บทที่ 162 : อมตะนิรันดร์ไร้สิ้นสูญ
จะอย่างไรทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นไปแล้ว... แม้หลินฟ่านจะพยายามต่อต้านความรู้สึกนั้น...แต่มันก็เหมือนกับว่าเขากำลังต่อต้านตัวตนและฝืนตัวกระทำอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง ...การทรมานและการเคี่ยวกรำผู้อื่นเช่นนี้เป็นสิ่งที่เขาเคยคุ้นเคย...มันรู้สึกราวกับว่าเขาเคยกระทำเรื่องราวเช่นนี้มาแล้วเป็นพันๆครั้ง...
