ตอนที่ 10 ชิ้นส่วนการ์ดทักษะ

มีชายร่างสูงในชุดเกราะสีดำ กำลังยืนอยู่ที่ประตู เขาดูราวกับว่าเขาสูงประมาณ2เมตร เขามีหัวที่ล้านเหมือนเจ้าของโรงแรม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยหนวดเครา และมีรอยแผลเป็นที่ทอดยาวจากด้านซ้ายของหน้าพากเขาลากยาวเฉียงไปถึงคาง  มันเป็นการตัดด้วยคมดาบและนั่นทำให้ตาซ้ายของเขาบอด แผลเป็นได้เพิ่มความน่ายำเกรงให้กับใบหน้าเขา

ด้วยความสูงและใบหน้า เขาได้ทำให้ผู้คนรอบตัวเขารู้สึกหนาวสั่น

เมื่อชายร่างสูงเดินเข้ามาในร้านอาหาร เขาก็เหลือบตามองทุกคน ผู้คนรีบก้มหัวลงทันทีเพื่อหลีกเลี่ยงการจ้องมองของเขา แม้กระทั่งหลิน ฮวง เองก็ไม่กล้าที่จะสบตาเขา หลิน ฮวง จึงเร่งหลิน ซิน ให้รีบกินอาหารให้เสร็จ

น่าแปลกใจ หลังจากที่เขาได้ตักอาหารเรียบร้อยแล้ว เขากลับเดินมาทางหลิน ฮวงและหลิน ซิน จากนั้น เขาก็นั่งเพียงลำพังที่โต๊ะด้านหลังพวกเขา ที่ๆเขานั่งมันตรงข้ามกับหลิน ฮวง

หลิน ฮวง เงยหน้าขึ้นและพวกเขาก็ได้สบตากัน แต่ทั้งสองคู่กลับไม่ได้เฉมองไปทางอื่น พวกเขากลับตรวจสอบกัน

หลิน ฮวง คิดว่าชายคนนีเที่แปลกมากที่เลือกเขา ท่ามกลางผู้คนนับสิบในร้านอาหาร ไม่รวมหลิน ซิน เขามั่นใจว่าเขาคือคนที่อ่อนแอและยากจนที่สุด ไม่มีหุตผลอันใดที่ชายผู้นี้จะสังเกตเห็นเขา

 

“บางที ฉันอาจจะเป็นหน้าใหม่ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในที่นี่”หลิน ฮวง สรุป

เมื่อทั้งคู่ได้ยืนขึ้นหลังจากเสร็จสิ้นอาหารค่ำ ชายที่อยู่ด้านหลังหลิน ซิน ก็ได้วางช้อนส้อมและเดินมาหาพวกเขา

หลิน ฮวง แกล้งทำเป็นไม่เห็นเขาและดึงหลิน ซิน ไปพร้อมๆกัน ขณะที่พวกเขารีบเดินออกจากร้านอาหาร

เมื่อพวกเขามาถึงชั้นที่สาม ชายคนนั้นกลับอยู่เช่นกัน เมื่อพวกเขาเลี้ยวขวา ชายคนนั้นก็เดินตามมา

 

“คุณตามพวกเรามาทำไม?”หลิน ฮวง ขมวดคิ้วและหันไปถามคำถามชายผู้นั้นขณะที่ดึงหลิน ซิน ไว้ข้างหลัง

“นี่เป็นทางไปห้องของฉัน”ชายคนนั้นพูดและจ้องมองหลิน ฮวง จากนั้นก็เดินผ่านพวกเขาไปและเดินต่อไปยังสุดทางเดิน และเขาก็ได้หยุดอยู่หน้าห้อง301 และเดินเข้าไป

หลิน ฮวง อายอย่างมาก เขาเดินกลับไปที่ห้องของพวกเขาพร้อมกับหลิน ซิน

“พี่คะ ลุงคนนั้นดูน่ากลัวมากๆ”หลิน ซิน กล่าวหลังจากปิดประตู

“เมื่อหนูเห็นเข้าเดินมาทางเรา หนูคิดว่าเขาเป็นคนไม่ดี”

