ตอนที่แล้วTXV –  48 ความงดงามที่สมบูรณ์แบบ !
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปTXV –  50 ชิ้นใหญ่แค่ไหนก็ไหว !

TXV – 49 อวดเก่งดีนัก !


TXV – 49 อวดเก่งดีนัก !

 

          หลังจากผู้หญิงคนนั้นได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเธอเสร็จ เธอรีบปิดตู้เสื้อผ้าจากนั้นเธอหมุนลูกบิดที่ประตูตู้เสื้อผ้าอีกครั้งหนึ่ง !

 

          มันเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดมากที่ต้องทำแบบนั้น ? ปกติปิดแค่ครั้งเดียวก็เพียงพอแล้ว ทำไมเธอจะต้องบิดลูกบิดอีก 1 ครั้ง ?    

 

          เซี่ยเหล่ยสงสัยในการกระทำของเธอ เขาจึงใช้ตาซ้ายของเขามองเข้าไปยังตู้เสื้อผ้าตู้นั้นปรากฏว่าเห็นตู้นิรภัยอยู่ข้างในตู้เสื้อผ้านั้นอีกชั้นหนึ่ง….

 

          เซี่ยเหล่ยประหลาดใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก ‘มีตู้นิรภัยอยู่หลังตู้เสื้อผ้ามันต้องเป็นสิ่งที่เก็บทรัพย์สมบัติและเงินของเธอเป็นจำนวนมากมายอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน !’

 

          เซี่ยเหล่ยใช้ความสามารถจากตาซ้ายของเขามองไปยังตู้นิรภัยอันนั้น มันเป็นเรื่องที่ยากที่จะมองทะลุไปยังด้านใน เขาต้องสูญเสียพลังงานเป็นอย่างมากในการทำเช่นนี้และเขาก็ไม่รู้เลยว่าข้างในนั้นมีเงินสด ทองคำหรือว่าอะไรบางอย่างที่สำคัญมากกว่านั้น !

 

          ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมา 2 ก้าวเพื่อหยิบกระเป๋าที่ตั้งอยู่บนเก้าอี้จากนั้นเธอก็เดินกลับไปยังตู้นิรภัย…

 

          เซี่ยเหล่ยพยายามเพ่งมองไปยังสิ่งของที่อยู่ในกระเป๋าใบนั้น กระเป๋ามันทำมาจากหนังสัตว์ที่หรูหราและมีเอกสารอัดแน่นอยู่ภายในนั้น ด้วยความสามารถของเซี่ยเหล่ยในตอนนี้เขาสามารถมองเห็นสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าได้ทันที….

 

          มีเอกสารสำคัญหลายอย่างอยู่ในกระเป๋าใบนั้นรวมทั้งปากกา (Parker) ทองคำและใบสัมมนาคุณต่างๆมากมาย

 

          สิ่งแรกที่เซี่ยเหล่ยจ้องมองก็คือเอกสารการขอสิทธิบัตร เอกสารใบแรกที่เขาเห็นมันเป็นคำขอรับสิทธิบัตรธุระกิจกระดานโต้คลื่นทางทะเลชื่อที่ปรากฎอยู่ในกระดาษแผ่นั้นก็คือ ‘ หลิวหยิง ’  ซึ่งเธอเป็นตัวแทนของบริษัทไนท์มูฟสปอตอีควิชเมนต์....

 

 

          ถัดไปจากหนังสือเดินทางแล้วยังพบกับเอกสารอีกมากมายและมีข้อมูลที่เกี่ยวกับตัวเธอจำนวนมากแต่มันก็ไม่ใช่เป็นปัญหาสำหรับสายตาของเเซี่ยเหล่ยเลย การจ้องมองของเขาราวกับว่างูยักษ์จ้องมองกินเหยื่ออย่างหิวโหย เซี่ยเเหล่ยจ้องมองข้อมูลและอ่านข้อมูลของเธอทั้งหมดภายใน 15 วินาที…..

