ตอนที่ 67 หมอนจะมีค่าเมื่อคุณต้องการมัน

 

[ผมสามารถรักษาโรคพิษสุนัขบ้าได้ไหมยังงั้นหรอ? ผมมองดูเหมือนหมอจีนที่แก่ๆไหม?] เจียงเฉินกับการแสดงออกแปลกๆได้สัมผัสใบหน้าของเขา

 

“พี่ คุณบ้าหรอ?” น้องสาวที่ยืนข้างชายคนนั้นยืนขึ้นด้วยใบหน้าบึงตึงขณะที่หมอและพยาบาลมีนิพจน์กำพร้า

 

แม้ใบหน้าของลีหมิงกวงก็กระตุก เจียงเฉินก็คาดเดาว่าผู้ชายคนนี้ต้องอยากหัวเราะแต่ก็ไม่กล้าทำเช่นนั้น

 

แต่หวังซิยองจ้องที่เจียงเฉินแล้วเต็มไปด้วยความคาดหวัง ราวกับว่าเขาแน่ใจว่าเจียงเฉินรู้วิธี

 

โรคพิษสุนัขบ้า?

 

รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหมายปรากฏบนใบหน้าเจียงเฉิน

 

โรคพิษสุนัขบ้าไม่เป็นปัญหากับเขาเลย สำหรับการปฏิบัติทางการแพทย์ในศตวรรษที่ 21 มันเป็นโรคที่รักษาไม่หาย แต่ก็สามารถแก้ไขได้ง่ายในศตวรรษที่ 22

 

ในที่เก็บของของเขามียาปฏิชีวนะระดับดีที่ระบุไว้อย่างชัดเจนว่าสามารถรักษาโรคพิษสุนัขบ้าได้...

 

เขาซื้อมันเป็นครั้งแรกที่เขาเดินไปที่ถนนหกหลังจากที่เขาฉีดวัคซีนทางพันธุกรรม แม้หลังจากที่ซันเจียวบอกกับเขาว่าหลังจากที่ฉีดวัคซีนทางพันธุกรรมแล้วร่างกายของเขาจะทนต่อโรคได้อย่างมากแต่เขาตัดสินใจที่จะซื้อมันเพราะมันเย็น “ผมเข้าใจเหตุผลแต่ผมต้องการจะซื้อมันเพราะผมยังไม่ได้เคยได้ยินเกี่ยวกับการดำรงอยู่ของยา”พระเจ้า“มันไม่ใช่ว่าผมขาดคิดคริชตัลด้วย”

 

เขาลืมว่าเขามีมันอยู่ในมิติการจัดเก็บของหรือมิฉะนั้นเขาจะให้มันกับเซียชียูเพื่อประหยัดเวลาในการเดินทางมาโรงพยาบาล

 

“ท่านมีชื่อว่าอะไรครับ?” อย่างไรก็ตามความจริงจังก็ปรากฏขึ้นบนหน้าของหวังซียอง

 

เหมือนกับการแสดงออกของการจับบนฟางเส้นสุดท้าย

 

แม้ว่ายาทางตะวันตกจะไม่สามารถรักษาโรคพิษสุนัขบ้าได้แต่แฟนตาซีสำหรับวูซูทำให้เขาเชื่อว่า “ความลับการรักษา” นั้นมีไว้เพื่อรักษาโรคที่รักษาไม่หาย

 

หวังซิยองเป็นคนตรงไปตรงมาเสมอ ทันทีที่เขาจะต้องทำอะไรบางอย่างแล้วเขาจะไม่ก้มหัวของเขา

 

โดยปกติแล้วจะดูหยาบคายและไม่มีเหตุผล

 

แต่ “ความลับการรักษา” ไม่ได้มีอยู่ ถ้ามีอยู่แล้วบรรพบุรุษของพวกเขาควรจะได้รับรางวัลโนเบล

 

ยาอยู่ในพื้นที่จัดเก็บมิติ

 

