ตอนที่แล้วตอนที่ 246: ชำระความแค้นเก่า (1)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปตอนที่ 248: เครื่องมือเวทมนต์ (1)

ตอนที่ 247: ชำระความแค้นเก่า (2)


"เพียงแค่กลับมาแบบเป็นๆก็พอ ข้าไม่เคยไปโอแมนดิส ถ้าเป็นไปได้ก็บันทึกข้อมูลโดยใช้ลูกคริสตัลแล้วนำมันกลับมาให้ข้า" ชิวาพึมพำในขณะที่เขาเริ่มวาดรูนอีกครั้ง

แสงจากกล้องดูดาวจางหายไปในขณะที่ชิวาตัดการเชื่อมต่อ แองเจเล่เอากลับไปที่ลิ้นชักอย่างระมัดระวัง

"ข้าต้องทำให้แน่ใจว่าคนในอาณาเขตของข้าอยู่อย่างสงบ" เขาเดินไปที่หน้าต่างและมองลงไป แนนซี่และยามหลายคนกำลังคุยกัน

รูนสื่อสารที่เขามอบให้พ่อมดคนอื่นหรือพ่อมดฝึกหัดจะไม่หายไปตราบเท่าที่เขายังมีชีวิตอยู่ดังนั้นจะไม่มีคนบุกรุกอาณาเขตของเขาในขณะนี้

ชิวา กาวและคนอีกหลายคนที่เขารู้จักสามารถจัดการเรื่องสำคัญในอาณาเขตของเขาได้ถ้าเขาขอ นั่นเป็นประโยชน์อย่างหนึ่งในการมีเพื่อนในโนล่า

อย่างไรก็ตาม มีองค์กรอีกองค์กรหนึ่งที่เขาต้องจัดการ

แองเจเล่หรี่ตา

เขาแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับองค์กรของวิส แม้ว่าพวกเขาจะทำธุรกิจด้วยกันเป็นเวลานานแต่เขาก็ไม่เคยรู้ชื่อขององค์กรนี้

องค์กรของวิสได้เสนอตำแหน่งให้เขาในแผนกยาของพวกเขาแต่ถ้าแองเจเล่ตัดสินใจที่จะไปโอแมนดิสเขาก็ต้องทำให้แน่ใจว่าองค์กรลึกลับนี้จะไม่ตามล่าเขา

วิสได้ช่วยเขาอย่างมากก่อนที่เขาจะก้าวสู่ขั้นของเหลวและองค์กรก็มอบใบคริสตัลอันล้ำค่ามากมายให้เขา แองเจเล่กังวลว่าถ้าเขาไม่ชดใช้พวกเขากลับองค์กรจะโจมตีเขาและคนใกล้ตัวเขา

แองเจเล่จะต้องทำให้แน่ใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างต้องถูกจัดการ

มันเป็นไปได้ที่องค์กรที่มีอำนาจจะลบเขาออกจากทีมไปโอแมนดิส

นอกจากนี้เขาก็ไม่ได้ติดต่อกับวิสมาสักพักหนึ่งแล้ว

*****************************

ในทะเลของต้นเมเปิลแสงแดดยามเที่ยงได้ส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบเมเปิลส่องลงไปบนพื้นดิน

ระหว่างต้นไม้เหล่านั้นมีทะเลสาบขนาดเล็กและใบไม้ที่มีสีแดงเปลวเพลิงที่แสงสะท้อนอยู่บนผิวของมัน ตรงกลางของทะเลสาบมีพื้นที่ขนาดเล็กที่มีบ้านไม้สีน้ำตาลถูกสร้างขึ้น ไม่มีเส้นทางใดที่จะนำไปสู่บ้านจากรอบๆทะเลสาบและมันเพียงตั้งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ

มีสายลมเบาๆพัดผ่านต้นเมเปิล ใบไม้แห้งบางใบได้ตกลงบนผิวน้ำทำให้เกิดระลอกคลื่น

มีชายหนุ่มผมสีน้ำตาลกำลังเดินมาทางทะเลสาบอย่างช้าๆ

ดวงตาของเขาล้อมรอบไปด้วยแสงสีทองและมีแสงแวววาวสีเงินอยู่บนผิวหนังของเขา

ชายคนนี้เงยหน้าขึ้นและรูนเรเว็นสีดำก็กะพริบบนเล็บนิ้วกลางของเขา รูนปลดปล่อยแสงสีแดงที่อ่อนโยนและมันก็แทบจะไม่สามารถมองเห็นได้ในแสงแดด

"ชื่อกรีน" ชายหนุ่มพูดเสียงเบา

มีเถาวัลย์สีเขียวจำนวนมากออกมาจากโคลนสีแดงทันทีที่เขาพูดจบ

เถาวัลย์ได้บิดไปมาและเคลื่อนย้ายไปทางบ้านไม้ตรงกลางของทะเลสาบสร้างเป็นเส้นทางให้เขาเดิน

แองเจเล่ก้าวขึ้นไปบนสะพานเถาวัลย์อย่างสงบและมุ่งหน้าไปที่บ้านไม้

แอ๊ดด

ประตูมันถูกเปิดด้วยตัวเองเมื่อแองเจเล่เข้าไปใกล้

เขาเข้าบ้านและปิดประตู

มันเป็นสถานที่เล็กๆ มีเพียงโต๊ะไม้สีน้ำตาลและเก้าอี้สองตัว ไม่มีไม้อยู่ในเตาผิงที่ผนังและเครื่องประดับในบ้านก็มีเพียงพวงหรีดแห้งๆ

ภายใต้แสงสลัวแองเจเล่เห็นคนในชุดคลุมดำ เขาสวมฮู้ดคลุมศีรษะ

"กรีน ยินดีต้อนรับสู่สถานที่ของข้า"

แองเจเล่เดินไปที่โต๊ะและนั่งลงฝั่งตรงข้าม

"วิสไปไหน"

"เขาตาย" ชายคนนั้นตอบด้วยเสียงผู้ชายแหลมสูง

"ตาย" แองเจเล่ตกใจ "เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น"

"ได้สิ เขาถูกฆ่าระหว่างการทำภารกิจ มันเป็นอุบัติเหตุ คู่ต่อสู้ของเขาแข็งแกร่งกว่าที่เขาคิด" ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและเอาฮู้ดออก หัวของเขาเป็นเรเว็น

ขนสีดำ ดวงตาสีดำและร่างมนุษย์ มนุษย์เรเว็นล้อมรอบไปด้วยออร่าลึกลับ

มนุษย์เรเว็นส่ายหัวเล็กน้อย เสียงของเขาฟังเหมือนมนุษย์ผู้ชาย

"นั่นมัน....น่าเศร้า วิสได้ช่วยข้าไว้มาก นักเรียนของเขาเป็นอย่างไร" แองเจเล่ถาม

"ใครจะรู้ พวกเขากำลังปฏิบัติภารกิจเพื่อแก้แค้นให้อาจารย์ของพวกเขา กลับมาแบบเป็นๆหรือไม่ก็ตายในภารกิจ มันมีแค่สองทางเลือกเท่านั้น"

"แล้วตระกูลของเขาเป็นอย่างไร"

"ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง องค์กรของเราจะดูแลตระกูลของพ่อมดที่ตายเป็นเวลา 200 ปี ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น" มนุษย์เรเว็นอธิบายเสียงเบา

"ฟังดูดี" แองเจเล่พยักหน้า

"แล้วเจ้าเป็นตัวแทนคนใหม่ใช่ไหม ข้าควรเรียกเจ้าว่าอะไร" แองเจเล่อยากจะบอกวิสว่าเขาตัดสินใจที่จะไปโอแมนดิสแต่มันดูเหมือนว่าแผนแรกของเขาต้องเปลี่ยน

"ชื่อของข้าคือโนวิ เจ้าเรียกข้าว่าเรเว็นก็ได้" มนุษย์เรเว็นตอบอย่างสงบ "ข้ามาแทนที่วิส เจ้ามาที่นี่เพื่อแจ้งให้เราทราบว่าเจ้าจะไปที่สำนักงานใหญ่ของหอคอยหกวงแหวนใช่ไหม"

"เจ้ารู้อยู่แล้ว" แองเจเล่ตกใจชั่วครู่แต่เขาก็เข้าใจสถานการณ์อย่างรวดเร็ว "อย่าบอกข้านะว่าเจ้าช่วยแอนเดอร์เพื่อมอบตำแหน่งให้ข้าโดยที่เขาไม่รู้...."