 

          หลังจากประตูของตู้นิรภัยเปิด….เธอนำเอกสารทั้งหมดใส่ไว้ในนั้น เธอจึงปิดตู้นิรภัยกลับมาเป็นอย่างเดิมทันที จากนั้นเธอเดินออกจากห้องและกำลังเดินลงบันได

 

          เซี่ยเหล่ยจึงหยุดการมองของเขาและกำลังคิดว่า ‘ชิ้นส่วนที่เหลิวหยิงสั่งซื้อจากสือชิงจวง มันจะใช้เป็นส่วนประกอบของกระดานโต้คลื่น...โดยกระดานโต้คลื่นประเภทนี้จะสามารถเคลื่อนไหวได้โดยกระแสไฟฟ้าและยังสามารถขับเคลื่อนได้เองแม้ว่าจะไม่มีคลื่น การออกแบบอย่างนี้มีผลต่อการตลาดเป็นอย่างมาก เธอจึงรีบจดสิทธิบัตรกับเรื่องนี้โดยทันที ขณะที่เรื่องนี้ยังอยู่ในระหว่างการผลิตและการเตรียมการทดลองใช้เท่านั้น ถ้าเราสามารถรับคำสั่งซื้อจากเธอได้ เราจะได้ลาภก้อนโตจากเธออย่างแน่นอน’

 

          หลังจากที่เซี่ยเหล่ยรู้ความลับทางธุรกิจของเธอแล้ว เขารู้สึกมั่นใจมากขึ้นในการเจรจาต่อรองกับเธอ…..

 

          เซี่ยเหล่ยเอื้อมมือออกไปกดกริ่งที่อยู่หน้าบ้านอย่างช้าๆ…

 

          ทันใดนั้นมีพี่เลี้ยงเล็กเดินมาที่ประตูและเธอจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ยอย่างสงสัยและถามว่า “อ่อ..คุณมาหาใครหรอ ?”

 

          เซี่ยเหล่ยยิ้มและพูดอย่างสุภาพว่า “ผมมาหา ผู้บริหารหลิว”

 

          พี่เลี้ยงคนนั้นรีบถามทันที “ฉันขอถามว่าคุณเป็นใคร ? คุณนัดเธอไว้รึปล่าว ?”

 

          “ผมโทรหาเธอทางโทรศัพท์แล้วและเธอก็บอกให้ผมมาหาเธอที่นี่ กรุณาบอกเธอหน่อยว่าผมมาหาเธอ…..” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          ในขณะนั้นเสียงของหลิวหยิงดังมาจากห้องนั่งเล่น “ให้เขาเข้ามา !”

 

          พี่เลี้ยงเด็กคนนั้นนำรองเท้าพลาสติกออกมาจากชั้นวางรองเท้าเพื่อให้เซี่ยเหล่ยใส่….

 

          เซี่ยเหล่ยรีบใส่รองเท้าโดยทันทีและเดินเข้าไป….

 

          หลิวหยิงจ้องมองที่เซี่ยเหล่ยและพูดว่า “กรุณานั่งลงสิ”

 

          “ผู้บริหารหลิว ผมขออภัยที่มารบกวนเวลาของคุณ” เซี่ยเหล่ยยื่นมือออกมาเพื่อจับมือของเธอ

 

          หลิวหยิงไม่ได้ยื่นมือออกมาเพื่อจับมือกับเซี่ยเหล่ย เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันเพิ่งทาครีมที่มือคงไม่สะดวกที่จะจับมือกับคุณในเวลานี้”

 

          เซี่ยเหล่ยดึงมือกลับมาช้าๆและนั่งตรงข้ามกับหลิวหยิง.....

 

          ในสายตาของหลิวหยิง เซี่ยเหล่ยคงเป็นแค่คนรับใช้ของสือจิงชิวจึงไม่มีความจำเป็นที่ต้องลดตัวไปคุยกับคนแบบเขา แค่สั่งให้พี่เลี้ยงเอาน้ำมาให้เขาดื่มสักแก้วก็มากเกินพอแล้ว…..

 

          เซี่ยเหล่ยคาดหวังกับงานนี้ไว้เป็นอย่างมากเขาจึงนำชิ้นงานออกจากถุงผ้าที่เขาเตรียมไว้ จากนั้นยื่นให้เธออย่างจะช้าๆเพื่อให้เธอได้เห็นชิ้นงานที่เขาได้ทำอย่างตั้งใจได้อย่างทั่วถึง

 

 หลังจากที่เธอได้เห็นตัวอย่างชิ้นงานที่เสร็จสมบูรณ์ตั้งอยู่บนโต๊ะกาแฟรอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหลิวหยิง “สือจิงชิว การทำงานของเธอเนี๊ยบจริงๆ ! ไม่คิดเลยว่าเธอจะทำตัวอย่างชิ้นงานเสร็จรวดเร็วขนาดนี้ แต่...ทำไมสือจิงชิวไม่มาด้วยตัวเองล่ะ ?”

 

“ผมไม่ทราบครับ” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          “คุณไม่ทราบ ?” หลิวหยิงมองที่ใบหน้าของเซี่ยเหล่ย

 

          เซี่ยเหล่ยยิ้มและพูดว่า “ลองดูที่ชิ้นงานก่อนครับ ผู้บริหารหลิว”

 

          สายตาของหลิวหยิงจ้องมองไปที่ชิ้นงานโดยทันทีเธอมองมันอย่างช้าๆและได้หยิบมันขึ้นมาก่อนที่เธอจะตรวจสอบแต่ละส่วนของชิ้นงานอย่างละเอียดอีกที…..

 

          เซี่ยเหล่ยหยิบกระดาษ A4 ออกมาพร้อมกับไมโครมิเตอร์และวางพวกมันไว้ด้านหน้าของหลิวหยิงจากนั้นเขากล่าวว่า “ผู้บริหารหลิว ผมได้จัดการทำชิ้นส่วนทั้งหมดตามข้อกำหนดของคุณแล้ว วัสดุและความแม่นยำก็ตรงไปตามที่คุณต้องการ คุณสามารถตรวจสอบชิ้นส่วนเหล่านี้ได้ตามใจของคุณ หากคุณรู้สึกว่าไมโครมิเตอร์นี้อาจไม่แม่นยำพอ คุณจะให้ผู้เชี่ยวชาญของบริษัทของคุณตรวจสอบชิ้นส่วนนี้อีกก็ได้ ผมสามารถรับประกันได้เลยว่าชิ้นงานนี้ทำงานได้อย่างเต็มประสิทธิภาพอย่างแน่นอน”

 

          “ฉันรู้อะไรไม่มากหรอกเกี่ยวกับชิ้นงานเหล่านี้แต่ส่วนที่คุณนำมาแสดงให้ฉันดูมันก็ไม่เลวเลยและฉันก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ว่าแต่..ใครเป็นคนที่ทำชิ้นส่วนเหล่านี้”

 

          “ผมเป็นคนทำเองครับ” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          “คุณ ?” สายตาของหลิวหยิงมองไปที่ใบหน้าของเซี่ยเหล่ยด้วยท่าทางที่แปลกใจ “คุณยังเด็กอยู่เลย เป็นไปไม่ได้ที่จะทำชิ้นส่วนเหล่านี้ออกมาด้วยตัวคุณเอง !”

 

          “ผมเป็นคนทำชิ้นส่วนเหล่านี้ออกมาจริงๆถ้าคุณไม่เชื่อผมคุณสามารถไปที่เวิกค์ช็อปของผมได้และผมจะทำชิ้นส่วนในส่วนอื่นให้คุณดูเอง….” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          “เดี๋ยวนะ !” หลิวหยิงพูดแทรกขึ้นมา “สือจิงชิวเคยพูดว่า เธอมีเพื่อนที่เก่งมากๆ ? คุณคือเพื่อนของเธอใช่มั้ย ?”

 

          เซี่ยเหล่ยพยักหน้า “เธอพูดถึงผม ผมชื่อว่าเซี่ยเหล่ยเป็นเจ้าของอาชาสายฟ้าเวิกค์ช็อป ผมเคยทำชิ้นส่วนที่มีความแม่นยำสูงให้กับบูรพาอุตสาหกรรมมาแล้วและผมยังเคยทำชิ้นส่วนให้กับกลุ่มหาดมอเทอร์อีกด้วย เรารับประกันได้เลยว่าคุณภาพที่เราทำทุกชิ้นจะไม่มีคำว่าเสียใจอย่างแน่นอน !”

 

          หลิวหยิงจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ยจากนั้นเธอหัวเราะอกมาอย่างเสียงดัง “ฉันเข้าใจแล้ว ฉันออเดอร์สินค้าไปที่สือจิงชิวเพื่อให้เธอรับออเดอร์จากฉัน จากนั้นเธอก็ส่งให้คุณ เมื่อคุณทำงานเสร็จแล้วคุณกำลังจะข้ามหัวของสือจิงชิวโดยการมารับงานโดยตรงจากฉันและพยายามพูดให้ฉันยอมรับข้อเสนอจากคุณ ใช่หรือไม่ ?”

 

          เซี่ยเหล่ยหัวเราะแบบเก้ๆกังๆออกมา “คุณเสนอมาให้ 310 แต่เธอเสนอราคาให้ผม 260 หลังจากที่งานผมเสร็จผมยังต้องจ่ายค่านายหน้าของเธอให้อีก 8 เปอร์เซ็นต์ ทั้งพนักงานและตัวผมเองก็สามารถทำงานนี้ได้แล้วทำไมถึงไม่มาหาคุณโดยตรงเลยล่ะ ? ผู้บริหารหลิวคุณเป็นคนฉลาด คุณเข้าใจใช่มั้ยว่าทำไมผมต้องทำแบบนี้”

 

          “เด็กน้อย ทำแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ มันไม่เป็นไปตามกฏ” หลิวหยิงกล่าว

 

          “มันไม่เป็นไปตามกฎ ?”