แต่เจียงเฉินลังเล

 

[เขาควรจะช่วยคนไหม? หรือทำไมเขาควรจะช่วยคน]

 

“เจียงเฉิน” เขาแนะนำตัวเองเป็นครั้งแรก

 

“ชื่อของผมคือหวังซียอง นี่คือน้องสาวของผม หวังซินหราน ถ้าท่านรู้จักผู้เชี่ยวชาญใดๆที่สามารถช่วยพ่อของผมได้แล้วผมจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนความโปรดปราน” หวังซิยองจับหมัดไว้ด้วยกันและทักทาย

 

เจียงเฉินรู้สึกลำบากใจขณะที่ครุ่นคิด

 

มันเห็นได้ชัดว่าหวังซียองเป็นเจ้าหน้าที่ทหารที่มียศใหญ่โต จากทัศนคติ “ไอ้บัดซบ” นี้แล้วเขาไม่ได้พึ่งพาตนเองในการไต่บันไดทางสังคม จากนั้นมันก็ต้องหมายถึงพ่อของเขามีอิทธิพลอย่างมาก

 

เจียงเฉินไม่ได้รับการสนับสนุนในเมืองหวังไห่ ถึงแม้ว่าเขาจะมีเงินและปืน ถ้าเขาทำให้ตัวเองเข้าไปในปัญหาแล้วมันก็อาจเป็นปัญหาได้ การวิ่งไปยังลอสแองเจลิสไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการจะทำอย่างรวดเร็ว ใครจะรู้ว่าถ้าชายคนนี้บ้าแล้วเขาจะแก้ปัญหาโดยการหาปัญหาให้เขาเลย

 

เขาคิดว่าความมั่งคั่งของเขาอาจดึงดูดผู้กระทำผิดที่มีศักยภาพและดังนั้นเขาก็จะพยายามหาเพื่อนบางคนที่อยู่ในวงการการเมือง โดยไม่คำนึงถึงวิธีการนั้นเขาต้องหาทางสร้างความสัมพันธ์ หรือไม่งั้นถ้าเขาสร้างบางอย่างที่พิเศษและบางอย่างที่ยึดอำนาจไว้แล้วเขาจะไม่มีเหตุผลอยู่ที่นี่ตอนนี้ เนื่องจากสถานการณ์ทางการเมืองในประเทศเป็นอย่างนี้แล้วเขาจะต้องทำตามกฎ

 

ความโปรดปรานแบบไหนที่มากกว่าการช่วยชีวิต? นี่เป็นโอกาสที่ดี

 

หมอนจะดีเมื่อคุณต้องการมันมากที่สุด

 

เจียงเฉินถูกขยับแต่เขาก็ยังต้องการคิดหาวิธีที่จะทำให้เรื่องนี้น่าเชื่อมากขึ้น

 

หวังซิยองดูเหมือนใจง่ายดังนั้นเขาควรจะง่ายต่อการโน้มน้าวใจ แต่น้องสาวของเขาดูเหมือนจะฉลาดและยากที่จะหลอก ถ้าเขาเพิ่งเอายาออกไปมันก็ยากที่จะอธิบาย แน่นอนว่ามันจะต้องถูกสอบสวน

 

[นี่เป็นเรื่องลำบาก แม้จะพยายามทำอะไรบางอย่างที่ “ดี” แต่ก็ยังมีหลายแง่มุมที่ต้องคำนึงถึงในการพิจารณา…] เจียงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น

 

“พี่ คุณต้องการให้ใครบางคนเพื่อหาวิธีการรักษาแบบธรรมชาติโบราณสำหรับคุณเพื่อรักษาความเจ็บป่วยของพ่อจริงๆหรอ?” หวังซิยองรู้สึกอึ้งกับเจตนาของพี่ชาย

 

