ตอนที่ 3 - การกลั่นแกล้ง
ตอนที่ 3 - การกลั่นแกล้ง
ดวงตาของสือเหล่ยหดตัวลงขณะที่เขาจ้องมองไปที่หน้าจอของตู้เอทีเอ็ม......
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน?
บนตู้เอทีเอ็ม ตัวเลือกที่คาดคิดว่าจะมีไม่ได้ปรากฏขึ้นที่ด้านข้างทั้งสอง ไม่มีตัวเลือกสำหรับการดำเนินการ เช่นการถอนเงินหรือการตรวจสอบยอดเงินคงเหลือ สิ่งเดียวที่มีอยู่คือหลุมดำที่หมุนวนอยู่ช้าๆดุจท้องฟ้าในยามค่ำคืน และแท่งไม้ที่กำลังลอยอยู่??
แม้ว่าสือเหล่ยจะไม่ชอบเล่นเกม แต่เขาก็ได้ดูภาพยนตร์แฟนตาซีตะวันตกเป็นจำนวนมาก เขาตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามันไม่ใช่แท่งไม้ แต่มันคือไม้คทา ตัวแทนอำนาจอันสูงสุด
หรือเอทีเอ็มจะถูกโจมตีด้วยไวรัส?
แท้ที่จริงแล้ว ตู้เอทีเอ็มก็เป็นคอมพิวเตอร์ และที่สำคัญมันก็คือระบบปฏิบัติการที่มีความสามารถในการนับเงินและเพื่อการฝากและถอนเงิน ดังนั้นความเป็นไปได้ในการถูกโจมตีด้วยไวรัสจึงเป็นสิ่งที่เหมาะสม.... ใช่ไหม?
สือเหล่ยต้องการหันกลับและเดินจากไป เนื่องเขากังวลว่ามันจะเป็นไวรัสบางอย่างที่ทำให้เขาถูกคำสาปของบัตรเอทีเอ็ม ยิ่งไปกว่านั้น ธนาคารไหนจะตั้งชื่อของตัวเองว่าเป็น "ธนาคารทาส"?
แต่เดี๋ยวก่อน ทาส? เมื่อกี้นี้ตู้เอทีเอ็มพูดว่ายังไงนะ?
บางอย่างเช่น "ยินดีต้อนรับทาสคนใหม่" ใช่ไหม?
จากนั้นธนาคารทาส ไม่สิ ธนาคารพัฒนาทาส ถ้าลำดับคำพูดเปลี่ยนไป มันจะกลายเป็นธนาคารพัฒนาทาส มันเป็นสิ่งเล็กน้อย ......
สือเหล่ยมีเงื่อนงำบางอย่างเกิดขึ้นที่หัวของเขา
'แต่บัตรเอทีเอ็มนี่ หรือจะให้บอกว่าธนาคารแห่งนี้มีอยู่เพื่อเป้าหมายในการพัฒนาทาส? งั้นชื่อของมันก็ดีทีเดียว และฉัน.....'
‘เวรเอ้ย! ฉันกลายเป็นทาสของธนาคารนี้งั้นหรือ?' - สือเหล่ยต้องการหันกลับและวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ขาของเขาดูราวกับว่าพวกมันถูกตอกลงกับพื้น ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ความหวาดกลัวเข้าปกคลุมเขา และเขาก็เริ่มสั่น
ในขณะนั้น เสียงที่ไม่สามารถระบุเพศได้ก็ดังขึ้นมาจากตู้เอทีเอ็มอีกครั้ง "ไม่เลวเลย คุณยังคงยืนอยู่ได้ ดูเหมือนว่าทาสคนนี้ในการพัฒนาจะมีคุณสมบัติทางจิตใจที่แข็งแกร่งกว่าคนก่อนหน้านี้ "
ทาสที่กำลังพัฒนานี่ เวรเอ้ย มันเป็นธนาคารเพื่อการพัฒนาทาสจริงๆ
แต่...คนก่อนหน้านี้ หมายความว่าคนจำนวนมากได้อยู่ในการพัฒนานี้งั้นหรือ? นี่เป็นประเทศสังคมนิยมที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่ประเทศที่ยากจนเช่นแอฟริกา แม้ว่าจะมีเงินและอำนาจมากเท่าไหร่ก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถเล่นกับผู้คนราวกับว่าพวกเขาเป็นทาสได้ใช่มั้ย? นอกจากนี้ อะไรคือจุดมุ่งหมายในการมีทาส?
