ตอนที่59

พอพวกเราทานข้าวกันเสร็จ ฉันก็เก็บจานก่อนจะเตรียมตัวไปทำงาน

 

“เอาล่ะเราไปทำงานกันเถอะ ฉันอยากดูอีกครั้งว่าวันนี้นายจะทำได้ดีเหมือนวันนั้นไหม”

 

พี่เบสไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มให้กับฉันแล้วทำหน้าแบบว่าฉันทำได้อยู่แล้วน่าอะไรแบบนั้นเลย ฉันใส่รองเท้าแตะของฉันแล้วก็เดินออกไปข้างนอกห้อง ก่อนจะรอพี่เบสเขาใส่รองเท้าของเขา ด้วยความที่รองเท้ามันเป็นรองเท้าบูทเลยสวมช้าหน่อย ฉันคิดว่าคอยได้นะมันไม่นานมากเท่าไหร่หรอก เขามองมาที่ฉันก่อนจะมองลงไปที่ข้างล่างของฉัน มีอะไรติดอยู่หรือเปล่านะฉันเลยลองหันลงไปดูข้างล่าง แต่มันก็ไม่มีอะไรแปลกไปนี่แล้วพี่เบสเขามองหาอะไรอยู่กัน

 

“เธอจะใส่รองเท้าแตะไปทำงานจริงๆหรอ” อยู่ๆพี่เบสก็หันมาถามฉันก่อนจะลุกขึ้นเพราะว่าพี่เบสใส่รองเท้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

“อืมก็จะให้ฉันทำยังไงล่ะรองเท้าของฉันมันพังไปแล้วนี่นา ยังไงก็ช่างมันก่อนเถอะเดี๋ยวไปทำงานสาย เรารีบไปกันเร็ว”

 

ฉันไม่มีเวลาที่จะมาคุยกับพี่เบสตอนนี้หรอกนะ ตอนนี้ฉันว่าฉันจะต้องรีบไปก่อนมันจะไม่ทัน ฉันเดินไปหาพี่เบสก่อนจะจับมือพี่เบส แล้วพาพี่เบสเดินออกไปเพื่อไปขึ้นรถในทันที พอถึงรถฉันก็รีบขึ้นรถก่อนเลยเพราะตอนนี้รีบมากๆ

 

“นายมัวรอทำอะไรอยู่รีบมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะไปทำงานเร็วๆเข้า”

 

พี่เบสรีบเดินเข้ามาในรถก่อนจะรีบบึ่งไปยังโรงแรมของฉัน เดี๋ยวนะพอดูทางดีๆมันทำไมไปคนละทางกับโรงแรมของฉันล่ะ เขาจะพาฉันไปไหนกันเนี่ย

 

“นายจะพาฉันไปไหนนายเดี๋ยวก่อนนี่มันไม่ใช่ทางที่จะไปโรงแรมไม่ใช่หรือไง”

 

ฉันมองไปทางพี่เบส อยู่ๆพี่เบสก็พาฉันไปที่ไหนไม่รู้เนี่ย ฉันไม่เข้าใจจริงๆเลย

 

“ฉันจะพาเธอไปที่ห้างจะพาเธอไปซื้อของหน่อย เห็นแล้วมันอดใจไม่ไหวมันต้องพาเธอไปจริงๆด้วยล่ะ”

 

หมายความว่ายังไงเขาจะพาฉันไปห้างทำไมแล้วพี่เขาจะพาไปซื้ออะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องพาฉันไปด้วยล่ะ

 

“นายจะพาฉันไปซื้ออะไรนายบอกฉันหน่อยได้ไหม แล้วทำไมพวกเราจะต้องไปซื้อกันตอนนี้ด้วยล่ะ”

 

ฉันลองถามพี่เบสไปเหมือนกับว่าพี่เบสไม่ตอบฉัน น่าจะเป็นของที่พี่เขาอยากจะให้ฉันซื้อมากเลย พอไปถึงที่ห้างเขาก็ลงรถมาฉันก็เลยต้องลงตามพี่เขาไป เพราะว่าไปกับพี่เขารถมันก็ไม่มีตอนเช้ารถมันติดมากเลย ไม่มีทางเลือกก็เลยจำเป็นต้องไปแบบนี้

