ตอนที่45

ฉันมองไปที่หน้าประตูกับฟิวพร้อมกัน เพราะเสียงของผู้ชายคนหนึ่งทำให้พวกเราต้องกันไปมอง และเมื่อมองดูชัดๆฉันก็เห็นว่าคนที่เข้ามานั้นเป็นพี่เบส แล้วพี่เบสมาทำไมกันตอนนี้เนี่ย

 

“อะไรของนายเนี่ยทำไมไร้มารยาทขนาดนี้ หัดเคาะประตูก่อนจะเข้ามาไม่ได้หรือไง”

 

นรินวิ่งมาจากข้างหลังก่อนจะทำหน้าเหว๋อๆใส่ฉัน เหมือนกับว่านรินจะพยายามห้ามพี่เบสแล้วแต่พี่เขาไม่ยอมหยุดสินะ

 

“แล้วทำอะไรกันในห้องสองคนกับพนักงาน อย่าบอกนะว่าทำอะไรที่มันไม่ดีกลางห้องทำงาน”

 

เฮ้ยมันใช่ที่ไหนเมื่อฉันได้ยินแบบนั้นฉันรีบลุกขึ้นมาทันที เหมือนกับว่าจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้วนะ

 

“อะไรของนายเข้ามาก็เข้ามาพูดอะไรของนายก็ไม่รู้ นายจะบ้าหรือไงเห็นแค่นี้ก็คิดว่าพวกเราทำอะไรกันแล้ว”

 

เขาพยักหน้ากวนๆฉันก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันแล้วก็ยื่นมือมาจับมือของฉันเอาไว้ ก่อนจะพาฉันเดินไปไหนก็ไม่รู้ ฉันพยายามจะดึงมือของฉันออกแต่เขาก็ไม่ยอม

 

“นายจะพาฉันไปไหนปล่อยมือของฉันนะ”

 

ตานี้เขาไม่ได้แค่จะจับมือของฉันแล้ว เขากลับอุ้มฉันไปเลยโดยที่ฉันก็ยังมึนงงว่าเขาทำอะไรของเขา พร้อมกับตกใจด้วยเช่นกันที่พี่เบสทำแบบนี้กับฉัน

 

“เฮ้ยนายปล่อยฉันนะจะพาฉันไปไหนกันแน่” แล้วเขาก็พาฉันไปเลยปล่อยให้สองคนนั้นงงอยู่ในห้อง เขาพาฉันอุ้มออกไปจนกระทั่งอยู่ตรงบันได ฉันไม่อยากให้พนักงานของฉันตื่นตกใจที่เขาทำแบบนี้กับฉัน

 

“ปล่อยฉันได้แล้วอย่าทำแบบนี้เดี๋ยวพนักงานของฉันก็ตกใจหมดหรอกคิดว่าฉันโดนลักพาตัว แล้วนายจะเดือดร้อนเอานะจะบอกให้”

 

เขาได้ยินเช่นนั้นเขาเลยปล่อยฉันลงตรงบันได้ ตอนแรกก็นึกว่าจะรอดแล้วแต่ที่ไหนได้พี่เบสกลับจับมือของฉันเอาไว้แทน

 

“ฉันกลัวเธอจะวิ่งหนีฉันงั้นเอาเป็นว่าฉันจะจับมือเธอเอาไว้แทนก็แล้วกัน ตามฉันมาดีๆฉันไม่พาเธอไม่ฆ่าหรอกน่ะ”

 

เมื่อพี่เบสพูดจบพี่เบสกกก็พาฉันเดินออกไปข้างนอกแล้วก็พาฉันขึ้นรถ ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าพี่เบสจะพาฉันไปไหน

 

“แล้วนายจะพาฉันไปไหนนายก็บอกฉันสิ บอกกันดีๆก็ได้ไม่เห็นจะต้องใช้กำลังเลยนี่นา”

 

ฉันไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆนะที่เขาทำแบบนี้กับฉันทำไปเพื่ออะไร แทนที่จะโทรมาบอกกันก่อนก็ได้

 

“มันเป็นความลับอยากรู้เดี๋ยวก็จะได้เห็นเองแหละ” ก็เป็นแบบนี้ตลอดพี่เบสไม่ชอบบอกอะไรก่อน อยากจะให้ฉันเห็นเองเสียมากกว่าฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ ฉันเงียบลงแล้วก็รอให้มันถึงที่นัดหมาย จนฉันต้องเงียบลงเมื่อได้ถึงที่ๆหนึ่งเป็นที่ๆฉันคุ้นเคยมาก่อน

 

“ถึงแล้ว” พี่เขาพูดขึ้นก่อนจะดับรถลง ฉันเงียบลงก่อนที่จะหันไปมองพี่เบสทำไมพี่เขาถึงพาฉันมาที่กันนะ

 

“ทำไมถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะ ??” ฉันถามพี่เขาไปด้วยความสงสัยและงงที่พี่เขาพาฉันมาที่นี่ ที่นี่เท่าที่จำได้คือเราเคยมานั่งดูดาวด้วยกันในตอนที่เรายังเป็นแฟนกันอยู่

 

“คือว่าฉันเคยพาคนที่ฉันรักที่สุดมานั่งดูดาวกันที่นี่แหละ แต่ว่านะเธอคงไม่กลับมาให้ฉันเห็นอีกแล้วล่ะนะ”

 

หมายถึงฉันสินะฉันเข้าใจอยู่ว่าพี่เขาคิดยังไงในตอนที่ฉันไปโดยไม่บอกไม่กล่าวพี่เขา

 

“อ๋อแล้วเธอคนนั้นเป็นใครทำไมดูสำคัญกับนายจังเลยล่ะ ?”

 

ฉันลองถามพี่เบสดูดูซิว่าพี่เบสจะกล้าบอกฉันหรือเปล่าว่าคนๆนั้นมันเป็นใคร

 

“เธอคนนั้นเขาชื่อเหมือนเธอเลยนะแต่น่ารักกว่าเธอเยอะเลย แถมฉันก็ยังรักเขามากเหมือนกัน แต่ฉันไม่ทันได้คุยกับเธอเธอก็ไปจากฉันเสียแล้วล่ะ ทำไมนะทำไมถึงไม่ให้ฉันได้บอกลาเธอก่อน ทำไมถึงไม่บอกฉันให้ฉันได้รั้งเธอเอาไว้ก่อน ฉันผิดเองแหละที่ไม่คิดไม่ทำ กลับทำให้เธอเสียใจมาโดนตลอดฉันอยากจะพบเธออีกสักครั้งหนึ่ง เธอคิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหม”

 

ฉันเงียบลงเพื่อกลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้ จริงๆพี่เบสก็ได้เจอปอยแล้วนะพี่รู้ไหม. .