“อย่ากังวลไป ตามทางมันมีแสง แม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่ดี พวกเราก็ไม่จำเป็นต้องกลัว นอกจากนี้ มันยังมีนักล่าจำนวนมากในโรงแรมนี้ อะไรคือสิ่งที่เราต้องกลัวกัน?”เขากล่าว เพื่อหวังที่จะทำให้เธอสงบ หลิน ฮวง นึกขึ้นได้ว่าเจ้าของได้บอกเขาว่าแขกในห้อง31หนึ่งนั้นเป็นชายแปลกๆที่จะฝึกฝนเพลงดาบของเขาในสวนกลางดึก

“เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆ!”หลิน ฮวง คิดกับตัวเขา

 

หลังจากมื้อค่ำ หลิน ฮวง ก็ได้เฝ้าดูคลิปวิดิโอเก่าๆของการประเมินนักล่าสำรองก่อนหน้า สมาคมนักล่าจะไม่เผยแพร่วิดิโอการประเมินใดๆที่สมบูรณ์ มันมีเพียงบางส่วนที่โดดเด่นเท่านั้น มันเป็นการโฆษณาเพื่อดึงดูดผู้คนให้มากขึ้น

แน่นอน หลิน ฮวง ไม่ได้ดูไปที่การกระทำนี้ สิ่งที่เขาต้องการคือเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับการประเมินหรือวิธีการคิดที่จะช่วยเขาได้

เขาดูวิดิโอมากกว่า20รายการและอ่านเอกสารหลายอัน ในไม่ช้า มันก็เป็นเวลาเที่ยงคืน

หลิน ซิน ได้ไปที่เตียงของเธอหลังจากแปรงฟัน หลิน ฮวง ได้ยืนขึ้นและบิดตัวเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ปิดเครือข่ายหัวใจและไปอาบน้ำก่อนนอน

ไม่กี่นาทีหลังจากที่เขาทิ้งตัวลงเตียง หลิน ฮวง ก็ได้ยินเสียงบางคนกำลังปิดประตู

เขามองไปยังนาฬิกาจากแหวนเขา มันเป็นเวลา00.00น.

หลิน ฮวง ลังเล จากนั้น เขาก็ลุกขึ้นและเปิดประตูไปตรงระเบียง เขาเดินไปที่ระเบียงด้วยชุดนอนของเขาและมองไปที่สวน

มีโคมไฟสองอันอยู่ข้างทางเข้าสวน มันทำให้สวนดูสว่างไปทั่ว

เสียงซอกแซกได้ดังออกมาจากพุ่มไม้โดยรอบทั้งหมด

ในไม่ช้า ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็เดินออกจากประตูโรงแรมไป

เขาเดินไปยังพื้นที่สีเขียวทางซ้ายของสวนด้วยดาบสีดำในมือเขา

หลิน ฮวง ไม่มีความคิดเกี่ยวกับราคาของมัน แต่เขากลับกังวลเกี่ยวกับหญ้าที่ชายคนนั้นย่างเข้าไป

 

“เข้าได้ทำลายหญ้าในทุกๆวัน และปล่อยให้เจ้าของแก้ไขมัน?”

 

ชายคนนั้นหลับตาและยืนนิ่งตรงจุดที่เขาอยู่ ทันใดนั้น เขาก็ยกดาบขึ้น

ดาบในมือขวาถูกเหวี่ยงไปในทางเฉียง

หลิน ฮวง ตะลึง สิ่งที่เขาขาดในตอนนี้คือทักษะโจมตีที่ทรงพลัง จากนั้น เขาก็ขยับดวงตาของเขาตามการเคลื่อนไหวนั่นทุกครั้ง

เพลงดาบเขามันมีทั้งหมด18รูปแบบ จากสิ่งที่เขาแสดงให้เห็น เทคนิคนี้ดูเหมือนจะแข็งแกร่งอย่างมาก เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าหลิน ฮวง กำลังเฝ้าดูเขาอยู่อย่างลับๆ เขาได้ฝึกฝนเทคนิคเดียวกัน3ชุด และเก็บดาบของเขา จากนั้นก็กลับมาที่โรงแรม

หลังจากที่จดจำเทคนิค หลิน ฮวง ก็ได้ฝึกฝนมันด้วยมือเปล่า มันไม่เป็นที่น่าพึงพอใจ จากนั้น เขาจึงนำดาบของเขาออกมาจากช่องเก็บของและฝึกฝนจริงๆ

