บทที่ 14 คืนชีพวิญญาณบรรพบุรุษแห่งปีศาจ!

ศิษย์ของนิกายฯมีโอกาสเพียงหนึ่งครั้งในแต่ละเดือนเพื่อเข้าไปในซากปรักหักพังนั้นได้ ดังนั้นจึงมีผู้คนนับพันที่ติดอยู่ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยปีศาจร้ายนี้ มันเป็นหายนะที่เกิดกับเหล่าศิษย์ทั้งหลาย ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาพวกเขาให้สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ฝึกฝน และแม้ว่าบางครั้งอาจจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่ก็ตามที เนื่องจากว่าทางนิกายฯได้ละเลยและมิได้ให้ความสำแก่สถานที่นี้สักเท่าใดนัก!

เหล่าศิษย์ที่เข้ามาในสถานที่ซากปรักหักพังแห่งนี้เพื่อหาประสบการณ์ซึ่งไม่มีใครสามารถคาดการณ์ได้ว่าเรื่องต่างๆจะตกไปเป็นภัยพิบัติอย่างรุนแรงถึงเพียงนี้ ทำให้เหล่าศิษย์บนทั้งหลายกลายเป็นเหยื่อของปีศาจร้าย....

ภายในรัศมีร้อยลี้ที่มีเหล่าศิษย์นับพันที่วิ่งวนไปมากระเสือกกระสนเพื่อหาทางหลบหนี หลายคนรวมตัวกันเป็นกลุ่มเพื่อต่อต้านและต่อสู้กับเหล่าปีศาจ ขณะที่บางคนวิ่งหนีและพยายามหาที่ปลอดภัยซ่อนตัวอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง ภายหลังจากคลื่นของปีศาจที่กวาดไปมาเพื่อค้นหาคนที่หลบซ่อน!

เหล่าศิษย์นับไม่ถ้วนถูกจับกุมโดยพวกปีศาจ แขนทั้งสองของพวกเขาถูกผูกติดอยู่กับเสาราวกับหมูที่เตรียมไว้พร้อมสำหรับการเชือด การเคลื่อนไหวของพวกเขาไร้ซึ่งกำลังแม้แต่จะขยับกาย เสาแต่ละต้นถูกนำโดยปีศาจสองตัวแบกไว้บนบ่าของพวกมัน ขณะที่พวกมันพาพวกนักโทษไปโดยมิมีใครล่วงรู้ได้ว่าพวกมันกำลังมุ่งหน้าไปที่ใด .....

และมีเหล่าศิษย์อีกไม่น้อยที่ต้องสังเวยชีวิตระหว่างการต่อสู้!

และอีกนับหมื่นของเหล่าปีศาจในซากปรักหักพังที่รีบวิ่งออกจากรังของพวกมัน และพวกมันสามารถมองเห็นได้ทุกพื้นที่ภายในรัศมีหนึ่งร้อยลี้ จึงทำให้พื้นที่ของเหล่าศิษย์ของนิกายฯ ค่อยๆลดลงเหลืออยู่เพียงแค่บนยอดของหุบเขาซึ่งเป็นที่ตั้งของนิกายเท่านั้น!

"ในสมัยโบราณมนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ต่ำต้อยที่สุด พวกเขาเป็นเสมือนสัตว์สองเท้าที่อยู่ภายใต้อำนาจของเผ่าพันธุ์ปีศาจ พวกเขาเป็นเพียงเครื่องสังเวยและสัตว์เลี้ยงที่ใช้เป็นเครื่องสักการะบูชาเท่านั้น!

ในขณะที่เหล่าปีศาจทั้งหลายกำลังหัวเราะเยาะมนุษย์อยู่นั้น ซึ่งคลื่นพลังเสียงหัวเราะของพวกมันนั้นสามารถทะลุทะลวงไปถึงแก้วหูของเหล่าศิษย์ที่ถูกคุมขังทุกคนไม่ว่าจะปิดหูสักเพียงใดก็ตาม!

"จงมัดมันไว้กับกับเสาและจงย่างพวกมัน....มันจะเป็นอาหารอันโอชะของเรา!

ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!"

"และจงแทงพวกมันเพียงครั้งเดียว และปล่อยให้เลือดของพวกมันค่อยๆไหลเติมลงไปในกระถางวิญญาณของบรรพบุรุษเราให้เต็ม ให้วิญญาณบรรพบุรุษของพวกเราได้ลิ้มลองรสชาติของเลือดมนุษย์อันแสนหวาน!ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! "

"บรรดาสัตว์เลี้ยงต้อยต่ำเยี่ยงนี้กล้าที่จะทรยศต่อเรากดขี่ข่มเหงพวกเรา ถึงเวลาแล้วที่พวกมนุษย์หน้าโง่อย่างพวกเจ้าจะได้รู้แจ้งเสียทีว่าใครเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของสวรรค์และโลกอย่างแท้จริง!"

-----------------------------------

ส่วนซ่งหยู, หลานหยู, เฉิงฉาน และส่วนที่เหลือก็ยังคงเกาะกลุ่มกันอยู่ พวกเขาพบกลุ่มปีศาจอีกหลายครั้ง

จากร้อยคนตอนนี้เหลือน้อยกว่ายี่สิบคนเท่านั้น ตอนนี้ส่วนที่เหลือถูกจับตัวไป หรือแม้กระทั่งโดนสังหารโดยเหล่าปีศาจ มีผู้บาดเจ็บเป็นแผลฉีกขาดเหวอะหวะไปทั่วร่างกายของพวกเขาจากการโดนคมเคียวของปีศาจตั๊กแตน แม้แต่สามคนที่แข็งแกร่งที่สุดคือ ซ่งหยู, หลานหยู,

เฉิงฉาน ก็ไม่ค่อยรู้สึกดีนัก และเกือบจะถูกสังหารโดยปีศาจในระหว่างการต่อสู้อยู่หลายต่อหลายครั้ง

ซ่งหยูได้โยนโครงกระดูกปีศาจออกไปในระหว่างการต่อสู้เพราะมันหนักเกินไป และเขาไม่สามารถจะต่อสู้ได้อย่างมีประสิทธิภาพในขณะที่แบกมันไว้ที่หลัง ในการต่อสู้นั้นเขาใช้เคียวทั้งสองข้างของปีศาจที่มีใบมีดขนาดใหญ่ที่ส่องประกายด้วยแสงป็นอาวุธโลหะในการต่อสู้พวกมัน!

ทั้งสองเคียวที่มีความยาวถึงแปดฟุตของมันนั้น แม้ว่าจะไม่ใช่อาวุธวิญญาณ แต่ก็เป็นผลเมื่อซ่งหยูได้ควบคุมมันใบพัดเหล็กกล้าสีดำได้ดี และใช้โบกไปมาดั่งเช่นสายลมที่พัดโบกกวัดแกว่งตัดผ่านร่างของพวกมันทีละตัวโดยยากที่พวกมันจะต่อต้านได้!

แต่ทว่า.....เหล่าปีศาจก็มีจำนวนมากเกินไป นอกจากนี้ปีศาจที่กลายพันธุ์แล้วยังมีอยู่ในตัวเลขที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบจะกลายพันธุ์เต็มจำนวนของพวกมันทั้งหมด!

แม้ซ่งหยูจะเกือบตายมาหลายต่อหลายครั้งในการเผชิญหน้ากับปีศาจกลายพันธุ์ แต่มันก็แค่ปีศาจกลายพันธุ์ระดับต่ำที่สุดในซากปรักหักพังนี้เท่านั้น สถานะของพวกมันต่ำกว่าเมื่อเทียบกับปีศาจแมงมุม ปีศาจที่วิวัฒนาการจากเผ่าพันธุ์อื่น ๆ มีพลังที่แข็งแกร่งกว่าปีศาจกลายพันธุ์นั่นเอง!