"คุณเห็นฉันงั้นหรือ? คุณกำลังพูดกับฉันอยู่เหรอ?" สือเหล่ยพยายามที่จะชะลอการหายใจของเขาและรักษาความสงบของเขาขณะที่ถาม แต่ก็เป็นเสียงที่สั่น ด้วยเสียงของฟันที่กระทบกันระหว่างคำพูดที่สับสนแต่ละคำของเขา
ฉับพลัน ตู้เอทีเอ็มก็หัวเราะออกมาในขณะที่คทาบนหน้าจอได้หมุนเป็นวงกลมด้วยการเคลื่อนไหวช้าๆ ทับทิมที่ฝังตัวอยู่บนปลายยอดของคทาได้สาดส่องแสงสว่างเขาใส่ตาของสือเหล่ย
แน่นอน เสียงหัวเราะก็ระบุเพศไม่ได้
"ฮ่าฮ่าฮ่า แม้ว่าคุณจะแกล้งทำเป็นใจเย็น แต่การที่มีความกล้าที่จะพูดคุยกับฉันได้อย่างรวดเร็วแบบนี้ คุณสมบัติทางจิตใจของคุณนับว่าดีกว่าผู้อาวุโสคนก่อนคุณ ฉันหวังว่าคุณจะสามารถรักษาหัวใจอันแข็งกล้าเช่นนี้ไว้ได้ เพราะฉันเชื่อว่าคุณคงไม่อยากจบลงเหมือนคนที่แต่งตัวประหลาดจากเมื่อคืนนี้หรอกนะ? "
สือเหล่ยมองไปรอบๆเหมือนกับว่าเขากำลังโดนกลั่นแกล้งบางอย่างอยู่ ยกตัวอย่างเช่น รายการเรียลลิตี้ทีวี? แต่รายการเรียลลิตี้เช่นนี้จะเป็นไปได้แค่ในยุโรปและอเมริกา ในประเทศนี้ องค์การบริหารวิทยุ ภาพยนตร์ และโทรทัศน์จะไม่อนุญาตให้สิ่งแบบนี้ออกอากาศแน่นอน?
มันคงต้องบอกว่าเมื่อเอาสือเหล่ยไปรวมกับฝูงชนแล้ว เขายังค่อนข้างที่จะพิเศษอยู่ นั่นเพราะเขา ......
เพราะเขาไร้เดียงสาเกินไป!
หลังจากที่เขาคิดว่ามันเป็นการกลั่นแกล้งหรือเป็นรายการเรียลลิตี้แล้ว เขาก็ไม่หวาดกลัวอีกต่อไป
เขา…. ไม่กลัวอีกแล้ว!
“คุณพูดว่าอะไรนะ? ฉันกลายเป็นทาสของคุณงั้นหรือ?”
