Chapter 48: เซี่ยวอิง พี่กำลังไป!

“ปัง!”

 

เจียงลู่ฉีไม่สามารถที่จะเห็นอะไรได้ในขณะที่หมอกเลือดนั้นปกคลุมหน้าต่างไปทั้งหมด หลังจากชั่วครู่หนึ่ง เขาสามารถที่จะเห็นได้อย่างชัดเจนว่าซอมบี้ด้านหน้าของเขาได้หายไป หรือพูดให้ชัดๆว่าได้ระเหยไปแล้ว

 

พลัง‘ปืนใหญ่สุญญากาศ’ได้สร้างโซนพื้นที่สุญญากาศมากกว่า20เมตรซะอีก แม้แต่ซอมบี้ที่อยู่ห่างออกไปก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน เมื่อร่างกายของพวกมันได้รับบาดแผลเมื่อไหร่ก็ตาม พวกมันก็จะถูกฉีกกระชากทันทีโดยซอมบี้ตัวอื่น

 

“ฮู่!”

 

เจียงลู่ฉีถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขานั้นเปลี่ยนทิศทางในทันทีและขับรถต่อไป

 

หลังจากที่สร้างเสียงดังเช่นนี้ มันเป็นเรื่องปกติที่ซอมบี้ที่อยู่ห่างไกลนั้นจะถูกดึงดูดความสนใจและจะมาถึงที่นี่ในไม่ช้า เมื่อถึงตอนนั้นเขาคงขับไปไกลจากที่นี่แล้วในเวลานั้น และซอมบี้ที่ถูกดึงดูดเข้ามาพวกมันก็จะสนใจซอมบี้ที่ได้รับบาดแผล เมื่อเป็นเช่นนั้นความกดดันของเจียงลู่ฉีก็เบาบางขึ้น ขับรถไปตามถนนหลักชั่วครู่หนึ่ง เจียงลู่ฉีก็เลี้ยวเข้าไปในถนนแคบๆ

 

…

 

ถนนที่คับแคบเช่นนี้ปกติแล้วจะยุ่งเป็นอย่างมาก แต่ในตอนนี้มีเพียงซอมบี้ที่เดินเตร็ดเตร่ไปทั่วเท่านั้น แต่จำนวนของซอมบี้นั้นไม่น่าจะกล่าวถึง

 

“รถMCV ไม่ได้รับความเสียหาย กระจกไม่ได้รับความเสียหาย.... กระจกหน้ารถได้ถูกล้างเรียบร้อยแล้ว”น้ำนั้นพุ่งออกมาจากที่ปัดกระจกและล้างกระจกหน้ารถจนสะอาด

 

ขับรถบนถนนที่คับแคบเช่นนี้ในหนึ่งวัน เจียงลู่ฉีรู้สึกเหนื่อยล้ามาก แต่เมื่อเขาเห็นบ้าน เขามีความสุขเป็นอย่ามาก บ้านพักหลานหยวนนี้คือที่อยู่ของเจียงจู้อิงที่ส่งให้เขามา

 

บ้านด้านหน้านั้นอยู่ใกล้ๆกับมหาลัยของเจียงจู้อิง มันมีเพียงแค่ซอยเล็กๆที่แยกพวกมันออกจากกัน

 

เจียงลู่ฉีขับรถช้าลง ขับรถช้าๆมุ่งหน้าเข้าสู้บ้านพัก เมื่อเห็นประตูหน้าบ้านที่เต็มไปด้วยเลือด และพื้นที่มีร่องรอยถูกลาก ยิ่งทำให้เจียงลู่ฉีนั้นกระวนกระวายไวยิ่งขึ้น ในความจริงแล้ว เขาเห็นฉากแบบนี้นับครั้งไม่ถ้วนตลอดทาง แต่ในครั้งเขารู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลย สถานการณ์ของบ้านพักหลังนี้มันเหมือนกับที่อื่น มันน่าอนาถใจอย่างมาก ทุกๆแห่งนั้นเละเทะและนองเลือด

 

เจียงลู่ฉีขับอย่างช้าๆและพยายามที่จะไม่สร้างเสียงอะไรเลย ถึงแม้ว่าตึกนี้มันจะเงียบสงบมาก มันก็ยังมีซอมบี้อยู่อย่างแน่นอน

 

“วู้ว!”ซอมบี้นั่นพุ่งออกมาในทันทีจากด้านข้างของสวนดอกไม้ และมันโชคร้ายมาก มันถูกเหยียบอยู่ด้านใต้ของล้อรถมินิบัส  มันสั่นเล็กน้อย เจียงลู่ฉีก็เคลื่อนที่ไปข้างหน้าต่อไปเรื่อยๆ เขานั้นมองหาตึกของเจียงจู้อิงอยู่

 

[ตึกที่17.... 17....] เจียงลู่ฉีมองไปที่ตัวเลขที่แขวนอยู่บนกำแพง เลข17นั้นอยู่ค่อนข้างใกล้กับประตู แต่สถานที่นี่ต้องใช้รีโมตในการควบคุม ซึ่งได้รับการแนะนำอย่างซ้ำๆโดยเจียงลู่ฉี ถนนนี้มีสภาพที่ซับซ้อนและคับแคบมาก ถ้าปะทะเข้ากับรถที่ปิดกั้นไว้ มันก็จะทำให้เกิดเสียงที่ชัดเจนซึ่งทำให้ซอมบี้นั้นดึงดูดเข้ามา ด้วยเหตุนี้เอง ตำแหน่งทางภูมิศาสตร์คือสิ่งที่สำคัญมาก

 

เจียงลู่ฉีตัดสินใจที่จะหาเจียงจู้อิงด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด และหลังจากนั้นก็จะจากไปที่นี่กับเธออย่างเร่งด่วน

 

เพียงเวลาไม่นาน เขาก็เจอตึกที่17...

 

เจียงลู่ฉีก็หมุนรถกลับและจ้องไปที่มือถือที่อยู่ข้างๆเขา เขานั้นได้เตรียมการอย่างพิเศษสำหรับมือถือเพื่อที่จะเอาไว้ล่อซอมบี้ไป เขานั้นเปิดแอพเพลงและปรับเสียงเพลงให้ดังที่สุด

 

เมื่อมาถึงชั้นล่าง เจียงลู่ฉีก็เปิดหน้าต่างรถMCV เล็กน้อย กดปุ่มเปิดเพลงของมือถือ หลังจากนั้นเขาก็โยนมันไปที่ด้านหน้าประตู และหลังจากนั้นเขาก็ขับรถMCV ถอยห่างจากระยะตรงนี้ เขานั้นกำลังรอให้ซอมบี้ปรากฏตัวขึ้น เพื่อที่จะฆ่ามัน

 

….

 

เพื่อที่จะหาเจียงจู้อิง เจียงลู่ฉีต้องลงจากรถ แต่มีเพียงแค่เกราะกันกระสุน หมวกและปืนพกมันไม่เพียงพอที่จะปกป้องเขาได้ ไม่ต้องพูดถึงเจียงจู้อิงเลย เมื่อเป็นแบบนั้น เจียงลู่ฉีคิดวิธีการมาอย่างยาวนาน เขาต้องการที่จะดึงดูดซอมบี้ทั้งหมดเข้ากับเสียงมือถือของเขาและฆ่าพวกมันในครั้งเดียว

 

หลังจากรอเพียงไม่กี่วินาที เจียงลู่ฉีก็เห็นเงากำลังขยับตัวลงจากบันได มันได้ผล!

 

ซอมบี้นั้นได้เจอกับเจียงลู่ฉีที่อยู่ไกลออกไปและมันจ้องมาที่เขาด้วยดวงตาสีแดง มันพุ่งเข้าหารถMCVโดยทันที มันต้องการฉีกกระชากเจียงลู่ฉีด้วยเขี้ยวให้เป็นชิ้นๆ แต่เจียงลู่ฉียังคงใจเย็นและยังคงรอ เขานั้นกำลังจับคันเร่งอยู่....

 

แต่มันก็ไม่มีสัญญาณของซอมบี้ตัวอื่นโผล่ออกมาเลย ดังนั้นเจียงลู่ฉีจึงรู้สึกสับสน

 

[หื้อ? มันมีเพียงแค่ซอมบี้ตัวนี้ตัวเดียวในตึกงั้นหรอ? หรือว่าซอมบี้ตัวอื่นนั้นถูกล็อคอยู่ข้างในห้องอื่นๆ?]

 

[ยอดเยี่ยมมาก!]เจียงลู่ฉีอีกชั่วครู่หนึ่ง หลังจากที่เขามั่นใจแล้ว เขาก็พุ่งออกมาพร้อมกับรถMCV

 

“ปัง!” ซอมบี้ที่กราดเกรี้ยวนั้นถูกฆ่าเพียงแค่รอบเดียว

 

เจียงลู่ฉีขับรถMCV อย่างระมัดระวังไปที่ประตู หลังจากนั้นเขาก็ใส่หมวก หยิบคีมและหยิบปืนพก.54 และลงจากรถมินิบัส

 

เสียงเพลงนั้นไม่น่าจะดึงดูดซอมบี้ที่อยู่ชั้นที่ห้าได้ ดังนั้นเขาจึงหยิบมือถือขึ้นมา ซึ่งมันยังคงเล่นเพลงของมันต่อไป เมื่อซอมบี้นั้นปรากฏตัวขึ้น เขาก็สามารถที่จะเตรียมตัวกลับขึ้นรถได้ทันท่วงที

 

ลิฟต์นั้นไม่สามารถใช้งานได้อย่างยาวนาน เดินเข้าไปเรื่อยๆ เจียงลู่ฉีก็สามารถที่จะได้ยินเสียงบางอย่าง มันมีซอมบี้บางตัวที่อยู่ในห้องกำลังทุบประตูอยู่ เจียงลู่ฉีตกตะลึง แต่มันทำให้เขาฟื้นฟูความคิดและเดินอย่างระมัดระวังไปทางบันได ถึงแม้ว่าเขานั้นยังไม่ได้พบกับซอมบี้ตัวอื่นก็ตามที เขาก็ยังระมัดระวังเป็นอย่างมาก

 

ระเบียงนั้นมืดมาก มีเพียงเสียงเดินของเจียงลู่ฉีที่ดังกังวานไปทั่ว เจียงจู้อิงนั้นอาศัยอยู่ชั้นบนสุด เมื่อเขาถึงชั้นที่สี่ เขาก็วางมือถือไว้บนพื้น และหลังจากนั้นก็กลับไปยังชั้นที่สาม เล็งปืนไปมุมระเบียง

 

เขารอชั่วครู่หนึ่ง มันก็ไม่มีซอมบี้ปรากฏตัวขึ้น เขาก็เดินกลับไปและหยิบมือถือขึ้นมาและปิดเสียง

 

[มันไม่มีซอมบี้อยู่แถวนี้]

 

เมื่อเขามาถึงชั้นบนสุด เขาเดินเข้าหาห้องของเจียงจู้อิง เจียงลู่ฉีไม่เพียงแค่รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก แต่มันยังมีความรู้สึกตื่นเต้นที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่ด้วย

 

เมื่อเดินมาถึงประตู เจียงลู่ฉีหายใจเข้าลึกๆ เขาเคาะประตูอย่างเบาๆและกระซิบบอก “เซี่ยวอิง นี่พี่เอง! พี่ชายของเธอ!”

 

มันก็ไม่มีคำตอบกลับมา

 

“ปัง!”เสียงดังขึ้นมา เจียงลู่ฉีหวาดกลัวจนเกือบจะตาย เขาหันหลังกลับไป แล้วก็เขาพบกับเสียงที่ดังออกมาจากอีกฝั่งของประตู

 

เล็บมือของซอมบี้กำลังข่วนอยู่กับประตูนิรภัยอยู่

 

เจียงลู่ฉีไม่มีตัวเลือกอื่นนอกจากเคาะประตูของเซี่ยวอิงอีกรอบ

 

เวลาเพียงไม่นาน เขาก็พบว่าประตูมันไม่ได้ล็อค มันไม่ใกล้เคียงแม้แต่ปิดด้วยซ้ำ! หลังจากเคาะประตู เขาก็เปิดมันอย่างช้าๆ.....