ตอนที่52

“สวัสดีครับคุณปอย” พอเข้ามายังโรงแรมเสียงที่ได้ยินเป็นคนแรกเลยก็คือคุณฟิว คุณฟิวเดินมาหาฉันก่อนจะสวัสดีฉัน

 

“สวัสดีเช่นกันค่ะคุณฟิว” ฉันยิ้มให้คุณฟิวเหมือนเดิมของทุกๆวันคุณฟิวก็เอาเค้กกับกาแฟมาให้ได้ทานอีกแล้ว

 

“ผมซื้อมาให้คุณอีกครั้งหนึ่งครับ” เป็นผู้ชายที่ดีจริงๆเลยนะซื้อมาให้ทุกวันเลย

 

“ขอบคุณมากเลยนะคะที่ซื้อมาให้อีกครั้งหนึ่งแล้ว” ฉันกำลังจะหยิบมาจากมือของเขา แต่เขาก็ยื่นมือหลบมือของฉันเฉยเลย

 

“แต่คราวนี้ผมซื้อมาสองกล่องนะครับ ผมขออนุญาตทานเค้กพร้อมกับคุณได้ไหมครับ”

 

เขาหยิบถุงจากข้างหลังของเขามาอีกถุงหนึ่ง ซึ่งเห็นได้ว่ามีกล่องเค้กกับนมเย็นอยู่ในนั้น

 

“ได้อยู่แล้วล่ะค่ะ ยังไงก็เป็นเวลาเลิกงานของคุณแล้วนี่คะทำไมจะไม่ได้”

 

เขายิ้มให้กับฉันแล้วพวกเราก็เดินขึ้นไปที่ทำงาน ห้องทำงานของฉันนั่นแหละเพราะมันมีโต๊ะไว้ทานข้าวทานอะไรอยู่ ฉันจัดจานก่อนจะเริ่มนั่งรับประทานของหวานกัน

 

“ทำไมถึงชอบกินเค้กร้านนี้จังเลยล่ะครับ คือผมอยากจะรู้น่ะครับ”

 

ทำไมหรอย้อนกลับไปเมื่อตอนที่ฉันยังเรียนอยู่ ตอนนั้นพี่เบสพาฉันมากินที่ร้านเค้กนี้เป็นประจำก่อนกลับบ้านทุกๆวันที่ไปได้ มันก็เลยทำให้ฉันชอบร้านเค้กร้านนี้และซื้อที่นี่ตลอดๆนั่นเอง จนกระทั่งคุณฟิวก็เอาเค้กมาให้ฉันอีกครั้งหนึ่ง

 

“พอดีว่าตอนเรียนฉันเคยไปนั่งกินที่ร้านนั้นบ่อยค่ะ พอไปต่างประเทศก็ไม่ได้กินอีกเลย จนกระทั่งกลับมาแล้วคุณฟิวก็เอามาให้ฉันทานนี่แหละค่ะ ฉันชอบมันมากเลยนะคะกินทุกวันตอนเรียน”

 

พอพูดถึงแล้วก็ตักมาทานสักคำหนึ่งก็แล้วกัน ให้มันได้ลิ้มรสรสชาติเก่าๆที่เคยกินมาก่อน

 

“แบบนี้นี่เอง งั้นผมขอซื้อมาให้คุณปอยได้ทานแบบนี้ทุกๆวันเลยได้ไหมครับ”

 

คุณฟิวจะซื้อเค้กพวกนี้มาให้ฉันทานในทุกๆวันเลยหรอ

 

“มันจะดีหรอคะคุณฟิวไม่ต้องลำบากซื้อมาให้ฉันได้ทานทุกวันก็ได้ค่ะ ฉันรู้สึกเกรงใจจริงๆ”

 

ก็แบบเงินของเขาอะแล้วถ้าเกิดเขาซื้อมาให้เรากินทุกวันแบบนี้มันจะดูแปลกๆไปหรือเปล่า

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกครับผมเต็มใจที่จะซื้อให้คุณอยู่แล้วครับ ไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ”

 

เขายิ้มอ่อนให้กับฉันถ้าเกิดเขาพูดมาถึงขนาดนี้แล้วฉันก็คงขัดอะไรเขาไม่ได้หรอกนะ

 

“โอเคค่ะงั้นก็ขอบคุณมากเลยนะคะที่ซื้อเค้กมาให้ฉันทานแบบนี้”

 

ฉันมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มให้เขาด้วยความยินดี ส่วนเขาก็มองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มให้ฉันเช่นกัน //เอี๊ยด//

 

“ขออนุญาตนะคะคุณปอยพอดีว่ามีเอกสารมาใหม่ให้เซนแล้วมันเร่งด่วนมากเลยค่ะ”

 

นรินเดินเข้ามาในห้องก่อนที่จะส่งมอบเอกสารอะไรบางอย่างมาให้กับฉัน

 

“มีคนเอาเอกสารนี้มาให้คุณปอยค่ะเป็นผู้ชายที่เคยอุ้มคุณปอยไปคราวนั้นน่ะค่ะ เขาบอกว่าเร่งด่วนมากถ้าเกิดไม่ให้คุณปอยเซนมันอาจจะมีผลกระทบต่อโรงแรมได้ ก็เลยเอามาให้ดูแล้วเขาก็บอกว่าไม่ให้ฉันเปิดอ่านด้วย ให้แต่คุณปอยเปิดอ่านได้คนเดียวเท่านั้นค่ะ”

 

เอกสารของผู้ชายที่เคยอุ้มฉันไปเมื่อคืนนี้. . .ห้ะเอกสารของพี่เบสหรอ

 

“ขอบใจมากนะจ๊ะ” ฉันหยิบเอกสารที่นรินยื่นมาให้กับฉัน แล้วเธอก็เดินจากไป

 

“งั้นผมว่าผมก็ต้องขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่าครับ เอาไว้วันนี้ถ้าเกิดคุณปอยยังไม่กลับบ้านเราเจอกันนะครับ”

 

ฟิวพูดขึ้นก่อนจะยืนขึ้นไปแล้วก็เดินไปที่ข้างหน้าประตู

 

“ไว้เจอกันค่ะคุณฟิว” เมื่อฉันพูดจบเขาก็โบกมือลาฉันก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานของฉัน

 

[ เอกสารเรื่องการนัดไปงานพรม เนื่องด้วยการจัดงานที่ใหญ่ที่สุดของการโรงแรมของเรา ขอเชิญชวนให้คุณปอย (ผมไม่รู้ชื่อจริง) มางานของเราด้วย ถ้ายินยอมเซนยอมรับเอกสารแล้วส่งกลับมาให้ผมด้วยครับ ]

 

งานพรมหรอมันหมายถึงยังไงกันนะ คืองานขนาดใหญ่ใช่ไหมแล้วทำไมเขาถึงส่งบัตรเชิญมาให้ฉันด้วยล่ะ