Chapter 33: โดนทรมาณ!

พวกอันธพาลนั้นนอนอย่างเกลื่อนกลาดในสายตาของเจียงลู่ฉี พวกมันขับเข้าไปในตรอกซอยที่คับแคบเพื่อหนีให้ห่างจากเจียงลู่ฉี....

 

อย่างไรก็ตาม....

 

เมื่อพวกอันธพาลขับรถเข้าไปในซอย ก็มีเงาจำนวนมากโผล่ขึ้นมาในที พวกมันคือซอมบี้! พวกซอมบี้นั้นทำให้คนอันธพาลนั้นหวาดกลัวเป็นอย่างมาก มันช่างเป็นฉากที่น่าเศร้า! เสียงอึกทึกของพวกมันนั้นสร้างความดึงดูดให้แก่ซอมบี้จำนวนมาก มันเหมือนกับว่าพวกมันนั้นกำลังขอให้พวกเขากลายเป็นมาอาหารของพวกซอมบี้

 

ถึงแม้ว่าซอมบี้จำนวนมากในเมืองนั้นถูกลากออกไปข้างนอก มันก็ยังมีซอมบี้จำนวนมากที่ซ่อนตัวอยู่ในซอยต่างๆ โดยปกติแล้ว พวกผู้รอดชีวิตนั้นจะพยายามอยู่ให้ห่างจากซอยพวกนี้ให้ไกลที่สุด แต่พวกอันธพาลนั้นกำลังด้วยมีชีวิตของพวกเขาเป็นเดิมพัน ในขณะที่พวกซอมบี้ก็กำลังไล่ล่าพวกเขาเช่นกัน พวกอันธพาลนั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลยในขณะที่ซอมบี้นั้นเพิ่มจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเจียงลู่ฉีเห็นเหตุการณ์ที่น่าสังเวชนี้ เขาก็ขมวดคิ้วและขับรถมินิบัสกลับไปยังบ้านของเหวินเซี่ยวเทียน เขาไม่ได้ต้องการนำหายนะไปให้พวกผู้รอดชีวิต

 

ในบทสรุปนั้นทำให้เจียงลู่ขับรถไปอย่างเงียบๆ ในขณะที่พวกซอมบี้นั้นกำลังไล่ล่าแก๊งอยู่ ผู้รอดชีวิตจำนวนมากในสนามเห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขานั้นรู้สึกเป็นคนโง่เมื่อเห็นเหตุการณ์อันน่าประหลาดนี้ พวกเขานั้นรู้สึกมึนงงโดยเจียงลู่ฉีและรถมินิบัสของเขา

 

รถมินิบัสช่างน่ามหัศจรรย์ และมันยังทนทานเป็นอย่างมาก พวกเขาคิด [ เกิดอะไรขึ้นกับมันกันแน่นะ? ]

 

เมื่อทุกคนได้รับความมึนงงกับเหตุการณ์นี้ พวกเขาก็เริ่มที่จะกังวลและหวาดกลัว การโจมตีพวกอันธพาลจะได้รับผลลัพธ์ที่น่าหวาดกลัวกลับมา จะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในอนาคต?

 

[พี่ชายหยู่ เคยฆ่าและกวาดล้างครอบครัวที่ปฏิเสธที่จะให้อาหารแก่เขา และถูกกระทืบโดยลูกน้องของเขา เรื่องนี้มันจะจบไม่สวยแน่” ผู้รอดชีวิตจำนวนมากคิด

 

“เซี่ยวลู่ พวกเรา..... จะทำยังไง...” คนสูงวัยที่กำลังถือหม้อที่หุงข้าวไว้ เขาไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี เขาไม่กลัวความยากลำบากหรือความตาย เขาเพียงแค่เกลียดที่จะต้องอยู่ร่วมกับหลานของเขา ซึ่งมันเป็นเหตุผลเดียวที่ยังทำให้เขายังต้องอยู่ต่อไป  วันโลกาวินาศนั้นพรากครอบครัวไปนานแล้ว.....