"เจ้าฉลาด สำนักงานใหญ่ของเราก็อยู่ในโอแมนดิสด้วยเช่นกัน"

"เจ้ายังกังวลเกี่ยวกับอาณาเขตของเจ้าและคนที่ใกล้ชิดกับเจ้าใช่ไหม"

"ใช่ เจ้าพูดถูก" แองเจเล่พยักหน้าในขณะที่เขาไม่มีอะไรต้องซ่อน

"พ่อมดเป็นคนเห็นแก่ตัว มันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะรักษาความสัมพันธ์ที่ยาวนาน อิซาเบลจะเปลี่ยนไป แนนซี่จะเปลี่ยนไปและข้าก็จะเปลี่ยนไป ข้าจำไม่ได้ทุกใบหน้าที่ข้าเห็นและวันหนึ่งคนรอบข้างก็จะไม่อยู่ที่นั่นเพื่อข้าตลอดไป"

"จริง ดังนั้นทางเลือกที่ดีที่สุดคือการเข้าร่วมกับเราและเราจะดูแลคนของเจ้าให้เจ้า" เรเว็นพูดเสียงเบา

"ข้าไม่ได้คาดหวังว่าสำนักงานใหญ่ของเจ้าจะอยู่ในโอแมนดิสด้วยเช่นกัน ถ้ามันเป็นอย่างนั้นข้าก็จะยอมรับข้อเสนอ" แองเจเล่ไม่ได้กังวลว่าองค์กรจะข่มขู่เขาผ่านเพื่อนของเขา พ่อมดมืดแบบไม่เคยออมชอม เขามักจะพยายามหาทางสู้กลับ

"เจ้าไม่ได้เข้าร่วมกับเราในฐานะนักสู้แต่เจ้าต้องปฏิบัติภารกิจหนึ่งให้เสร็จเพื่อแสดงให้เราเห็นว่าเจ้าเป็นพ่อมดมืดจริงๆ" เรเว็นเปิดปากและมันดูเหมือนว่าเขากำลังยิ้ม

แองเจเล่หรี่ตาแต่ยังคงสงบ "น่าสนใจ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้าเป็นพ่อมดมืด บอกภารกิจมาให้ข้าฟังแต่ข้าจะไม่ฆ่าคนอย่างไร้เหตุผล"

"ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกเตรียมไว้ให้เจ้า มันเป็นภารกิจที่ง่าย ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะสนใจ"

"หืม บอกข้ามา" แองเจเล่พยักหน้าเล็กน้อย

เรเว็นจ้องที่แองเจเล่

"ฆ่าเคราแดง"

แองเจเล่ขบปากหลังจากได้ฟังคำพูด

"เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร เคราแดงเป็นหนึ่งในสามผู้อาวุโสจากวิทยาลัยเขาวงกต เขาเป็นพ่อมดขั้นคริสตัลและเขาใกล้จะถึงระดับสองแล้ว เจ้าต้องการให้ข้าฆ่าเขางั้นหรือ"

"ไม่มีใครจะหยุดเจ้า" เรเว็นเคลียร์ลำคอ "ข้าหมายถึงไม่มีใครสามารถหยุดเจ้า"

"ทำไมเจ้าถึงแน่ใจเช่นนั้น" แองเจเล่ส่ายหัว

"ชื่อขององค์กรของเราคือหอคอยพ่อมดมืด"

แองเจเล่ก้มหน้า เขาพยายามค้นหาชื่อโดยใช้ฐานข้อมูล

"แต่ข้าจะฆ่าเขาได้อย่างไร ข้าไม่มั่นใจว่าข้าสามารถเอาชนะเขาได้ในการต่อสู้หนึ่งต่อหนึ่ง"

"เจ้าอาจจะไม่สามารถทำได้เมื่อเขาอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาถูกทรยศโดยคนของเขาและได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรง" เรเว็นหัวเราะเบาๆ

"เจ้ากำลังเตรียมทุกอย่างนี้สำหรับข้าใช่ไหม มันฟังดูเป็นไปไม่ได้"

"เจ้าจะเข้าใจเมื่อวันนั้นมาถึง"

***********************

ครึ่งเดือนต่อมา...