การกลายพันธุ์ของเผ่าพันธุ์ปีศาจอื่น ๆ มีความแข็งแกร่งบางส่วน ขนของพวกมันนั้นทำจากทองคำแท้

ซึ่งมีคมและแข็งแกร่งยิ่งนัก บางส่วนของพวกมันนั้นยากที่จะทำลายได้ โครงกระดูกที่ทำจากโลหะที่ป้องกันร่างกายเสมือนเกราะหนา และพวกมันทั้งหมดก็มีพลังอย่างไม่น่าเชื่อ!

หลังจากผ่านหตุการณ์การต่อสู้ทั้งหมดเฉิงฉานและคนอื่นๆก็เห็นถึงความแข็งแกร่ง และความกล้าหาญของซ่งหยู ดาบอัสนีเองก็แข็งแกร่งขึ้นมากกว่าของคนอื่นจึงทำทำเป็นที่อิจฉาอยู่ไม่น้อย...

นอกจากนี้ซ่งหยูยังสามารถใช้ดาบอัสนีควบคุมใบพัดเหล็กของเจ้าปีศาจตั๊กแตนได้เป็นอย่างดี เมื่อใดก็ตามที่เขาพบเจอกับปีศาจร่างของพวกมันซากศพของพวกมันก็จะกระจัดกระจายเกลื่อนอยู่กับพื้น ซ่งหยูมีความแข็งแกร่งกว่าหลานหยูในการควบคุมอาวุธวิญญาณอย่างเห็นได้ชัดเจน ซึ่งเป็นที่น่าแปลกใจสำหรับคนอื่นๆ

อย่างไรก็ตามสถานการณ์กำลังทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จำนวนปีศาจที่กลายพันธุ์ก็ได้เพิ่มจำนวนมากขึ้น แม้แต่ซ่งหยูที่มีพละกำลังมหาศาลแต่เขาก็ไม่สามารถรับมือได้กับปีศาจที่กลายพันธุ์เช่นนี้เพียงคนเดียวได้ ส่วนคนอื่นๆ ก็ยังคงประหลาดใจมากสำหรับพลังที่แท้จริงของเขา แต่ในขณะนี้พวกเขายังคงกังวลมากขึ้นเกี่ยวกับสถานการณ์ของพวกเขาในขณะนี้อยู่ดี....

"แต่ถ้าไม่มีใครสามารถที่จะออกจากสถานที่นี้ไปได้ทางนิกายฯจะสังเกตเห็นความผิดปรกติแล้วอาจจะมาตรวจสอบสถานการณ์ที่นี่ก็เป็นได้ แต่! จะใช้เวลาเท่าใดกัน? แล้วพวกเราจะมีชีวิตอยู่ถึงวันนั้นหรือ?"

หลานหยูให้กำลังใจคนอื่น ๆ ว่า "เราต้องอดทนอีกสักสองหรือสามวันหากเรายังไม่กลับไป แล้วจะมีคนมาช่วยเหลือเราที่นี่แน่นอน!"

"สองหรือสามวัน? ข้าเกรงว่ามันจะนานเกินไป "

เฉิงฉานเงยหน้าขึ้นมองด้วยรอยยิ้ม และยกศีรษะขึ้นสู่ท้องฟ้า ขณะนี้เหล่าฝูงปีศาจเหยี่ยวกำลังลาดตระเวนอยู่บนท้องฟ้าเต็มไปหมดด้วยดวงตาราวกับว่าพวกมันกำลังมองเหยื่ออันโอชะก็ไม่ปาน เขากล่าวว่า"ศิษย์พี่ปีศาจเหยี่ยวเต็มไปหมดและกำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ หากเราโชคดีคงจะยืดเวลาได้อีกสักหนึ่งหรือสองชั่วยามเท่านั้น!"เฉิงฉานกล่าวอย่างสิ้นหวัง

ศิษย์หญิงคนหนึ่งถอนหายใจ "คงจะดีถ้ามีใครสามารถหลบหนีจากที่นี่และรายงานเรื่องนี้กับท่านอาจารย์ได้!"