เขามีความทรงจำที่เป็นเลิศและสามารถลอกเลียนแบบได้ทั้ง18รูปแบบอย่างสมบูรณ์แบบ

ในขณะที่เขามุ่งความสนใจไปกับการฝึกซ้อม เขาไม่ได้สังเกตเห็นว่าหญ้าที่ชายผู้นั้นก้าวเข้าไปนั้นมันไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆไว้เลย

เมื่อหลิน ฮวง ฝึกซ้อมมาถึงชุดที่5 เขาก็ได้ยินเสียงดังแจ้งเตือน และกล่องโปร่งใสก็ปรากฏที่ด้านหน้าเขา

 

“ขอแสดงความยินดีด้วย ท่านได้รับชิ้นส่วนการ์ดทักษะ’วิชาดาบใหญ่’x1’

หลิน ฮวง รู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นการแจ้งเตือน มันกระตุ้นให้เขายื่งฝึกฝนมากขึ้น

“ฉันไม่แน่ใจว่าฉันต้องสะสมมันกี่ชิ้นเพื่อรวมมันเป็นการ์ดทักษะ แต่ ฉันไม่สน ฉันจะฝึกฝนมันนับร้อยครั้งในคืนนี้ ฉันมั่นใจว่าฉันจะได้รับการ์ดทักษะที่สมบูรณ์!”

อย่างไรก็ตาม มันไม่มีรางวัลอะไรหลังจากที่เขาฝึกซ้อมอีกสามครั้ง

“บางที ฉันอาจจะได้รับรางวัลทุกครั้งที่ฝึกครบ5ชุด?”

จากนั้น เขาก็ฝึกอีกสองครั้ง แต่มันก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้น?”หลิน ฮวง คิดว่ามันแปลก“หรือว่ามันจะไม่ได้ขึ้นอยู่กับจำนวนการฝึก?”เขาสงสัย

 

ด้วยความสงสัย หลิน ฮวง ได้ฝึกฝนจนถึงครั้งที่8 ทันใดนั้น การแจ้งเตือนก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

“ขอแสดงความยินดีด้วย ท่านได้รับชิ้นส่วนการ์ดทักษะ’วิชาดาบใหญ่’x1”

“ฉันได้รับอีกหนึ่ง มันอาจจะเป็นการสุ่ม?”หลิน ฮวง อดที่จะถาม เสี่ยว เฮยไม่ได้“เสี่ยว เฮย ชิ้นส่วนทักษะมันมาแบบสุ่มงั้นหรอ?”

“ไม่ เมื่อผลของทักษะมันสูงกว่า80%ของทักษะมัน นั่นถือจะเป็นการฝึกซ้อมที่มีประสิทธิภาพ ท่านจะได้รับชิ้นส่วนการ์ดทักษะในแต่ละครั้ง การทำซ้ำจะไม่ได้ทำให้ท่านได้รับการ์ดทักษะที่มากขึ้นเว้นแต่ผลของมันจะเป็น100% จากนั้น ท่านจะได้รับชิ้นส่วนการ์ดทักษะด้วยการฝึกที่เหมาะสม

 

คำตอบที่ได้รับจากเสี่ยว เฮย มันช่วยหลิน ฮวง ได้มาก

 

“เข้าใจแล้ว!นั่นหมายความว่าเมื่อฉันไม่ได้รับชิ้นส่วนการ์ดทักษะก็เพราะฉันทำมันได้ต่ำกว่ามาตารฐาน80%และฉันได้บรรลุมาตรฐานบนครั้งที่5 อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่ได้รับอะไรเลยหลังจากนี้หากฉันทำเช่นเดิมไปอีก5ครั้ง”หลิน ฮวง สรุป

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว หลิน ฮวง กลายเป็นจริงจังกับการฝึกมากขึ้น เขาได้ฝึกฝนทุกสิ่งที่เขานึกได้จากชายคนนั้น เขาต้องการจะได้รับชิ้นส่วนทักษะมากที่เขาจะทำได้จนกว่าประสิทธิภาพของทักษะจะเป็น100%

เขาฝึกซ้อมซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เมื่อรุ่งเช้าได้มาเยือน หลิน ฮวง ก็ได้ฝึกฝนไปมากกว่า100ครั้ง

จากนั้น เขาก็กลับไปห้องเขา ด้วยท่าทางเหนื่อยล้า

อย่างไรก็ตาม โอกาสของเขาในการบรรลุชิ้นส่วนมันมีเพียง20%และเขาได้รับมันมาแค่21ชิ้นเท่านั้น