ตอนที่46

“ฉันคิดว่าฉันอยากจะกลับบ้านแล้วล่ะนายพาฉันกลับบ้านหน่อยสิ”

 

ฉันกลัว ฉันกลัวเขาจะรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันกลัวว่าถ้าเกิดเขารู้ความจริงพี่นิ้งกับพี่เขาคงต้องทะเลาะกันใหญ่โตก็เพราะฉัน ตอนนี้กับตอนนั้นมันเปลี่ยนไปมากแล้ว จะเอามันเข้ามาโยงเรื่องกันและกันเหมือนเดิมมันไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้พี่เขายังมีความสุขเราก็ควรให้พี่เขามีความสุขต่อไป คิดแบบนี้มันดีที่สุดแล้วไม่ใช่หรือไง

 

“ยังเธอยังไปไหนไม่ได้เธอจะต้องไปทานข้าวกับฉันก่อน” ฉันรีบหันไปหาพี่เบสในทันทีเมื่อพี่เบสพูดแบบนี้

 

“ทำไมฉันจะต้องไปทานข้าวกับนายด้วย ฉันไม่อยากไปตอนนี้ฉันอยากจะกลับบ้านไปนอนแล้วนะ กี่โมงกี่ยามแล้วดูด้วยสิ”

 

ถ้าจะให้มองเวลาพวกเราก็อยู่ที่นี่มานานมากแล้ว และมันเป็นเวลาที่นานมากสำหรับฉัน ฉันจะต้องตื่นไปทำงานตั้งแต่เช้า

 

“ไปแป๊บเดียวเองเดี๋ยวฉันพาไปคงไม่ถึงชั่วโมงหนึ่งหรอก”

 

สีหน้าของเขาที่ดูอ้อนๆแบบนั้นทำให้ฉันต้องใจอ่อนอยู่เรื่อยเลย นี่ฉันจะต้องยอมพี่เบสอีกแล้วใช่ไหม

 

“โอเคไปก็ได้แต่ถ้าเกิดหนึ่งชั่วโมงเมื่อไหร่ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเองแน่”

 

เขายิ้มให้ฉันก่อนจะลุกขึ้นแล้วก็ยื่นมือมาให้ฉันจับ ฉันจับมือของพี่เบสก่อนพี่เบสจะพาฉันลุกขึ้น

 

“เชิญเลยครับคุณผู้หญิงเดินนำหน้าไปยังรถของผมได้เลย” ฉันเดินนำหน้าของพี่เขาไปไปยังรถ แล้วพี่เขาก็วิ่งมาตัดหน้าของฉันก่อนจะเปิดประตูรถให้ เล่นอะไรของพี่เขากันเนี่ยอยู่ๆก็มาทำเป็นผู้ชายสุภาพบุรุษใส่ฉันเฉยเลย ฉันเข้าไปนั่งใสรถก่อนที่พี่เขาจะอ้อมไปยังฝั่งคนขับแล้วก็ขึ้นมานั่ง

 

“แล้วจะพาฉันไปทานข้าวที่ไหนล่ะ ?” ด้วยความที่มันมืดและมันดึกมากแล้วแถวนี้น่าจะไม่มีร้านอาหารเปิด ฉันก็เลยลองถามเขาไปว่าเขาจะพาฉันไปทานข้าวที่ไหน

 

“เดี๋ยวก็รู้เองแหละว่าจะไปที่ไหน” อีกแล้วเดี๋ยวก็รู้เองเดี๋ยวก็รู้เองตลอด แล้วทำไมถึงไม่ยอมบอกเองเลยล่ะ ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อก่อนที่รถจะเริ่มเคลื่อนที่ไป ในระหว่างทางที่กำลังไปอยู่นั้น //ตึ๊ง// เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ได้ดังขึ้นมา ใครกันนะที่ทักฉันมา [ มีคนส่งคำขอเป็นเพื่อนกับคุณ ] ใครกันนะที่ส่งคำขอเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันเลยเปิดแอปเพื่อเข้าไปดูว่าใครที่เพิ่มเพื่อนฉัน พอเปิดไปหน้าตาก็ดูคุ้นมากคุณฟิวเพิ่มเพื่อนฉันมานี่นา เขาไปเอาชื่อของฉันมาจากใครกันนะทำไมเขาถึงรู้ได้ว่าคนนี้มันเป็นฉัน แต่ก็คงไม่เป็นอะไรหรอกกดรับเพื่อนไปก็แล้วกัน ยังไงเราก็ได้รู้จักกันแล้วนี่นา //ตึ๊ง//

[ ฟิวแมททิก ]

 

: สวัสดีครับคุณปอย

สวัสดีค่ะคุณฟิว :

 

: รู้ด้วยหรอครับว่าเป็นผม ?

 

ทำไมจะไม่รู้ล่ะคะแค่เห็นชื่อก็รู้แล้วค่ะว่าเป็นคุณ :

 

: อ๋อหรอครับ ฮ่า ฮ่า ผมก็ถามคุณเหมือนว่าผมโง่เลยนะครับ

: แล้วตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนครับ เห็นตอนนั้นคุณเบสอีกโรงแรมหนึ่งเขาพาคุณไปไหนครับ

 

เขาพาฉันมาดูดาวค่ะ :

 

: พาคุณไปดูดาว ?? ถึงกับต้องพาไปอย่างนั้นเลย ผมนึกว่าพวกคุณทะเลาะกันเสียอีก

ตอนนั้นผมงงมากเลยจะตามคุณไปก็เกรงว่าคุณจะตอบผมว่าไม่ต้องตามก็เลยไม่ได้ตามไป

 

อ๋อตอนนี้ก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะค่ะเขาก็เป็นคนแบบนี้แหละ :

 

: ดูเหมือนจะรู้จักนิสัยกันเยอะเลยนะครับ ฮ่า ฮ่า

 

พอเห็นฟิวพิมพ์แบบนั้นฉันกับรู้สึกแปลกๆ นั่นสิทำไมฉันถึงรู้นะว่าเขามีนิสัยแบบนั้น ฉันไม่ใช่คนเดินแล้วนะที่จะกลับไปลื้อฟื้นเรื่องเก่า ตอนนี้ควรอยู่แบบเงียบๆได้แล้วล่ะ

 

: เป็นอะไรหรือเปล่าครับทำไมถึงเงียบไป

 

เปล่าค่ะไม่ได้เป็นอะไรงั้นขอตัวก่อนนะคะฉันจะต้องออกไปกินข้าวแล้วล่ะค่ะ ไว้เจอกันใหม่ :

 

: โอเคครับฝันดีนะครับคุณปอย

 

ฝันดีค่ะ :

 

ฉันตัดบทไปก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์กลับไปที่กระเป๋าของฉัน

 

“มาถึงแล้วที่หมายของเราที่เราจะไปทานข้าวกัน” ห๊ะหมายความว่ายังไงถึงแล้วหรอ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะพบว่าที่ๆฉันมาก็คือบ้านของพี่เบส