 

เหวินลู่กัดฟันและพูดว่า “คุณตาหวัง ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับมันมาก มันถึงจุดที่พวกเราจะต้องต่อสู้กับพวกอันธพาลแล้วละ”

 

ถึงแม้ว่าเหวินลู่และเหวินเซี่ยวเทียนจะเป็นพี่น้องกัน เหวินลู่นั้นมีท่าทางที่แข็งแกร่งกว่า

 

เหวินลู่นั้นอดทนมามากแล้วกับพวกอันธพาล และการกระทำของเจียงลู่ฉีนั้นจุดประกายความฮึกเหิมของเธอขึ้นมา มันทำงานออกมาจากความโกรธของเธอ!

 

“ลุงหวัง สิ่งที่เหวิน,พูดมันถูกต้อง ชีวิตมันไม่ง่ายเลยหลังจากวันโลกาวินาศ พวกเราไม่เข้าใจว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันต้องการที่จะทำลายผู้นำหนุ่มที่บอบช้ำนั่น” เด็กวัยรุ่นเลือดร้อน อายุประมาณยี่สิบได้พูดขึ้น มันเป็นเรื่องยากที่จะคาดเดาโอกาสของการมีชีวิตอยู่หรือความตาย หลังจากวันโลกาวินาศ ไม่ว่าจะพี่ชายหยู่หรือว่าซอมบี้ ชีวิตของพวกเขานั้นยังไงก็ตกอยู่ในอันตรายอยู่ดี

 

อย่างไรก็ตาม พวกเขาส่วนมากนั้นหวาดกลัวที่จะเผชิญหน้า ซอมบี้นั้นจะไม่ค้นหาอย่างเจาะจงมาที่พวกเขา แต่พี่ชายหยู่จะต้องได้รับการล้างแค้น! เจียงลู่ฟังการสนทนาและจ้องไปที่ผู้ชายเลือดร้อนนั้นพร้อมกับดวงตาที่แปลกไป เขานั้นไม่ได้สูงหรือเตี้ย พร้อมกับผิวปกติ ถึงแม้ว่าเขานั้นจะพูดเบาๆก็ตาม เขาก็ไม่ระมัดระวังและหุนหันพลันแล่นเป็นอย่างมาก

 

“น้องชาย นายสนใจที่ช่วยฉันกระชากผู้นำลงมาข้างล่างไหม?”

 

เจียงลู่ฉีพูดคุยกับชายหนุ่มเลือดร้อน และส่งกระเป๋าที่ใส่ช็อคโกแลตชิพไว้ให้ และพูดว่า “กินให้อร่อยละ”

 

เจียงลู่ฉียกย่องชายหนุ่มเลือดร้อน มากยิ่งไปกว่านั้น เจียงลู่ฉีไม่เต็มใจที่จะลากชายคนนี้ลง ไม่มีใครรู้ว่าซอมบี้จะถูกดึงดูดโดยเสียงของรถยนต์เขาไหม การอยู่บนรถมินิบัสคือตัวเลือกที่ดีที่สุดของเขา ในขณะที่เขาจะสามารถปรับตัวเข้ากับสถานการณ์ได้ มากยิ่งไปกว่านั้น เขามีเนื้อหมูป่ากลายพันธุ์อย่างเพียงพอแล้ว ในความจริงแล้ว เขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับถุงขนมช็อคโกแลตเลย

 

อย่างไรก็ตาม ถุงขนมที่เต็มไปด้วยช็อคโกแลตนั้นเป็นของที่มีค่าสำหรับผู้รอดชีวิต มันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับพวกเขาที่จะหาอาหารได้ และสิ่งที่มีค่าที่สุดที่พวกเขาหามาได้ ถูกส่งให้พวกอันธพาลไปแล้ว ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่มีทางที่จะกินอาหารที่มีแคลอรี่สูงได้ พวกเขารู้สึกเบื่อหน่ายเมื่อมองไปที่ขนมปังกรอบ และบะหมี่สำเร็จรูป พวกเขานั้นสงสัยว่าทำไมเจียงลู่ฉีถึงนำอาหารที่มีแคลอรี่สูงออกมาให้พวกเขาได้อย่างง่ายดาย

 

ชายหนุ่มเลือดร้อนนั้นตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เขาลังเลที่จะเอามันและพูด “มันไม่เหมาะสมเลย ฉันไม่สามารถยอมรับมันได้ ฉันยินดีที่จะได้ลากเขาลงมา” การกระทำของชายหนุ่มผู้เลือดร้อนนั้นทำให้เจียงลู่ฉีรู้สึกยินดี ดังนั้นเจียงลู่ฉีจึงโยนถุงขนมที่เต็มไปด้วยช็อคโกแลตและพูด “เอามันไป มันค่อนข้างเป็นเรื่องอันตรายสำหรับใครก็ตามที่จะลากเขาลงไป เร็วเข้า!”

 

หลังจากนั้น ชายหนุ่มเลือดร้อนก็ตัดสินใจที่จะยอมรับช็อคโกแลตและพูดด้วยเสียงละอายใจ “ถ้าอย่างนั้น.... ขอบคุณมากครับ!” ผู้รอดชีวิตคนอื่นชื่นชมเขา

 

หลังจากนั้นชายหนุ่มคนนั้นก็วิ่งไปหาผู้นำที่กำลังนอนอยู่บนถนนและก็กระชากคอเสื้อของเขาขึ้นมา ผู้นำนั้นจ้องไปที่ชายหนุ่มด้วยท่าทางที่ชั่วร้าย อย่างไรก็ตาม เขาประหลาดใจที่หูของเขาถูกบีบโดยชายหนุ่ม

 

“นายต้องการจะตาย?” หลังจากนั้นเขาก็ถูกลากไปทางรถมินิบัสด้วยขาที่หัก เขานั้นกรีดร้องอย่างเจ็บปวด แต่หูของเขาก็ถูกบีบอีกครั้ง

 

“เลิกตะโกนได้แล้ว! ถ้ามึงยังดึงดูดซอมบี้มายังที่นี่ ฉันจะแขวนมึงไว้บนเสา ให้มึงถูกกินจากส่วนล่างขึ้นมาเรื่อยๆ ทีละนิด ทีละนิด”

 

หลังจากได้รับกระเป๋าที่เต็มไปด้วยช็อคโกแลต ชายหนุ่มก็ทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยความร้อนแรง ชายหนุ่มนั้นตีไปที่ผู้นำอย่างรุนแรง เขานั้นถูกตีจนเป็นรอยฟกช้ำ

 

ในตอนนี้มันไม่มีโรงพยาบาลที่รักษาขาที่หักของเขา ดังนั้นเขาทำได้เพียงอดทนต่อบาดแผลและรอความตายเพราะการติดเชื้อ ถึงแม้ว่าเขาจะโชคดีพอที่ได้รับการรักษา เขาก็จะถูกฆ่าในไม่ช้าหรือในเวลาต่อมา ความเกลียดชังนั้นจะไม่ได้รับการให้อภัยอย่างแน่นอน และเขาก็ไม่ได้ร้องขอความเมตตา

 

แต่ในตอนนี้ การกระทำของชายหนุ่มทำให้เขาตระหนักได้ถึงการตายอย่างทรมาน มันเป็นเรื่องที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงระหว่างการถูกทรมาน และตาย เจียงลู่ฉีที่กำลังนั่งบนรถมินิบัส ถอนหายใจด้วยความชื่นชมต่อชายหนุ่มเลือดร้อนที่มีความสามารถในการทำให้ผู้อื่นหวาดกลัว

 

ผู้นำนั้นถูกลากมาอยู่ข้างหน้ารถมินิบัสในขณะที่เลือดนั้นไหลเป็นทางยาว ถึงแม้ว่าเขานั้นจะโหดร้ายเป็นอย่างมากและไม่มีเมตตา เขาก็ไม่ได้มีประสบการณ์คล้ายกับแบบนี้มาก่อน เมื่อผู้นำจ้องไปที่เจียงลู่ฉี ความหนาวสั่นก็แล่นไปทั่วกระดูกสันหลังของเขา

 

ไม่ต้องพูดถึงการที่เขาจะถูกฆ่าโดยซอมบี้ แม้แต่รถมินิบัสที่น่าหวาดหวั่นนี่ขยับถอยหลังและพุ่งไปข้างหน้าไม่กี่ครั้ง ก็สามารถที่จะบดขยี้เขาจนตายได้

 

ชายหนุ่มเลือดร้อนนั้นมีเพียงความกล้าที่จะระบายความโกรธได้เพียงการด่า แต่เจียงลู่ฉีนั้นแตกต่างกันออกไป เขาเป็นคนที่เด็ดขาดมาก เขาเป็นคนที่รักษาคำพูด

 

 

ตอนนี้แปลงงๆหน่อยนะครับ ค่อนข้างแปลยากมากเลยตอนนี้