ตอนที่ 8 : เธอกับพี่หินคนนี้เป็น.....
เวลาผ่านไป วันที่ 3 กันยายน วันสุดท้ายของการลงทะเบียน
ในเวลาเดียวกัน เป็นวันแรกของการเรียน
ชิเล่ย หลิงยูโม่ และลิไค ทั้งสามคนอยู่คลาส 3 ปี 06 จากภาควิชาคอมพิวเตอร์
สำหรับมู่ชวงเธออยู่ในภาควิชาบริหารธุรกิจในคลาส 2 ปี 06
ห้องเรียนภาควิชาคอมพิวเตอร์คลาส 3 ปี 06 มันค่อนข้างห่างไกลจากหอพัก ต้องใช้เวลาประมาณ 10 นาทีในการเดินไปห้องเรียน
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลา 8.00น. ลิไคกำลังเคาะประตูห้องของชิเล่ยอย่างเบามือ
"พี่หิน พี่หิน รีบตื่นได้แล้ว!"
"วันนี้จะมีการประชุมชั้นเรียนเพื่อเลือกตัวแทนชั้นเรียน!"
ชิเล่ย เปิดประตูของเขาอย่างเฉื่อยชา "ตัวแทนชั้นเรียน?"
"นี่มันเกมอะไร?"
ตาทั้งสองข้างของลิไคแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเมื่อวานนี้เขานอนไม่หลับ
"ตัวแทนชั้นเรียนจะกลายเป็นสมาชิกคณะกรรมการ!"
ชิเล่ยกระเดาะลิ้นของเขา "พลัมน้อย ฉันไม่ได้คาดหวังว่านายจะเป็นแฟนตัวแทนชั้นเรียน?"
ลิไคเถียงกลับ "พี่หิน อย่าเรียกฉันว่าพลัมน้อย!"
"ทำไมล่ะ?" ชิเล่ยจงใจถามเพื่อพยายามล้อเลียนลิไค
"พลัมน้อยคืออะไร? พี่หิน พี่ไม่คิดว่ามันฟังดูคุ้นๆ หรือเปล่า?"
ลิไคหงิดขบฟันของเขาที่กำลังมองชิเล่ยที่งงงวย "พลัมน้อยเป็นชื่อของขันที แต่ฉันก็ไม่ใช่ผู้ชายที่ดี่!"
[ประมาณว่าไร้สมรรถภาพทางเพศ]
ชิเล่ย 'ก็เข้าใจได้ทันที'!
"อ่า นี่เป็นชื่อของขันที!"
"พลัมน้อย อย่าบอกนะว่ามันเป็นเรื่องจริง?"
ลิไคพูดเสียงเศร้าว่า "พี่หิน ฉันจะสู้ตายกับพี่!"
ชิเล่ยยิ้มแปลกๆ "พลัมน้อย นายแน่ใจนะ?"
"อะ... .ฮ่าฮ่า ... ..พี่หิน ฉันแค่ล้อเล่นแค่ล้อเล่น!"
ลิไคพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์โดยไม่ต้องต่อสู้
ขณะที่ชายสองคนพร้อมที่จะออกจากห้องพัก ด้านนอกประตูก็มีสาวสวยสองคนที่เพิ่งออกมาจากห้องเหมือนกัน
ชิเล่ยดันแว่นตาของเขา ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ของเขาแสดงออกอย่างร่าเริง "สาวสวยทั้งสอง พวกเราใจตรงกันจริงๆ!"
หลิงยูโม่หันไปมองอย่างรวดเร็วไปที่ชิเล่ย
"พิสดารหิน ทำไมพวกนายช้าจัง?"
ชิเล่ยชี้ไปที่ลิไคว่า "ทั้งหมดนี้เป็นเพราะพลัมน้อย เขาเป็นชายร่างใหญ่อีกด้วยแต่ยังต้องการที่จะใช้ครีมกับผงอะไรนั่นอีก!
ลิไคไอสำลักออกมา
"พี่นั่นแหล่ะ ... ที่เป็น... เบบี้ครีม!"
