ตอนที่ 55 - เดทที่สอง

ตอนที่ 55 - เดทที่สอง

 

จางเหลียงเหลียงยื่นมือของเธอออกมา สือเหล่ยไม่เข้าใจว่าเธอหมายถึงอะไรจนกระทั่งเธอบ่นออกมา "คนโง่ ทิชชู่! ตาของฉันบวมไปหมดแล้ว!" จากนั้นสือเหล่ยก็ตระหนักขึ้นมาได้และส่งทิชชู่ให้กับเธอ เขาคิดและส่งทิชชู่ทั้งกล่องไปให้เธอ

"คุณยังเต็มใจที่จะไปกินข้าวกับฉันเหรอ?" จางเหลียงเหลียงถามหลังจากที่เธอเช็ดน้ำตา

สือเหล่ยรู้สึกประหลาดใจ "ทำไมฉันถึงจะไม่ไป?"

"ฉันชวนคุณไปกินอาหารมื้อดึก แต่คุณไม่ไป!"

"ได้โปรดเถอะ ตอนนั้นฉันอิ่มแล้ว ฉันเกือบตายจากการกินมากเกินไป ฉันเพิ่งกินเสร็จและเธอก็ชวนให้ฉันไปกินอีก!"

จางเหลียงเหลียงถลึงตาใส่สือเหล่ย "แต่ฉันไม่ได้กินอะไรเลย ฉันยุ่งอยู่กับการโกรธคุณและกินแค่ผลไม้ไปเท่านั้น ฉันเกือบจะหิวจนตายหลังจากที่ฉันกลับมา!"

"อืม ฉันไม่ได้บอกเธอไม่ให้กิน มันมีราคาแพงมาก....."

"คุณกำลังทำมันอีกแล้ว!" จางเหลียงเหลียงตื่นตระหนก

สือเหล่ยกุมมือของเขาและขอร้อง "โอเค โอเค โอเค ฉันจะหยุด"

"คุณเต็มใจที่จะไปกินข้าวกับฉันจริงๆเหรอ?"

"ฉันพูดว่าใช่ เธอเป็นคนจ่ายและฉันไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน ทำไมฉัน....."

"คุณยังคงพูดถึงเรื่องเงิน!" สือเหล่ยหัวเราะคิกคักและจางเหลียงเหลียงก็หัวเราะด้วยเช่นกัน

แต่เธอก็ถามออกมาอย่างรวดเร็ว "ถ้าคุณยินดีที่จะไปกินข้าวกับฉัน ทำไมคุณถึงต้องการที่จะพูดคุยกับแม่ของฉันล่ะ? คุณต้องการทิ้งฉัน "

สือเหล่ยโบกมือของเขาและอธิบาย "ฉันแค่คิดว่าฉันไม่ได้ช่วยเหลืออะไรมากจริงๆ คำถามที่ฉันเอาให้เธอเมื่อวัน ไม่ต้องเอ่ยถึงฉันตอนนี้ แม้แต่ในช่วงมัธยมต้นหรือมัธยมปลาย ฉันก็ไม่คิดว่าฉันจะทำได้ดีกว่าเธอ ดังนั้น ฉันจึงคิดจริงๆว่าฉันไม่สามารถช่วยเธอได้มากนัก ถ้าฉันยังคงรับเงินจากแม่ของเธอสำหรับการสอน ฉันไม่คิดว่ามันจะเหมาะสม ดังนั้นฉันจึงต้องการพูดคุยกับแม่ของเธอและอย่างน้อยก็ให้เธอรู้เรื่องนี้ ถ้าเธอคิดว่ามันคุ้มค่าที่จะจ่ายเงินให้ฉันมาและดูแลเธอทำการบ้าน ฉันก็จะทำต่อไป แต่ถ้าเธอไม่คิดว่าเธอต้องการมันอีกต่อไปแล้วเธอก็ไม่ต้องการฉันอีก ฉันก็ไม่สามารถโกหกเธอเพื่อเงินได้ นั่นมันเป็นการหลอกลวง! แม่ของเธอเป็นนักกฎหมาย แล้วถ้าเธอฟ้องฉันล่ะ? "

"จริงหรือ?" จางเหลียงเหลียงหัวเราะด้วยความเชื่อถือ

สือเหล่ยพยักหน้าอย่างจริงจังและพูดว่า "จริงๆ"

