ตอนที่57

ผมรู้สึกแปลกๆมากเลยเวลาที่มีผู้ชายคนไหนมาคุยกับเธอ ผมไม่มั่นใจว่าทำไมผมเป็นเช่นนั้นเหมือนกัน แต่ในตอนที่ผมกับเธอกำลังจะกลับบ้านก็มีผู้ชายคนหนึ่งได้เคาะประตู ปอยเปิดประตูให้กับเขาก่อนจะพบว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังยิ้มให้กับเธออยู่ เขาทักทายเธอก่อนจะมองมาทางผมแล้วก็หุบยิ้มของเขาลง หน้ากวนส้นตีนชะมัดผมไม่ชอบเขาเอาเสียเลย ใจของผมไม่ชอบเขาแบบว่าอยู่ๆผมก็ไม่ชอบเขา มันแปลกใจมากเลยที่ผมเป็นแบบนั้นแต่มันก็เป็นไปแล้ว ผมจึงถามเขาไปโดยใช้กิริยาท่าทางที่ไม่ดีผสมลงไปด้วย มันไม่ได้ตั้งใจทำนะครับแต่มันเป็นของมันเอง เราคุยกันนิดหน่อยก่อนเขาจะพูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมชวนหงุดหงิดออกมา แล้วจากนั้นปอยก็ห้ามพวกเราสองคนโดยการพูดสวน แล้วจับมือของผมพาออกไปข้างนอก ในตอนที่เธอจับมือของผมในใจของผมทั้งดีใจและหงุดหงิดตลอดเวลา มันเป็นแบบนี้สลับกันไปสักพักหนึ่งก่อนพวกเราจะลงมายังข้างล่างออกมาข้างนอกโรงแรมของเธอ

“นี่นายเป็นอะไรของนายทำไมไปชวนเขาทะเลาะแบบนั้นล่ะ”

เธอถามผมด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิดมาก จะว่าไปผมจะบอกเธอยังไงดีล่ะบอกว่าไม่ชอบขี้หน้ามีก็เหมือนกับว่าผมเป็นคนมั่วๆ จริงๆผมก็เคยเจอผู้ชายคนนั้นนะแต่ว่าตอนนั้นผมก็ไม่ได้โกรธอะไรเขาเลยเพราะเราไม่รู้จักกัน

“เปล่าเสียหน่อยฉันไม่ได้ชวนทะเลาะฉันก็แค่ถามเขาดีๆเท่านั้นเองนะ”

เอาเป็นว่าผมจะตอบแบบดีๆไปไม่ตอบให้ตัวเองเสียหายมาก จะว่ามันเป็นข้ออ้างก็ได้นะเพราะผมไม่อยากมีเรื่องกับเธอ เวลามีเรื่องทีไรผมเถียงแพ้เธอทุกทีไม่เคยชนะเธอเลย เหมือนกับน้องปอยคนเก่าของผมผมยังเห็นเธอเป็นคนปัจจุบันเสมอ แต่ทำไมคนนี้มันทำให้ผมนึกถึงปอยขึ้นมาก็ไม่รู้

“โอเคฉันเชื่อนายก็ได้ งั้นฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะพรุ่งนี้เอาไว้เจอกันใหม่ ฝันดีก็แล้วกันนะนาย”

ผมยังไม่อยากให้เธอไปแต่เธอก็ต้องกลับบ้านของเธอเพราะว่ามันดึกแล้ว แต่ในตอนที่เธอกำลังเดินอยู่นั้น จู่ๆเธอก็กระตุกขึ้นแล้วเหมือนตอนนั้นเธอจะล้มลงไป มันทำให้ผมรีบวิ่งไปหาเธอแล้วจับตัวของเธอเอาไว้ ผมเอื้อมมือของผมไปโอบเอวของเธอแล้วดึงตัวของเธอเข้ามาหาผม มันทำให้ตัวของเราชิดกันเธอหันหน้ามาหาผม หน้าของเธอใกล้กับผมมากเลยมันทำให้ผมมองหน้าเธอได้อย่างชัดเจนอีกครั้งหนึ่ง พอมองดีๆเข้าจริงๆปอยหน้าเหมือนกับน้องปอยมากเลยนะ หน้าเหมือนจนผมคิดว่าเธอเป็นคนๆเดียวกันเสียอีก

“เอิ่มฉันคิดว่านายปล่อยฉันได้แล้วนะ” ปอยพูดขึ้นมันทำให้ผมดึงสติตัวเองกลับมาแล้วปล่อยเธอ เธอมองลงไปที่เท้าของเธอผมก็เช่นกันจนกระทั่งเห็นว่ารองเท้าของเธอ ส้นสูงที่เธอใส่มันหักออก

“บ้าที่สุดเลยทำไมรองเท้าของฉันมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ”

รองเท้าเธอค่อนข้างเก่ามากแล้ว ผมว่ามันไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่มีเงินหรอกนะ แต่ผมว่าเป็นเพราะว่าเธอไม่มีเวลาไปซื้อรองเท้าใหม่เสียมากกว่า เพราะที่เห็นในทุกๆวันของเธอก็จะทำแต่งานอย่างเดียวเลย เธอดูมีความพยายามเหมือนน้องปอยเลย ชอบกินก็ชอบเหมือนน้องปอย หลายๆอย่างเขาเหมือนน้องปอยมากเลย

“งั้นเอาไว้เจอกันก็แล้วกันนะ ยังไงก็จะกลับบ้านอยู่ดีเดี๋ยวค่อยหาเวลาไปซื้อรองเท้าทีหลังก็แล้วกัน ไปแล้วเจอกันใหม่”