ตอนที่ 37 ดาบของใคร

เริ่มมีกลุ่มคนมามุ่งรอบๆพวกเขา พวกเขารู้สึกว่ากำลังจะมีเรื่องสนุก

"จะให้ฉันชดใช้ยังไง?" หานเซิ่นพูดอย่างใจเย็น ขณะมองลิ่วเฟิงที่กำลังเดินเข้ามา

"ให้ฉันเตะก้นแก" ลิ่วเฟิงออกหมัดใส่หน้าหานเซิ่น หมัดของเขารวดเร็วราวกับสายลม ถ้าหานเซิ่นโดนเข้าจมูกคงยุบแน่

ทุกคนต่างคิดว่าหานเซิ่นไม่รอดแน่ แต่หานเซิ่นเอียงตัวหลบหมัดอย่างง่ายดาย พร้อมกับยื่นขาออกไปเกี่ยวขาของลิ่วเฟิง จนเขาล้มหน้ากระแทกพื้น

ลิ่วเฟิงล้มกระแทกพื้นอย่างแรง มีเลือดไหลออกมาจากจมูกของเขา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาชักดาบที่ทำมาจากโลหะอัลฟ่าอัลลอยออกมา และฟันไปที่หานเซิ่น

"แกกล้าขัดขืนหรอ ฉันจะฆ่าแก!"

หานฮ่าวเต็มไปด้วยความรู้สึกหลายอย่างผสมกัน ถึงแม้เขาจะดูหมิ่นหานเซิ่นมาตลอด แต่หานเซิ่นก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา หานฮ่าวรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องมายืนดูเขาถูกเล่นงาน และอาจจะถูกฆ่าตาย

แต่ถ้าเขาเข้าไปช่วยหานเซิ่น ทุกคนในเมืองก็จะรู้ว่าเขารู้จักกับหานเซิ่น และเขาคงจะอยู่ในสตีลอาเมอร์อย่างยากลำบากแน่

หลังจากลังเลอยู่ชั่วขณะ หานฮ่าวหันหน้าหนีไปด้านข้าง เขาไม่อยากเห็นหานเซิ่นถูกเล่นงาน หานฮ่าวคิดว่าเขาจะต้องได้ยินเสียงกรีดร้องของหานเซิ่นแน่ แต่เสียงกรีดร้องที่เขาได้ยินกับไม่ใช่ของหานเซิ่น แต่เป็นของลิ่วเฟิง

หานฮ่าวรีบหันกลับไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เขาไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง ตอนนี้ดาบอัลฟ่าอัลลอยอยู่ในมือของหานเซิ่น ลิ่วเฟิงถูกกดลงกับพื้นในสภาพมือไขว้หลัง และหานเซิ่นนั่งอยู่บนหลังของเขา ลิ่วเฟิงกรีดร้อง และพยายามดิ้นร่น

ตอนที่ลิ่วเฟิงฟันดาบไปที่หานเซิ่น ทุกคนต่างคิดว่าคราวนี้ไอ้โรคจิตคงไม่รอดแน่ แต่ทันทีที่ลิ่วเฟิงฟันดาบออกไป หานเซิ่นจับไปที่มือของเขา และบิดทำให้เขาอยู่ในสภาพคุกเข่า จากนั้นหานเซิ่นแทงเข่าไปที่หลังของลิ่วเฟิงจนเขาล้มลงกับพื้น

ทุกคนต่างไม่อยากเชื่อว่าไอ้โรคจิตจะเคลื่อนไหวได้สุดยอด ทำให้ทุกคนยืนอึ้ง ยกเว้นลิ่วเฟิงที่กำลังส่งเสียงกรีดร้องออกมา

"พวกนายกำลังทำอะไรกันอยู่? ฆ่าไอ้บ้านี่เร็ว... อ้าา!" ลิ่วเฟิงตะโกน

เสียงกระดูกหัก!

