ตอนที่ 68 รักษาหายขาด?
เจียงเฉินยืนอยู่คนเดียวตรงกลางห้องและเขาก็สแกนสภาพแวดล้อมรอบตัวของเขา
ห้องพักผู้ป่วยพิเศษสำหรับแขกผู้มีชื่อเสียงเป็นที่ที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์แต่ไม่มีประโยชน์ใดๆในการรักษาโรคพิษสุนัขบ้า
เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งเพราะเขาไม่แน่ใจว่ามีกล้องอยู่รอบๆหรือปล่าวแต่แล้วเจียงเฉินก็ถอนหายใจก่อนที่เขาจะเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขา
เพื่อความปลอดภัยของตัวเองเขาเรียกระเบิดอีเอ็มพี
เสียงไฟฟ้าจางๆสะท้อนออกมาในห้องขณะที่หน้าจอ EP ภายในแขนเสื้อของเขากระพริบก่อนที่จะมีความเสถียร ด้วยความมั่นคงเป็นปรัชญาการออกแบบหลักจึงมีความทนทานต่อ EMP อย่างมาก อย่างไรก็ตามแน่นอนว่าอุปกรณ์ในยุคนั้นไม่เหมือนกับเครื่องใช้ไฟฟ้าอื่นๆในห้องซึ่งมีการลัดวงจร ความผิดพลาดเหล่านี้ยากที่จะตรวจจับได้เนื่องจากคนส่วนใหญ่ให้ความสำคัญกับแหล่งแรงดันไฟฟ้า
ไม่ว่าจะมีกล้องถ่ายรูปหรือไม่ก็ตามมันก็จะถูกทำให้เสียทันที ไม่มีอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่มีราคาแพงในวอร์ดนี้ดังนั้นโรงพยาบาลจึงไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ ขณะที่โทรศัพท์ของเขานั่นเขาได้ทำการโยนมันลงไปในที่จัดเก็บของมิติทันที
เขาเดินเข้าไปหาชายชราขณะที่เขาเอายาปฏิชีวนะระดับดีออกมา เขาหายใจเข้าลึกๆก่อนเล็งไปที่หลอดเลือดดำของชายชราและฉีดมัน
เขาเฝ้าดูของเหลวสีแดงเข้าสู่ร่างกายของชายชราขณะที่เขาดึงเข็มออกและใส่มันเข้าไปในที่จัดเก็บของมิติ ชายชรายังคงหมดสติจากการอยู่ในขั้นตอนสุดท้ายของโรคพิษสุนัขบ้าดังนั้นเขาจึงไม่กลัวที่จะถูกเปิดเผยความลับของเขา
นอกจากนี้ยาปฏิชีวนะระดับ D ยังไม่มีผลข้างเคียงต่อร่างกายมนุษย์ มันเห็นได้จากข้อเท็จจริงที่ว่ายาที่เหลือจะถูกล้างออกจากร่างกายภายในหนึ่งชั่วโมง แม้การตรวจเลือดจะไม่ตรวจพบร่องรอยใดๆของมัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่มีใครจะทดสอบหมายเลขสองของผู้บัญชาการของรัฐบาลท้องถิ่น
“พ่อของผมเป็นยังไงบ้าง?” เมื่อเห็นเจียงเฉินออกมาแล้วหวังซิยองก็เดินไปหาทันทีเพื่อถาม
“เขาไม่เป็นไรแล้วหลังจากนอนพักเล็กน้อย” เจียงเฉินยิ้มขณะที่เขาตอบ
“นี่เป็นไปไม่ได้” หมอยังคงรักษาท่าทางของเขาในขณะที่เขามองอย่างสงสัยที่เจียงเฉินก่อนที่จะเดินเข้าไปในวอร์ด
เขาไม่เชื่อว่าเจียงเฉินจะสามารถรักษาโรคของบุคคลสำคัญได้ เขากังวลเป็นอย่างยิ่งว่าถ้าเขาตายถึงแม้จะไม่ใช่ความรับผิดชอบของเขาแต่เขาก็ยังต้องรับผิดชอบในเรื่องนี้ด้วย
“ฉันขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณได้ไหม? เพื่อที่ว่าถ้าพ่อฉันตื่นแล้วพวกเราจะสามารถแสดงความของคุณอย่างจริงใจ” หวังซินหรานกล่าว
แม้ว่าเธอจะยังคงมองไปที่เจียงเฉินด้วยความสงสัยแต่เนื่องจากเขารักษาพ่อของเธอแล้วก็ไม่มีอะไรที่เธอสามารถพูดได้
[มันไม่ใช่ประเด็นในการขอบคุณ มันอาจจะเป็นภัยคุกคามมากขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าผมไม่ได้ทำผิดพลาดอะไร] เจียงเฉินเห็นได้ชัดว่าเธอตั้งใจไว้ เขายักไหล่ขณะที่ดึงบัตรประจำตัวประชาชนออกมาและยื่นด้านหน้าเธอ
หากพวกเขาต้องการทราบพวกเขาจะหาทางของพวกเขา
เมื่อเห็นว่าเจียงเฉินดึงบัตรประจำตัวตนประชาชนออกมาทันทีแล้วหวังซินหรานรู้สึกว่าใบหน้าของเธอถูกเผาไหม้จากความละอายใจ เธอรู้ว่าเขาเข้าใจเคล็ดลับของเธอ เขาทำอย่างนี้ด้วยความตั้งใจดี แต่ตอนนี้เธอยังคงสงสัยอยู่ซึ่งไม่สำคัญและไม่มีเหตุผลใดๆ
แต่หวังซิยองผู้ที่ตรงไปตรงมาไม่มีเทคนิคใดๆในขณะที่เขาไม่เคยชอบความคิดของการหลอกลวง
“ไม่จำเป็นต้องใช้บัตรประจำตัว แลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์กันดีกว่า คุณจะเป็นน้องของฉันตั้งแต่ตอนนี้! ถ้าใครกล้าที่จะสัมผัสคุณแล้วผมจะไปเอาชนะเขา” หวังซิยองดึงไอโฟนออกมาขณะที่เขาเริ่มเรียนกเจียงเฉินว่าน้องชาย ด้วยวิธีที่เจียงเฉินมองแล้วเขาแน่ใจว่าพ่อของเขาจะไม่เป็นอะไร
“นี่เป็นไปไม่ได้!” ทันใดนั้นเสียงตะโกนมาจากวอร์ด
“เกิดอะไรขึ้น?” หวังซิยองกำลังสับสน
“พ่อ!” ก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นนั้นน้องสาวของเขาวิ่งเข้าไปในห้อง
“สุขภาพพ่อของคุณอยู่ในสภาพดีแล้วเขาอาจจะตื่นขึ้นมา” เจียงเฉินยักไหล่ขณะที่เขาพูดอย่างเฉยเมยด้วยรอยยิ้ม
หวังซิยองรู้สึกดีใจเมื่อได้ยินข่าวนี้ขณะที่เขาขอบคุณเจียงเฉินและวิ่งเข้าไปในวอร์ด
เจียงเฉินยิ้ม แม้ว่าชายคนนี้จะเป็นคนประมาทแต่เพียงวิธีที่เขาดูแลพ่อของเขาแล้วมันก็คุ้มค่าที่จะเป็นเพื่อนกับเขา
“ท่าน วิธีที่ท่านใช้คืออะไร?” หมอเดินออกมาในขณะที่เขาไม่ได้มีความสงสัยในสายตาของเขาแต่มีเพียงความเคารพ
“ความลับ ขอโทษแต่ผมไม่ต้องการแบ่งปัน” เจียงเฉินยิ้มอย่างลึกลับ
“คุณรู้หรือไม่ว่าจำนวนคนเท่าไหร่ที่จะช่วยได้ถ้าโรคพิษสุนัขบ้าสามารถหายขาดได้? มีผู้เสียชีวิต 55000 คนต่อปีเนื่องจากโรคนี้ ถ้าคุณเผยแพร่ความลับนี้...” หมอคนนี้เห็นได้ชัดว่าไม่พร้อมที่จะปล่อยให้เจียงเฉินไปขณะที่หมอเริ่มพูดให้เขารู้สึกผิดเพื่อหวังว่าเจียงเฉินจะเปิดเผยความลับนี้
แต่เจียงเฉินรู้สึกรำคาญแล้วขัดจังหวะหมอ
“และมอบมันให้กับคุณเพื่อที่คุณจะสามารถชนะรางวัลโนเบลหรอ?”