คทาเองก็ประหลาดใจที่สือเหล่ยสงบลงอย่างรวดเร็วและหยุดสั่น
"คุณสมบัติทางจิตใจที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ถึงเวลาที่ฉันจะสนุกแล้ว!" เสียงที่ไม่สามารถระบุเพศได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง มันพูดต่อ "ใช่แล้ว คุณได้กลายเป็นทาสคนใหม่ของฉันแล้ว เมื่อเห็นว่าคุณปรับตัวให้เข้ากับสถานะใหม่ของคุณได้ คุณไม่เพียงแต่มีคุณสมบัติทางจิตใจที่ดีเท่านั้น แต่คนยังฉลาดมากอีกด้วย "
สือเหล่ยแอบหัวเราะ เมื่อคิดว่าคนๆนี้กำลังกลั่นแกล้งอย่างลื่นไหลและดูเป็นมืออาชีพ
สือเหล่ยกล่าวว่า "แต่ ...... แต่ฉันไม่อยากเป็นทาสของใคร"
"ตัวทาสเองไม่ได้มีอำนาจในการตัดสินใจใดๆ เมื่อคุณหยิบบัตรใส่เข้าไปในตู้เอทีเอ็มและใส่รหัสผ่าน โชคชะตาของคุณก็ถึงวาระแล้ว " เสียงนั้นดูไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "จำไว้ ฉันไม่ชอบทาสที่เอาใจออกห่างฉัน แม้แต่การบ่นเล็กๆน้อยๆ! "
สือเหล่ยยังคงสวมบทบาทผู้ที่ไม่คิดอะไร และพูดว่า "แต่.... แต่ฉันไม่เคยเก็บบัตรใบนี้ขึ้นมา ...... บัตรใบนี้มาหาฉันเองหลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา"
เอ่อ......
เสียงนั่นยังคงลังเลอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นความโกรธจาก ความตะขิดตะขวงใจ "นี่ไม่สำคัญ! สิ่งสำคัญคือคุณได้ใส่บัตรลงในตู้เอทีเอ็มและป้อนรหัสผ่านของมัน แน่นอนว่าฉันไม่ได้บังคับให้คุณทำเช่นนี้? "
สือเหล่ยกระตุกริมฝีปากของเขาด้วยความรำคาญเล็กน้อย และกล่าวอย่างไม่เต็มใจว่า "เอาล่ะๆ ความโลภสมควรแก่การตำหนิ"
"ชายคนนี้ ทำไมคุณพูดมากจัง? จากนี้ไปจงเงียบ และฟังฉัน!"
สือเหล่ยพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้โดยไม่พูดอะไรอีก แต่แอบคิดในใจว่าทำไมถึงไม่มีใครมาที่นี่เลย? มันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ มันเป็นไปได้อย่างไรที่ไม่มีนักศึกษามาที่นี่เพื่อถอนเงิน? โอ้ นี่เป็นการกลั่นแกล้ง เห็นได้ชัดว่ามีคนติดตั้งกล้องถ่ายรูปอยู่ที่นี่ ซึ่งนั่นก็หมายความว่ามีคนคอยกักผู้อื่นออกไปจากบริเวณนี้ ......
คนงี่เง่าคนนี้ทำไมไม่คิดเรื่องนี้อย่างระมัดระวัง? ถ้ามันเป็นการกลั่นแกล้งจริงๆ ผู้คนคงจะรู้สึกเบื่อหน่ายกับการกลั่นแกล้งราวกับเป็นผู้แพ้เช่นเขา?
เสียงนั้นเอ่ยขึ้นด้วยความพึงพอใจที่ในที่สุดสือเหล่ยก็หยุดพูด มันพูดต่อ "กฎของทาสข้อที่หนึ่ง: ทาสจะได้รับค่าใช้จ่ายรายสัปดาห์จากเจ้านาย โควต้าเริ่มต้น: 10,000 หยวน "
วอท! เดอะ! ฟัค!
กฎข้อที่หนึ่งนี้สะกิดเข้ากับความคิดของสือเหล่ยอย่างจัง
รายรับ 10,000 หยวนต่อสัปดาห์งั้นหรือ? และเพียงแค่โควต้าเริ่มต้นเท่านั้น? กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันจะสูงขึ้นในอนาคตใช่หรือไม่?
ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างเป็นจริง ... มันจะดีจริงๆใช่หรือไม่?!
แต่ทำไมมันถึงเป็น 10,000 หยวน?
ชายคนเมื่อคืนที่ใช้เงิน 100,000 หยวนสำหรับเสื้อของเขา นั่นหมายความว่าเขาได้เลื่อนระดับเป็น 100,000 หยวนต่อสัปดาห์แล้วงั้นหรือ? แต่ถ้ามันเป็นเพียงแค่ 100,000 หยวน เขาต้องเก็บอีกเท่าไรจึงจะสามารถซื้อรถปอร์เช่ได้?
สือเหล่ยคิดไตร่ตรอง หากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้คือการกลั่นแกล้ง โดยไม่ต้องสงสัยเลยว่าการเกิดอุบัติเหตุเมื่อคืนนี้คงจะเป็นเวทมนตร์ เดวิด คอปเปอร์ฟิลด์ อาจจะสามารถทำให้รถไฟหายไปได้ทั้งขบวน แต่การทำให้คนๆหนึ่งหายไป ดูเหมือนจะไม่สามารถทำได้
บ้าเอ้ย!
หัวใจของสือเหล่ยหดลงอย่างช่วยไม่ได้ เขาเกือบจะตระหนักได้ว่าเขาจะไม่สามารถรักษาเงิน 100,000 หยวนไว้ได้ หรือนี่คือรางวัลสำหรับการกลั่นแกล้ง?
เขาดึงโทรศัพท์ของเขาออกมาอย่างเงียบๆ และแตะเข้าไปใน WeChat และตรวจสอบยอดเงินในกระเป๋าสตางค์ ......
เอาล่ะ ตามคาด เงินหายไปอย่างไร้ร่องรอย
สือเหล่ยสาปแช่งเงียบๆกับตัวเอง แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเสียง หรือว่าเขาเอาเงินออกจากกระเป๋าสตางค์ WeCha ของเขาไปได้อย่างไร เขาก็ตัดสินใจว่าจะเปลี่ยนรหัสผ่านกระเป๋า WeChat ของเขา
เสียงนั้นยังพูดต่อเมื่อเห็นว่าสือเหล่ยยังคงไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆ "กฎของทาสข้อที่สอง: ทาสจะต้องใช้จ่ายเงินทั้งหมดที่ได้รับมอบโดยเจ้านาย"
สือเหล่ยก็รู้สึกเหมือนกัน ถ้าทุกๆอย่างเป็นเรื่องจริง เขาจะทำมันแน่นอน! มีใครเคยเห็นคนที่ได้รับเงิน 40,000 หยวนต่อเดือนสำหรับการกลายเป็นทาสหรือไม่?
แต่นี่ไม่ถูกต้อง ถ้ากฎข้อที่สองคือต้องใช้เงินทั้งหมดในแต่ละสัปดาห์ มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเก็บเงินเพื่อซื้อรถสปอร์ต กล่าวอีกนัยหนึ่งว่าโควต้าของชายคนนะเนได้ทะลุ 100,000 หยวนขึ้นไปแล้ว? เหตุผลว่าทำไมเขาถึงต้องรีบซื้อเสื้อเชิ้ตของเขาเป็นจำนวนเงิน 100,000 หยวน คงเป็นเพราะเขามีเงินเหลือมากสำหรับโควต้าในสัปดาห์นั้น?
นี่มันบ้าอะไรเนี้ย โควต้าของเขาถึงสัปดาห์ละเท่าไหร่กัน? สองสามล้านงั้นหรือ?
สือเหล่ยค่อยๆเอนเอียงไปกับการกลั่นแกล้งนี้
"กฎของทาสข้อที่สาม ...... อืมมม กับระดับทาสของคุณในปัจจุบัน คุณจะได้รู้กฎสองข้อแรกก่อนเท่านั้น" เสียงนั้นยังคงดำเนินต่อไป แต่ฉับพลันมันก็กลายเป็นเสียงที่ดุดันเป็นอย่างยิ่ง "สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ ก็กลายเป็นเรื่องที่รุนแรงมาก "สิ่งที่สำคัญที่สุดคือกฎของทาสหมายเลขศูนย์"
สือเหล่ยไม่แม้แต่จะบ่นอะไรออกมาอีก หมายเลขศูนย์ นักออกแบบของการกลั่นแกล้งนี้จะต้องเป็นคนที่งี่เง่า
"กฎของทาสหมายเลขศูนย์: จะมีการลงโทษหากมีการฝ่าฝืนกฎของทาส!"
