ตอนที่ 63 กระเพาะยักษ์

ฉันตะเกียกตะกายหาของในกระเป๋าของฉันเพื่อที่จะหาของแหลมๆมาปักหนังมันเอาไว้ ถ้าไม่ปักเอาไว้มีหวังจะต้องหล่นลงไปถึงกระเพราะของมันแน่ๆ

 

“เกาะเอาไว้ก่อนนะเบอร์รินเดี๋ยวฉันจะไปหาเธอ อีกสักพักมันก็คงจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ ขอให้รอก่อนนะอย่าพึ่งตกลงไป”

 

ฉันมองไปที่เหล็กที่ฉันได้เก็บเอาไว้ในกระเป๋าของฉันเวลาที่จะต้องใช้ แล้วมันก็ได้ใช้จริงๆด้วย เรื่องเกาะมันก็พอจะไหวอยู่แต่ถ้าเกิดยังอยู่แบบนี้อีกนานฉันอาจจะหล่นลงไปก็ได้ สักพักหนึ่งทุกอย่างได้สั่นอีกครั้งก่อนที่ฉันจะหันไปเจออะไรบางอย่างตกลงไปข้างล่างต่อหน้าต่อตาของฉัน ตัวมันใหญ่กว่าฉันมากแต่ว่าคงใหญ่ไม่เท่าเจ้าตัวไส้เดือนนี่ เลยโดนมันจับกินแล้วหล่นลงไปยังกระเพราะของมันในทันที คงโดนกินหลังจากที่กินเราไปได้สักพักมันจึงตกลงไปที่กระเพราะเลยล่ะมั้ง จากนั้นทุกอย่างก็กลับมาอยู่ที่ทิศทางเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกเราดึกเหล็กดาบมีดที่ปักตรงผนังของมันเอาไว้ มาเก็บไว้ที่เดินของเราเผื่อว่าจะต้องจับมาปักอีกครั้งหนึ่ง แต่คราวนี้เราก็ไม่ได้ปักแล้วล่ะเพราะว่าเราถึงกระเพราะอาหารของมันแล้ว

 

“ที่รักเธอไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมฉันนี่ไม่น่าเดินห่างจากเธอเลย ถ้าเกิดเธอไม่มีเจ้าเหล็กนั่นฉันคงต้องเสียเธอไปแน่ๆ ดีมากเลยนะที่เธอไม่เป็นอะไรเลยโล่งอกไปที”

 

เขาเข้ามากอดฉันเขาคงเป็นห่วงฉันมากเลยที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันตบที่หลังของเขาเบาๆเพื่อเป็นการปลอบเขา

 

“ตอนนี้เราจะจัดการกระเพราะอาหารของมันเลยไหม แต่ว่าพวกเราคงต้องทำใจตอนออกหน่อยนะ ผมว่าถ้าพวกเราจัดการกระเพราะอาหารของมันแล้ว เราจะประสบปัญหาของเหลวที่อยู่ในตัวของมันนี่แหละ อาจจะเละเทะหน่อยแต่ก็คงมีแค่วิธีนี้แหละครับ”

 

ฉันยืนสักพักเอาเถอะมันมีวิธีนี้วิธีเดียว ต่อให้เละเทะแค่ไหนฉันก็ไม่กลัวอยู่แล้วล่ะ

 

“จัดการเลยฉันทนได้อยู่แล้วแค่นี้มันสบายมาก” เมื่อฉันพูดจบเลย์ก็เดินมากอดฉันเอาไว้แน่น //ฉึก// เสียงเหมือนอะไรบางอย่างได้แทงเข้าอะไรบางอย่างจากนั้นทุกอย่างก็สั่นอีกครั้งหนึ่ง //บวะ บวะ ตู้มม// มีอะไรบางอย่างกระแทกพวกเรากระเด็นจากนั้นฉันก็เห็นน้ำอะไรบางอย่างพุ่งมา ชนฉันและเลย์กระเด็นแต่คราวนี้เลย์กอดฉันเอาไว้แน่น ที่กอดอาจจะเป็นเพราะว่าเลย์ต้องการเอาตัวเขาบังฉันเอาไว้จะได้ไม่ต้องกระทบกับฉัน //แซ่ แซ่// เสียงน้ำที่หลั่งไหลพาพวเราตรงไปยังที่ใดสักแห่งหนึ่ง

 

“ฉันจะไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด ทุกคนพวกเราจะต้องรอดไปให้ได้”

 

พวกเราลอยไปเรื่อยๆและเรื่อยๆก่อนที่จะเริ่มเห็นแสงสว่างที่ปลายทาง

 

“เลย์ดูนั่นสิฉันเห็นแสงแล้ว” ฉันพูดขึ้นก่อนชี้นิ้วไปให้เขาดู เขามองไปก่อนที่จะเริ่มพาฉันไปที่นั่นให้มันเร็วขึ้น //ฟู้มมม//

 

“คอก แอก// ฉันสำลักน้ำออกก่อนที่พวกเราจะออกมาได้เจ้าไส้เดือนร้องออกมาอย่างดังด้วยความทรมาน แผลที่กระเพราะอาหารของมันทำให้มันเจ็บปวดมากๆเลยฉันดูออก จากเสียงของมันทุกคนก็น่าจะรู้แล้วล่ะ

 

“ว๊ากกกกกกกกกกกกก” มันร้องออกมาใส่พวกเราก่อนจะมุดดินลงไปแล้วไม่กลับมาอีกเลย ดูเหมือนมันจะยังไม่ตาย(ตอนนี้)แต่ภายภาคหน้าฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นยังไง แต่ดีแล้วที่เรารอดมาจากการถูกกิน

 

“เป็นยังไงบ้างไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ??” เลย์หันมาถามฉันด้วยความเป็นห่วงก่อนที่ฉันจะพยักหน้าให้กับเขา

 

“ตัวพวกเราเหนียวมากเลยนะมันน่าขยะแขยงยังไงก็ไม่รู้ ฮ่า ฮ่า”

 

อยู่ๆพวกเราก็หัวเราะขึ้นมาเหมือนกับว่าพวกเรากำลังมีความสุขหลังจากได้ออกมาจากตัวขอเจ้าไส้เดือนนั่น

 

“พวกเราไปหาแม่น้ำมาล้างเนื้อล้างตัวพวกเราก่อนจะดีกว่านะ ไอ้น้ำนี่มันสกปรกเกินไปอยู่กับเรานานอาจจะไม่ดี”

 

ก็อย่างที่ว่าอาจจะเป็นแนวๆอ้วกของมันอะไรแบบนั้น ติดตัวไปคงจะเหม็นน่าดูพวกเราคงต้องรีบไปหาน้ำแถวๆนี้จะดีกว่า ไม่อย่างนั้นพวกเราอาจจะไม่สบายก็เป็นได้ พวกเราพากันเดินไปสักพักแถวนี้ไม่มีตัวประหลาดอะไรเลยนอกจากป่าแล้วก็ป่า //ซ่า ซ่า// เสียงน้ำที่ไหลอยู่ข้างหน้าของเราก็เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเราเดินมุ่งตรงไป พวกเราฝ่าดงป่าไปเรื่อยๆจนกระทั่งได้ยินเสียงน้ำอยู่ข้างหน้าของเราพอดี ฉันผักใบไม้ที่ขวางหน้าของพวกเราออก แล้วพบกับอะไรบางอย่างที่ทำให้พวกเราต้องนิ่งไปในทันที

 

“ฉันว่าพวกเราคงต้องเจออะไรอีกเยอะเลยนะพวกนายลองมาดูนี่กันสิ สงสัยพวกเราจะต้องระมัดระวังตัวเอาไว้แล้วล่ะนะ”

 

ฉันพูดขึ้นก่อนที่เจ้าสามคนนั่นจะเดินมาใกล้ๆกับฉันแล้วผักใบไม้ออก

 

“โอ้เราต้องเจอศึกหนักอีกเยอะจริงๆด้วยสินะครับ” สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้านี้มันก็ทำให้รู้เลยว่า ประตูมิติบ้านี่พาพวกเราซวยกันหมด

 

“งั้นพวกเราก็ไปกันเลย”