ตอนที่ 74 มังกรได้กลับมา

“เป็นเพราะนายคนเดียวเลยนะที่ทำให้ฉันมาเจอเรื่องบ้าๆพวกนี้น่ะเลย์”

 

//ตุบ ตาบ// การต่อสู้ที่ดำเนินต่อไปกินเวลาค่อนข้างเยอะ เพราะพวกมันเยอะมากจึงสู้กับพวกมันนานหน่อย แต่ดีที่พลังของฉันนั้นมันเป็นแบบกลุ่ม มันทำลายร้างได้ระยะไกลด้วยจึงไม่ต้องออกแรงมากเสียเท่าไหร่

 

“ฉันขอโทษเธอได้ไหมล่ะฉันก็อยากจะหาอะไรสนุกๆทำบ้าง พวกนี้มันก็ไม่ได้เก่งอะไรมากนักเธอก็สามารถจัดการมันได้นี่”

 

ก็พูดได้นี่สนุกอยู่คนเดียวคนอื่นเขาไม่ได้มาสนุกด้วยเสียหน่อย แล้วฉันเหนื่อยมากเลยนะกว่าจะมาถึงที่นี่แบบเงียบๆได้ จะมาแผนแตกก็เพราะไอ้เลย์นี่แหละ

 

“ถ้ามังกรมาล่ะเราจะทำยังไง นายคิดบ้างสิเลย์ไม่ใช่มัวแต่จะหาความสนุกเข้าตัวของตัวเองน่ะ”

 

ฉันบ่นไปให้เขานิดหน่อยแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยฟังฉันเลยนะ

 

“ขอโทษครับผมโง่เองที่คิดไม่ออกทีหลังผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ตอนนี้ช่วยกันตีก่อนได้ไหมที่รักอย่างพึ่งบ่นผมสิ”

 

ก็ดีที่ยังขอโทษกันบ้างทีหลังนะถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกมันจะไม่ใช่แค่คำพูดที่ออกจากปากฉันแล้ว มันจะมีอย่างอื่นที่ออกไปกระทบหน้าของเลย์แน่ๆ การต่อสู้ยังคงไปต่อเรื่อยๆไม่มีหยุดไม่มีพักจนกระทั่งเสียงๆหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากข้างหลังของเรา

 

“พวกผมมาช่วยแล้วครับ รู้ไหมว่ากว่าจะหาทางเข้ามาได้มันยากขนาดไหนครับเนี่ย”

 

มาถึงก็บ่นมาเชียวแต่ถึงอย่างไรพวกเขาก็วิ่งมาสบทบกับพวกเรา แล้วเริ่มการต่อสู้สุดทรหดอีกครั้ง

 

“พอได้แล้วฉันเบื่อแล้วกับการดูพวกแกต่อสู้กันเนี่ย” เสียงผู้หญิงคุ้นๆนั้นคงเป็นเสียงเมสซีเรียสินะ พวกเราหยุดต่อสู้แล้วหันไปดูต้นตอของเสียง ผู้หญิงที่ยิ้มแสยะตลอดเวลาเหมือนหล่อน ที่ไม่เคยรู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยนั่น มันทำให้ฉันรู้สึกอย่างจะบีบคอนางสักครั้งหนึ่ง ให้นางได้ยกมือกราบเพื่อขอชีวิตพวกเรายังไงอย่างงั้นเลย

 

“แกอยู่นี่เองหรอกว่าจะออกมา พวกเราเล่นของเล่นของแกจนจะเบื่ออยู่แล้วนะ”

 

ดาโล่พูดพร้อมกับยิ้มให้แบบไม่เต็มใจ เขายังคงโกรธในเรื่องของโซอิเป็นใครๆก็โกรธ ถ้าเป็นฉันฉันคงวิ่งเข้าไปใส่มันตั้งแต่ที่รู้ครั้งแรกแล้วล่ะ

 

“ทำไมหรอดาโล่เจ้าสัตว์เลี้ยงเก่าของฉัน แกเลิกพูดจาปากร้ายแบบนั้นเสียทีเถอะ มันทำให้ฉันไม่พอใจเลยนะดาโล่”

 

คำพูดของแกก็ดูต่ำเหมือนกันนั่นแหละอย่ามาว่าแต่คนอื่นเลย ไม่มีใครพอใจแกเหมือนกันหัดมองตัวเองเสียบ้างสิ

 

“หุบปากแล้วมาสู้กันดีกว่านะ ฉันไม่อยากจะเก็บน้ำลายเอาไว้คุยกับอะไรที่มันดีกว่านี้”

 

คำพูดคำจาของเลย์มันนุ่มแต่กระแทกแรงได้ใจจริงๆ เป็นฉันคงจุกหน้าดูเลยที่โดนผู้ชายด่าแบบนั้นน่ะ

 

“หึ ก่อนจะสู้กับฉันก็เจอกับสุดที่รักของฉันก่อนดีกว่านะ จัดการมันเลยลูกแม่อย่าให้มันรอดไปได้สักคน”

 

//ฟึบ ฟึบ// จากที่ฟ้าดูสดใสมันก็เริ่มดำมืดขึ้นเรื่อยๆเสียงปีกที่พัดโบยบินไปกับลมนั่น มันอยู่ตรงหน้าของพวกเราแล้วไอ้มังกรยักษ์ใหญ่ //ตู้มมม// อยู่ๆมันก็ทิ้งตัวลงมาใส่พวกเราจากที่มันกำลังบินอยู่ ทำให้พวกเราทุกคนต้องวิ่งหลบกระโดดหลบกันไปคนละที่

 

“ชักจะสนุกแล้วสิฆ่ามันให้หมดนะ” เมื่อนางพูดจบนางก็เดินเข้าไปในปราสาทของนางอย่างสบายใจ แล้วปล่อยให้พวกเราต้องมารับภาระในการต่อสู้กับเจ้ามังกรยักษ์นี่

 

“นี่แหละถึงเรียกว่าความสนุกอย่างแท้จริง” เลย์พูดขึ้นก่อนที่จะวิ่งกระโดดเข้าไปใส่เจ้ามังกรอย่างดุเดือด แล้วเจ้าสามคนนั้นพร้อมกับอีกหนึ่งตัวก็เริ่มการต่อสู้ในทันที ฉันใช้พลังของฉันในการช่วยพวกเขาบ้างแต่มันก็คงจะช่วยอะไรเขาไม่ได้มาก พลังของฉันยังไม่พร้อมที่จะช่วยใครได้ในตอนนี้ แต่ก็จะช่วยให้มันถึงที่สุดเท่าที่จะทำได้แหละนะ

 

“สนุกชะมัดเลยโว๊ยไม่เคยสนุกอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต ชีวิตนี้คงไม่เสียดายอะไรแล้วล่ะ”

 

พูดอะไรของเขาเหมือนเขามีความสุขกับการที่ได้ต่อสู้จริงๆเลยนะ นั่นสินะก็เขาเป็นปีศาจนี่ปีศาจก็คือปีศาจอยู่ดีนั่นแหละ

 

“ผมว่าพวกเราสู้มันไม่ไหวหรอกครับ มีหวังถ้าเกิดพวกเรายังต่อสู้กับมันแบบนี้พวกเราอาจจะไม่มีแรงไปสู้กับเมสซีเรียนะครับ”

 

สีหน้าของทุกคนดูเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด มันพอจะมีวิธีไหนในการต่อสู้กับเจ้ามังกรตัวนี้บ้างไหมนะ คิดสิคิดสิ

 

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงนั่นมันคุ้นๆนะ เสียงที่คุ้นเคยมันอยู่แถวๆนี้ไม่ไกลจากที่นี่ด้วย ฉันหันหลังไปดูฉันก็พบกับดินที่ดิ้นได้ ดินที่เต้นได้ขยับได้เหมือนมีอะไรอยู่ในดิน เอ๊ะฉันคิดอะไรบางอย่างออกแล้วฉันรู้แล้วว่าฉันควรทำยังไงดี ฉันวิ่งออกไปข้างนอกใช้ไม้ขนาดใหญ่ปาไปที่ดินที่กำลังขยับอยู่

 

“อ๊ากกกก” เสียงร้องทำให้ฉันสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนที่ดินจะเริ่มขยับมาทางฉันเรื่อยๆ ไม่คิดเลยนะว่ามันจะตามพวกเรามาถึงที่นี่ได้ แค้นนี้ต้องชำระไอ้มังกรเวร