แขนของเขาถูกหานเซิ่นหัก ก่อนที่เขาจะได้พูดจบ

พวกเพื่อนๆของลิ่วเฟิงรีบวิ่งเข้าไปหาหานเซิ่น พร้อมกับชักอาวุธของพวกเขาออกมา หานเซิ่นกำลังถือดาบอัลฟ่าอัลลอยของลิ่วเฟิงอยู่ เขาใช้มันฟันไปที่อาวุธของพวกที่กำลังวิ่งเข้ามา อาวุธของเพื่อนลิ่วเฟิงถูกตัดเป็น 2 ท่อนด้วยดาบอัลฟ่าอัลลอยในทันที

"คนอย่างแกมีดาบที่ยอดเยี่ยมขนาดนี่ด้วยหรอ มันคงมีค่าอย่างน้อย 1-2ล้าน"

หานเซิ่นพูด และตัดสินใจว่าจะไม่คืนดาบให้เขา

หลังจากที่อาวุธถูกตัดเป็น 2 ท่อน ทำให้พวกเพื่อนของลิ่วเฟิงไม่กล้าเข้าไปหาหานเซิ่นอีก

หานฮ่าวยืนอึ้ง เขาคิดว่าเขากำลังอยู่ในความฝัน ลิ่วเฟิงมีความแข็งแกร่ง 6.7 และอาวุธที่สุดยอด หลังจากที่เขาได้ติดตามลิ่วเฟิงทำให้เขารู้ว่าลิ่วเฟิงเก่งแค่ไหน

ถึงแม้หานฮ่าวจะมีวิญญาณอสูรกลายพันธ์ แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลิ่วเฟิง แต่ในตอนนี้ลิ่วเฟิงลงไปกองกับพื้น โดยหานเซิ่นที่ปราศจากอาวุธ

"เขาไม่ได้ถูกทำให้โดดเดียวโดยซินเสวียนกับเซินเทียนจื่อหรอกหรอ? ตั้งแต่เขาเข้ามาในก็อตแซงชัวรี่ เขาน่าจะล้มเหลวกับการล่ามอนสเตอร์ระดับโบราณ เขาไม่น่า..."

หานฮ่าวมองไปที่หานเซิ่นด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับ

หานเซิ่นไม่ได้สู้กับพวกที่เหลือต่อ เขาเดินกลับไปหาลิ่วเฟิงแล้วปลดปลอกดาบของลิ่วเฟิงออกมา จากนั้นก็นำมาใส่ที่เข็มขัดของเขา และใส่ดาบของลิ่วเฟิงเข้าไปในปลอกดาบ

"ถ้าครั้งหน้าอยากได้อะไรชดเชยอีกก็มาหาฉันได้นะ"

หานเซิ่นเดินตรงไปที่ประตูเข้าเมืองสตีลอาเมอร์ ผู้คนจำนวนมากมองไปที่เขาราวกับว่าเพิ่งเคยเห็นเขาครั้งแรก

"หยุด!" มีใครบางคนกำลังขี่สัตว์อสูรเข้ามาใกล้หานเซิ่นที่กำลังจะเดินเข้าประตูไป เขาคือหลัวเทียนหลาง มือขวาของเซินเทียนจื่อ

"หลัว ไอ้โรคจิตมันหักแขนฉัน และเอาดาบของฉันไป นายต้องแก้แค้นให้ฉัน" ลิ่วเฟิงตะโกน

"แบบนี่ก็สวยสิ"

หลัวเทียนหลางมองไปที่ลิ่วเฟิล และหันกลับมามองหานเซิ่น

"ฉันก็สงสัยว่าใครมันกล้าทำร้ายพวกของฉัน มันคือแกเองหรอ"

หลัวเทียนหลางหยิบแส้ของเขาออกมา และฟาดไปที่หานเซิ่น

หานเซินหยุดแส้ด้วยดาบอัลฟ้าอัลลอย แส้พันรอบๆดาบ ตัวของทั้ง 2 คนเริ่มสั่น

หลัวเทียนหลางตะโกนขึ้นมาทันที

"แกมีแข็งแกร่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?"

หลัวเทียนหลางมีระดับความแข็งแกร่งอยู่ที่ 9.6 ถึงแม้ตอนที่เขาฟาดแส้ไปจะไม่ได้ใช้แรงทั้งหมด แต่หานเซิ่นก็ต้องมีระดับความแข็งแกร่งอย่างน้อย 8.0 ถึงจะรับการโจมตีได้ ซึ่งทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อ