ตอนที่ 23 พบเจ้าอ้วนอีกครั้ง

อุปกรณ์ระดับเหล็ก5ชิ้น มันมีเกราะสองชิ้นและดาบต่อสู้ ส่วนอีกสองคืออุปกรณ์ดำน้ำและอุปกรณ์ตรวจสอบ หลิน ฮวง ไม่รู้ว่าพวกมันใช้ทำอะไร

อุปกรณ์ทั้ง5ชิ้นล้วนถูกปิดการใช้งานและเขาไม่สามารถเปิดใช้งานมันได้ด้วยระดับความสามารถในปัจจุบันของเขา

นอกเหนือจากอุปกรณ์แล้ว หลิน ฮวง ยังได้รับคริสตัลชีวิตทั้งหมดในช่องเก็บของเสวี่ย เจี่ย

มันมีคริสตัลชีวิตทั้งหมด30ปี ที่สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินได้มากกว่า3ล้านเครดิต มันถือเป็นโชคลาภของหลิน ฮวง

ส่วนที่เหลือที่ได้จากเสวี่ย เจี่ย ดูเหมือนจะไร้ประโยชน์ ดังนั้น หลิน ฮวง จึงไม่สนใจที่จะเอาพวกมันไปด้วย

ช่องเก็บของเขามันไม่ใหญ่มากนัก มันมีขนาดเพียงสี่เหลี่ยมจัตุรัส เขาวางแผนที่จะใช้เงินเพื่อขยายช่องเก็บของในแหวนหัวใจจักรพรรดิหลังจากที่การประเมินได้จบลง

จากนั้น เขาก็นั่งลงบนไหล่ของไทแรนด์และสั่งให้มันเดินไปตามเส้นทางที่แตกต่างจากจอร์จ คัง เล็กน้อย ทั้งสองได้มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก

แม้ว่าเขาจะไม่กลัวที่ต้องสู้กับผู้คน แต่มันก็ถือเป็นเรื่องที่น่าลำบากสำหรับเขา

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับจอร์จ คัง มันได้ใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง หากเขาต้องเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้อีก เขาจะต้องใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการต่อสู้แทนการเดินทาง

ในเวลาไม่ถึง20นาที หลังจากที่พวกเขาวิ่งไปทางทิศตะวันออก มันก็มีพายุทรายขึ้นในทะเลทราย แม้ว่ามันจะไม่รุนแรง หลิน ฮวง ก็จำต้องสั่งให้ไทแรนด์เดินช้าลงขณะที่เขาใช้เสื้อของเขาปิดปากและจมูก

ภายในไม่กี่นาที หลิน ฮวง ก็เห็นใครบางคนในพายุทรายที่อยู่ไม่ไกล

คนๆนั้นดูอวบอ้วน เขามีปัญหากับการเดินด้วยขาที่สั้นของเขา

 

“ทำไมคนๆนั้นจึงดูคุ้นนัก?”หลิน ฮวง รู้สึกว่าเขาเคยเห็นชายคนนี้มาก่อน

ไทแรนด์วิ่งไปหาเขาอย่างตื่นเต้น มันคือสัญชาตญาณที่จะไล่ตามเหยื่อซึ่งอาจเป็นอาหารของมัน

“ไทแรนด์ อย่าไปรบกวนเขา ผ่านเขาไปก็พอ”หลิน ฮวง สั่ง

ไทแรนด์ที่ตื่นเต้นก็ได้สงบลงและเลิกวิ่งไปหาชายคนนั้น

 

หยิน หวางยี่ ผู้ที่กำลังดิ้นรนอยู่ในทะเลทรายได้ยินเสียงบางอย่างจากด้านหลังเขา

เขาหันกลับไปและเห็นมอนสเตอร์ทรายที่กำลังมาทางเขา และเขายังเห็นคนที่นั่งอยู่บนไหล่ซ้ายของมันอีกด้วย

เมื่อเขาสงสัยว่าเขากำลังเห็นอะไร มอนสเตอร์ทรยก็ได้เดินผ่านเขาไปและออกวิ่ง

หยิน หวางยี่ไม่ได้ตกใจ เขากลับคิดว่าชายที่นั่งอยู่บนไหล่ของมอนสเตอร์ทรายนั้นดูคุ้นเคย