ภายนอกโนล่า ป่าหมอก

แองเจเล่กำลังมองต้นไม้บนหน้าผาสูง เขากำลังสวมชุดเกราะหนังสีดำ

ป่าไม่มีที่สิ้นสุด มีเพียงสิ่งเดียวที่เห็นในสายตาของเขาคือต้นไม้

มันเป็นช่วงเช้าตรู่และแสงแดดก็ยังไม่ได้ทำให้แผ่นดินอบอุ่นมากนัก

แองเจเล่เกาศีรษะและหันกลับไป

ชายผมหยิกสีบลอนด์ก้าวมาข้างหน้าและยืนข้างแองเจเล่ เขาสวมชุดนักดาบสีดำ

"ตามข้อมูลของเราเคราแดงได้รับบาดเจ็บโดยอาจารย์ใหญ่ของวิทยาลัยเขาวงกตแนรี่และเขาซ่อนตัวอยู่ในป่าข้างล่างเรา ข้าจะปล่อยให้เจ้าทำงาน" ชายคนนั้นพูดด้วยความสงบ

"เขาอยู่คนเดียวหรือ" แองเจเล่สงสัย

"ควรมีคนสองคนอยู่กับเขา ผีดิบที่เขาสร้างและหนึ่งในนักเรียนของเขา" เขาอธิบาย "เคราแดงได้ทำภารกิจล้มเหลวและสร้างความเสียหายต่อองค์กรของเขาอย่างถาวร.."

"เขาเป็นส่วนหนึ่งหอคอยพ่อมดมืดหรือ" ทันใดนั้นแองเจเล่ก็ถาม

"ไม่ แต่แนรี่เป็น"

"ดังนั้นองค์กรต้องการให้เขาไปใช่ไหม ทำไม"

ชายคนนั้นส่ายหัว "สถานการณ์มีความซับซ้อนและข้าไม่รู้ว่าจะอธิบายให้เจ้าอย่างไร เพียงแค่ไปที่นั่น มีคนอื่นๆกำลังตามล่าเขา มีพ่อมดขั้นคริสตัลที่ชื่อโอลีฟที่ต้องการให้เคราแดงตาย เขาและพ่อมดขั้นของเหลวอีกสามคนได้หาเคราแดงเป็นเวลาสี่วันแล้ว เคราแดงมีศัตรูเป็นจำนวนมากและพวกเขาทั้งหมดได้รับข้อมูลว่าเคราแดงบาดเจ็บ"

"น่าสนใจ ข้าไม่ใช่คนเดียวที่อยู่ที่นี่ใช่ไหม" แองเจเล่ถาม "ข้าคิดว่าเจ้าได้เคลียร์เส้นทางให้ข้าแล้ว"

"เจ้าไม่ได้เป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ที่นี่ เราได้พยายามเคลียร์เส้นทางให้เจ้าแต่สถานการณ์มันเปลี่ยนไป"

ชายคนนั้นเอาแผ่นสีดำออกมาจากถุงกระเป๋าและยื่นให้แองเจเล่

"เจ้าสามารถติดตามเคราแดงได้โดยใช้แผ่นนี้"

แองเจเล่มองไปที่แผ่น มันมีขนาดเท่าฝ่ามือ ผิวของมันเรียบเนียนเหมือนกระจก มีจุดสีขาวแสดงอยู่ตรงกลางและจุดสีแดงค่อยๆเคลื่อนที่ไปทางซ้าย

"ขอบคุณ" เขาจับแผ่นด้วยมือซ้ายและยกแขนขวาสร้างดาบเงินยาวในมือ

แองเจเล่ตรวจสอบจุดแดงบนแผ่นและเดินลงไปตามหน้าผา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด