TXV – 57 การเข้าใจผิด !
TXV – 57 การเข้าใจผิด !
เซี่ยเหล่ยขับรถของหลิวหยิงอย่างระมัดระวังและขับค่อนข้างช้าไปจนถึงโกลด์โคสต์แต่ในความเป็นจริงแล้วสามารถไปถึงโกลด์โคสต์โดยไม่ยากอะไรเลยเพราะในเวลากลางคืนรถค่อนข้างน้อย ปกติใช้เวลาขับรถไปโกลด์โคสต์ใช้เพียง 30 นาทีเท่านั้นแต่เซี่ยใช้เวลาไปกว่า 1 ชั่วโมงครึ่ง….
หลิวหยิงหลับอย่างสบายและหายใจอย่างช้าๆเธอไม่มีอาการข้างเคียงของยาเหล่านั้นอีก เซี่ยเหล่ยสินใจไม่ได้พาเธอไปโรงพยาบาลและพาเธอกลับไปที่บ้านแทน สภาพของหลิวหยิงที่เจอเมื่อครู่นี้สันนิษฐานได้เลยว่าชายวัยกลางคนวางยานอนหลับเธอโดยการบดเป็นผงและใส่ในไวน์เพื่อทำให้เธอเกิดประสาทหลอนแต่มันไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต
เซี่ยเหล่ยนำตัวของหลิวหยิงไปที่ห้องนอนของเธอแล้วถอดรองเท้าออกจากนั้นเขาพาเธอไปที่เตียงนอนอย่างช้าๆ
ทันใดนั้นหลิวหยิงตื่นขึ้นมาเหมือนจะพูดพึมพัมอะไรบางอย่าง “ที่รัก….ให้ฉัน….จูบคุณ….”
ผู้หญิงวัย 30 ยังคงมีนิสัยที่เร่าร้อนและมีเสน่ห์ไปในเวลาเดียวกัน เธอเหมือนสาวๆวัย 18 ใบหน้าของเธอที่เนียนนุ่มบวกกับผิวสวยและขาวราวกับหิมะของเธอทำให้เซี่ยเหล่ยแทบจะหักห้ามตัวเองไว้ไม่อยู่….
อย่างไรก็ตามเซี่ยเหล่ยสามารถควบคุมตัวเองไว้ได้..หลังจากที่เขาวางตัวเธอไว้บนเตียงเขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋าและโทรกลับไปยังเบอร์นั้น…
“ขออภัย เลขหมายของคุณไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… ระบบจะบันทึกข้อความหลังจากนี้…..”
เซี่ยเหล่ยไม่แปลกใจที่คนร้ายจะปิดโทรศัพท์ ถ้าเปิดโทรศัพท์ไว้จะทำให้สาวถึงตัวคนร้ายได้ง่าย…..
เซี่ยเหล่ยนั่งอยู่ข้างๆเตียงของหลิวหยิงและกำลังตัดสินใจว่า ‘จะโทรแจ้งตำรวจดีมั้ย ? หรือรอให้คนร้ายมันติดต่อกลับมาอีกครั้ง’
‘คนร้ายจะต้องคิดไว้แล้วว่าหลิวหยิงไม่มีทางที่จะแจ้งตำรวจอย่างแน่นอนมันถึงกล้าส่งข้อความมาข่มขู่เธอแบบนี้ อย่างไรก็ตามมันคงคิดตื้นเกินไปเราจะเป็นคนโทรไปแจ้งตำรวจเองโดยไม่ให้เธอรู้ตัวว่าเราแจ้งตำรวจไปแล้ว’ เซี่ยเหล่ยคิดในใจ
หลังจากที่เซี่ยเหล่ยลังเลอยู่สักระยะหนึ่ง เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาและเตรียมพร้อมที่จะโทรหาเจียงหยู่ยี่แต่เธอไม่ใช่คนที่รับผิดชอบคดีนี้ เธอคงช่วยเราได้เพราะเธอก็มียศเป็นหัวหน้าตำรวจแห่งเมืองห่ายจู สถานการณ์คงจะดีขึ้นถ้าพวกเราได้ความช่วยเหลือจากเธอ….
ในขณะที่เซี่ยเหล่ยกำลังเปิดรายชื่อในโทรศัพท์ของเขามีมือนุ่มๆมาเล้าโลมที่หลังเขา จากนั้นแขนทั้งสองแขนมาล้อมรอบคอของเขาในทันทีและกอดไว้แน่นริมฝีปากที่อ่อนนุ่มค่อยๆผ่านมายังใบหูของเขาอย่างช้าๆในขณะที่พูดว่า “ที่รัก…. ทำไมคุณไม่มานอนกับฉันที่เตียงล่ะ ? คุณจะให้ฉันรออีกนานแค่ไหน ?”
ในขณะนั้นความรู้สึกของเซี่ยเหล่นถึงขีดจำกัด เขาพยายามอดกลั้นสัญชาตญาณของเขาไว้ให้ถึงที่สุด….
“ที่รัก…..” ริมฝีปากที่เนียนนุ่มของหลิวหยิงมาสัมผัสที่ใบหูของเขา…
เซี่ยเหล่ยไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไปเขาหันหลังกลับไปผลักหลิวหยิง ลงไปบนเตียงจากนั้นเขาใช้มือดันตัวเองขึ้นมาและหลีกหนีจากอ้อมแขนและเท้าของเธอที่กำลังกอดเขา
หลิวหยิงขดตัวอยู่บนเตียงเหมือนปลาไร้กระดูก เธอกำลังบ่นพึมพำอะไรบางอย่างสิ่งที่เธอพูดนั้นไม่ชัดเจนและไม่ค่อยได้ยิน ทันใดนั้นเธอเปิดกระโปรงเธอขึ้น ! ทำให้ชุดชั้นในที่เธอใส่เผยออกมาอย่างชัดเจน !
เซี่ยเหล่ยยิ้มแบบซังกะตาย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในมือของเขาได้เดินออกจากห้องไป เขาไม่สามารถทนอยู่ในห้องนี้ได้อีกต่อไปเพราะว่าเธอเห็นตัวเขาเป็นสามีของเธอและยืนกรานว่าจะหลับนอนกับเขา ถ้าเธอรู้สึกตัวขึ้นมาแล้วไม่ใช่สามีของเธอคงจะเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ
เซี่ยเหล่ยโทรหาเจียงหยู่ยี่ขณะที่เดินไปที่ระเบียง “หยู่ยี่ ผมเอง”
“อะไรเนี่ย ? โทรมาทำไมดึกดื่นป่านี้ ? ฉันนอนแล้ว…..งืมมมม…...คุณปลุกฉันทำไม ?” เจียงหยู่ยี่หาวนอนและไม่พอใจที่เซี่ยเหล่ยโทรหาเธอ
“มีเรื่องจะแจ้ง” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“เหอะ เหอะ พูดเรื่องอะไรเนี๊ย ?”
“ผมจริงจัง คือเรื่องมันเป็นแบบนี้….”
เขาอธิบายเหตุการณ์อย่างสั้นๆ ทันทีที่เขาเล่าถึงหลิวหยิงถูกโจรคุกคามและถูกวางยาในแก้วไวน์….
“จับเด็กเป็นตัวประกัน ? แถมยังวางยาเธออีก !” เจียงหยู่ยี่พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธจัด
“ใช่ รีบตรวจสอบคดีนี้อย่างเร่งด่วน ผมกลัวว่าถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นจริงมันจะทำร้ายพี่หลิวและลูกชายของเธอ” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“ฉันจะโทรหาเพื่อนร่วมงานของฉันที่เขารับผิดชอบเกี่ยวกับคดีนี้” เจียงหยู่ยี่กล่าว
“ขอบคุณ คำนี้แหละที่ผมอยากได้ยิน ผมจะรอฟังความคืบหน้าจากคุณ” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“เดี๋ยว...” เจียงหยู่ยี่กล่าวอย่างฉับพลัน “ตอนนี้ คุณอยู่กับหลิวหยิง ?”
“ใช่แล้ว ผมมาส่งเธอที่บ้าน”
“คุณไม่ได้…..”
เซี่ยเหล่ยถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเจียงหยู่ยี่พูดออกมาจากนั้นเขาตอบไปว่า “หยุดความคิดชั่วๆของคุณไปเลยนะ ผมเป็นคนแบบนั้นในสายตาของคุณหรอ ?”
เจียงหยู่ยี่หัวเราะคิกคัก “ทำไมต้องซีเรียสอะไรขนาดนี้ ? ฉันยังไม่ทันพูดจบประโยคเลย คุณก็คิดไปเองฉันกำลังจะบอกว่าคุณสามารถขับรถไปยังบ้านของเธอได้แล้วหรอ ?”
“แน่นอน ผมขับเอง อ๋อ….พรุ่งนี้คืนรถของผมมาด้วย ตอนนี้ผมสามารถขับรถเองได้แล้ว”
“ฮัลโหล ? ทำไมฉันได้ยินเสียงคุณไม่ค่อยชัดเลย ? ฮัลโหล ? ฉันจะโทรไปแจ้งทางองค์การโทรศัพท์พรุ่งนี้ !” เจียงหยู่ยี่วางสายในทันที
เซี่ยเหล่ยยืนนิ่งด้วยความงงงวย…….
หลังจากนั้นไม่นานเซี่ยเหล่ยกลับไปยังห้องนอนของหลิวหยิง เซี่ยเหล่ยตกใจกับภาพที่เขาเห็นเป็นอย่างมาก !
ที่พื้นด้านล่างเตียงนอนของเธอเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของเธอที่ถอดออกมา เธอกำลังนอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นสายตาของเธอมองมาที่เซี่ยเหล่ย....เขาแทบจะกำเดาทะลักออกมาเมื่อเห็นเรือนร่างของเธอกำลังเปลือยเปล่าอยู่บนพื้น….
เซี่ยเหล่ยรีบนำผ้าห่มมาห่มตัวเธอไว้….
หลิวหยิงพยายามที่จะผลักผ้าห่มออกจากนั้นเธอค่อยๆสงบลงจนนิ่งไปในที่สุด
เซี่ยเหล่ยเดินเข้าไปในห้องน้ำจากนั้นเขาใช้ผ้าเช็ดตัวชุบน้ำเพื่อทำให้มันเย็นและเขาเดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำน้ำส้มให้เธอ หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หลับต่อเซี่ยเหล่ยจำใจต้องนอนห้องเดียวกับเธอเพราะเป็นห่วงอาการของหลิวหยิง เขาติดสินใจนอนข้างๆเตียงของเธอในที่สุด….
เมื่อเขาหลับไปเขาได้ฝันถึงเฉินตูเทียนหยินเธอเหมือนปุยเมฆสีขาวที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าและมีพื้นล่างเป็นมหาสมุทรที่งดงาม เธอกอดเขาอย่างแน่นหนาขณะที่เธอกดลงบนตัวเขาอย่างแนบแน่นปากของเธอขยับไปใกล้ๆและกระซิบเบาๆ
“เหล่ย ?” เสียงผู้หญิง…
“ฮี่ฮี่ …. อย่าทำแบบนั้น ฮี่ฮี่….” เซี่ยเหล่ยบ่นพึมพัมออกมา
“จะถอดเสื้อผ้าคุณออก ?”
“คุณไมได้ใส่เสื้อผ้าหนิ ?”
“คุณ...ฉันเห็นคุณใส่เสื้อผ้า ?”
เป็นบทสนทนาที่แปลกประหลาดระหว่างความจริงและความฝัน...
ทันใดนั้นเซี่ยเหล่ยลืมตาขึ้นมา ! เขาเห็นหลิวหยิงอยู่บนเตียง ตัวเธอถูกปกคลุมเพียงแค่ผ้าห่มผืนหนึ่งและหน้าอกของเธอก็เปลือยเปล่า ต้นขาขาวที่เนียนนุ่มและเอวที่คอดบางมันไม่มีเสื้อผ้าใส่อยู่แม้แต่ชิ้นเดียว !
หลิวหยิงตื่นขึ้นมามองเซี่ยเหล่ยด้วยสายตาแปลกๆ เธอจ้องมองเขาแบบตาไม่กระพริบ เธอกำลังหาความจริงอยู่ว่าเสื้อผ้าของเธอหลุดออกไปได้อย่างไร…
พวกเขาได้สบตากันเป็นระยะเวลาหนึ่งความเงียบทำให้บรรยากาศในห้องอึดอัดเป็นอย่างมาก
“เหล่ย...คุณ...” หลิวหยิงเอ่ยปากขึ้นมา “คุณทำอะไรกับฉัน ?”
เซี่ยเหล่ยรู้สึกร้อนรนและอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “อย่าเข้าใจผิด ! ผมไม่ได้ทำอะไรคุณเลย ผมสาบาน !”
“แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่บนเตียงล่ะ ? เสื้อผ้าของฉัน….มันหลุดออกไปได้เองหรอ ?” มันก็เป็นเรื่องแปลกที่หลิวหยิงจะสงสัยแต่เธอก็ไม่ได้ร้องโหวกเวกอะไรมากมาย…
เซี่ยเหล่ยพยายามอธิบายเพิ่มเติมว่า “คุณจำหลินบู่เหวินได้มั้ย ? เขาแนะนำคุณไปรู้จักชายวัยกลางคนคนหนึ่ง เขาได้วางยานอนหลับไปในแก้วไวน์ของคุณจากนั้นผมไปช่วยคุณออกมาจากเนื้อมือของพวกเขา แต่เรื่องที่คุณเปลือยกายนั้น.....คุณถอดเสื้อผ้าด้วยตัวของคุณเองและผมก็ไม่กล้าที่ใส่เสื้อผ้าของคุณกลับไปเหมือนเดิม”
หลิวหยิงขมวดคิ้วดูเหมือนว่าเธอพยายามที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
เซี่ยเหล่ยพูดต่อว่า “ผมนำผ้าเช็ดตัวชุบน้ำและเช็ดตัวคุณจากนั้นให้คุณกินน้ำส้มเพื่อส่างเมาให้เร็วที่สุดและผมก็นอนอยู่ข้างๆเตียงของคุณ ผมเผลอหลับไป ถ้าคุณไม่เชื่อ…..คุณสามารถตรวจดูได้”
ในฐานะของผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่เคยแต่ต้องเรือนร่างของผู้หญิงใบหน้าของเขาเลยเปลี่ยนเป็นสีแดงขนาดเขาพูดว่า ‘ตรวจดู’
หลิวหยิงยิ้มและพูดว่า “บอกฉันมาสิจะให้ฉันตรวจดูตรงไหนล่ะ ?”
“ตรวจ…..” เซี่ยเหล่ยไม่สามารถพูดต่อได้
“ฉันล้อเล่นหน่า” หลิวหยิงถอนหายใจออกมา “ขอบคุณนะ สำหรับเมื่อคืนนี้ฉันคงจะตกไปอยู่ในมือของพวกมันถ้าคุณไม่ได้ไปช่วย คนเหล่านั้นชั่วช้าเกินมนุษย์เขาพยายามที่จะฉกฉวยในสิ่งที่เขาไม่ควรได้ พวกเขามีส่วนร่วมในการก่อคดีครั้งนี้ใช่มั้ย ?”
เซี่ยเหล่ยถอนหายใจออกมา “ผมจะช่วยคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้เอง ผมแจ้ง
ตำรวจไปแล้วตำรวจกำลังสอบสวนคดีอยู่..”
“ตำรวจไม่สามารถทำอะได้ถ้าไม่มีหลักฐาน” หลิวหยิงคิดว่าตำรวจไม่สามารถช่วยเธอในเรื่องนี้ได้
“มันคงจะดีถ้าเราจับโจรได้ มันจะทำให้สาวไปยังผู้บงการได้ง่าย แต่เรื่องนี้คงจะเป็นไปได้ยาก” เซี่ยเหล่ยกล่าว
“ฉันไม่คิดเลยว่าหลินบู่เหวินจะร่วมมือกับพวกเขาเพื่อทำร้ายฉัน ! ฉันจะฆ่ามัน !” หลิวหยิงรู้สึกโกรธเป็นอย่างมากเธอกำลังสูญเสียการควบคุมอารมณ์ เธอยกกำปั้นขึ้นมาจากนั้นผ้าห่มที่ปกคลุมหน้าอกของเธอร่วงลงที่เตียง…..
เซี่ยเหล่ยรีบหันหน้าไปทางอื่นทันที…..
ใบหน้าของหลิวหยิงเปลี่ยนเป็นสีแดงและเธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดหน้าอกของเธอ…
ทั้ง 2 คนเงียบไปอีกครั้ง
จากนั้นมีเสียงพี่เลี้ยงเด็กดังมาจากนอกประตู “นายหญิง ตำรวจมาที่นี่เขาต้องการที่จะสอบถามคุณกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น”
หลิวหยิงได้สติกลับมา “บอกให้พวกเขารอแปปนึง ฉันจะลงไป”
เซี่ยเหล่ยรีบลุกขึ้นออกจากเตียง “ผมจะไปรอคุณข้างนอก”
“เดี๋ยว….” ทันใดนั้นหลิวหยิงเรียกให้เขาหยุด
เซี่ยเหล่ยรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก “มีอะไรหรอ ?”
หลิวหยิงพูดอย่างเขินอายและชี้ไปที่ชุดชั้นในของเธอที่อยู่บนพรมว่า “ส..ส่งมาให้หน่อย”
เซี่ยเหล่ยไม่ได้พูดอะไรออกมา….
จากนั้นตำรวจก็ได้เข้ามาแต่ตำรวจชุดนี้ไม่ได้มาจากสถานีที่เจียงหยู่ยี่อยู่ หลังจากที่เซี่ยเหล่ยโทรไปแจ้งความกับเธอ เธอโทรหาเพื่อนร่วมงานของเธอมาดูแลคดีนี้และเขาก็ส่งต่อให้เพื่อนของเธอมาสอบสวนหลิวหยิงเกี่ยวกับรูปคดี…
หลังจากที่ตำรวจได้สอบถามข้อมูลจากหลิวหยิงและเซี่ยเหล่ย เขาได้ออกไปจากบ้านเธออย่างรวดเร็ว…
“สอบถาม สอบถาม !” หลังจากที่ตำรวจออกไปหลิวหยิงพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “พวกเขาทำได้แค่นี้หรอ ? พวกเขาคงนำข้อมูลกลับไปและไม่ได้ดำเนินอะไรต่อ พวกเขาไม่เคยทำอะไรเป็นรูปเป็นร่างสักอย่าง !”
“พี่หลิวคุณต้องรีบดำเนินการจดสิทธิบัตรให้เร็วที่สุดและคุณก็ต้องระวังตัวจากหลินบู่เหวินด้วย ผมจะเพิ่มความเร็วในการผลิตชิ้นส่วนของคุณให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้และเมื่อคุณได้จดสิทธิบัตรเรียบร้อยแล้ว คุณสามารถนำผลิตภัณฑ์ของคุณมาวางขายได้ทันที การที่คุณมีใบสิทธิบัตรเป็นของตัวเองมันจะทำให้พวกเขาไม่สามารถทำอะไรคุณได้อีก”
หลิวหยิงกล่าวอย่างหัวเสีย “ฉันก็อยากให้มันเสร็จเร็วๆนะแต่กระบวนการเหล่านี้มันต้องใช้เวลา”
ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของหลิวหยิงดังขึ้น !
หลังจากที่เธอคุยโทรศัพท์เสร็จ เธอก็ล้มตัวลงไปกับพื้นทันที…….
ติดตามตอนต่อไป…...