ซ่งหยูหลับตาลงและเข้าสู่ห้วงมหาสมุทรแห่งจิตและถามซินหวงว่า"ซินหวงเจ้ามีวิธีที่จะออกไปจากที่นี่หรือไม่?"

"มีปีศาจอยู่ที่นี่มากเกินไปแทบไม่มีโอกาสที่จะออกจากที่นี่ได้เลย!" ซินหวงกล่าว

ซินหวงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า"นอกจากนี้ข้ายังได้กลิ่นไอของจ้าวแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจ มันมีพลังกำลังมหาศาจไม่มีทางที่พวกเจ้าจะต่อกรกับมันได้เลย และข้ายังรู้สึกอีกว่ามีความลับบางอย่างอยู่ที่สถานที่แห่งนี้มันครอบงำไปด้วยกลิ่นไอปีศาจและความชั่วร้าย!"

"จ้าวแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจเช่นนั้นหรือ?"

ซ่งหยูรู้สึกสะพรึงกลัวเมื่อได้ยินคำกล่าวจากซินหวงถึงจ้าวแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจ หากเปรียบเทียบกับผู้บ่มเพาะระดับสูงสุดของนิกายนั้นคงแตกต่างกันราวกับสวรรค์และโลกและในตอนนี้ยังมีบางอย่างกำลังค่อยๆ เคลื่อนไหวอยู่ภายใต้สถานที่อาถรรย์แห่งนี้อย่างช้าๆ!

นอกจากจ้าวแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจแล้ว ณ ที่แห่งนี้มีกลิ่นไอบรรพบุรุษแห่งความชั่วร้ายแอบแฝงอยู่ และมันอาจจะมีพลังบางอย่างที่น่ากลัวซ่อนอยู่ที่นี่เช่นกัน!

ซึ่งมันอาจจะแข็งแกร่งกว่าจ้าวแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจเสียอีก ราวกับว่ามันมีอะไรบางอย่างที่สะกดมันไว้ใต้พิภพ ทำให้พวกมันต้องจมอยู่กับความมืดมิด หรือกำลังหลับไหลอยู่อย่างเงียบๆต้พิภพในรัศมีของถ้ำอาถรรพ์แห่งนี้!

ซินหวงได้ตตรองดูอย่างถี่ถ้วนและกล่าวว่า"ข้ามองเห็นจ้าวแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจกำลังเตรียมพร้อมที่จะเริ่มพิธีบูชายัญที่ยิ่งใหญ่ มันพยายามจะปลุกจิวิญญาณบรรพบุรุพที่กำลังหลับไหลของมันให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง!

ข้าไม่อาจนึกเลยว่าหากพวกมันตื่นขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะก็โลกนี้ต้องพบกับหายนะครั้งใหญ่เป็นแน่!

เจ้าเองก็มีสายเลือดของเผ่าสวรรค์ข้าสามารถควบคุมร่างของเจ้าแล้วนำเจ้าออกจากที่นี่แต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เจ้าจะว่าอย่างไร?"!

ซินหวงขณะยืนอยู่บนเปลวไฟเขากล่าวต่อว่า"ตอนนี้พลังข้าไม่แข็งแกร่งเหมือนดังก่อน อีกทั้งข้าก็ยังไม่พบผู้สืบทอดที่เหมาะสม แต่ก็ยังมีศิษย์ในนิกายฯอีกจำนวนมากที่ข้ายังต้องค้นหาพวกเขาเหล่านั้น...ดังนั้นในขณะที่จะหลบหนีออกไปจากที่นี่ข้ามีแผนจะปลดปล่อยวิญญาณปีศาจของเผ่าสวรรค์ที่ถูกสะกดไว้ภายใต้นิกายฯนี้เช่นกัน เหล่าวิญญาณปีศาจของเผ่าสวรรค์มีพลังที่แข็งแกร่งกว่าบรรพบุรุษแห่งเผ่าปีศาจยิ่งนัก! พวกมันสามารถสังหารเหล่าปีศาจในซากปรักหักพังนี้ให้หมดสิ้นลงได้....จากนั้นเราก็จะสามารถหลบหนีออกมาได้อย่างแน่นอน!"

"เจ้าจะควบคุมร่างของข้างั้นรึ! ข้าคงยอมมิได้!"

ซ่งหยูรู้สึกสะท้อนใจกับความคิดที่น่าสะพรึงของซินหวง ซึ่งมันเป็นวิธีที่อันตรายกว่าที่คิดไว้มากหากปีศาจทั้งสองเผ่าพันธุ์ถูกปลุกให้คืนชีพขึ้นมาแล้วโลกนี้จะพบกับภัยพิบัติที่ร้ายแรงสักเพียงใดกัน!

"ถ้าเช่นนั้น! หากเจ้ากำลังจะถูกสังหารจริงๆข้าจะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวใดๆทั้งสิ้น!ซินหวงตะโกนใส่ซ่งหยูในห้องมหาสมุทรแห่งจิต

---------------------------------------------

ซ่งหยูครุ่นคิดอย่างรอบคอบเขากล่าวอย่างเงียบ ๆ ว่า "ศิษย์พี่ข้ามีแผนจะพาเราออกไปจากที่นี่!

เราทำเป็นยอมมันแต่โดยดีหากมันจับตัวเรา และบางทีเราอาจมีโอกาสที่จะหลบหนี! "

หลานหยู และส่วนที่เหลือคาดเดาแผนของซ่งหยู พวกเขาจ้องมองกันและพยักหน้าเล็กน้อย

ซ่งหยูถอดเคียวเหล็กของปีศาจตั๊กแตนของเขาและฝังไว้ใต้ดิน!

หลานหยูรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจและถามเขาอย่างเงียบ ๆ ว่า "แล้วอำนาจจิตของเจ้าไปได้ไกลเพียงใด?"

ซ่งหยูส่ายหัวและตอบด้วยเสียงต่ำ "เงียบ! ปีศาจกำลังจะมา! "

"มีมนุษย์อยู่ที่นี่!"

เสียงอันน่าขนลุกของพวกมัน กลุ่มปีศาจแมงมุมตัวเมียสองสามตัวอุทานด้วยความดีใจ "มีเจ้าวัวหนุ่มตัวน้อยๆจากเผ่าพันธุ์มนุษย์! อยู่ที่นี่หากพวกมันกล้าขัดขืนเราจะสังหารพวกวัวตัวเมียเสียให้หมด แล้วเราจะสนุกกับการสังหารพวกมัน ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!"

เมื่อเฉิงฉานและศิษย์คนอื่นๆได้ยินถึงกับใบหน้าซีดเผือดพวกเขาขัดขืนเล็กน้อย และถูกจับทีละคน ปีศาจแมงมุมคลานเข้ามาและคายน้ำลายเหนียวหนืดของมันมัดพวกเขาไว้อย่างแน่นหนา....

"เจ้าวัวหนุ่มวันนี้เป็นวันตายของเจ้า ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! "

เจ้าปีศาจแมงมุมตัวเมียจ้องมองมาที่หน้าของเฉิงฉานขณะที่เขาถูดมันด้วยไยของมันอยู่มันยิ้ม

และกล่าวว่า"เจ้ารู้มั้ยว่าสิ่งที่ข้าชอบมากเวลาเจอเจ้าวัวน้อยเผ่าพันธุ์มนุษย์คืออะไร! ข้าชอบกินพวกเจ้าขณะผสมพันธุ์กัน ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! "

เจ้าปีศาจแมงมุมตัวเมียเตือนพวกเขาว่า "พวกเจ้าจงอย่าสร้างปัญหาขณะที่กำลังทำพิธีปลุกวิญญาณบรรพบุรุษของเรา!"