หลิงยูโม่และมู่ชวงหัวเราะกับคำตอบที่ได้ยิน
ชิเล่ยมองพวกเธออย่างโง่งม
ด้วยรูปลักษณ์ดอกไม้ทั้งสองที่แตกต่างยืนอยู่ด้วยกัน ภาพตรงหน้าจึงกลายเป็นสิ่งที่น่าหลงไหลและมีเสน่ห์!
ในสายตาของหลิงยูโม่มีความรู้สึกภาคภูมิใจ เปิดปากของเธอ "พิสดารหิน รีบเรียกวิญญาณเข้าร่างเร็วเข้า นำทางได้แล้ว!"
ชิเล่ยตอบว่า "โอ้" และเดินนำหน้าพวกเขา
ขณะเดินบนถนนชิเล่ยหันกลับและมองไปที่มู่ชวง "มู่ชวง เธอรู้ห้องเรียนของเธออยู่ไหนใช่ไหม?"
มู่ชวงพยักหน้าและตอบกลับอย่างเฉยชา "ฉันรู้"
สัมผัสเหมือนโดนตอกตะปูเบาๆ ชิเล่ยไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่ แต่เขาก็หัวเราะออกมาว่า "ตั้งแต่ที่เธอรู้แล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องส่งเธอ!"
"ในการเจรจาธุรกิจให้ใช้สายตาหมาป่าของเธอเพื่อฆ่าได้เลย!!"
พวกเขาแยกทางกัน ชิเล่ยนำกลุ่มสามคน มู่ชวงเดินคนเดียวไปยังห้องเรียนของเธอ
ภาควิชาคอมพิวเตอร์คลาส 3 ปี 06 อยู่ที่ อาคาร C ชั้น 2
หลิงยูโม่เดินขึ้นไปข้างหน้าและเข้าห้องเรียนก่อน
ห้องเรียนที่มีเสียงดังตอนแรกจู่ๆก็เงียบกริบ พวกผู้ชายต่างพากันหันมาสนใจหลิงยูโม่
หลิงยูโม่รู้สึกหงุดหงิด รีบหาที่นั่งที่ยังไม่มีใครครอบครองให้ตัวเอง
ชิเล่ยก็เดินตามเข้ามา ภายใต้การเฝ้ามองของชายหนุ่มทุกคนในชั้นเรียน เขาก็เดินไปนั่งอยู่ข้างๆหลิงยูโม่
ส่วนพรัมน้อย เขาถูกทิ้งโดยชิเล่ยไปเรียบร้อยแล้ว
ลิไคตัดสินใจนั่งลงที่ด้านชิเล่ยและหลิงยูโม่ สำหรับเขามันอาจจะถือได้ว่าเป็นการปลอบใจตัวเอง
เวลาเก้าโมงเช้า เสียงระฆังไฟฟ้าดังขึ้น
จากนั้นเสียงรองเท้าส้นสูงและเสียงกระทบกับพื้นจากที่ไกลออกไปกำลังใกล้เข้ามา
สักครู่ต่อมา ผู้หญิงผมยาวสวมชุดสูทสีดำและกางเกงขายาวสีดำพร้อมแว่นกันแดดขนาดใหญ่เดินเข้ามาในห้อง
ชิเล่ยเริ่มจ้องที่ผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้ว่า ความคิดของเขากลับคืนสู่ชีวิตที่ผ่านมา
ในชีวิตที่ผ่านมาของเขา ในฐานะเด็กกำพร้า เป็นธรรมดาที่การดำเนินชีวิตของชิเล่ยเป็นไปด้วยความยากลำบาก
เขาเป็นคนที่น่าสงสารมาก!
ในชั้นเรียน นอกจากลิไคที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา เขาก็ไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิง
ไม่!
ยกเว้นผู้หญิงคนหนึ่ง!
ผู้หญิงที่กำลังยืนอยู่บนโพเดียมตอนนี้!
