น “เฮ้ อย่ามองมาที่ฉัน เขาคือพี่เจียงต่างหาก”
เมื่อเห็นซุนคุนชี้ไปที่เจียงลู่ฉี เด็กผู้หญิงทั้งหมดก็เริ่มที่จะสั่นในทันที ชายหนุ่มคนนี้งั้นหรอ? ชายหนุ่มที่ดูท่าทางดุร้ายทั้งสองคนนั้นคือสมาชิกของเขางั้นหรอ?
มันเป็นตรรกะที่สมเหตุสมผลแล้วว่าพวกเธอนั้นไม่สามารถที่จะเชื่อได้ เจียงลู่ฉีนั้นมีเพียงท่าทางที่เหมือนกับนักศึกษา อย่างไรก็ตาม จางไฮ่และซุนคุนนั้นมีท่าทางที่ดูดุร้ายกว่า
ในหัวใจของพวกเธอแล้ว หมาป่าเลือดนั้นคือตัวแทนของความน่าหวาดผวา ชายหนุ่มคนนี้ทำอย่างไรถึงสามารถที่จะฆ่าหมาป่าเลือดได้?
อย่างไรก็ตาม พวกเธอก็ได้ยินเสียงปืนและเสียงกรีดร้องและ ยามทั้งหมดก็ถูกฆ่าไปเรียบร้อยแล้ว สิ่งที่พวกเขาพูดนั้นคือความจริงแท้อย่างแน่นอน
“ก็ดี เธอไม่จำเป็นที่จะต้องพูดมันหรอก”เจียงลู่ฉีเดินเข้าไปและพูด “เธอ คนที่ยืนอยู่ตรงนั้น บอกฉันมาว่ามีใครอื่นอยู่ในบ้านนี้ไหม?”เจียงลู่ฉีถามด้วยท่าทางที่เย็นชา แต่มันก็ดีกว่าจางไฮ่และซุนคุน
เด็กผู้หญิงที่ถูกชี้พูดอย่างระมัดระวัง “ยังมีอีกสองคนที่อยู่ในสนามด้านหลัง.... พวกเธอ...คือของเล่น….”
“ของเล่น?”เจียงลู่ฉีถามขึ้น
“พวกเธอถูกทรมานจนถึงแก่ความตาย และเรียกพวกเธอว่าของเล่น”เด็กผู้หญิงอีกคนอธิบายขึ้นอย่างเงียบๆ
“ถ้าอย่างงั้นละก็....ซุนคุน นายไปและดูพวกเธออย่างระมัดระวัง และให้จุดจบแก่พวกเธอโดยเร็ว”เจียงพูด
“โอเค!”ซุนคุนรีบไปยังสนามหลังบ้านในทันที
เจียงลู่ฉีและที่เหลือก็มองไปยังเด็กผู้หญิงที่เหลือ “พวกเขานั้นอาศัยอยู่ที่ไหน?”
“ชั้นบนค่ะ...”
“นำทาง”เจียงลู่ฉีพูด เด็กผู้หญิงมองหน้ากันและกัน และก้มหัวของพวกเธอลง
“เธอ”เจียงลู่ฉีชี้ไปอย่างไม่ใส่ใจที่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้ซึ่งพูดแทรกเกี่ยวกับเรื่อง “ของเล่น”ขึ้น เด็กผู้หญิงที่หลบหลังผ้าม่านในตอนแรก
เธอดูเหมือนมีความกล้ามากกว่าคนอื่น เจียงลู่ฉีรู้ว่าผู้หญิงพวกนี้นั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่แสดงท่าทีว่าจะอธิบายการกระทำของเขา มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่จะลบความหวาดกลัวของพวกเธอให้หายไป
ผู้หญิงพวกนี้นั้นผอมและมีท่าทีอิดโรย ในเวลาเดียวกันพวกเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำ มันเป็นเรื่องที่เด่นชัดว่าพวกเธอนั้นถูกจับมาโดยหมาป่าเลือดและหลังจากนั้นพวกเธอก็ถูกทารุน
ผู้หญิงนั้นปราศจากความสามารถที่เอาไว้ป้องกันตัวก็เหมือนกับลูกแกะไร้เดียงสาหลังจากวันโลกาวินาศ มันช่างน่าสงสาร
เด็กผู้หญิงคนนี้ประหลาดใจ แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธ ดังนั้นเธอจึงนำความกล้าออกมาและยืนขึ้น
“นำทาง”เจียงลู่ฉีพูด
เด็กผู้หญิงเดินไปอย่างช้าๆ ด้านหน้าพวกเขาและหลังจากนั้นก็ขึ้นด้านหน้าประตูของชั้น ตัวล็อคขนาดใหญ่นั้นถูกแขวนอยู่ ดังนั้นจางไฮ่จึงเดินเข้ามาและตัวล็อคก็ถูกเปิดด้วยความรุนแรง
ประตูนั้นถูกทำให้เปิดโดยการเตะ และจางไฮ่ก็ถือปืนเดินเข้าไปในห้อง หลังจากชั่วครู่หนึ่ง เสียงหัวเราะของเขาก็ดังขึ้น “หัวหน้า พี่ชายเจียง พี่ต้องเข้ามาข้างในและดูนี่ คลังของหมาป่าเลือดนั้นเต็มไปด้วยขุมสมบัติ!”
เด็กผู้หญิงที่ยังคงยืนอยู่ในประตู เธอไม่กล้าที่จะเข้าไปและไม่กล้าที่จะเดินจากไป ดังนั้นเธอจึงยืนอย่างไม่สะดวกสบายตรงนั้น
ห้องนี้มีขนาดใหญ่ซึ่งมันมีทั้งห้องนั่งเล่นขนาดเล็ก ห้องอาบน้ำและห้องนอนขนาดใหญ่และมีผ้าปูที่นอนขนาดเดียวกันกับเตียงนอน
เฟอร์นิเจอร์ที่ไร้ประโยชน์นั้นถูกโยนทิ้งออกไปแล้ว นอกจากเตียงแล้ว มันถูกเติมเต็มไปด้วยเสบียงทั่วทุกแห่ง
หมาป่าเลือดดูเหมือนจะเป็นแค่ “คนง่ายๆ” งานอดิเรกของเขาก็เป็นเรื่องที่เรียบง่าย เมื่อเปรียบเทียบกับการนอนในห้องหรูหราแล้ว มันเป็นเรื่องที่แน่ชัดว่าการนอนหลับใกล้กับวัตถุดิบต่างๆทำให้เขารู้สึกดีกว่า
อย่างไรก็ตาม วัตถุดิบที่ยอดเยี่ยมพวกนี้นั้นอยู่ในกำมือของเจียงลู่ฉีและทีมของเขาเรียบร้อยแล้ว