คำพูดของเจียงเฉินทำให้ใบหน้าของหมอเปลี่ยนเป็นสีแดง เขาคิดถึงเรื่องนั้น
“เมื่อมันมีความจำเป็นแล้วผมจะแบ่งปันมันด้วยชื่อของผมเอง” เจียงเฉินเดินจากไปหลังจากพูดจบประโยค
ถ้าพวกเขาอยากจะขอบคุณเขาแล้วเขาจะไม่ต้องรอที่นี่ มันจะตรงไปตรงมาสำหรับรัฐบาลที่จะหาเบอร์โทรของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่หวังซินหรานเพิ่งเห็นบัตรประชาชนของเขา
จากไปโดยไม่พูดอะไรทำให้ความน่าประทับใจเป็นที่น่าจดจำมากขึ้น
－
“นี่คือโรงพยาบาลหรอ?” ดวงตาของหวังเตไฮแคบลงขณะที่เขาค่อยๆตื่นขึ้นจากการหมดสติ จากขอบของใบหน้าที่คมชัดของเขาแล้วมันก็เห็นได้ชัดว่าแม้ว่าเขาจะอายุมากแต่ร่างกายก็แข็งแรง แต่ไม่คำนึงถึงสุขภาพด้วยโรคเช่นโรคพิษสุนัขบ้าแล้วเขาจะตายโดยไม่มีการรักษาที่เหมาะสม
“พ่อ ในที่สุดคุณก็ตื่น” หวังซินหรานมีน้ำตาในดวงตาของเธอ เธอเป็นคนสุดท้องในครอบครัวและได้รับการดูแลเอาใจใส่มากที่สุดจากพ่อของเธอ ภาพลักษณ์ที่อ่อนแอของพ่อกระทบต่ออารมณ์ของเธออย่างมาก แต่น้ำตาของเธอเป็นน้ำตาแห่งความสุข
“ฉัน ฉันไม่ได้เป็นโรคพิษสุนัขบ้า?” หวังเตไฮสับสนขณะที่เขาพร้อมที่จะเผชิญกับความตายแต่ชีวิตเล่นตลกกับเขา เขามองลูกชายที่น่าผิดหวังของเขาในการค้นหาคำตอบ
“พ่อ ฮิฮิ ผมพบแพทย์รักษาโบราณและเขารักษาคุณ” หวังซิยองกล่าวด้วยความภาคภูมิใจ
แพทย์รักษาโบราณ?
หวังเตไฮโกรธมากจนเขาเกือบจะไอเป็นเลือด เขารู้สึกรำคาญอย่างยิ่งกับจินตนาการของลูกชายของเขาสำหรับผู้เชี่ยวชาญวู วูซูและศิลปะการต่อสู้ซึ่งทำให้ครอบครัวรู้สึกอับอาย แต่เมื่อเขาจำได้ว่าเขามีโรคที่รักษาไม่หายแล้วเขาตกใจ
[แพทย์รักษาโบราณได้ทำการรักษาเขาจนหายขาดจริงๆเหรอ?]
เขามองไปที่ลูกสาวที่รักมากที่สุดของเขาแต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจก็คือคำตอบที่เขาเห็นบนใบหน้าของเธอก็คือมันเป็นความจริง
“แม้ว่าฉันไม่ต้องการยอมรับเรื่องนี้แต่จริงๆแล้วพี่ชายได้หาแพทย์รักษาโบราณเพื่อรักษาพ่อให้หาย”
เจียงเฉินจะโกรธมากถ้าได้ยินคำว่า “แพทย์รักษาโบราณ” นี่เป็นเทคโนโลยีขั้นสูง!
[จริงๆ?] หวังเตไฮขมวดคิ้วแต่แล้วรู้สึกโล่งใจ
“มีอะไรที่จะไม่ยอมรับ ถ้าเขารักษาฉันให้หาย แม้ว่าเขาจะเป็นแพทย์รักษาโบราณแต่เขาก็เป็นผู้ช่วยชีวิตของฉัน! เขาต้องการเงินเท่าไร? มอบมันให้กับเขา” หวังเตไฮมีประสบการณ์ขึ้นลงของชีวิต เนื่องจากเขาสามารถมีชีวิตอยู่ได้ยาวนานแล้วคงไม่มีใครปฏิเสธคำขอของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขามีอำนาจมาก
“พ่อ เขาไม่ต้องการเงิน นี่ทำให้กำพร้าเกินไป” หวังซิยองกลิ้งตา คำพูดของเขาไม่อาจคาดการณ์ได้
หวังเตไฮแน่นอนว่ารู้บุคลิกของลูกชายของเขา เขาจะเชื่อสิ่งที่พวกเขาพูด
“ไปเชิญเขา ฉันอยากจะขอบคุณเป็นการส่วนตัว” โดยไม่คำนึงถึงอะไรแล้วเขาจะต้องขอบคุณเขาสำหรับการช่วยชีวิตของเขา หวังเตไฮคิดอยู่ลแล้วว่าตราบเท่าที่ไม่ขัดต่อหลักการของเขาแล้วเขาจะทำอย่างดีที่สุดเพื่อตอบสนองความต้องการของแพทย์รักษาโบราณ
เขาเป็นนักการเมืองที่มีอำนาจและมีอิทธิพลในประเทศ เจียงเฉินช่วยเขาไว้ ไม่เพียงแต่เขาได้รับความโปรดปรานจากเขาเท่านั้นแต่ยังรวมไปถึงประเทศอีกด้วย
"เอาล่ะ" หวังซิยองหัวเราะขณะที่เขาวิ่งออกไปข้างนอก
หวังเตไฮนอนบนเตียงขณะที่เขาคุยกับลูกสาวเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเขาหมดสติ อย่างไรก็ตามเขายังคิดถึง “ผู้เชี่ยวชาญ” ที่ช่วยเขาไว้ หวังเตไฮไม่ใช่คนธรรมดา เขาไม่เข้าใจว่า “แพทย์รักษาโบราณ” พยายามช่วยเขาหรือใครส่งเขามาที่นี่
อย่างไรก็ตามลูกชายที่น่าผิดหวังของเขากลับมาคนเดียวกับรูปลักษณ์ที่ผิดหวัง
“พ่อ เขาไปแล้ว”
“อะไร?” หวังเตไฮรู้สึกตกใจ
[มีคนที่ไม่แสวงหาความโปรดปรานจริงๆหรือ?]