 

          “ฉันมีข้อตกลงกับสือจิงชิวและเธอก็เป็นตัวแทนในการทำธุรกิจนี้ ถ้าคุณอยากได้เงิน คุณทำได้แค่รอรับเงินจากเธอเท่านั้นไม่ใช่ฉัน” หลิวหยิงกล่าว

 

          เซี่ยเหล่ยเงียบไปสักครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่า “ผมเข้าใจว่าคุณมีข้อตกลงกับเธอเพราะว่าเธอนั้นเป็นเลขาของบริษัทบูรพาอุตสาหกรรม เธอบอกว่าเธอสามารถพูดกับประธานหนิงเรื่องธุรกิจของคุณได้ ใช่มั้ย ?”

 

          หลิวหยิงไม่ได้ตอบอะไรออกมา เธอจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ย….

 

          เซี่ยเหล่ยพูดต่อว่า “ผู้บริหารหลิว สิ่งที่คุณให้ความสำคัญสำหรับอนาคตของคุณก็คือการได้ทำงานร่วมกัน ผมสามารถบอกคุณได้ว่าอุตสาหกรรมแห่งนี้ยังติดต่อกับบริษัทเหวี้ยนเทียนแห่งตระกูลเฉินตู นั่นคือโครงการโรงงานไฟฟ้าพลังลมขนาดใหญ่คำสั่งซื้อเล็กๆของบริษัทคุณอาจจะไม่เป็นที่น่าสนใจพอสำหรับพวกเขาและพวกเขาคงไม่สนใจคำพูดของคุณ คุณจะทำยังไงล่ะ ? ถ้าพวกเขาไม่สั่งซื้อผลิตภัณฑ์จากบริษัทของคุณ ?”

 

          ความกังวลเริ่มปรากฎในดวงตาของหลิวหยิง

 

          เซี่ยเหล่ยพูดต่อว่า “พวกเราต่างจากนั้น เรามีเทคโนโลยีและมีพรสวรรค์ พวกเราสามารถทำงานเพื่อตอบสนองความต้องการของคุณได้ ผลิตภัณฑ์ทั้งหมดของคุณสามารถผลิตได้ที่เวิกค์ช็อป โดยที่คุณไม่จำเป็นจะต้องไปติดต่อกับบริษัทขนาดใหญ่เช่นบูรพาอุตสาหกรรมเลย การที่เลือกพวกเราทำงานแทนจะเป็นเรื่องที่ดีสุดๆเลยล่ะ”

 

          “เด็กน้อย นี่เป็นการเจอกันครั้งแรกคุณได้พูดกับฉันถึงเรื่องสำคัญเช่นนี้นอกจากนี้ฉันยังไม่รู้จักอะไรในตัวคุณเลย เวิกค์ช็อปของคุณก็เช่นกันฉันยังไม่เคยเห็นแม้แต่เงา บอกฉันสิ ! คุณจะให้ฉันไว้วางใจคุณได้ยังไงล่ะ ?”

 

          “คุณสามารถสั่งชิ้นงานแรกจากเราในราคา 10,000 หยวนและสามารถสั่งชิ้นต่อไปได้ เมื่อผมทำชิ้นแรกเสร็จ” เซี่ยเหล่ยกล่าว

 

          หลิวหยิงหัวเราะ “คุณกำลังล้อเล่นอะไรเนี่ย ? บริษัทของคุณทำงานแบบนี้ด้วยหรอ ? คุณคิดว่ากำลังเล่นสร้างบ้าน ?”

 

          น้ำเสียงที่แข็งกร้านทำให้เซี่ยเหล่ยรู้สึกอึดอัดแต่เขาก็ต้องเก็บมันไว้ใจ เขาต้องการออเดอร์จากบริษัทไนท์มูฟสปอตอีควิชเมนต์ เนื่องจากมันเป็นงานที่ยิ่งใหญ่สำหรับเขาแถมยังเป็นงานชิ้นแรกเขาจึงไม่สามารถยอมแพ้ได้ดังนั้นเขาจึงต้องพูดอย่างสุภาพอีกครั้ง “ผู้บริหารหลิว ผมเพียงแนะนำข้อเสนอของผมเพื่อพิสูจน์ความจริงใจและความสามารถของเวิกค์ช็อปของผม ถ้าคุณไม่พอใจผมก็สามารถเสนอเรื่องอื่นๆ ได้โปรดพิจารณาอีกครั้ง มันจะเป็นเรื่องที่ดีแน่ถ้าพวกเราได้ทำงานร่วมกัน”

 

          “ฉันจะติดต่อสือจิงชิวก่อน ถ้าเธอตอบตกลงแล้วฉันจะยอมทำงานกับคุณ ?” หลิวหยิงหยิบชิ้นส่วนเหล่านั้นใส่กลับไปในถุงผ้าของเซี่ยเหล่ยจากนั้นเธอผลักไมโครเมตรและข้อมูลทั้งหมดกลับไปหาเซี่ยเหล่ย......

