บทที่ 174 : ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์ ใจขื่นขม ระทมชั่วนิรันดร์!
หลินฟ่านไม่ได้มองย้อนมาแม้แต่ครั้งเดียวเขาเดินจ้ำเอาจ้ำเอา และเมื่อมันใจว่าเดินมาไกลมากพอ และไม่อาจจับสัมผัสของพลังงานที่แท้จริงที่อยู่ใกล้ๆ ซ้ำยังดูดีแล้วว่าไม่มีผู้คน เขาก็หยุดลง แล้วทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมาดังสนั่น ท่าทางรื่นเริงสนุกสนานอย่างมาก ภาพความเคร่งขรึมและอาลัยหายไปในเสี้ยววินาท...
