ตอนที่ 55 ตบครั้งละ 1 หมื่น

หานเซิ่นรู้ว่าเฟิงจินซีกำลังเข้าใจผิด เขายิ้มให้เฟิงจินซี

"ไม่ต้องไปที่สนามต่อสู้ก็ได้ ทำไมคุณไม่มาเล่นเกมกับผมที่บ้านเลย?"

เสวียซีพยายามมองไปที่หานเซิ่น เพื่อบอกให้เขาไม่ต้องรับคำท้า แต่คราวนี้หานเซิ่นไม่สนใจ

เขารู้จักผู้ชายที่มีนิสัยแบบเฟิงจินซีดี พวกเขาจะไม่ยอมแพ้จนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ

"เกมอะไร?" เฟิงจินซีขมวดคิ้ว

"คุณเคยเล่นมือแดงมั้งไหม?" หานเซิ่นถามพร้อมกับยิ้ม

"แน่นอน แต่นั่นมันเป็นแค่เกมง่ายๆ" เฟิงจินซีตอบ

"มือแดง" เป็นเกมระหว่างผู้เล่น 2 คน คนหนึ่งวางมือไว้ด้านบนในลักษณะหงายฝ่ามือ ส่วนอีกคนวางมือไว้ด้านข้างหงายฝ่ามือเช่นเดียวกัน ฝ่ายตบจะวางมือไว้ด้านล่าง เมื่อเกมเริ่มฝ่ายตบจะต้องขยับมือขึ้นไปเพื่อตบหลังมือของอีกฝ่ายที่อยู่ด้านบน ฝ่าตบจะต้องอาศัยความเร็วที่มากพอ เพราะเป้าหมายของอีกฝ่ายคือการดึงมือหลบก่อนที่จะโดนอีกฝ่ายตบ ถ้าฝ่ายตบพลาดก็ต้องสลับหน้าที่กัน

"ถ้ามือของเรามันอยู่ใกล้กันเกิน มันจะง่ายไป แต่ถ้าอยู่ห่างสัก 1 ฟุตเป็นไง?" หานเซิ่นถามขณะที่ยิ้ม

"ไม่มีปัญหา" เฟิงจินซีหัวเราะ

มือแดงคือเกมที่ทดสอบปฏิกิริยาตอบสนอง และเฟิงจินซีก็มั่นใจว่าเขามีปฏิกิริยาตอบสนองดีกว่าหานเซิ่น แล้วเขาก็ยังชอบกฎของเกมนี้มาก ถ้าเกิดเขาเป็นฝ่ายตบ ตราบใดที่เขาไม่พลาด เขาก็จะได้ตบไปเรื่อยๆ เฟิงจินซีต้องการจะตบหลังมือของหานเซิ่นเพื่อระบายความแค้น

"โอเค งั้นถ้ามือของคนตบขยับเมื่อไรก็ถือว่าเริ่ม ถ้าฝ่ายตั้งรับขยับก่อนถือว่าผิดกติกา" หานเซิ่นย้ำกฎให้ชัดเจน

"โอเค ฉันให้นายเป็นฝ่ายตบก่อนเลย" เฟิงจินซียื่นมือออกมาอย่างมั่นใจ

หานเซิ่นยังไม่ได้ยื่นมือออกมา แต่เขายิ้มให้เฟิงจินซี และพูด

"จินซี คุณบอกว่าจะให้วิญญาณอสูรใช่ไหม?"

เฟิงจินซีไม่ได้โง่ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้สนเกี่ยวกับวิญญาณอสูรมาก แต่เขาไม่ต้องการให้หานเซิ่นได้ประโยชน์มากจนเกินไป

"วิญญาณอสูรกลายพันธ์เป็นรางวัล สำหรับกรณีที่นายยอมรับคำท้าต่อสู้ที่สนามประลอง แต่เนื่องจากพวกเราแค่เล่นเกมมือแดง เดียวค่อยคิดเรื่องรางวัลอีกทีถ้าหากนายตบฉันได้"

"จินซี นี่มันไม่สนุกเลย และผมจะไม่เอาเปรียบคุณ"

หานเซิ่นคิดอยู่ชั่วครู่ และพูด

"ลืมเรื่องวิญญาณอสูรกลายพันธ์ไป แล้วเปลี่ยนรางวัลเป็นเงิน 1 หมื่นดอลลาร์ต่อครั้งที่ตบได้ ถ้าผมตบคุณได้1ครั้ง คุณต้องจ่ายผมหนึ่งหมื่นดอลลาร์ แต่ในทางกลับกันถ้าคุณตบผมได้ ผมก็ต้องจ่ายเช่นเดียวกัน คุณคิดว่ายังไง?"