“ได้!” หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วเธอก็พูดออกมา "จริงๆแล้วไม่ต้องพูดคุยกับแม่ของฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอก เธอไม่สนใจเงินนี้เลย คุณไม่จำเป็นต้องกังวลกับการที่เธอจะหาเรื่องคุณ เธออาจจะตระหนักถึงสิ่งที่คุณพูดไปแล้ว แต่เธอต้องการใครสักคนที่คอยดูแลฉัน ไม่ให้ฉันวิ่งออกไปข้างนอก ฉันเปลี่ยนครูสอนพิเศษมาเป็นจำนวนมากภายในหนึ่งปี และเธอก็มีความสุขที่ในที่สุดก็มีคนที่ไม่ถูกขับออกไปโดยฉัน นอกจากนี้ คุณได้บอกกับฉันแล้ว ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำคุณเดือดร้อน "

"ฉันยังต้องการให้เธอรู้ ถ้าเป็นแบบที่เธอพูด แม่ของเธอจะยังคงให้ฉันเป็นครูสอนพิเศษต่อใช่มั้ย? "

"งั้นก็ตามใจ!" จางเหลียงเหลียงนั่งลงบนเตียงและเหวี่ยงขาที่บางและยาวของเธอ

เมื่อเห็นว่าจางเหลียงเหลียงสงบลงและไม่ทำอะไรวุ่นวายอีก สือเหล่ยจึงกล่าวว่า "เธอได้ทำการบ้านของสัปดาห์นี้ไปรึยัง? เธอน่าจะยังไม่ได้ทำมัน "

จางเหลียงเหลียงหน้าแดงและพูด "ฉันไม่รู้ว่าการบ้านคืออะไร ตามปกติฉันไม่ได้ฟังเลยจริงๆ"

สือเหล่ยหมดคำพูด เขาสามารถพูดได้แค่ว่า "โทรหาเพื่อนของเธอและถาม อย่าบอกฉันนะว่าเพื่อนของเธอไม่ได้ฟังเลย "

“คุณช่างน่ารำคาญจริงๆ คุณบอกว่าฉันไม่ได้มีปัญหาอะไรกับบทเรียนในชั้นมัธยมต้น ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันจะต้องทำการบ้านไปทำไม?”

สือเหล่ยอธิบายอย่างอดทน: "ไม่ว่าคะแนนของเธอจะดีแค่ไหนในระดับมัธยมต้น เธอจะลืมพวกมันซะเป็นส่วนใหญ่หลังจากที่เธอเข้ามหาวิทยาลัย เป็นเพราะเธอไม่ได้เรียนรู้พวกมันงั้นเหรอ? ไม่ มันเป็นเพราะมันนานเกินไปและเธอก็ลืมพวกมันไปแล้ว เธอจะมีการสอบวัดระดับการศึกษาในอีกครึ่งปีใช่ไหม อย่าบอกฉันนะว่าเธอจะเข้าโรงเรียนมัธยมปลายแบบสุ่มๆ? สำหรับระดับของเธอ เธอควรจะเล็งที่อย่างน้อยระดับของโรงเรียนสองภาษา"

จางเหลียงเหลียงคิดและพูดด้วยความอับเฉา "โอเค ได้ แต่คุณต้องไปกินข้าวกับฉันในวันนี้"

สือเหล่ยกล่าว "ร้านอาหารในบริเวณใกล้เคียง และเธอต้องทำการบ้านทั้งหมดของเธอให้เสร็จ! "

"ดีล!”

จางเหลียงเหลียงกระโดดลงจากเตียงของเธอ หาโทรศัพท์ของเธอ และโทรหาเพื่อนของเธอ

เพื่อนของเธอได้ส่งรายการการบ้านมาให้ทาง WeChat อย่างรวดเร็ว จางเหลียงเหลียงหาตำราทั้งหมดและเริ่มที่จะทำการบ้านเหล่านั้นด้วยความตั้งใจ

ในพริบตาเวลาสามชั่วโมงได้ผ่านไป เมื่อจางเหลียงเหลียงบิดขี้เกียจและประกาศว่าเธอทำเสร็จแล้ว ที่ด้านนอกมันก็มืดแล้วและมันได้เลยหกโมงเย็นมาแล้ว

"ฉันหิว เร็วเข้า ไปหาอะไรกินกัน!" จางเหลียงเหลียงบิดข้อมือที่เมื่อยล้าของเธอจากการเขียนเป็นจำนวนมาก

สือเหล่ยตรวจสอบการบ้านอย่างละเอียด เขาไม่รู้ว่ามันถูกต้องหรือไม่ แต่อย่างน้อยพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะดูดี

"เห็นว่าเธอเชื่อฟังในวันนี้ ฉันจะเลี้ยงเอง แต่มันต้องไม่เกิน 120 หยวนนะ! "

“ขี้งก!” จางเหลียงเหลียงเบ้ปากของเธอ

สือเหล่ยโบกมือของเขาและพูด "ช่วยไม่ได้ ฉันมีรายได้เพียงแค่ 120 หยวนในวันนี้!"

"ฉันทำคุณเสียเวลาไปมากในวันนี้ มันเป็นเวลาถึงสามชั่วโมง ฉันจะจ่ายให้คุณเท่ากับสี่ชั่วโมงเลย!"

“ชั่งมันเถอะ ฉันก็ไม่ได้ยุ่งอะไร จำนวนเงินที่ตกลงกันไว้ก็ดีแล้ว! เอาล่ะ ฉันจะเลี้ยงเธอเอง ไปกันเถอะ!”

“โอเค!” จางเหลียงเหลียงตกลงอย่างมีความสุขและพูดกับตัวเองเบาๆ 'เดตที่สอง'

บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยหวู่ตง จางเหลียงเหลียงเสนอให้ไปหาของกินแถวๆถนนข้างมหาวิทยาลัยและสือเหล่ยก็ตกลง

ถนนของกินที่พวกเขามาเป็นซอยเล็กๆถัดจากมหาวิทยาลัย เนื่องจากมันอยู่ใกล้ๆกับหอพักและใกล้กับมหาวิทยาลัย ทำให้มีร้านอาหารจากทั่วประเทศรวมอยู่ที่นั่น

สือเหล่ยไม่รู้ว่าทำไมจางเหลียงเหลียงจึงรู้สึกตื่นเต้นมากที่ได้เห็นร้านอาหารเล็กๆหลายๆประเภท เธออยากกินลูกชิ้น แพนเค้กจิน เยลลี่ เต้าหู้เหม็น......

สือเหล่ยรู้สึกเหมือนกับว่าสิ่งที่อยู่ในมือเขามันเพียงพอที่จะเลี้ยงหูได้เลย แต่จางเหลียงเหลียงก็ยังอยากจะกินทุกๆอย่างที่เธอเห็น

"ได้โปรดเถอะ ที่พวกเรามีอยู่ก็น่าจะกินไม่หมดแล้ว เธอเป็นวิญญาณที่หิวโหยรึยังไง? หรือเธอไม่ต้องการที่จะกินอะไรอีกต่อไปแล้วหลังจากมื้อนี้? สถานที่แห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากบ้านของเธอ ทำไมเธอไม่ลองมาบ่อยๆล่ะ?"

"แต่มันหายากนี่น่าที่คุณจะเลี้ยงฉัน!" เสียงหัวเราะของจางเหลียงเหลียงดึงดูดความสนใจจากนักศึกษาเป็นจำนวนมาก

"ถ้าเธออยากจะกินพวกนี้ เงิน 10 หรือ 20 หยวนก็ทำให้เธออิ่มได้แล้ว ฉัมไม่ได้มีปัญหาอะไรเลยถ้าจะเลี้ยงเธอบ่อยๆ!"

จางเหลียงเหลียงหัวเราะและตบไหล่ของเขา แล้วพูดอย่างมีความสุข "ดีล! คุณไม่สามารถกลับคำได้แล้วนะ! "

ในที่สุดพวกเขาก็พบที่ๆจะนั่ง สือเหล่ยวางอาหารในมือของเขาลงบนโต๊ะ และคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะกินพวกมันให้หมด เว้นเสียแต่ว่าจางโม่จะอยู่นี่ที่

บางครั้ง คุณก็ไม่สามารถคิดได้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ

สือเหล่ยหวังว่าจะมีบางคนที่สามารถแบ่งปันเรื่องราวเหล่านี้ได้ แต่ในเวลาเดียวกันเขาก็ไม่ต้องการให้ใครเห็นเขาอยู่ด้วยกันกับจางเหลียงเหลียง มิฉะนั้นมันอาจจะเกิดความเข้าใจผิดขึ้นมาได้อย่างแน่นอน

แต่อุบัติเหตุก็เกิดขึ้นได้เสมอ