คลาส 3 ปี 56 จบการศึกษาระดับปริญญาเอกจากมหาวิทยาลัยชวนกิ่ง หลี่เซี่ยหยูที่พักยู่ในมหาลัยและมีส่วนร่วมในการสอนรุ่นน้อง
หลี่เซี่ยหยูเป็นผู้หญิงที่สวยมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความงามในด้านทางปัญญาของเธอ ทำให้หลี่เซี่ยหยูน่าสนใจมากยิ่งขึ้น
อย่างไรก็ตาม คนที่ไล่ตามจีบหลี่เซี่ยหยู ทั้งหมดจัดอยู่ในประเภทโรคจิต
ในอดีตที่ผ่านมา พวกโรคจิตเหล่านี้ เนื่องจากไม่สามารถตามจีบหลี่เซี่ยหยูสำเร็จ จากความรักจึงกลายเป็นความเกลียดชัง ในระหว่างการฝึกทหารสำหรับนักเรียนใหม่ หนึ่งในพวกมันใช้น้ำกรดซัลฟิวริกเพื่อทำให้หลี่เซี่ยหยูเสียโฉม !
แม้หลังจากที่ถูกทำให้เสียโฉมหลี่เซี่ยหยูยังคงไม่ยอมแพ้ในฐานะอาจารย์ผู้รับผิดชอบชั้นเรียนนี้และตัดสินใจที่จะอยู่ต่อ
หลี่เซี่ยหยูที่เสียโฉม เธอกลายเป็นคนอ่อนไหวง่าย
ผู้ชายทุกคนในชั้นเรียน รวมทั้งลิไค ตลอดเวลาโดยไม่รู้ตัวในสายตาพวกเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจมองใบหน้าที่ถูกทำให้เสียโฉมโดยกรดซัลฟิวริค
เฉพาะชิเล่ยคนเดียวที่เป็นข้อยกเว้น!
ชิเล่ยไม่ได้เกลียดหลี่เซี่ยหยูที่เสียโฉม เขากลายเป็นเพื่อนกับเธอ
ในช่วงสี่ปีในมหาวิทยาลัย หลี่เซี่ยหยูได้ช่วยเหลือชิเล่ยไว้หลายครั้ง!
ระหว่างพวกเขาทั้งสองพวกเขาไม่ได้เป็นเพียงแค่เพื่อน แต่เหมือนจิตวิญญาณของกันและกัน!
หลังจากที่กลับมามีชีวิตอีกครั้ง เหตุผลที่ชิเล่ยต้องการหลีกเลี่ยงการฝึกทหารเป็นเพราะหลี่เซี่ยหยูนั่นเอง!
โศกนาฏกรรมครั้งนี้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว!
ชีวิตนี้ชิเล่ยไม่มีทางจะปล่อยให้เกิดโศกนาฏกรรมดังกล่าวซ้ำกับเธออีกครั้ง!
ชิเล่ยเริ่มจ้องมองไปที่หลี่เซี่ยหยู จะไม่สามารถดึงดูดความสนใจของเธอได้อย่างไร?
เมื่อหลี่เซี่ยหยูหันไปมองชิเล่ย เธอขมวดคิ้วทั้งคู่ ในสายตาของชิเล่ยเป็นที่ชัดเจนว่าไม่มีความปรารถนาหรือความคิดอกุศล แต่มันเต็มไปด้วยความสงสารและความสุขของการกลับมาเจอกันหลังจากไม่ได้เจอกันเป็นเวลานาน
หลี่เซี่ยหยูไม่รู้ว่าเธอสามารถเข้าใจถึงสายตาของชิเล่ยได้อย่างไร แต่เธอรู้ว่าตัวเธอเองไม่ได้เกลียดสายตาแบบนั้น!
ถัดจากชิเล่ย หลิงยูโม่ถามด้วยน้ำเสียงบึ้งตึง "อาจารย์ประจำชั้นของเรา เธอสวยมากเลยใช่ไหม?"
“อืม!”
หลิงยูโม่ กำหมัดทั้งคู่แน่นเล็กน้อย
"สวยกว่าฉันสินะ!"
“อืม!”
ชิเล่ยตอบโดยไม่รู้ตัว
หลิงยูโม่หงุดหงิด
ลิไคซึ่งนั่งอยู่ในด้านหน้า เขาแอบพึมพำในใจ “พี่หิน หนอ พี่หิน คุณช่างเป็นบุรุษในตำนานที่ลึกลับจริงๆ!”
"กล้าที่จะพูดต่อหน้าผู้หญิงคนหนึ่งว่าเธอไม่สวยเท่าผู้หญิงคนอื่น!"
