ตอนที่ 19 - รสชาติของช็อกโกแลต 

ตอนที่ 19 - รสชาติของช็อกโกแลต

 

จางเหลียงเหลียงไม่ได้วิ่งไปไกลนัก เธอนั่งอยู่ข้างๆชั้นดอกไม้ และร้องไห้สะอึกสะอื้นพร้อมด้วยศีรษะที่ลดต่ำลงและไหล่ที่กำลังสั่น

สือเหล่ยเดินเข้าไป และโค้งหัวลงเพื่อมองไปที่เธอ เขาต้องการปลอบเธอแต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน

"ฉันเข้าใจสถานการณ์ของเธอไม่มากก็น้อยหลังจากบทสนทนาของพ่อแม่เธอ พ่อของเธอยุ่งเกี่ยวกับของมึนเมาบางอย่าง และบ้านหลังนี้ก็เป็นแม่ของเธอที่ประคับประคองไว้ ก่อนเกิดอุบัติเหตุ แม้ว่าพวกเขาจะมีปากเสียงกันบ่อยๆแต่ก็ยังเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ จากนั้นพ่อของเธอก็มีเรื่องเข้ามา เมื่อเขาพาเมียน้อยออกมา บางสิ่งก็เกิดขึ้น ฉันคาดเดาว่าเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์...... พ่อของเธอไม่เป็นอะไร แต่เมียน้อยของเขาไม่ใช่ และพ่อของเธอไม่ควรขับรถในขณะที่มึนเมา ดังนั้นเมื่อพวกเขามองหาความรับผิดชอบ พวกเขาจึงตัดสินใจลงโทษเขา ภายใต้ความโกรธและความขุ่นเคือง แม่ของเธอยื่นคำร้องเพื่อหย่า เธอได้ตกอยู่ในการดูแลของแม่ และบ้านหลังนี้ก็เป็นของแม่เธอ แต่หลังจากที่พ่อของเธอได้รับการปล่อยตัว เขาไม่ได้กลับมาคืนดีและมักจะมาที่นี่บ่อยๆเพื่อทำเช่นนี้ เธอเลยกลายเป็นแบบนี้ในปีที่ผ่านมา ใช่มั้ย? บางทีเธออาจจะเป็นเหมือนแม่ของเธอที่เกลียดการมีพ่อแบบนี้"

จางเหลียงเหลียงตกใจ เธอไม่คิดว่าด้วยการโต้เถียงง่ายๆ สือเหล่ยก็เกือบจะเข้าใจความจริงทั้งหมดแล้ว

เธอยกหัวขึ้นพร้อมด้วยน้ำตาสีดำที่ย้อยลงมาจากใบหน้าของเธอสือเหล่ยหยิบทิชชู่ออกมาและส่งให้เธอ

"จริงๆแล้วมันก็เดาไม่ยาก อาจเป็นเพราะครูสอนพิเศษคนเก่าไม่ได้อยากจะยุ่งอะไรมาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้พูดคุยกับเธอจริงๆ ฉันว่าเธอลองคิดแบบนี้ดูนะ เธอเกลียดความจริงที่ว่ามีพ่อแบบนี้ แต่แม่ของเธอไม่ผิด บางทีอาจเป็นเพราะเธอไม่เต็มใจที่จะยอมรับความจริงที่ว่าเธอยื่นคำขอหย่า แต่มันก็ไม่มีผู้หญิงปกติคนไหนที่จะยอมทนกับสามีของเธอที่ทำเช่นนี้ แน่นอนว่าฉันเป็นคนนอก และฉันไม่ได้จะเกลี้ยกล่อมเธอ สิ่งที่ฉันต้องการจะพูดคือความดื้อรันของเธอ ทุกๆสิ่งที่เธอทำไม่ได้เป็นการแก้แค้นพ่อของเธอ ทั้งหมดที่เขาใส่ใจคือการได้เงินก้อน หรือบางทีอาจจะไม่ใช่แค่ก้อนเดียว เมื่อเขาประสบความสำเร็จแล้ว เขาอาจจะใช้แม่ของเธอเป็นเหมือนตู้เอทีเอ็มในอนาคต คนๆเดียวที่เธอสามารถดื้อรั้นใส่ได้คือแม่ของเธอ แต่มันเป็นเรื่องที่แม่ของเธอควรแบกรับการดื้อรั้นของเธอจริงๆงั้นหรือ?"