ชายที่ปิดปากและจมูก สิ่งเดียวที่เขาเห็นบนใบหน้าคือดวงตา

เขาพยายามนึกถึงที่ที่เขาเคยเห็นชายคนนั้นมาก่อน

 

ไม่นานนัก เขาก็พึมพำกับตัวเอง“ดวงตาคู่นั้นมันดูคล้ายกับหลิน ฮวง หรือว่ามันจะเป็นหลิน ฮวง จริงๆ?”

 

จากนั้นเขาก็โบกมือให้มอนสเตอร์ทรายที่ยังไม่ได้วิ่งไปไกลนักและตะโกน“หลิน ฮวง รอฉันด้วย !หลิน ฮวง ฉันคือหยิน หวางยี่”

เมื่อได้ยินใครบางคนร้องเรียกชื่อเขาจากด้านหลัง หลิน ฮวง ก็หันไปมอง เขาสามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่านั่นคือใคร

หลิน ฮวง ขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นเจ้าอ้วนที่เป็นมิตรและช่างพูด

หากเขาเดินไปกับเจ้าอ้วน เขาจะต้องนั่งฟังเขาพูดทั้งวัน

แต่เจ้าอ้วนก็ได้เบี่ยงเบนไปจากเส้นทางที่ถูก หากพายุทรายไม่ได้หยุดเขาไว้ ทิศทางของเขาจะเบี่ยงเบนไปมากและนั่นจะทำให้เขาล้มเหลว

เขาส่ายหัวและยิ้ม หลิน ฮวง ได้ตัดสินที่จะให้ไทแรนด์หยุด

 

หยิน หวางยี่ เห็นว่ามอนสเตอร์ทรายได้หยุด จากนั้นเขาก็วิ่งไปหามันอย่างเร็ว หลิน ฮวง  ลงมาจากแขนของมอนสเตอร์ทรายและหยิน หวางยี่ ก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มอึดอัดใจขณะที่เขากล่าวด้วยความโล่งอก“ฮ่าๆ น้องชาย ในที่สุดฉันก็พบกับครอบครัวฉัน!ฉันคิดว่าฉันจะต้องตายในทะเลทรายแน่ๆหากฉันไม่ได้พบนาย”

“นายไม่ได้ตามส่วนที่เหลือไป?ทำไมนายถึงเดินเบี่ยงออกจากเส้นทาง?”หลิน ฮวง ไม่สนใจมิตรภาพของเขาและถามด้วยความอยากรู้

“อย่าพูดถึงมันเลย พายุทรายได้ก่อตัวขึ้นไม่นานหลังจากที่พวกเราหลับใหลในเต็นท์ พวกเขาทั้งหมดต่างวิ่งหนี ฉันโชคดีที่พบที่หลบซ่อนในตอนกลางคืน ฉันไม่สามารถบอกได้ว่าฉันอยู่ทิศไหนเมื่อฉันตื่นขึ้นในตอนเช้า”เมื่อมองไปยังใบหน้าของเจ้าอ้วน หลิน ฮวง ก็รู้ว่าเขาพูดความจริง

“น้องชาย ฉันไม่รู้ว่านายคือผู้ควบคุม มันเจ๋งมากที่นายมีมอนสเตอร์ทรายเป็นพาหนะ!”เจ้าอ้วนทำหน้าน่าสงสาร“นายจะช่วยพาฉันไปด้วยได้ไหม?นายคงไม่อยากให้พี่ชายของนายตายในสถานที่ที่น่าอดสูนี่ใช่ไหม?”

“นายจะไม่ตาย นายสามารถกดปุ่มฉุกเฉินได้เสมอ”หลิน ฮวง ตอบอย่างจริงจัง

“ฉันไม่สามารถทำมันได้ หากฉันทำ มันไม่ได้หมายความว่าฉันได้ยอมแพ้การประเมิน?”