วิญญาณอสูรแมวเหมียวที่หานเซิ่นได้มาจากซินเสวียนคราวก่อน เป็นวิญญาณอสูรระดับกลายพันธ์ที่ไร้ประโยชน์ แถมกินจุ ทำให้หานเซิ่นอยากได้เงินสดมากกว่าที่จะเป็นวิญญาณอสูรที่ไม่รู้จัก

"ฟังดูเข้าท่าที แต่ฉันว่า 1 หมื่นมันน้อยไปหน่อยเหมือนกับพวกเด็กๆเล่นกัน สักแสนเลยเป็นยังไง?" เฟิงจินซีมองที่หานเซิ่น

หานเซิ่นส่ายหัวทันที

"พวกเราทุกคนเป็นเพื่อนกัน ผมว่าถ้าเราเสียมากเกินไป มันจะทำลายมิตรภาพเอาได้"

เสวียซีรีบพูดขึ้นมาเช่นเดียวกัน

"ใช่แล้ว นี่เป็นแค่เกม ไม่จำเป็นต้องเดิมพันเยอะเกินไป 1 หมื่นก็เยอะมากแล้ว"

"ก็ได้ เนื่องจากนายกลัวว่าจะแพ้ เอาแค่ 1 หมื่นก็ได้"

เฟิงจนซียักไหล่

หานเซิ่นไม่ได้ตอบโต้อะไร เขายังคงยิ้มให้เฟิงจินซี ในสายตาของเขาเฟิงจินซีไม่ต่างจากตู้ATMเคลื่อนที่ เขาจะต้องได้เงินเป็นกอบเป็นกำแน่นอน

หานเซิ่นเล่นเกมนี้มาตั้งแต่เด็ก ถ้าคู่แข่งไม่แข็งแกร่งมากเกินไป ไม่มีทางที่เขาจะแพ้เกมมือแดงแน่นอน

หานเซิ่นรู้ดีว่าเกมนี้เป็นเรื่องของจังหวะและการหลอกล่อ ในขณะที่เฟิงจินซีคิดว่าเกมนี้เป็นแค่เรื่องของปฏิกิริยาตอบสนอง จะไม่มีทางเอาชนะเขาได้

"ฉันจะให้นายเริ่มตบก่อน" เฟิงจินซียื่นมือออกไป เขาคิดว่าหานเซิ่นไม่น่าจะมีโอกาสตบเขาโดน ถ้าดูจากอายุ หานเซิ่นเพื่งจะเข้าไปที่สตีลอาเมอร์ได้ไม่นาน ดังนั้นหานเซิ่นไม่น่าจะมีจีโนพ้อยมากเท่าเขา บวกกับฐานะทางครอบครัวของหานเซิ่น ทำให้เขาไม่น่าจะซื้อเนื้ออสูรมากินได้มากนัก

ส่วนตัวเฟิงจินซีเอง เขาเข้าไปในก็อตแซงชัวรี่หลายปีแล้ว และได้รับจีโนพ้อยมากมาย ความแข็งแกร่ง และปฏิกิริยาของเขาย่อมสูงกว่าหานเซิ่น ทำให้เขามั่นใจว่าหานเซิ่นไม่มีทางชนะแน่

"มาเริ่มกันเลย"

หานเซิ่นยื่นมือออกไปวางไว้ด้านล่างมือของเฟิงจินซี และทิ้งระยะห่าง 1 ฟุต หานเซิ่นยังไม่ขยับมือ แต่ถามเฟิงจินซีก่อน

"เราจะเริ่มกันเลยใช่ไหม"

"ใช่พวกเร...."

หานเซิ่นตบไปที่หลังมือของเฟิงจินซีทันที ก่อนที่เฟิงจินซีจะได้พูดจบประโยค

"1 หมื่น" หานเซิ่นพูด และหันไปหาเสวียซี "ซี จดมันไว้ด้วย"

"ใช่ จดมันไว้" เฟิงจินซีกัดฟัน และพูดกับเสวียซี

เสวียซีเปิดคอมพกพาของเธอขึ้นมา และเปิดโฮโลแกรมที่เป็นกระดาษโน็ตขึ้นมาแล้วจดมันลงไป

"อีกครั้ง" เฟิงจินซียื่นมือออกไป

"ผมเริ่มได้เลย?" หานเซิ่นถามอีกครั้ง

เฟิงจินซีพยักหน้า และจ้องไปที่มือของหานเซิ่นโดยไม่กระพริบตา เขาได้รับบทเรียนแล้ว และเขาจะไม่ยอมหลงกลหานเซิ่นอีก

ครั้งนี้หานเซิ่นไม่รีบ และหานไปพูดกับเสวียซี

"ซี เธอต้องการฟังเรื่องตลกสักเรื่องไหม"

"ตอนนี้?" เสวียซีแปลกใจ

หานเซิ่นพยักหน้า และเริ่มเล่า

"ลูกหมาที่น่ารักเดินทางไปท่องเที่ยวในทะเลทราย มันเอาอาหาร และน้ำไปอย่างเพียงพอ แต่หลังจากที่ผ่านไป 2 วัน มันกับตาย เธอสงสัยไหมว่ามันตายเพระอะไร?"

"มีพายุทะเลทรายใช่ไหม"

"ไม่ อากาศมันสงบดี"

"เพราะมันหลงทางใช้ไหม"

"มันมีอาหาร และน้ำเพียงพอ มันจะไม่ตายแม้จะหลงทาง" หานเซิ่นพูด

"งั้นฉันก็ไม่รู้แล้วว่าทำไมมันถึงตาย?"

เสวียซีไม่อยากจะเดาอีก เพราะว่าเธอยังกังวลอยู่กับผลลัพธ์ของเกมมือแดง

"เพราะว่าลูกหมาไม่สามารถหาห้องน้ำได้ มันจึงกระเพาะปัสสาวะแตกตาย" หานเซิ่นพูดพร้อมกับหัวเราะ

"เซิ่น ฉันว่ามันดูงี่เง่าไปหน่อย" เสวียซีพูด

"ปัญญาอ่อน..."

เพียะ!

เฟิงจินซีพูด แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเจ็บที่หลังมือของเขาทันที