"คุณมีเหตุผลอะไรที่คิดว่าเขาไม่สนใจฉัน?" ในที่สุดจางเหลียงเหลียงก็พูดออกมา พร้อมด้วยอารมณ์ที่ล้นทะลัก

สือเหล่ยนั่งลงข้างๆจางเหลียงเหลียง และกล่าวว่า "ถ้าเขาสนใจเธอจริงๆ สิ่งแรกที่เขาควรจะทำหลังจากที่เขาก้าวเข้ามาในบ้านก็คือการถามว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ แต่เขาไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย มันสามารถอธิบายได้เพียงอย่างเดียวว่าเขาไม่สนใจสิ่งอื่นนอกจากตัวเอง"

จางเหลียงเหลียงเงียบไปอีกครั้ง เธอใช้ทิชชู่ที่ได้จากสือเหล่ยเช็ดไปที่ใบหน้าของเธออย่างตาขุ่นตาเขียว

ขณะที่เธอโยนทิชชู่ออกไป สือเหล่ยก็เห็นได้ว่าจางเหลียงเหลียงค่อนข้างที่จะเรียบเนียนและน่ารัก ยกเว้นเครื่องสำอางค์ที่หนักเกินไปของเธอ

"บางทีเธออาจจะคิดว่าเธอไม่มีความสุขเอามากๆ และคิดว่าความรู้สึกเหล่านั้นมาจากพ่อแม่ของเธอ ดังนั้นเธอเลยต้องการต่อต้านผ่านการกระทำแบบนี้......."

“ไร้สาระ! คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน? อย่าคิดว่าคุณจะรู้ทุกอย่าง! คุณรู้จักฉันมานานเท่าไรแล้ว? แต่คุณกำลังพูดถึงเหตุผลใหญ่ๆเหล่านี้! คนที่ฉันเกลียดมากที่สุดคือคนที่แบบคุณ คุณเต็มไปด้วยเหตุผล คุณไม่รู้อะไรเลย อย่าแสร้งทำเป็นว่าคุณรู้ทุกอย่าง! ออกไปเลย! ฉันไม่ต้องการให้คุณเป็นครูสอนพิเศษของฉัน!”

จู่ๆ จางเหลียงเหลียงที่ยากจะสงบลงก็ดูเหมือนจะถูกกระตุ้นขึ้นมา และคำรามออกมาอีกครั้ง

สือเหล่ยเหม่อลอยไปชั่วขณะ จากนั้นก็เข้าใจได้ในทันที "ดี ดูเหมือนว่าฉันผิด เธอไม่ได้พยายามที่จะต่อต้านแม่ของเธอ และไม่ใช่กับพ่อของเธอด้วย ในใจของเธอ เธอไม่ได้เห็นเขาเป็นพ่ออีกต่อไปมานานแล้วใช่ไหม? ฉันรู้ เธอขาดความสนใจและการดูแลเอาใจใส่ เธอรู้สึกว่าเธอไม่มีพ่ออีกต่อไปแล้ว แม่ของเธอก็ยุ่งกับงานทุกๆวันและไม่ได้ให้เวลากับเธอเท่าไร ดังนั้นเธอจึงทำตัวเช่นนี้เพื่อหวังว่าเธอจะได้รับความสนใจและถูกดูแลมากยิ่งขึ้น"

“คุณกำลังพูดเรื่องไร้สาระ! มันไม่ใช่แบบนั้น! ฉันไม่ต้องการเป็นภาระของใคร ฉันชอบวิถีทางของฉันในแบบนี้! ออกไปเลย! คุณได้รับเงินแล้วสำหรับวันนี้ ฉันไม่มีธุระอะไรกับคุณอีก! ไปให้พ้น!”

สือเหล่ยรู้ว่าเขาคิดเดาความคิดของเธอได้ถูกต้องขณะที่เธอตะโกนออกมาอย่างรุนแรง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สือเหล่ยก็ลุกขึ้นยืนและส่งกุญแจบ้านให้กับเธอ

"ฉันจะติดต่อแม่ของเธอในภายหลัง เธอสามารถใจเย็นลงได้แล้ว" ในขณะที่เขาพูดเช่นนี้ สือเหล่ยได้หันกลับไปและเดินจากไป

เบื้องหลังเขา จางเหลียงเหลียงเบิกตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเธอขึ้นมา และไม่เข้าใจวิธีการของสือเหล่ยในการทำสิ่งต่างๆ

หลังจากเดินออกมาสองก้าว สือเหล่ยได้หันกลับไป หยิบช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋าของเขา และยื่นมันออกมา "เมื่อเธออารมณ์ไม่ดี กินช็อกโกแลตซะ มันจะช่วยผ่อนคลายอารมณ์ของเธอได้"

เขาผลักช็อกโกแลตลงในมือของจางเหลียงเหลียงและจากไป

จางเหลียงเหลียงมองไปที่ช็อกโกแลตในมือของเธอและสาปแช่งเสียงดัง "ใครต้องการช็อกโกแลตของคุณฮะ!" เธอยกมือขึ้นและโยนช็อกโกแลตไปทางสือเหล่ย

สือเหล่ยไม่หันกลับมา เขารู้ดีว่าไม่ว่าเขาจะบอกอะไรกับเธอในตอนนี้ ปฏิกิริยาทั้งหมดที่เขาจะได้รับคือการต่อต้านอย่างเด็ดขาดจากเธอ

เมื่อเห็นว่าสือเหล่ยจากไปทั้งอย่างนั้น น้ำตาก็เริ่มไหลลงมาจากใบหน้าของจางเหลียงเหลียงอีกครั้ง เธอเหลือบไปตามทิศทางของประตูของบ้านใกล้เรือนเคียงและพึมพัมออกมา แต่ก็ไม่ทราบว่าเธอกำลังพึมพัมอะไร

หลังจากนั้นอีกนาน ในที่สุดเธอก็หยุดร้องไห้ ผ่านสายตาที่ไม่ชัดเจนของเธอ โลกทั้งใบล้วนพร่ามัว ในสายตาของเธอ จางเหลียงเหลียงดูเหมือนจะได้ยินเสียงของสือเหล่ยอีกครั้ง

สือเหล่ยพูดกับเธอว่า "เมื่อเธออารมณ์ไม่ดี กินช็อกโกแลตซะ มันจะช่วยผ่อนคลายอารมณ์ของเธอได้"

จางเหลียงเหลียงเช็ดดวงตาของเธอโดยใช้หลังมือ และมองไปที่ช็อกโกแลตที่แตกหักบนพื้นด้านหน้าของเธอ แม้ว่าจะลังเลใจ แต่เธอก็เดินไปและมันขึ้นมา เธอขจัดคราบสกปรกและเศษดินออกจากมัน และยัดมันเข้าไปในปากของเธอ มันหวานผสมกับรสขมเฉพาะจากโกโก้ ซึ่งได้กระตุ้นต่อมรับรสของเธอ

ด้วยพลังที่มองไม่เห็น จางเหลียงเหลียงหยิบช็อกโกแลตที่เหลือบนพื้นทีละชื้นทีละชิ้นและกินพวกมันทั้งหมด

ไม่รู้ว่าทำไม จางเหลียงเหลียงรู้สึกจริงๆว่าเหมือนอารมณ์ของเธอจะดีขึ้น บางทีอาจเป็นเพราะช็อกโกแลตเหล่านี้ หรือบางทีอาจเป็นเพราะน้ำตาได้ปลดปล่อยอารมณ์ที่เธอเก็บไว้ในใจออกมา

เมื่อกอดกุญแจบ้านที่สือเหล่ยได้ส่งมันให้กับเธอไว้ก่อนหน้านี้ ผ่ามือของเธอราวกับว่าจะสามารถสัมผัสถึงความรู้สึกอบอุ่นที่หลงเหลืออยู่ของสือเหล่ยได้

ทันใดนั้น จางเหลียงเหลียงก็วิ่งเข้าไปในบ้านของเธอ หาโทรศัพท์ของเธอและโทรหาจางเหมยเหมย

จางเหมยเหมยอยู่ท่ามกลางที่ประชุม แต่เลือกที่จะรับมันขึ้นมาเมื่อเห็นว่ามันมาจากลูกสาวของเธอ

"เบอร์โทรศัพท์ของครูสอนพิเศษคืออะไร?"

จางเหมยเหมยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และถามว่า "เขาออกไปแล้วหรือ?"

"เร็วๆ เอาเบอร์โทรศัพท์ของเขาให้หนู!" น้ำเสียงของจางเหลียงเหลียงไม่ได้มีความสุภาพเช่นเดียวกับวิธีการที่สื่อสารกับแม่ของเธอ แต่คราวนี้จางเหมยเหมยรู้สึกถึงบางอย่างที่แตกต่างออกไป กับครูสอนพิเศษที่ผ่านมา จางเหลียงเหลียงไม่เคยถามถึงรายละเอียดการติดต่อของพวกเขา

เมื่อยับยั้งความอยากรู้อยากเห็นของเธอไว้ได้ จางเหมยเหมยจึงได้ส่งเบอร์โทรศัพท์ของสือเหล่ยให้ไป

ตอนแรกเธออยากจะโทรหาสือเหล่ยและถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็มีกลุ่มคนรอเธออยู่ในห้องประชุม จางเหมยเหมยจมดิ่งสู่ห้วงความคิด แต่ถึงกระนั้นเธอก็เก็บโทรศัพท์กลับไปและกลับมาที่ห้องประชุม กลับมาสู่บทบาทตามปกติของเธอ และจัดการกับงานต่อ