“คุณไม่ได้แลกเปลี่ยนเบอร์โทรกับเจียงเฉิน?” หวังซินหรานรีบกล่าว
“ฉันไม่ได้แลก ฉันต้องตรวจสอบพ่อ” หวังซิยองกล่าวด้วยความผิดหวังในเสียงของเขา
“คุณ คุณอายุเท่าไหร่ ทำไมคุณถึงยังคงประมาทอย่างมาก” หวังเตไฮวิพากษ์วิจารณ์ลูกชายของเขาในช่วงเวลาที่ดี
แม้ว่าหวังซิยองจะประมาทแต่เขาก็ยังไม่กล้าเถียงกลับไปที่พ่อของเขา เขาเพียงฟังคำวิจารณ์ของพ่อ
เจียงเฉิน
หวังเตไฮจำชื่อนั้นได้ แม้ว่าเขาจะไม่ทราบว่าผู้ช่วยชีวิตของเขามีลักษณะอย่างไรแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะหาใครสักคนในประเทศ
หวังเตไฮผู้ซึ่งเคยระมัดระวังเสมอมาแต่ไม่ได้แสดงความคิดของเขา เขาตัดสินใจที่จะรอและทำความเข้าใจเกี่ยวกับพื้นหลังของเจียงเฉินเพื่อดูว่าเขามีเจตนาแบบไหนก่อนที่จะเข้าใกล้เขาเพื่อตอบแทนความกรุณา หรืออีกอย่างเขาอาจจะเป็นเบี้ยล่างที่ส่งมาจากศัตรูทางการเมือง
หวังเตไฮหลับตาขณะที่เขาคิดในใจ เขาต้องการพักผ่อน นับตั้งแต่ที่เขาฟื้นตัวแล้วต้องเปลี่ยนเมืองหวังไห่ เมื่อเขาตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้คนที่พยายามจะใส่ปัญหาให้ครอบครัวหวังทั้งหมดจะถูกลงโทษ
ถึงแม้เขาจะอายุห้าสิบปีก็ตาม บรรยากาศหวังเตไฮก็ไม่ได้มีความหม่นหมอง
หวังซิยองผู้ที่เห็นว่าการแสดงออกของพ่อของเขาแล้วเขาได้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขารู้ดีว่าการแสดงออกของพ่อของเขาหมายถึงอะไร หน้าตาของเขาดูดีขึ้น
[พ่อมีสุขภาพดีตอนนี้ ผู้คนจำนวนมากกำลังจะประสบปัญหา]
เขายังไม่พอใจที่เขาไม่ได้รับเบอร์โทรของเจียงเฉิน เจตนาของเขาชัดเจน ตั้งแต่เขาทำอะไรบางอย่างที่ดีสำหรับผมแล้วผมต้องจ่ายคืนให้เขา
แต่สิ่งที่เขาหมายถึงการตอบแทนความโปรดปรานนั้นหมายถึงการนำเจียงเฉินไปเปิดตัว เขารักสองสื่งมากที่สุดคือสร้างเพื่อและหาปัญหา สองสิ่งนี้มักไม่ขัดแย้งกันและกันแต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าเจียงเฉินจะจากไปทันที
หวังวิยองและหวังเตไฮไม่ทราบว่าเจียงเฉินไม่ได้จากไปแต่เขากำลังรออยู่ใกล้วอร์ด
หวังซินหรานตรงกันข้ามอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น เธอไม่รู้ว่าเจียงเฉินช่วยพ่อของเธอได้อย่างไร
ลีกวงหมิงยืนอยู่หน้าประตูมีใบหน้าบูดบึ้ง เขาสามารถอธิษฐานได้เพียงว่าพวกเขาจะไม่จดจำความขัดแย้งนี้ รูปลักษณ์ของความเห็นอกเห็นใจจากผู้คุ้มกันอื่นๆทำให้เขาต้องการตบตัวเอง ทำไมเขาถึงไม่คิดก่อนที่เขาจะแสดง?
แต่ถึงแม้เขาจะคิดถึงมัน ผลลัพธ์ก็อาจจะเหมือนเดิม ความประมาทเป็นโรคติดต่อจากการอยู่รอบๆหวังซิยองเป็นเวลานาน