“การประเมินมันสำคัญกว่าชีวิตนาย?”หลิน ฮวง เลิกคิ้วขึ้น

“แน่นอน การประเมินมันสำคัญมาก!”เจ้าอ้วนกล่าวอย่างมั่นใจ

 

เมื่อเห็นเจ้าอ้วนยืนยัน หลิน ฮวง ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

 

“ฉันสามารถพานายไปได้ แต่ฉันมีคำขอ”หลิน ฮวง ยกนิ้วมือขึ้นอย่างจริงจัง

“แน่นอน!ฉันจะทำทุกอย่าง ตราบเท่าที่มันไม่ใช่การมีเพศสัมพันธ์กับนาย!ฉันยังคงบริสุทธิ์ ฉันจะต้องเก็บความบริสุทธิ์ของฉันไว้เพื่อภรรยาในอนาคต!”เจ้าอ้วนกล่าวอย่างจริงจัง

“เงียบไปเลย!มองไปยังร่างอ้วนๆของนาย มันน่าขยะแขยงสิ้นดี!”หลิน ฮวง เตะใส่เขา

“นายรู้อะไรไหม?ฉันมีเสน่ห์ สาวๆต่างรักฉัน ฉันอบอุ่นมาก!”เจ้าอ้วนหลบการเตะของหลิน ฮวง ขณะที่อธิบาย

“เอาละ ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกต่อไป เวลาของฉันมีน้อย เงื่อนไขมันง่ายมาก เมื่อฉันถามนายต้องหุบปาก หุบปาก”หลิน ฮวง ไม่อาจทนเจ้าอ้วนได้อีกต่อไป หากเขาไม่ตั้งเงื่อนไขนี้ขึ้น เขาอาจจะรำคาญจนตาย

“มีอะไรผิดงั้นหรอ ทำไมนายถึงไม่ให้ฉันพูดกัน?”เจ้าอ้วนหงุดหงิด แม้ว่าจะมีมอนสเตอร์ทราย การเดินทางก็จะต้องใช้เวลาอย่างน้อยสามวัน เขาจะตายหากเขาไม่ได้พูดสิ่งใด

“ช่างมันเถอะ”

หลิน ฮวง หันหลังกลับและเดินหนีแต่เจ้าอ้วนกลับคว้าแขนเขา“เอาละ ฉันยอมแพ้ ฉันสัญญา”

“งั้น  นับจากนี้ไป...”หลิน ฮวง หันกลับมาและทำท่ารูดซิบปิดปาก

เจ้าอ้วนงง“มันหมายความว่าอะไร?”

“นั่นหมายความว่าให้นายหุบปาก!”หลิน ฮวง ลืมไปว่านี่ไม่ใช่โลก มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เจ้าอ้วนจะไม่เข้าใจความหมายของท่าทาง

 

เจ้าอ้วนปิดปากของมันและโบกมือให้หลิน ฮวง

 

“เอาละ ไทแรนด์ เอาเขาขึ้นมาบนไหล่ขวาของแก”ไทแรนด์ไม่ได้อ่อนโยนกับเจ้าอ้วนเหมือนหลิน ฮวง  มันเลือกที่จะคว้าเข็มขัดของเจ้าอ้วนจากด้านหลัง

 

ขณะเดียวกัน มันก็ให้หลิน ฮวง ขึ้นมาบนฝ่ามือมัน และวางเขาบนไหล่

เมื่อมองไปยังท่าทางที่แตกต่าง เจ้าอ้วนก็ร้องตะโกน “ฉันต้องการที่จะประท้วงเรื่องความแตกต่าง มันสมควรจะเท่าเทียมกัน...”

 

หลิน ฮวง ได้ทำท่าให้เขาปิดปากอีกครั้ง

เจ้าอ้วนตระหนักได้ว่าเขาสื่อถึงอะไร จากนั้นเขาก็ปิดปากและนั่งลงเงียบๆ

 

หลังจากที่หลิน ฮวง นั่งลง เขาก็ตบบ่ามอนสเตอร์ทราย “ไปกันเถอะ!”

 

มอนสเตอร์ทรายได้ยืนขึ้นและเดินไปทางทิศตะวันออกด้วยก้าวที่ใหญ่...