-----------------------------

ในอีกฟากหนึ่งเหล่าปีศาจมัดเหล่าศิษย์ลงบนเสาและแบกไว้ที่บ่าและพาพวกเขาเดินเข้าไปส่วนลึกของถ้ำภายในซากปรักหักพังเหล่านั้น

"จงนำพวกมันทั้งหมดขึ้นไปที่แท่นบูชาบูชายัญ! แล้วรอให้จ้าวปีศาจออกมาและจัดการพวกมันเพื่อใช้เลือดพวกมันเป็นเครื่องเซ่นวิญญาณให้กับบรรพบุรุษของเผ่าพันธุ์ปีศาจของเราเพื่อจะปลุกวิญญาณของบรรพบุรุษของเราให้ฟื้นคืนชีพอีกครั้ง.... "

พวกมันกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า"เราจะปลุกให้บรรพบุรุษของเราคือ ราชินีช้างสวรรค์!."

"ราชินีช้างสวรรค์?"

ซ่งหยูรู้สึกสงสัยและถามว่า"ใึครคือราชินีช้างสวรรค์?"

ก่อนที่หลานหยูจะตอบคำถามของเขาได้นั้นเจ้าปีศาจตัวหนึ่งได้ยินและกล่าวว่า"ฮี่! ฮี่! ฮี่!

ราชินีช้างสวรรค์ คือ บรรพบุรุษของจ้าวแห่งปีศาจที่ยิ่งใหญ่แห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจ! นางเป็นธิดาของเผ่าพันธุ์ปีศาจ! และนางก็มีโอรสองค์แรกเป็นบรรพบุรุษของปีศาจช้างสวรรค์.... โอรสองค์ที่สองของนางเป็นบรรพบุรุษของปีศาจเหยี่ยว.... โอรสองค์ที่สามของนางเป็นบรรพบุรุษของปีศาจไฟ.... ส่วนโอรสองค์สุดท้องของนางนั้นมีสถานะต่ำต้อยกว่าคนอื่นๆ แต่ก็ยังสูงกว่ามนุษย์ซึ่งเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงเมื่อหลายพันปีก่อน....เพราะฉะนั้นพวกเราจึงต้องตามล่ามนุษย์ยังไงล่ะ!"

เจ้าปีศาจลูบไปที่แก้มของหลานหยูและหัวเรา"ฮี่! ฮี่! ฮี่!" เจ้าปีศาจร้ายไม่ได้สังเกตเห็นว่าซ่งหยูและคนอื่นๆกำลังช่วยกันขุดดินอย่างเงียบๆ เพื่อน้ำเอาเคียวเหล็กที่ซ่งหยูได้ฝังเอาไว้!

ซ่งหยูและศิษย์คนอื่นๆสังเกตบริเวณโดยรอบว่าตอนนี้มีจำนวนปีศาจที่ลาดตระเวณลดจำนวนลงเรื่อยๆ ในขณะที่จ้าวแห่งปีศาจกำลังทะยานขึ้นสู่กลางอากาศ และนั่นคงเป็นแท่นบูชาที่พวกมันกล่าวถึง!

"ตาย!"

ในทันใดนั้น!

ซ่งหยูตะโกนใส่เสียงดังและคว้าเคียวเหล็กที่หนักกว่า 3 ตันกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาหมุนอยู่กลางอากาศด้วยความเร็วปานสายฟ้า และตัดผ่านร่างของเจ้าปีาจเข้าอย่างแรง!

"ฉับ!"

ศรีษะของพวกมันขาดกระเด็นลอยขึ้นไปกลางอากาศ จากนั้นทั้งสองเคียวเหล็กที่ถูกควบคุมโดยพลังจิตของซ่งหยูก็บินกลับมา!

พลังแห่งจิตของซ่งหยูพุ่งออกมาจากระหว่างคิ้ว เขาควบคุมเคียวเหล็กให้ตัดไยแมงมุมที่มือและเท้าของพวกเขาและคนอื่นๆ และตะโกนว่า"รีบออกไปจากที่นี่เร็ว! เรายังพอมีเวลาที่จะหนีออกไปจากที่นี่!"

...........................................................................................................................