“อะไรคือรักษาแบบธรรมชาติโบราณ คุณรู้ได้อย่างไรว่าแพทย์แผนจีนจะไม่สามารถแก้ไขปัญหาที่ยาทางตะวันออกแก้ไม่ได้!” ใบหน้าของหวังซิยองแดงขณะที่เขามองดูอย่างไม่พอใจที่น้องสาวของเขา

 

หวังซิยองได้ตระหนักว่าตอนนี้เขาไม่ได้ประมวลผลคำพูดก่อนที่พวกมันจะออกมา แต่ถ้าเขายอมรับผิดแล้วเขาจะเสียหน้าต่อหน้าทุกคน

 

หมอยังยิ้มเบี้ยว เขาเคยศึกษาแพทย์แผนจีนมาก่อนขณะที่เขารู้ว่าขณะนี้ยาจีนไม่สามารถแก้ไขได้

 

“อะแฮ่ม ผมคิดว่าผมสามารถลอง”

 

ทั้งห้องพักเงียบ

 

เจียงเฉินคาดการณ์ถึงปฏิกิริยานี้แล้วขณะที่เขาไม่ได้ตกใจมากนัก เขายังคงรักษาความสงบของเขา

 

ใครคิดว่าทำตัวอวดดีจะไม่ดี?

 

"เป็นไปไม่ได้!" หมอที่ถูกคนดึงคอเสื้อ เปิดปากอย่างไม่เชื่อ เขามองไปที่เจียงเฉินด้วยความกังขา “ถ้าใครบางคนสามารถรักษาโรคพิษสุนัขบ้าได้นั่นก็เพียงพอที่จะชนะรางวัลโนเบลได้”

 

“แย่มากที่ผมไม่สนใจชื่อเสียง” เจียงเฉินยักไหล่ขณะที่มองไปที่หวังซิยอง “แน่นอนว่าผมต้องการให้คุณจ่ายอะไรให้ผม ผมมีบริษัทของตัวเองดังนั้นผมจึงไม่ต้องการเงิน ขณะที่ทำไมผมถึงช่วยคุณ มันเป็นเพราะผมมีพ่อเช่นกัน”

 

หวังซินหรานมองอย่างสงสัยไปที่เจียงเฉิน แตกต่างจากพี่ชายที่ไร้ความสามารถของเธอแล้วเธอเป็นนักเรียนชั้นนำของมหาวิทยาลัยหวังไห่ แม้ว่าเธอจะศึกษาสื่อซึ่งไม่เกี่ยวกับการแพทย์ แต่เธอก็ยังมีสามัญสำนึกพื้นฐาน

 

“คุณสามารถรักษาพ่อของผมได้? ให้ผมพูดตรงไปตรงมา พ่อของผมคือเลขาธิการใหญ่ของเมืองหวังไห่ (ถือว่าเป็นบุคคลที่มีอธิพลมากที่สุดในรัฐบาลแห่งเมือง) ถ้าคุณ...”

 

“ผมเข้าใจอารมณ์ของคุณต่อพ่อของคุณแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าผมต้องยอมรับความกังขานี้ ถ้าคุณเลือกที่จะไม่เชื่อแค่พูดไม่” เจียงเฉินส่ายหัว “ผมทำอย่างนี้จากหัวใจที่ดีของผมและผมไม่ต้องการให้คุณจ่ายให้ผม แต่ผมหวังว่าคุณจะรู้ว่าขั้นตอนทางการแพทย์มาตรฐานไม่สามารถรักษาโรคพิษสุนัขบ้าได้”

 

เมื่อเขาพูดเสร็จแล้วเจียงเฉินมองไปที่หวังซิยอง

 

หวังซิยองยกคิ้วขึ้นด้วยความคิดลึกๆ

 

[เราควรจะลองมันไหม?]

 

คำพูดของน้องสาวและหมอยังทำให้เขาลังเลใจ เกิดอะไรขึ้นถ้าเจียงเฉินเป็นคนพูดเท็จและฆ่าพ่อของเขา...