บนโพเดียมหลี่เซี่ยหยูเขียนชื่อของเธอบนกระดานดำ
หลี่เซี่ยหยู ตัวอักษรจีนทั้งสามตัวที่สง่างาม เผยกลื่นอายของผู้ทรงปัญญา
"ฉันชื่อ หลี่เซี่ยหยู หากทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น สำหรับสี่ปีต่อไปนี้ ฉันจะใช้เวลาร่วมกับคุณทั้งหมด! "
"ฉันไม่ได้แก่กว่าพวกคุณทั้งหมดมากนะ ปีนี้ฉันเพิ่งจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยชวนกิ่งและได้จบรับปริญญา
เอก ถือว่าฉันเป็นรุ่นพี่ของพวกคุณก็ได้"
"ดังนั้นถ้าคุณมีคำถามใดๆ เพียงแค่ถามฉันอย่างเปิดเผย ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมัน"
ด้านล่างโพเดียม กลุ่ม เวรินวูฟ เริ่มแสดงให้เห็นถึงธาตุแท้ของพวกเขาออกมา
เด็กหนุ่มก็ถามว่า "อาจารย์หลี่ ถ้าเรามีปัญหาอะไรจะติดต่อคุณได้อย่างไร?"
"หรือไม่ก็ คุณช่วยบอกเบอร์โทรศัพท์หรือไอดี QQ ของคุณได้หรือเปล่า?" (TL: QQ เป็นแอพของจีนเหมือน line ในไทย)
หลี่เซี่ยหยูยิ้ม "เบอร์โทรศัพท์นั้นไม่จำเป็น!"
"สำหรับไอดี QQ สำหรับชั้นเรียนของเราก็จะมีกลุ่ม QQ ด้วย หากคุณมีคำถามใดๆ คุณสามารถติดต่อกันภายในกลุ่มได้"
กลุ่มหมาป่าถอนหายใจด้วยความเสียใจ
ความต้องการของพวกเขาไม่สามารถทำได้ นี้เป็นที่น่าผิดหวังมากเกินไป!
หลิงยูโม่กระซิบ "พิสดารหิน นายคงอยากได้เบอร์โทรศัพท์ของอาจารย์ใช่ไหม?"
ชิเล่ยที่ยังคงติดอยู่ในความทรงจำของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ตอบว่า "เบอร์โทรของเซี่ยหยู ฉันรู้อยู่แล้ว!"
“เซี่ยหยู?”
หลิงยูโม่ โกรธมาก "การเรียกกันแบบสนิทสนมอย่างนี้ ฉันสงสัยว่านายกับเธอมีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่?"
ชิเล่ยรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็ตื่นขึ้นมาจากการนึกถึงความทรงจำของเขา
สังเกตเห็นท่าทางที่ไม่แฮปปี้ของหลิงยูโม่ ชิเล่ยยิ้มและรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว
"เสี่ยวโม่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิด!"
หลิงยูโม่ ยังคงไม่ปล่อยเรื่องนี้ไป "แล้วมันอะไรละ?"
ชิเล่ยคิดคำพูดไม่ทัน
การที่โกหกทุกครั้งก็จะต้องโกหกมากขึ้น เพื่อสนับสนุนการโกหกนี้ ก็จะมีการใช้คำโกหกอีกเป็นเรื่องโกหกอื่นเพื่อให้มองข้ามมันไป!
เมื่อมองไปที่ชิเล่ยที่ตกอยู่ในความเงียบ เธอก็ช่วยชิเล่ยด้วยความเต็มใจ
"เอาล่ะพิสดารหิน ฉันเชื่อนาย!"
"มองดูนายแล้วไม่ใช่คนสำคัญอะร ก็ดูเหมือนว่านายคงไม่ได้มีความสัมพันธ์กับอาจารย์หลี่!"
ชิเล่ยเปิดปากแต่ในที่สุดก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ในชีวิตระหว่างเขาและหลี่เซี่ยหยูไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาจริงๆ!
แม้ว่าพวกเขาจะชอบกันและกันในชีวิตที่ผ่านมาและกลายเป็นความสบายใจทางจิตวิญญาณของกันและกัน แต่ก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับในชีวิตนี้!
หลี่เซี่ยหยู ที่ยืนอยู่บนโพเดียมบางครั้งดวงตาของเธอก็กวาดมองผ่านไปที่นั่งของชิเล่ย เมื่อเธอสังเกตเห็นหลิงยูโม่ที่กำลังนั่งอยู่ข้างๆชิเล่ย เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองแต่ในใจเธอรู้สึกอึดอัดไม่อาจอธิบายออกมาได้
หลังจากยิ้มถายในใจเธอก็หัวเราะออกมา หลี่เซี่ยหยูได้เปิดปากของเธอว่า "เอาละ พรุ่งนี้การฝึกทหารจะเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ!"
"เราจะเลือกตัวแทนชั้นเรียน จากนั้นก็จะนำเด็กผู้ชายทั้งหมดไปรับอุปกรณ์การฝึกทหาร!"
"ตอนนี้ จากแถวแรกด้านซ้ายแรกแนะนำตัวเอง!"
"ถ้าคุณต้องการที่จะเป็นตัวแทนชั้นเรียนแล้วลก็จงตั้งใจทำงานได้ดี!"
นักเรียนคนแรกที่แนะนำคือหญิงสาว หน้าตาของเธอดูธรรมดา ขณะที่เสียงของเธออ่อนนุ่ม เธอดูเหมือนจะขี้อาย
ชิเล่ยได้ยินเพียงว่าเธอเรียกตัวเอง หวางหยู
หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ชายที่มีรูปร่างสูงใหญ่ ซึ่งมาจากตะวันออกเฉียงเหนือเริ่มแนะนำตัวเองว่า "เพื่อนร่วมชั้นทุกคนของฉัน ยินดีที่รู้จักทุกคน ฉันชื่อ ลินฮ่าว มาจากเมืองเฮจาง พร้อมที่จะรับหน้าที่ของคณะกรรมการกีฬา! "
"ฉันหวังว่าทุกคนจะสนับสนุนฉัน!"
หลังจากที่ลินฮ่าว ผู้ชายที่หล่อเหลาหนึ่งแต่งตัวดีๆก็ลุกขึ้นยืนด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจ
"สวัสดีอาจารย์หลี่และเพื่อนร่วมห้อง ฉันชื่อเฉินหมิง!"
"จากเมืองชวนกิ่ง!"
"เล็งไปที่ตำแหน่งคนคุมมอนิเตอร์!"
"ในระหว่างช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ฉันทำงานในธุรกิจครอบครัวของฉันในฐานะหัวหน้าทีมเทคนิค เนื่องจากฉันมีประสบการณ์ในการจัดระเบียบงาน หวังว่าทุกคนจะสนับสนุนฉัน!"
เฉินหมิงแกล้งทำตัวต่ำต้อยและโค้งคำนับเล็กน้อยก่อนที่เขาจะนั่งลง
การแนะนำของเขาตอนนี้เป็นข้อมูลที่สำคัญมากเพราะมันคือ ธุรกิจครอบครัว!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเป็นเด็กหนุ่มที่ร่ำรวย
ในทางกลับกันสำหรับชิเล่ยที่แนะนำตัวเอง ชิเล่ยหัวเราะและพูดต่อ "ฉันชื่อชิเล่ย ชิหมายถึงหิน เล่ยก็มาจากคำว่าหิน"
"อะ เธอคนนี้ชื่อหลิงยูโม่!"
"เธอกับพี่หินคนนี้เป็น ... "
หลิงยูโม่ดึงแขนเสื้อชิเล่ยเป็นสัญญาณให้เขานั่งลง
ใบหน้าของชิเล่ยยังคงมีรอยยิ้มกว้าง ไม่มีร่องรอยของความอับอายอยู่บนหน้า
ด้วยใบหน้าที่แดงเป็นสีดอกกุหลาบของหลิงยูโม่ ลุกขึ้นยืนและแนะนำตัวเองว่า "ฉันชื่อ หลิงยูโม่!"
หลังจากจบประโยคนั้นเธอก็นั่งลงเงียบๆ
ช่วงเวลาหนึ่งในห้องเรียน สายตาพวกเขามองไปที่ชิเล่ยและหลิงยูโม่ การซุบซิบนินทาเริ่มแพร่กระจายออกไปได้
เฉพาะในดวงตาของเฉินหมิง ก็มีร่องรอยความไม่พอใจเผยออกมา!