 

          นั่นหมายความว่าเธอกำลังปฎิเสธข้อเสนอของเซี่ยเหล่ย......

 

          ที่เธอบอกว่าเธอจะตกลงทำงานกับเขาหลังจากที่คุยกับสือจิงชิวแล้วแสดงว่าเธอไม่ได้สนใจรายละเอียดของเซี่ยเหล่ยที่กำลังพูดอยู่เลย ทัศนคติของเธอชัดเจนมากเธอไม่อยากทำงานกับเวิกค์ช็อปเล็กๆแบบเซี่ยเหล่ย….

 

          เซี่ยเหล่ยค่อยๆก้มลงไปหยิบชิ้นส่วนเหล่านั้นมาและยืนขึ้น “”ก็ได้ถ้าคุณจะทำแบบนี้ ลาก่อนผู้บริหารหลิว

 

          “ดี หวังว่าคุณจะยอมออกไปโดยดีนะ” หลิวหยิงพูดอย่างเย็นชาจากนั้นเธอลุกขึ้นเดินไปหาเด็กคนหนึ่งที่กำลังเล่นของเล่นอย่างสนุกสนานในบ้านของเธอ….

 

          เซี่ยเหล่ยก้าวออกไป 2 ก้าวและก็หยุดลงจากนั้นเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกดหมายเลขโทรศัพท์แล้วพูดในโทรศัพท์ว่า “ฮัลโหล เสี่ยวอัน ? บริษัททางกีฬา ? เขาบอกว่าเป็นความคิดที่ดีจริงๆ อย่างไรก็ตามเค้าจะต้องให้พวกเราทำชิ้นส่วนให้เขาอย่างแน่นอน”

 

          แน่นอนว่าไม่มีเสียงตอบรับจากหม่าเสี่ยวอันอย่างแน่นอน มีแต่เสียงแจ้งเตือนว่าหมายเลขของคุณไม่ถูกต้องเท่านั้น.....

 

          ทันใดนั้นหลิวหยิงรีบหันกลับไปมองเซี่ยเหล่ยโดยทันที…

 

          เซี่ยเหล่ยกล่าวต่อว่า “ห้ะ แนวคิดอะไรนะ…. ? กระดานโต้คลื่นอัตโนมัติ มันเป็นความคิดที่ดีเลยหนิ ! บอกพวกเขาเลยผมมีข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับสิ่งนี้ …. โอเค ผมจะรีบกลับไป..”

 

          หลังจากที่เซี่ยเหล่ยพูดเสร็จเขาก็ทำเป็นวางสายและเดินไปที่ประตูโดยไม่หันกลับมามองหลิวหยิง

 

          “เดี๋ยว….” หลิวหยิงรีบวิ่งไปขวางทางเซี่ยเหล่ยทันที

 

          เซี่ยเหล่ยขมวดคิ้วและถามว่า “คุณจะทำอะไร ?”

 

          ทั้งๆที่เขาเคยพูดถ่อมตัวกับเธอแต่ในตอนนี้เขาไม่อยากพูดอะไรกับผู้บริหารหลิวอีกต่อไปแล้ว....

 

          “คุณยังไปไม่ได้ !!” หลิวหยิงกังวลเป็นอย่างมาก “คุณต้องอธิบายอะไรบางอย่างก่อนออกไป !”

 

          เซี่ยเหล่ยหัวเราะไม่ใยดี.. “คุณจะล้อเล่นอะไรกับผมเนี๊ย ? ผมไม่ใช่นักโทษหรือผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของคุณ ทำไมผมต้องมาอธิบายอะไรให้คุณฟัง ?”

 

          “คุณ….” หลิวหยิงโกรธเป็นอย่างมากกับการกระทำของเซี่ยเหล่ย เธอจำไม่ได้แล้ว่าครั้งสุดท้ายที่เธอจัดโกรธขนาดนี้มันนานมาแค่ไหนแล้ว….

 

          ติดตามตอนต่อไป…..

         

 

 

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด