ตอนที่ 17 การเผชิญหน้าที่ไม่คาดคิด

โชคดีที่เท้าของเขาห่อหุ้มด้วยชุดเกราะ หางของแมงป่องไม่สามารถทำอะไรเขาได้ หานเซิ่นเหยียบแมงป่องคริสตัล และขยี้มัน

"แมงป่องคริสตัล ระดับโบราณถูกฆ่า ไม่ได้รับวิญญาณอสูร เมื่อกินแมงป่องคริสตัล คุณมีโอกาสได้รับ 0-10 จีโนพ้อยโบราณ"

หานเซิ่นเก็บซากแมงป่องที่ตายใส่กระเป๋าที่เตรียมไว้ และเดินไปในถ้ำต่อ ด้วยพลังป้องกันของเกราะทองด้วงทมิฬเลือดศักดิ์สิทธิ ทำให้หานเซิ่นเดินฆ่าแมงป่องที่เขาเห็นไปตามทางได้อย่างสบาย โดยที่แมงป่องคริสตัล ไม่สามารถทำอันตรายอะไรเขาได้ หลังจากผ่านไป 1 ชั่วโมง ในกระเป๋าของเขาก็มีแมงป่องเกือบ 100 ตัวแล้ว

หานเซิ่นเดินฮัมเพลงไปตลอดทางระหว่างล่าแมงป่อง

"ดอล?"

ทันใดนั้นในระหว่างที่เขากำลังสนุกสนาน เขาได้ยินเสียงคนเรียกชื่ออีกชื่อหนึ่งของเขา เขามองตามเสียงนั้นไปด้วยความช็อค

ในถ้ำมีผู้หญิงนั่งพิงก้อนหินอยู่ และมองมาที่เขาอย่างประหลาดใจ

"ซินเสวียน!"

หานเซิ่นอุทานออกมา เขาไม่คาดคิดเลยว่าจะเจอผู้หญิงคนนี้ที่นี่ หานเซิ่นหันหลังกลับ และเตรียมจะวิ่งหนีตั้งแต่ที่เขาแทงเธอจากข้างหลัง ทุกครั้งที่เขาเห็นเธออีก มันเหมือนเป็นฝันร้ายสำหรับเขา

"อย่าเพิ่งไป! ฉันไม่สนว่าระหว่างนายกับเซินเทียนจื่อจะมีความแค้นต่อกัน ต่อให้ตอนนี้ฉันต้องการจะหาเรื่องนาย แต่ฉันคงทำไม่ได้"

หานเซิ่นหยุด และหันกลับไปมองที่ซินเสวียน ข้อเท้าของเธอบวมออกมาและช้ำมาก มันเห็นได้ชัดว่าเธอถูกเพิ่งจะถูกแมงป่องคริสตัล ต่อยเข้า

มันทำให้หานเซิ่นฉุกคิดขึ้นมาได้ทันทีว่า ซินเสวียนต้องมีของล้ำค่าอยู่มากมาย เนื่องจากเธออยู่ในสตีลอาเมอร์มาเป็นปีๆ และตั้งใจที่จะวิวัฒนาการด้วยจีโนพ้อยเลือดศักดิ์สิทธิ เธอจะต้องมีวิญญาณอสูรระดับเลือดศักดิ์สิทธิ และระดับกลายพันธ์อยู่หลายชิ้นแน่

ตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บค่อนข้างหนัก แต่ว่าเธอมีจีโนพ้อยเยอะมาก ทำให้พิษของแมงป่องคงไม่สามารถฆ่าเธอได้ แต่ความสามารถในการต่อสู้ของเธอจะต้องลดลงไปมากแน่ อย่างน้อยเธอจะต้องขยับไม่ได้

'ถึงแม้ผมจะเป็นคนแทงเธอจากข้างหลัง แต่เธอก็เอาคืนผมมากเกินไป ตอนนี้ผมสามารถแบล็คเมล์เธอได้ ถึงเวลาเอาคืนเธอแล้ว ที่ทำให้ผมทุกทรมานมาหลายเดือน' หานเซิ่นคิด และมองค้อนไปที่ซินเสวียน

ราวกับว่าซินเสวียนรู้ว่าหานเซิ่นคิดอะไรอยู่ เธอเรียกวิญญาณอสูรออกมา และเปลี่ยนมันเป็นมีดสีม่วง

"นายรู้จักมีดเล่มนี้ไหม?" ซินเสวียนถามขณะยิ้ม

"ไม่" หานเซิ่นสังเกตเห็นแสงที่เปล่งประกายออกจากมีดเล่มนั้น แต่เธอคงไม่ได้เรียนมันออกมาเพราะความสวยงามอย่างเดียวแน่ มันจะต้องเป็นวิญญาณอสูรระดับกลายพันธ์ขึ้นไปแน่ และมีความเป็นได้สูงที่จะเป็นระดับเลือดศักดิ์สิทธิ

"มีดเล่มนี้คือวิญญาณอสูรของผีเสื้อพิษ มันถูกเคลือบไปด้วยพิษร้ายแรง คิดเอาเองว่าชุดเกราะนั่นจะป้องกันมีดนี่ได้รึป่าว"

ซินเสวียนยังคงยิ้ม เธอไม่สามารถมองเห็นหานเซิ่นได้ชัดเจน เพราะว่าชุดเกราะของเขาส่องแสงบดบังการมองเห็นของเธอ

"เธอกังวลเกินไปแล้ว พวกเราเพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก และไม่เคยมีความแค้นต่อกัน ทำมันผมจะต้องทำร้ายเธอ?"

หานเซิ่นไม่อยากเสี่ยง เขาไม่มั่นใจว่าชุดเกราะเลือดศักดิ์สิทธิจะสามารถป้องกันมันได้ นอกจากนั้นจริงๆพวกเขาก็ไม่ใช่ศัตรูกัน ศัตรูจริงๆของเขาคือ เซินเทียนจื่อ

ซินเสวียนยิ้ม และเก็บวิญญาณอสูรกลับไป

"ฉันขยับไปไหนไม่ได้ ถ้านายพาฉันออกไปจากถ้ำได้อย่างปลอดภัย ฉันจะจ่ายให้อย่างงาม"

"ทำไมเธอถึงมาที่นี่คนเดียว?"

หานเซิ่นถามด้วยความสงสัย ซินเสวียนเข้ามาไกลถึงขนาดนี้ แต่กับไม่มีล่องลอยของการต่อสู้กับแมงป่องระหว่างทางเลย

"จริงๆ ฉันต้องการมาล่าแมงป่องคริสตัลระดับกลายพันธ์ แต่ดูเหมือนว่ามันจะฉลาดกว่าที่คิดเอาไว้ มันรอโอกาสตอนที่ธูปของฉันดับลง และเริ่มจู่โจมพร้อมกับแมงป่องระดับโบราณตัวอื่นๆ ฉันก็เลยโดนมันต่อยเข้า"

ซินเสวียนมองไปที่หานเซิ่น และพูดต่อ

"ฉันได้ยิมมาจากซูเสี่ยวเฉียวว่านายจะทำงานเพื่อเงิน ถ้านายพาฉันออกไปจะที่นี่ได้ ฉันยินดีจะจ่ายให้นายอย่างงาม"

"เธอถูกพิษของแมงป่องระดับกลายพันธ์?"

หานเซิ่นมองที่ซินเสวียนด้วยความช็อค

"ถ้ามันเป็นแค่แมงป่องระดับโบราณธรรมดา ฉันคงไม่ต้องให้นายช่วย"

หานเซิ่นนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอใช้ธูปเพื่อไล่แมงป่องตัวอื่นออกไปก่อนจะเข้ามา และเธอคิดว่าเขาใช้วิธีเดียวกับเธอ เพื่อเขามาข้างใน ถ้าหากเธอรู้ว่าหานเซิ่นฆ่าแมงป่องจนหมดแล้วเดินเข้ามา เธอคงไม่ขอให้เขาช่วยแน่

"แมงป่องคริสตัลระดับกลายพันธ์อยู่ไหน มันถูกฆ่าไปแล้วหรอ?" หานเซิ่นถาม

"ฉันฆ่ามันไปแล้ว แต่โชคร้ายที่ไม่ได้วิญญาณอสูร ตอนนี้มันกองเป็นซากอยู่กับฝูงแมงป่องตัวอื่นๆ ถ้าไม่มีธูปไล่แมลงละก็ คงไม่มีใครเข้าไปเก็บมันมาได้แน่"

หานเซิ่นทำตาแคบลง และมองที่ซินเสวียน

"ผมสามารถไปเอามันมาให้เธอได้พร้อมกับพาเธอออกไป แต่ผมไม่ต้องการเงิน ผมต้องการวิญญาณอสูรระดับกลายพันธ์เป็นการตอบแทน"

"นั่นมันไม่มากไปหน่อยหรอ" ซินเสวียนจ้องไปที่หานเซิ่น

"สำหรับคนอย่างซินเสวียน แค่วิญญาณอสูรระดับกลายพันธ์คงไม่มากเกินไป อย่าบอกผมนะว่าวิญญาณอสูรกลายพันธ์มันมีค่ามากกว่าชีวิตของเธอ?"

หานเซิ่นพูด เขารู้ดีว่าเขาอยู่ในสถานะที่ได้เปรียบกว่าที่จะต่อลอง

"นายเป็นเหมือนกับที่ซูเสี่ยวเฉียวพูดไว้ไม่มีผิด ที่สนเพียงแค่เรื่องเงิน ก็ได้ ฉันยอมตกลง ถ้านายพาฉันออกไปอย่างปลอดภัย ฉันจะให้วิญญาณอสูรระดับกลายพันธ์"

"โอเค เธอตกลงแล้วนะ" หานเซิ่นเดินลึกเขาไปในถ้ำ

.