 

รอก่อนแม้ว่าเขาจะไม่รักษาแต่โรคพิษสุนัขบ้าก็เป็นโรคที่รักษาไม่หาย!

 

แทนที่จะรอความตายทำไมไม่ลอง เขาคิดเกี่ยวกับมันก่อนที่จะตัดสินใจในการเล่นพนัน

 

เขาเป็นคนที่ห่วงใยพ่อแม่มากๆ เนื่องจากเหตุผลที่เขาสามารถทำอะไรต่างๆอย่างประมาทในหวังไห่ได้เนื่องจากอิทธิพลของพ่อของเขา ถ้าพ่อของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อปกปิดสำหรับเขาแล้วเขาจะตายไปหลายครั้งแล้ว

 

“ผมเชื่อคุณ ผมหวังว่าสิ่งที่คุณพูดจะเป็นความจริง” หวังซิยองพยักหน้าด้วยความจริงใจ จากนั้นเขาก็จ้องเจียงเฉินอย่างจริงจัง “ถ้าคุณรักษาพ่อของผมได้จริงๆ แม้ว่าถ้าคุณจะไม่ยอมรับความโปรดปรานของผมแล้วผมจะกำจัดขยะให้คุณ”

 

[พึซ ทมำไมเสียงเหมือนใครบางคนจากแก๊ง คุณเป็นทหารจริงๆใช่ไหม?]

 

“ผมไม่จำเป็นต้องมีใครกำจัดขยะให้ผมแต่เพื่อนไม่ได้ฟังดูแย่นัก” เจียงเฉินหัวเราะอย่างเฉยเมยและเดินผ่านหวังซิยองก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องคนไข้

 

หวังซิยองหยุดชั่วคราวสักครู่ก่อนที่เขาจะยิ้ม

 

[อืมม? ชายคนนี้ดูน่าหลงใหล]

 

เขาเป็นที่รู้จักสำหรับความประมาทของเขาในเมืองหวังไห่ เขาไม่กลัวอะไรเลย เนื่องจากเขาเป็นผู้บัญชาการกองทัพและบิดาของเขายังเป็นนักการเมืองระดับชาติซึ่งถือเป็นผู้บัญชาการที่สองในรัฐบาลกลาง ตัวอย่างกางเกงผ้าไหม(เป็นการเรียกเด็กของผู้นำที่มีอิทธิพลที่ก่อเริ่องให้เกิดความเสียหาย) ไม่มีใครสามารถแข่งกับเขาได้ แม้ว่าเขาจะสร้างส่วนแบ่งที่ยุติธรรมของเขาจากความประมาทแต่เขาก็ยังคงมีหลักการของตัวเอง มันอาจได้รับอิทธิพลจากนวนิยายวูซูที่เขาอ่าน

 

เขายังมีลักษณะอีกอย่างหนึ่งซึ่งก็คือการเป็นเพื่อนกับคนที่มีความสามารถ แน่นอนว่าพวกเขาส่วนใหญ่เป็นกลุ่มที่รู้จักการต่อสู้ ดังนั้นเขามีเพื่อนที่บ้าบิ่นมากเช่นกัน

 

เนื่องจากเขาเชื่อในวูซูแล้วเขาจึงต้องการรับเคล็ดลับจากผู้เชี่ยวชาญและบ่มเพาะจิตวิญญาณของเขาเพื่อฝึกฝนเทคนิคภายใน ด้วยเหตุนี้น้องสาวของเขาจึงวิพากษ์วิจารณ์เขาถึงการอ่านนวนิยายแฟนตาซีมากเกินไปและบิดเบือนความเป็นจริง

 

“สิบนาที ให้สิบนาที ผมหวังว่าจะไม่มีใครขัดจังหวะผม”

 

เจียงเฉินทิ้งคำพูดเหล่านั้นไว้ก่อนที่เขาจะล็อกประตูด้านหลังของเขา รูปลักษณ์ของเขาดูลึกลับ

 

ทิ้งให้คนทั้งหมดตกตะลึง