 

“ว่ายังไงนายตอบฉันมาหน่อยสิว่านายจะพาฉันไปซื้ออะไร”

 

เขาหันมามองที่ฉันก่อนจะมองไปที่ข้างล่างของฉันอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ฉันรู้เลยว่าเขามองที่รองเท้าแตะของฉัน

 

“อย่าบอกนะว่านายจะพาฉันไปซื้อรองเท้าใช่ไหม” พี่เบสเพียงแต่พยักหน้าให้กับฉันเท่านั้น แล้วเขาก็เดินต่อไปฉันเลยต้องเดินตามเขาไป ทำไมอะรองเท้าแตะมันก็ไม่ได้ทำให้ชุดดูน่าเกียจนี่นา สักพักหนึ่งพวกเราก็เดินไปถึงร้านขายรองเท้าแบรนหนึ่ง

 

“ขอรองเท้าสวยๆคู่หนึ่ง เอารองเท้าที่แพงที่สุดมาด้วยนะครับ”

 

รองเท้าที่แพงที่สุดแล้วทำไมต้องแพงที่สุดด้วย  แต่พอรองเท้ามันออกมาเท่านั้นแหละทำให้ฉันตาลุกวาวเลย ฉันชอบนะรองเท้าสีสวยมากแต่มันส้นสูงเกินไปหรือเปล่า ฉันเกรงว่าฉันจะเดินไปได้เพราะว่าฉันไม่ชอบใส่ส้นสูงเอามากๆเลย

 

“นี่นายว่ามันสูงไปหรือเปล่าฉันไม่ชอบส้นสูงมากเวลาเดินไปไหนมาไหนมันเดินลำบาก”

 

เขาทำหน้ารับรู้ก่อนจะโบกมือให้พนักงานเปลี่ยนตัวอื่นมาใหม่ พอเปลี่ยมาอันที่สองมันดูสีแดงแจ๊ดเลยมองแล้วมันแสบตามาก

 

“อันนี้ก็ไม่เอามันแสบตามากเลย เดินไปตามทางถนนรถยังต้องหลีกให้อะนาย เปลี่ยนใหม่เถอะฉันไม่ชอบอันนี้”

 

พอมาถึงอันที่สามเท่านั้นแหละฉันนี่มองตาไม่กระพริบเลย สีดำสวยเงาแวววาวแถมส้นน้อยด้วย มีช่างดีต่อใจของฉันอะไรเช่นนี้

 

“เอาอันนี้แหละนาย เท่าไหร่หรอคะคู่นี้” ฉันลองถามราคารองเท้าคู่นี้ของพนักงานไป

 

“สองหมื่นห้าพันบาทค่ะ”

 

“. . .” สองหมื่นห้าพันบาท !! มันทำไมแพงขนาดนั้นนี่ฉันซื้อรถมอเตอร์ไซได้คันหนึ่งเลยนะ

 

“เอาคู่นี้แหละครับนี่ครับเช็คบิลที่บัตรของผมได้เลย” นี่พี่เบสจะซื้อให้ฉันหรอมันไม่ดีหรอกมั้ง

 

“นายฉันซื้อเองก็ได้ไม่จำเป็นต้องถึงมือนายหรอก” ฉันเกรงใจพี่เบาเขาน่ะเงินก็เงินของเขาด้วย

 

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะฉันเต็มใจซื้อให้เธอถือว่าเป็นค่าเสียเวลาที่พาเธอมาที่นี่ก็แล้วกัน แล้วไม่ต้องเถียงกลับมาด้วยฉันซื้อให้แล้วก็รับมันเอาไว้ซะ นี่เอาไป”

 

พี่เบสยื่นถุงมาให้กับฉันก่อนจะเดินนำหน้าฉันไม่ ซึ่งฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรกับพี่เบสเลย แต่ก็ขอบคุณนะคะพี่ที่ซื้อรองเท้าให้ปอย